Μόνη διέξοδος για το λαό η ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου και με όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις

Κοπτοραπτική, συκοφαντία και διαστρέβλωση της θέσης του ΚΚΕ για την αποδέσμευση από την ΕΕ εξακολουθεί να περιλαμβάνει η ενασχόληση με το 20ό Συνέδριο του Κόμματος από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Η τακτική δεν είναι καινούρια: πρώτα φέρνουν την τοποθέτηση του Κόμματος στα μέτρα τους και μετά ξεκινούν την επίθεση με τη γνωστή συνταγή: «πες, πες, κάτι θα μείνει...». Πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας είναι οι συνήθεις ύποπτοι: ο αστικός και φιλοκυβερνητικός Τύπος κόβει, οπορτουνιστές, στελέχη της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με διάφορους κουκουεδολόγους του διαδικτύου ράβουν.
«Το ΚΚΕ τοποθετείται υπέρ της διατήρησης του ευρώ...», αναφέρουν κακοποιώντας με πρωτόγνωρο τρόπο τη λογική. Η τέτοια ερμηνεία της τοποθέτησης του Κόμματος ξεκίνησε από εκείνους που χρόνια τώρα πρωταγωνιστούν στην αντεργατική επίθεση, στην προπαγάνδα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι ο λαός πρέπει να συναινέσει σε θυσίες επί θυσιών για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου. «Εχει δίκιο το ΚΚΕ για το ευρώ», έγραψε πονηρά για πολλοστή φορά φιλοκυβερνητικό σάιτ, αναφερόμενο στην ανάλυση του Κόμματος για τις επιπτώσεις στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα από ενδεχόμενη επιλογή της ΕΕ και της αστικής τάξης να αποχωρήσει η Ελλάδα από την ΟΝΕ. Καλομαθημένοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι από τους δασκάλους τους του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζουν το γνωστό τροπάρι, στη λογική «Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει»... Οταν το ΚΚΕ δεν στήριξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανακάλυπταν» ότι στήριζε τη ΝΔ. Οταν το ΚΚΕ δεν ψήφιζε υπέρ του «μνημονίου Τσίπρα» στο δημοψήφισμα του 2015, ανακάλυπταν ότι στήριζε το «ΝΑΙ». Και σήμερα που το ΚΚΕ δηλώνει ξανά ότι δεν θέλει καπιταλισμό της δραχμής, προβοκάρουν «βλέποντας» στήριξη του ευρώ...
Ενορχηστρωτές και πρόθυμοι...
Δυστυχώς για τους διαστρεβλωτές, το ΚΚΕ δεν έχει τα ίδια άγχη με αυτούς. Για το ΚΚΕ μόνιμη ανησυχία είναι ο προσανατολισμός της πάλης στη σύγκρουση με την ΕΕ και την καπιταλιστική ιδιοκτησία, στην απόκρουση της προσπάθειας αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης από τον κύριο στόχο: την ανατροπή, τη ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Ενώ για αυτούς μόνιμη ανησυχία είναι να παραμείνει εγκλωβισμένη η εργατική τάξη στο σημερινό σύστημα, να μην επιλέξει το δρόμο του ξηλώματος της πλουτοκρατίας.
Ομως, για να πιάσει η παραπάνω προβοκάτσια, χρειάζονται τουλάχιστον «δύο»: ο «ενορχηστρωτής» να την αναπαράγει και ο «πρόθυμος» να την αξιοποιεί... Και οι πρόθυμοι βρέθηκαν, προφανώς από το χώρο του οπορτουνισμού, που τρέχει να πατήσει την όποια μπανανόφλουδα του ρίχνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τα τελευταία χρόνια (από τα πανηγύρια για την «πρώτη φορά αριστερά», μέχρι τις διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα). Υιοθετούν αυτούσιο ό,τι λέει ο αστικός - κυβερνητικός Τύπος και ταχυδακτυλουργικά «κατορθώνουν» να τεκμηριώσουν τον «αναχωρητισμό» του ΚΚΕ από την πάλη ενάντια στην ΕΕ.
Πρώτοι και καλύτεροι έσπευσαν να αρπάξουν την ευκαιρία οι υπουργοί της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (σήμερα ΛΑΕ), που σαν να μην έφτανε η κοροϊδία με την οποία μπούκωσαν το λαό φέρνοντας το 3ο μνημόνιο, τώρα πρωταγωνιστούν σε μια επαναληπτική, «σωτήρια» προσπάθεια, ανάγοντας σε λυδία λίθο την αλλαγή νομίσματος, στο πλαίσιο πάντα του καπιταλισμού, της εξουσίας του κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή που η ΛΑΕ λέει ανοιχτά ότι το «εθνικό νόμισμα» αποτελεί δρόμο για να εξασφαλιστεί φτηνό και ζεστό χρήμα για την καπιταλιστική ανάκαμψη, επιτίθεται στο ΚΚΕ κατηγορώντας το ως «συστημικό», επειδή δεν υιοθετεί το στόχο της.
"Κρίκοι" εγκλωβισμού του κινήματος
Από κοντά και στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φτάνουν να ανακαλύπτουν ότι το ΚΚΕ επιδιώκει τη Λαϊκή Εξουσία μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ (!). Η προσήλωσή τους στα «μεταβατικά προγράμματα», στους «κρίκους» και στις «γέφυρες», που δήθεν θα φέρουν ένα βήμα πιο κοντά την ανατροπή του καπιταλισμού, τους οδηγεί από άλλο δρόμο στον εγκλωβισμό στη διαχείρισή του, στην υιοθέτηση της νομισματικής εναλλαγής και της εξόδου από την ΕΕ, στο πλαίσιο όμως του σημερινού συστήματος οικονομίας και εξουσίας.
Αλήθεια, από πού προκύπτει ότι η έξοδος από έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όπως η ΟΝΕ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αποσπασμένη από το ζήτημα της εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή εξέλιξη ή «κρίκο» για την ανατροπή; «Θέλουμε την αποδέσμευση από την ΕΕ σήμερα και όχι στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού...» αναφέρουν χαρακτηριστικά, παρακάμπτοντας τα ερωτήματα - κλειδιά: ποια τάξη και για ποιου το συμφέρον θα πραγματοποιήσει την έξοδο από την ΕΕ; Τι το ουσιαστικά διαφορετικό για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα έχει να προσφέρει μια καπιταλιστική Ελλάδα έξω από την ένωση των καπιταλιστικών κρατών που λέγεται ΕΕ, αλλά ενταγμένη σε μια άλλη διακρατική καπιταλιστική συμμαχία; Αφού στις σημερινές συνθήκες, διεθνοποίησης του καπιταλισμού, δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος που να μην είναι ενταγμένο σε μια διακρατική συμμαχία, ανεξάρτητα το βάθος που αυτή έχει, δεν υπάρχει «απομονωμένη» αστική τάξη. Οι δεκάδες συμφωνίες και ιμπεριαλιστικές ενώσεις που υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο, επιβεβαιώνουν ότι το σπάσιμο μιας τέτοιας συμμαχίας, η αποχώρηση καπιταλιστικών κρατών από αυτή αντικειμενικά συνδέεται με την ένταξή τους σε μια άλλη ένωση ή την επιτάχυνση δημιουργίας νέων.
Η αντιπαράθεση που κάνουν δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις θέσεις του ΚΚΕ, αποκαλύπτει την αντίληψή τους για την ταξική πάλη. Σε τελική ανάλυση, υποστηρίζουν ότι το εργατικό κίνημα μπορεί σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας να επιβάλλει τη θέλησή του, χωρίς να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό, έρχεται και η επιλογή της εξόδου από ευρώ - ΕΕ, αποσπασμένη από το ζήτημα της εξουσίας. Ομως, η ίδια η πραγματικότητα λέει ότι αυτή η έξοδος, αν δεν συνδεθεί με την εργατική εξουσία, αντικειμενικά θα συνδεθεί με την αστική εξουσία, δηλαδή με την πηγή των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων, έστω και με παραλλαγές στο μείγμα διαχείρισης.
Η στρατηγική της αστικής τάξης αντιμετωπίζεται με πάλη σε αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό
«Η αστική τάξη της χώρας δεν αμφισβητεί την παραμονή στην ΕΕ», απαντούν. Βεβαίως, η κυρίαρχη μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης δεν έχει ως επιλογή την έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, με την πολιτική της επιδιώκει να εξασφαλίσει την παραμονή της. Ομως, ταυτόχρονα οι αστοί είναι ρεαλιστές, η ιστορία τους δείχνει ότι δεν έχουν ταμπού, γι' αυτό και ετοιμάζονται και για το ενδεχόμενο αποπομπής. Εξάλλου, το ζήτημα δεν έχει να κάνει με το τι θέλουν ή όχι, αλλά με τις εξελίξεις πρώτα απ' όλα στην ίδια την ΕΕ και την Ευρωζώνη, των οποίων η συνοχή δοκιμάζεται. Γι' αυτό και δυναμώνουν οι προβληματισμοί, συζητιούνται σενάρια, ενώ είναι σίγουρο ότι για μια μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης η ιδέα της εξόδου έχει εδώ και καιρό ωριμάσει. Η ενίσχυση του «ευρωσκεπτικισμού» ως έκφραση του ενισχυόμενου αστικού ρεύματος προστατευτισμού των «εθνικών παραγωγών», το ίδιο το Brexit αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η αστική τάξη ένα δόγμα έχει: την εξασφάλιση της κερδοφορίας της, με τον οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό το δόγμα την «καθοδηγεί» και στις διεθνείς συμμαχίες της. Στο βαθμό που ωριμάζει για την αστική τάξη μια πιθανή αναδιάταξη της ζώνης του ευρώ, ακόμα και της ίδιας της ΕΕ, είναι σίγουρο ότι θα βρει τον τρόπο να τη διαχειριστεί οικονομικά και πολιτικά. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μετάβαση στο επόμενο νόμισμα του καπιταλισμού όντως θα αποδειχτεί «κρίκος», αλλά για το νέο γύρο ενσωμάτωσης στους «εθνικούς στόχους», στην κήρυξη «ταξικής ειρήνης» για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, για να ξανατσουλήσει το κάρο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ρετουσαρισμένο με το νέο του νόμισμα.
«Το ΚΚΕ χαρίζει το μεγάλο ποσοστό του λαού που είναι ενάντια στο ευρώ στην ακροδεξιά», είναι άλλο ένα κόλπο που μεταχειρίζονται τα οπορτουνιστικά μορφώματα, απευθύνοντας με άλλα λόγια κάλεσμα ενσωμάτωσης στο Κόμμα. Ομως, ακριβώς επειδή μεγαλώνει το ποσοστό του λαού που αντιλαμβάνεται από την πείρα του ότι διαψεύδονται οι προσδοκίες για τα «χρυσά κουτάλια» της ΕΕ και αναζητά διέξοδο, τώρα πρέπει πιο αποφασιστικά να συνδεθεί η πάλη για την αποδέσμευση με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, για να γίνει γόνιμη αυτή η αναζήτηση. Αλλωστε, εμπόδιο στην επιρροή του εθνικιστικού - ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισμού» δεν είναι η αντιγραφή των συνθημάτων του από το ΚΚΕ, αλλά η ένταση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού. Μόνο έτσι θα αποκαλύπτεται στην πράξη ότι σχήματα τύπου Λεπέν, Φάρατζ, Γκρίλο κ.λπ. δεν είναι τίποτα παραπάνω από φορείς εναλλακτικών συνταγών για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η στρατηγική υπεροχή της θέσης του Κόμματος
Ποιοι κατηγορούν, λοιπόν, το ΚΚΕ για στροφή ως προς τη θέση του για την ΕΕ; Εκτός από το φιλοκυβερνητικό Τύπο, την ερμηνεία αυτή υιοθετούν εκείνοι που στήριξαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, κατηγορώντας μάλιστα το Κόμμα μας ως «παρωχημένο», επειδή δεν έβλεπε την «κοσμογονία» της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Από κοντά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μάλλον ξέχασε ότι κουνούσε τα σημαιάκια των «σκληρών διαπραγματεύσεων» στις φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις μετά το Γενάρη του 2015, με σύνθημα «παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας». Τότε, κάνοντας διάλειμμα από την «αντι-ΕΕ» πάλη, σερνόταν στο χορό των αυταπατών που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ περί αλλαγών στην ΕΕ.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο Κόμμα που διαχρονικά, κόντρα στο ρεύμα, αντιπάλεψε με σταθερότητα την ένταξη της Ελλάδας αρχικά στην ΕΟΚ, στη συνέχεια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποκάλυψε τον πραγματικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα τους, προειδοποιώντας για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή του λαού. Πήγε κόντρα στους μύθους της «σύγκλισης» και της «αλληλεγγύης», που καλλιέργησαν όλα τα άλλα κόμματα. Στην Απόφαση του 20ού Συνεδρίου αναφέρεται στο σχετικό απόσπασμα, που όλοι οι διαστρεβλωτές το αποσιωπούν:
«Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος - με τη θέληση και τη δράση του - την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιον τρόπο, ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα "κλειδιά" της οικονομίας, τον πλούτο που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία (...)».
Η ίδια η ιστορία του περασμένου αιώνα έδειξε ότι οι χώρες που κατάφεραν να ξεμπλέξουν μια κι έξω από τις αντιδραστικές διακρατικές ενώσεις του καπιταλισμού, ήταν οι χώρες όπου η εργατική τάξη κατέκτησε την εξουσία, καταργώντας τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και μπαίνοντας στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και όχι εκείνες που δοκίμαζαν πότε τη μία και πότε την άλλη αστική διαχείριση, τη μια ή την άλλη καπιταλιστική συμμαχία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις