Συλλογικότητα και εξατομίκευση

gallery thumbnail
Οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό κλιμακώνονται όλο και περισσότερο: Τρακτέρ των αγροτών στους δρόμους, διαμαρτυρία  στην Αθήνα των ελεύθερων επαγγελματιών, συλλαλητήρια  από το ΠΑΜΕ το Σάββατο, γενική απεργία στις 4 Φεβρουαρίου κλπ. Στη δε Βουλή η στάση του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Μ. Μπόλαρη, που από τη μια υπερασπίζεται την ασκούμενη αγροτική πολιτική και από την άλλη υπερασπίζεται τις κινητοποιήσεις των αγροτών αρκεί βέβαια να μην «εκφεύγουν από το Σύνταγμα και τη νομιμότητα» είναι χαρακτηριστική για τις πρακτικές που ο ΣΥΡΙΖΑ εντός κι εκτός Βουλής ακολουθεί. Μ’  ένα επίπλαστο φιλολαϊκό πρόσωπο  που στηρίζεται σε αριστερή φρασεολογία, με ψευτομειλίχια καμώματα φιλοδοξεί να ελέγξει τις κινητοποιήσεις  εξαπατώντας για τις προοπτική των πολιτικών επιλογών του.
Και τον καιρό που  ήταν στην αντιπολίτευση και στο διάστημα  που ασκεί κυβερνητική εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να αποσπάσει και να καρπωθεί τη λαϊκή συναίνεση που μεταφράστηκε σε ψήφο, για να εφαρμόσει αλλά και να νομιμοποιήσει και ιδεολογικά την πολιτική της άρχουσας τάξης. Εκφράζει ακριβώς αυτόν τον οπορτουνισμό που λέει ο Λένιν «Στη χρεοκοπία της Β Διεθνούς», πως «γεννήθηκε μέσα σε δεκαετίες από τις ιδιομορφίες μιας εποχής  ανάπτυξης  του καπιταλισμού, όπου η σχετικά ειρηνική και πολιτισμένη ζωή ενός στρώματος προνομιούχων εργατών «αστοποιούσε» αυτούς τους εργάτες, τους έδινε ορισμένα ψίχουλα από τα κέρδη του δικού τους, του εθνικού κεφαλαίου και τους αποσπούσε από τις συμφορές, από τα βάσανα κα τις επαναστατικές διαθέσεις της μάζας, που ήταν καταδικασμένη στην καταστροφή  και στην εξαθλίωση (…)». Είναι όλοι αυτοί από τους εργαζόμενους που στον καιρό των μνημονίων απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ ανέδειξαν σε κυβερνητική δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα έρχεται το ασφαλιστικό να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα. Είναι η απογοητευμένη μάζα των μισθωτών  σύγχρονων  κοινωνικών κατηγοριών της παραγωγής, της επιστήμης και των υπηρεσιών, που πίστεψαν ότι ανήκουν στα πιο δυναμικά και υπό ανάπτυξη κοινωνικά στρώματα του εργαζόμενου πληθυσμού της χώρας που υποκύπτοντας συνειδητά  στη συνειδητά από την εξουσία  καλλιεργούμενη προοπτική της βελτίωσης της κοινωνικής τους θέσης αναζητούσαν διέξοδο για την κατάστασή τους σε όποιον τους την υποσχόταν. Τώρα με το ασφαλιστικό όμως, που διαλύει και τα τελευταία υπολείμματα από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, προσπαθώντας  ν’  αντιδράσουν με τις πορείες και τις διαμαρτυρίες, ίσως η νέα κοινωνική πραγματικότητα που τους αποκαλύπτεται να συντελέσει στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, ώστε οι πράξεις όλων αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται  να μην αντιβαίνουν στα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα.
Χρόνια ολόκληρα γινόταν προσπάθειες, που απέδωσαν, να εκφυλιστεί και να εξασθενίσει η συνδικαλιστική πάλη έτσι που να μην οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις παραμένοντας κάτω από τον έλεγχο της εξουσίας. Χρόνια ολόκληρα κυριάρχησαν αντιλήψεις όπου αυτό που ονομάστηκε νέο και θα αντικαθιστούσε το παλιό δεν εννοούνταν  παρά σαν ξεπέρασμα της αντιπαλότητας των κοινωνικών τάξεων και της ερμηνείας της ιστορίας με βάση του υλικούς όρους παραγωγής με ζητούμενο μια κοινωνία πολιτών, όπου ο καθένας θα λειτουργούσε με κριτήρια προσωπικής ευθύνης για αναγνώριση και ανάδειξη. Περιορίσαμε τα περιθώρια παρέμβασής μας στα κοινωνικά πράγματα στο σύνολο των αποτελεσμάτων που επιφέρουν η σκέψη μας και δράση μας στο μικρόκοσμό μας σαν εκφάνσεις του τρόπου ζωής που φτιάχνουμε με  τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας, αποτραβηγμένοι στη θαλπωρή του δήθεν αυτόνομου προσωπικού  κόσμου του καθενός μας. Βλέποντας τα πάντα εντελώς υποκειμενικά περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό μας τεκμηριώνουμε οτιδήποτε αντλώντας από καθαρά προσωπικές εμπειρίες με την τάση μάλιστα να τις ανάγουμε σε κανόνες γενικής εφαρμογής και τώρα που παραβιάζεται και καταστρέφεται ο μικρόκοσμός μας προσπαθούμε, στην καλύτερη περίπτωση, να ξαναβρούμε τις συλλογικότητές μας.
Η  απαξίωση των ταξικών μορφών πάλης μας αφόπλισε και τώρα ψάχνουμε το βηματισμό μας. Κι αν η  αποσυνδικαλιστοποίηση  ξεκίνησε σαν μια εκδήλωσης της αποστροφής των εργαζομένων για  τη ρεφορμιστική πολιτική συνδικάτων που ενισχύθηκε από την κυρίαρχη εξουσία,  κατέληξε σε γενίκευση αυτής της αποστροφής. Και τελικά  εξελίχτηκε σε αμφισβήτηση της αναγκαιότητας του συνδικαλισμού που την ενίσχυσε το καθεστώς της πλήρους εργασιακής ανασφάλειας και της μερικής απασχόλησης, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να λειτουργήσει ο παραδοσιακός συνδικαλισμός και η συλλογική διεκδίκηση. Κι έτσι η ανασφάλεια λειτουργεί εξατομικευτικά και η αποσυνδικαλιστοποίηση καταλήγει σε άρνηση κάθε συλλογικότητας με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις της εργοδοσίας ατομικά.
Ενδεικτικές της σημασίας της ταξικής συλλογικότητας σε δυο εποχές με απόσταση σχεδόν 40 χρόνων  είναι  δυο ταινίες, μια ελληνική, το «βαρύ πεπόνι», σε μια εποχή πολιτικοποίησης και ανόδου του εργατικού κινήματος, και μια γαλλική «δυο μέρες και μια νύχτα» στην Ευρώπη της κρίσης και της απολιτικοποίησης.  Στην πρώτη ο επαρχιώτης που θέλει να κάνει δική του δουλειά στην Αθήνα αλλά αποτυγχάνει και η προσγείωση  στην πραγματικότητα και η  ταξική του ένταξη ως μέλος συνδικάτου που τον μεταμορφώνει σε συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Στη δεύτερη, τη γαλλική ταινία, η πρωταγωνίστρια προσωπικά  ικετεύει με αξιοπρέπεια τους συναδέλφους της να μη δεχτούν το μπόνους και την απολύσουν και στο τέλος η ικανοποίησή της αντλείται μάλλον από τη δική της στάση της άρνησης να μην ανανεωθεί η σύμβαση συναδέλφου για να προσληφθεί αυτή στη θέση του. Ούτε λόγος για συλλογική αντίδραση στις αποφάσεις του εργοδότη. Μια κοινωνία πλήρους εξατομίκευσης και διαρκούς σύγκρουσης όλων με όλους. Απομένει η αξιοπρέπεια της προσωπικής μας στάσης και, στην καλύτερη περίπτωση, η μετατροπή της ήττας στην περηφάνια της προσωπικής επιλογής. Μόνο που οι όποιοι μοναχικοί αγώνες ακολουθούν μια σισύφεια πορεία που δεν απειλεί κανένα παρά μόνο  απογοητεύει και αποθαρρύνει
Γι’ αυτό και το έργο του ΚΚΕ είναι τόσο καθοριστικό, όχι μόνο για την οργάνωση αγώνων μαζικών και ταξικών, για να μη μένουν αυτοί στο επίπεδο  των απομονωμένων, περιορισμένης οπτικής και  λογικής κινήσεων, αλλά και  να συσπειρώνουν ευρύτερα στρώματα εργαζομένων με πολιτική προοπτική.  Γιατί σε κάθε αγώνα δεν πρέπει να λείπει η πολιτική συνείδηση, η προσπάθεια για συνολική αντιμετώπιση των πολιτικών της αστικής εξουσίας. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις