Οι "εμμονές", η ανεργία και το εμπόρευμα εργατική δύναμη...

gallery thumbnail
Συχνά οι αλλαγές και οι αναδιαρθρώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων στην Τεχνικοεπαγγελματική Εκπαίδευση συνδυάζονται από μια κριτική άλλων αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων περί «αποσπασματικών», «σπασμωδικών» και εν τέλει «αναποτελεσματικών» αλλαγών. Σύμφωνα με την κριτική αυτή, ευθύνεται αυτή η δήθεν «αποσπασματικότητα» των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, πότε για την ανεργία των αποφοίτων και πότε για τα «χαμηλά αποτελέσματα» και την «αναποτελεσματικότητα» της Τεχνικής Εκπαίδευσης. «Αναποτελεσματικότητα» που βέβαια μετριέται με βάση τους στόχους των καπιταλιστών και όχι με κριτήριο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, των αναγκών των νέων για ολοκληρωμένη μόρφωση, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα.
Αλλες αστικές δυνάμεις το ρίχνουν στις «ιδεοληψίες». Οι μεν λένε ότι φταίνε οι «ιδεοληψίες του κρατισμού» γιατί δήθεν δεν υπάρχει επαρκής σύνδεση με τις επιχειρήσεις και «άνοιγμα» της Τεχνικοεπαγγελματικής Εκπαίδευσης στους ιδιώτες και οι δε, όπως η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνει το φταίξιμο για την κατάσταση της Τεχνικής Εκπαίδευσης πότε στις προηγούμενες κυβερνήσεις και πότε γενικά στο «νεοφιλελεύθερο μοντέλο» και τις «εμμονές του». Παρά τις επιμέρους διαφορές, ο κύριος και κοινός σκοπός τους είναι να «βγαίνει λάδι» η στρατηγική του κεφαλαίου και πολύ περισσότερο να κρύβεται η ίδια η λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που και οι δυο πλευρές υπηρετούν, ρίχνοντας το φταίξιμο στη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Δυστυχώς γι' αυτούς, η πραγματικότητα τους διαψεύδει, αφού ακόμα και μια απλή αναδρομή και σταχυολόγηση των βασικών ντοκουμέντων της ΕΕ για το θέμα, όπως κάναμε στο προηγούμενο δισέλιδο, αποκαλύπτει ότι διαχρονικά όλες οι αλλαγές στην Τεχνικοεπαγγελματική Εκπαίδευση είναι απόλυτα «ευθυγραμμισμένες» και ενταγμένες στη στρατηγική του κεφαλαίου, με στόχο τη θωράκιση της κερδοφορίας του. Και από αυτή την άποψη, πρόκειται για πλήρως «αποτελεσματικές» για το κεφάλαιο αλλαγές, με συνέχεια. Αλλαγές που παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα αλλά και τις αναγκαίες προσαρμογές που γίνονται στην πορεία, περνάνε ενιαία τα τελευταία τουλάχιστον 13 χρόνια σε όλες τις χώρες της ΕΕ, το ίδιο από σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις.
Αλλά ούτε είναι τυχαίο ότι στα κείμενα της ΕΕ για την ΤΕΕ συναντά κανείς μονότονα τις ίδιες φράσεις και κατευθύνσεις επί 23 σερί χρόνια, με πιο χαρακτηριστικό ότι όλα γίνονται «για την καταπολέμηση της ανεργίας». Δεν είναι ότι «στέρεψαν» από ιδέες οι συντάκτες τους, ούτε ότι είναι απλά υποκριτές. Είναι ότι ο καπιταλισμός από τη φύση του (αγορά, αναρχία στην παραγωγή, κυνήγι του μέγιστου ποσοστού κέρδους, αλλά και συνεχής πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους σε επιχειρήσεις και κλάδους ως συνέπεια του ανταγωνισμού επιχειρήσεων, κλάδων, καπιταλιστικών χωρών και ιμπεριαλιστικών ενώσεων) είναι «καταδικασμένος» να ασχολείται διαρκώς με τη βασική πηγή κερδοφορίας του και την πολύμορφη ένταση της εκμετάλλευσης αυτού του «χρυσωρυχείου»: του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Που ακριβώς επειδή στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα, πέρα από τις διακυμάνσεις στην... τιμή, ενίοτε μένει κι απούλητο.
Συγκρούονται δυο στρατηγικές
Συνολικά, τα όσα περιγράφουμε στο μέρος αυτό για τη στρατηγική της ΕΕ, επιβεβαιώνουν ότι οι σπουδαστές, οι μελλοντικοί ή ήδη εργαζόμενοι δεν έχουν απλά να αντιμετωπίσουν τον ένα ή τον άλλο υπουργό, τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, αλλά τη στρατηγική μιας ολόκληρης τάξης, της τάξης των καπιταλιστών, έτσι όπως αυτή διατυπώνεται από τα καπιταλιστικά κράτη και τις διακρατικές ενώσεις των καπιταλιστών, όπως η ΕΕ. Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική του κεφαλαίου, το ΚΚΕ αντιπαρατάσσει όχι μόνο τη συγκεκριμένη πρότασή του για την Τεχνική Εκπαίδευση, όπως και για τα δικαιώματα σπουδαστών και μαθητευόμενων, αλλά και τη στρατηγική πρόταση διεξόδου συνολικά για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την πρόταση, δηλαδή, για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική - λαϊκή εξουσία. Μόνο αυτή η κοινωνία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, ακριβώς επειδή θα καταργήσει τις ξεπερασμένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στη θέση της καπιταλιστικής οικονομίας που έχει κίνητρο το κέρδος, θα βάλει την κοινωνικοποιημένη οικονομία με κίνητρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και τις νέες σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές σχέσεις, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, τον εργατικό έλεγχο, μπορεί να διασφαλίσει πραγματικά επαγγελματική ειδίκευση υψηλού επιπέδου, μετά την υποχρεωτική βασική μόρφωση για όλους και δουλειά με δικαιώματα για όλους. Γι' αυτή τη διέξοδο οι σημερινοί σπουδαστές, αυριανοί ή και ήδη εργαζόμενοι αξίζει να παλέψουν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις