ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΙΛΙΤΣ ΟΥΛΙΑΝΟΦ ΛΕΝΙΝ: Θεμελιωτής του μαρξισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού

Ο Β. Ι. Λένιν ανακηρύσσει τη σοβιετική εξουσία

To όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα, τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά η επανάσταση δεν είναι έργο μιας πράξης. Πίσω από το συγκεκριμένο γεγονός, τομή στην ιστορία της ανθρωπότητας γιατί άνοιγε ο δρόμος του περάσματος από τις ταξικές κοινωνίες στον κομμουνισμό, την αταξική κοινωνία, υπάρχει ένα τεράστιο επαναστατικό έργο, συνέχεια του έργου των Μαρξ - Ενγκελς. Αλλά και μετά την πραγματοποίηση της επανάστασης, υπάρχει η πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τις βάσεις της οποίας, θεωρητικά και πρακτικά, ανέπτυξε ο Λένιν.

Ο Λένιν, λοιπόν, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη του μαρξισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ταυτόχρονα, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική πρακτική, σπουδαίο, επίσης, ζήτημα και διαλεκτικά δεμένο με τη θεωρία, προκειμένου η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της να επιτελούν το ιστορικό έργο, του περάσματος των κοινωνιών από τα εκμεταλλευτικά συστήματα στην κατάργηση της εκμετάλλευσης, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.

Αυτό το έργο, που δίκαια πήρε τη θέση του στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, ο λενινισμός, είναι ο μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού, και ο Λένιν αποτελεί μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, για την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού.

Το όνομα - σύμβολο

Ο Β. Ι. Λένιν το Σεπτέμβρη του 1918

Εκλεισαν 147 χρόνια, από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, αυτό είναι το πραγματικό όνομα του Λένιν, που είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής στις 22 Απρίλη 1870, στην πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλγα.

H επαναστατική του δράση ξεκινά από τα νεανικά του χρόνια. Καταπιάνεται με τη μελέτη του μαρξισμού, αλλά και τη διάδοσή του στους εργάτες της Πετρούπολης, με τους οποίους συνδέεται από τα φοιτητικά του χρόνια. Στράφηκε στο μαρξισμό και την οργάνωση της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, παρά και ενάντια στο ρεύμα της εποχής, το ναροντνικισμό, που δρούσε με μορφές πολιτικής πάλης, όπως η ατομική τρομοκρατία ενάντια στον τσάρο, ως το μέσον για την κοινωνική απελευθέρωση της αγροτιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την εκτέλεση του μεγαλύτερου αδελφού του Αλέξανδρου, μετά τη σύλληψη και καταδίκη του σε θάνατο για απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ, ο ίδιος λέει ότι «εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο δρόμο».

Επιμένει στην προπαγάνδα και τη ζύμωση, εκλαϊκεύοντας το μαρξισμό στους εργάτες, αλλά, ταυτόχρονα, ο ίδιος δουλεύει για την ανάπτυξη του επιστημονικού σοσιαλισμού στη Ρωσία, με πρώτο στόχο την αντιμετώπιση του ναροντνικισμού. Οι ναρόντνικοι πίστευαν και προπαγάνδιζαν ότι η Ρωσία θα φτάσει στο σοσιαλισμό μέσα από την αγροτική κοινότητα, και ότι ο καπιταλισμός είναι τυχαίο φαινόμενο στη Ρωσία. Ταυτόχρονα, στρέφονταν ενάντια στους μαρξιστές και τις θέσεις τους, γεγονός που εμπόδιζε τη διάδοση του μαρξισμού. Το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες» είναι σταθμός για τη διάδοση του μαρξισμού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης της Ρωσίας και, ταυτόχρονα, ένα αποτελεσματικό θεωρητικό όπλο ενάντια στο ναροντνικισμό.

Επίσης, το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», που θεμελιώνει το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στη Ρωσία και αναδεικνύει τη δυνατότητα της μικρής, αλλά συγκεντρωμένης εργατικής τάξης, να ηγηθεί της επανάστασης, ανοίγει το δρόμο για τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας με το επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία.

"...δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών..."

Ο Β. Ι. Λένιν με αντιπροσώπους

 στο 3ο Συνέδριο της Κομσομόλ

Συμμετέχοντας και καθοδηγώντας ένα μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα και σαν πρώτο βήμα συνενώνει τους μαρξιστικούς πυρήνες στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την «Ενωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης», το 1895. Ελεγε δε χαρακτηριστικά: «... δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών - και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία!». Τρία χρόνια αργότερα, το Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το πρώτο, ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Ο Λένιν βρίσκεται στην εξορία, αλλά συμμετέχει ενεργά ακόμη και απ' αυτές τις τρομερά δύσκολες συνθήκες στην οργάνωση πανεθνικού επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Συμφωνεί με τα κυριότερα σημεία του «μανιφέστου» του κόμματος. Αμέσως μετά το συνέδριο, πιάστηκε όλη η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, και έτσι, ουσιαστικά, δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του κόμματος. Αυτό έγινε κατορθωτό στα 1903, με το δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα.

Η ζωή και η δράση του Λένιν είναι αξεχώριστα δεμένη με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μελετώντας και αναπτύσσοντας παραπέρα το μαρξισμό στις συνθήκες του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, παίρνοντας ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε και, μάλιστα, σε διάκριση από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Ετσι το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου». Είναι χαρακτηριστική η πάλη που διεξήγαγε στο δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ για το πρώτο άρθρο του καταστατικού, ενάντια στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις που ήθελαν κάθε απεργό εργάτη και μέλος του κόμματος. Σ' αυτό αντέτασσε ότι το μέλος του κόμματος, πρέπει να ανήκει σε μια από τις οργανώσεις του και να πληρώνει τη συνδρομή του, συμφωνώντας με το πρόγραμμά του. Ηταν, επίσης, από την αρχή της ίδρυσης του κόμματος επίμονος και αποφασιστικός για δημιουργία κόμματος ενιαίου, σε πανεθνική κλίμακα, με κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, που εφαρμόζει την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας και οδηγεί ως τη νίκη με την κατάληψη της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση. Καθόρισε επίσης τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Για τις συμμαχίες της εργατικής τάξης

Ο Λένιν, αναπτύσσοντας δημιουργικά τη θέση που είχε διατυπώσει ο Μαρξ το 1856 για τη δυνατότητα συνένωσης της προλεταριακής επανάστασης με τον «πόλεμο των χωρικών», έκανε μια σπουδαία θεωρητική και πολιτική επεξεργασία: Απέδειξε ότι η συμμαχία του επαναστατικού προλεταριάτου με την εργαζόμενη αγροτιά αποτελεί βασικό όρο της νίκης της δημοκρατικής επανάστασης στη Ρωσία, αλλά και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η συμμαχία αυτή μεγάλωνε τον πολιτικό ρόλο του προλεταριάτου, γιατί μαζί με την αγροτιά η εργατική τάξη αποτελούσε την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Ο Λένιν προώθησε στην πρώτη γραμμή τη βασική ιδέα της συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς ακόμα από τις αρχές της επαναστατικής του δράσης, στα πρώτα του έργα. Αυτή η μεγάλη ιδέα έγινε μια από τις σπουδαιότερες αρχές της στρατηγικής και τακτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος, της λενινιστικής θεωρίας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και στα πρώτα του κιόλας έργα, ο Λένιν θεμελίωσε την ιδέα του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος, της ηγεμονίας του προλεταριάτου στην αστικοδημοκρατική επανάσταση, αποδείχνοντας ότι χωρίς αυτή την ηγεμονία είναι αδύνατη η μετεξέλιξη της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική επανάσταση. Στην επεξεργασία αυτής της τακτικής, ο Λένιν έθετε σωστά το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στην εποχή του ιμπεριαλισμού, παρόλο που στη Ρωσία στην εξουσία βρισκόταν ο τσαρισμός. Η αστική τάξη, την οποία οι θεωρούσαν ηγέτη της επανάστασης οι δεξιοί οπορτουνιστές (μενσεβίκοι), στην εποχή του ιμπεριαλισμού περνά στην αντίδραση. Επομένως, συμβιβάζεται με τον τσαρισμό για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, ενώ επιδιώκει να τραβήξει με το μέρος της την αγροτιά. Ο Λένιν έλεγε οτι: «Το προλεταριάτο πρέπει να φέρει μέχρι το τέλος τη δημοκρατική ανατροπή, παίρνοντας μαζί του τη μάζα της αγροτιάς, για να τσακίσει με τη βία την αντίσταση της απολυταρχίας και να παραλύσει την αστάθεια της αστικής τάξης». Ακριβώς γι' αυτό, καθόρισε την ηγεμονία της εργατική τάξης σε συμμαχία με την αγροτιά στην αστικοδημοκρατική επανάσταση, με προοπτική τη μετεξέλιξη της επανάστασης σε σοσιαλιστική.

Ο Λένιν, επίσης, θεμελίωσε τη θεωρία της διατήρησης και ολόπλευρης εδραίωσης της συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, ως υπέρτατη αρχή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού

Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, της εποχής της κατάρρευσης της αποικιοκρατίας και της νίκης των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, της εποχής του περάσματος της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Στα έργα του, ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό. Οι θεωρητικές επεξεργασίες του για τον ιμπεριαλισμό, σαν ανώτατο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, για το κόμμα νέου τύπου, που διαφέρει ριζικά από τα ρεφορμιστικά, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς, η στρατηγική και η τακτική για τη σοσιαλιστική επανάσταση και το βασικό της νόμο, για τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική δημοκρατία, για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά και με όλους τους εργαζόμενους, για το εθνικό και το αγροτικό ζήτημα, για τους δρόμους οικοδόμησης και ανάπτυξης της σοσιαλιστικής κοινωνίας - όλος ο πλούτος της λενινιστικής θεωρίας και πρακτικής έχει διεθνή σημασία, αποτελεί ισχυρό όπλο για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης στις σύγχρονες συνθήκες.

Ο Λένιν ήταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Ηταν φανατικός αντίπαλος στον οπορτουνισμό των Ρώσων μενσεβίκων και των ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς, Κάουτσκι και Σία, που είχαν ουσιαστικά απαρνηθεί τις βασικές αρχές του μαρξισμού και κατόπιν έγιναν άσπονδοι εχθροί της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοβιετικής εξουσίας όταν αυτή είχε ήδη νικήσει στη Ρωσία. Παράλληλα, έκανε δριμεία κριτική στον ψευτοαριστερισμό, στην ψευτοεπαναστατική φρασεολογία, στον «επαναστατικό» τυχοδιωκτισμό. Ο ίδιος θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι με τη μελέτη του ιμπεριαλισμού, και το αναπόφευκτο των πολέμων στην εποχή του για το μοίρασμα του κόσμου, καθόρισε και την τακτική της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου από την εργατική τάξη των εμπόλεμων ιμπεριαλιστικών κρατών, σε εμφύλιο πόλεμο για την ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία. Τακτική, η οποία δικαιώθηκε με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Τόλμησε, επίσης, και δικαιώθηκε, να αντιταχθεί στη Δεύτερη Διεθνή, ως την αποχώρηση των μπολσεβίκων και όλων των συνεπών επαναστατικών δυνάμεων απ'αυτήν, προκειμένου να ιδρυθούν στην πορεία επαναστατικά, κομμουνιστικά κόμματα, για να καθοδηγήσουν την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, κόντρα στην παλιά σοσιαλδημοκρατία, που συμβιβάστηκε με την αστική τάξη και στην πορεία διαχειρίστηκε και τα συμφέροντά της ενάντια στους λαούς.

Οι μπολσεβίκοι σήκωσαν ψηλά τη σημαία του διεθνισμού και με την καθοδήγηση του Λένιν έκαναν στη διάρκεια του πολέμου αποτελεσματική πάλη για τη συσπείρωση όλων των διεθνιστικών στοιχείων, για την ίδρυση της τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Στα πρόθυρα της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Λένιν έγραφε:

«Οι ιδέες μετατρέπονται σε δύναμη, όταν κατακτούν τις μάζες. Και ακριβώς τώρα οι μπολσεβίκοι, δηλαδή οι εκπρόσωποι του προλεταριακού διεθνισμού, με την πολιτική τους ενσάρκωσαν εκείνη την ιδέα, η οποία κινεί σ' όλο τον κόσμο τεράστιες μάζες των εργαζομένων. Η κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού έγινε το μεγάλο ιδεολογικό όπλο του επαναστατικού μετασχηματισμού του κόσμου».

Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση σήμανε τη γέννηση του νέου, του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το χωρισμό του κόσμου σε δυο ριζικά αντίθετα συστήματα. Και παρά το γεγονός ότι στην αρχή ήταν ακόμα αδύναμο από υλική και τεχνική άποψη, το σοσιαλιστικό σύστημα απέδειξε τις ενδογενείς δυνάμεις του νέου καθεστώτος, το οποίο γεννήθηκε με τη σοσιαλιστική επανάσταση, με τη δημιουργική δράση των λαϊκών μαζών.

Ο Λένιν ανακάλυψε θεωρητικά τη δυνατότητα να συντριβεί η αλυσίδα του διεθνούς ιμπεριαλισμού με την απόσπαση κρατών από τον κλοιό του, αναπτύσσοντας τη θεωρία του αδύνατου κρίκου της. θεμελίωσε επιστημονικά τη δυνατότητα της νίκης του σοσιαλισμού αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες. Η Ρωσία το 1917 ήταν ακριβώς ο αδύνατος κρίκος στην αλυσίδα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού.

Για τον εθνικισμό

Ο Λένιν αγωνιζόταν με συνέπεια ενάντια στην εθνική στενότητα και τον εθνικό εγωισμό. Πρόβλεψε ότι το καπιταλιστικό καθεστώς, που γέρασε και παθαίνει ήττες, θα χρησιμοποιήσει ενάντια στο επαναστατικό κίνημα, ενάντια στην κίνηση της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό ένα τέτοιο όπλο, όπως είναι η υποδαύλιση του μικροαστικού εθνικισμού, των μικροαστικών εθνικών προλήψεων, η υποστήριξη των διάφορων ειδών του σοβινισμού και του εθνικού εγωισμού.

«Η πάλη ενάντια σ' αυτό το κακό, ενάντια στις πιο βαθιά ριζωμένες μικροαστικές εθνικές προλήψεις, προωθείται, τόσο περισσότερο στην πρώτη γραμμή, όσο πιο επίκαιρο γίνεται το καθήκον της μετατροπής της δικτατορίας του προλεταριάτου από εθνική (δηλαδή, που υπάρχει σε μια χώρα και δεν είναι ικανή να καθορίσει την παγκόσμια πολιτική) σε διεθνή πολιτική» - έγραφε ο Λένιν στις θέσεις για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα.

Εδειξε ότι ο μικροαστικός εθνικισμός «θεωρεί διεθνισμό μόνο την αναγνώριση της ισοτιμίας των εθνών (αφήνουμε δε τον καθαρά τυπικό χαρακτήρα αυτής της αναγνώρισης), διατηρώντας άθικτο τον εθνικό εγωϊσμό». Ο Λένιν επέμενε ότι ο προλεταριακός διεθνισμός απαιτεί να υποτάσσονται τα συμφέροντα της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα στα συμφέροντα αυτής της πάλης σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο Λένιν έκανε μια βαθιά μαρξιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού σαν της ανώτατης και τελευταίας βαθμίδας της ανάπτυξης του καπιταλισμού, απέδειξε επιστημονικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα, χάρη στη δράση των αντικειμενικών νόμων ανάπτυξης της ιστορίας, προχωρεί προς τη δύση του, παρόλο που μπορεί ακόμα να προξενήσει όχι λίγες συμφορές στην ανθρωπότητα.

Αντί επιλόγου

Σήμερα, δέκα και πάνω χρόνια από την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ, η πραγματικότητα που διαμορφώνεται για τους λαούς των χωρών αυτών αποδεικνύει ότι οι συμφορές τους (ανεργία, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, εγκληματικότητα), άγνωστα ζητήματα γι' αυτούς την εποχή του σοσιαλισμού, οφείλονται στον καπιταλισμό που οικοδομείται και τους εκμεταλλεύεται όσο πιο άγρια γίνεται. Σήμερα, έστω και από την αρνητική σκοπιά, με τη δράση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και τους πολέμους, με την υποδούλωση λαών και κρατών στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, το «αντίπαλο δέος», ο σοσιαλισμός, είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Γι' αυτό και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, παρά τις όποιες αρνητικές πλευρές του, είναι συστατικό μέρος της ανάπτυξης της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης. Αλλωστε, ο καπιταλισμός, στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι ιστορικά ξεπερασμένος και τόσο σάπιος, που πνίγει με την μπόχα του κάθε πιθανότητα καλυτέρευσης της θέσης και της ζωής των λαών. Ενα κοινωνικό σύστημα, που μαστίζεται από την αξεπέραστη κρίση του, τις αντιθέσεις και αντινομίες του, που πασχίζει να επιβληθεί διεθνώς με τη διαβόητη «παγκοσμιοποίηση» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την «παγκοσμιοποίηση» της φτώχειας και του πλούτου, απαιτεί το νεκροθάφτη του, για να το απαλλάξει από τον αργό επιθανάτιο ρόγχο του.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα κάνει το μαρξισμό - λενινισμό ολοζώντανη θεωρία, επίκαιρη όσο ποτέ, αλλά και το καλύτερο εργαλείο για επαναστατική δράση, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ως το οριστικό πέρασμα του καπιταλισμού στο παρελθόν της ιστορίας.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ