Τα περί "τρομοκρατικής απειλής" και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο

Αιγαίο θεωρούνται "τρομοκρατική απειλή"

Oι επιθέσεις στις Βρυξέλλες με τους πολλούς νεκρούς πυροδότησαν - και πάλι όπως και στο παρελθόν, σε άλλες περιπτώσεις πολύνεκρων επιθέσεων - την αναπαραγωγή επιχειρημάτων που, μάλιστα, ντύνονται και με ιδεολογικό μανδύα, για να εξηγήσουν το «πώς» και το «γιατί» αυτών των ενεργειών. Πάνω σε αυτά τα επιχειρήματα στήνονται μακροσκελείς αναλύσεις, που βέβαια βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από την πραγματικότητα. Γιατί οι αιτίες είναι πολύ πιο βαθιές και βολεύει να καλύπτονται πίσω από αποπροσανατολιστικά λεκτικά σχήματα και αναλύσεις... Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά. Αλλά ας τα πάρουμε ένα - ένα.

1. Λένε, λοιπόν, ότι πρόκειται για «πόλεμο πολιτισμών». Λένε ότι ο πόλεμος είναι ανάμεσα στους «φανατικούς Μουσουλμάνους και τους Δυτικούς». Γράφει για παράδειγμα στο «ΒΗΜΑ» ο Γ. Πρετεντέρης: «Η τρομοκρατία δεν αποτελεί αποσπασματικό ή σποραδικό φαινόμενο. Είναι επιχειρησιακό μέρος ενός γενικότερου πολέμου που το ριζοσπαστικό Ισλάμ κήρυξε στη Δύση. Τρέφεται από αυτόν με ανιστόρητες αναφορές στις Σταυροφορίες και στην αποικιοκρατία. (...) Εχουμε πόλεμο, ο πόλεμος αυτός δεν είναι συμβατικός κι ο αντίπαλος είναι αποφασισμένος, ισχυρός και με πολλά πρόσωπα».

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Αυτό που έγινε στις Βρυξέλλες είναι ένα ακόμα αιματηρό επεισόδιο ενός πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Είναι συνέχεια πολέμων που έχουμε ζήσει στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία. Τέτοια επεισόδια ήταν η επίθεση στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβρη και ακόμα πιο παλιά η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001. Και βέβαια, αυτός ο πόλεμος υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε μια πιο γενικευμένη πολεμική σύγκρουση. Ποια είναι η ουσία του πολέμου; Εδώ και 5 χρόνια, στη Συρία μαίνεται ένας πόλεμος που έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ενώ έχει ξεριζώσει από τις εστίες τους εκατομμύρια άλλους. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Δείχνει πως ο καπιταλισμός, που αυξάνει τα πλούτη μιας χούφτας εκμεταλλευτών, γεννά την ίδια ώρα κρίσεις, κοινωνικά προβλήματα, τον πόλεμο, την προσφυγιά, με οδυνηρές συνέπειες για εκατομμύρια λαϊκούς ανθρώπους. Αυτός ο πόλεμος, που «βλέπει» στην προώθηση του σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», αφορά στη διασφάλιση της πρόσβασης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων στις πηγές Ενέργειας και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές. Μόνο που σε αυτόν τον πόλεμο τα συμφέροντα των διάφορων καπιταλιστικών κρατών δεν είναι ενιαία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πόλεμο ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που αναζητούν την καλύτερη θέση στο σκληρό «κυνήγι» που γίνεται σε αυτές τις περιοχές. Αλλωστε, τα σχέδια των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας όχι μόνο δεν συμπίπτουν με τα σχέδια της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά πολύ περισσότερο είναι τόσο σφοδρές οι αντιθέσεις, που δικαιολογούν απολύτως ακόμα και γενικευμένες πολεμικές συρράξεις. Και δεν είναι μόνο η Συρία το αποκλειστικό μέτωπο αυτού του πολέμου...

Τραυματίας στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών

μετά το δολοφονικό χτύπημα στις 22 Μάρτη

2. Λένε ότι «η τρομοκρατία γεννιέται μέσα στα γκέτο των Βρυξελλών, του Παρισιού», πως «η φτώχεια και η αδικία γεννούν την τρομοκρατία».

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Στοιχείο του πολέμου που αναφέραμε παραπάνω είναι και η δράση των λεγόμενων τζιχαντιστών, που είναι δημιούργημα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των πετρελαιομοναρχιών του Κόλπου, των αστικών τάξεων της Τουρκίας, του Ισραήλ. Οι βάσεις για τη δημιουργία των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» τέθηκαν λίγα χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή το 2003 στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα την ανατροπή του τότε Προέδρου, Σαντάμ Χουσεΐν (πρώην παλιού σύμμαχου των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '80). Δίχως την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, δίχως την πλήρη διάλυση του ιρακινού κράτους και των υποδομών της χώρας και χωρίς τον εξοστρακισμό των Σουνιτών αξιωματούχων τού έως τότε κυβερνώντος κόμματος «Μπάαθ» του Σαντάμ Χουσεΐν, οι τζιχαντιστές δε θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ούτε καν ως αποκύημα φαντασίας.

3. Λένε ότι πρόκειται για ασύμμετρες απειλές, για νέες συνθήκες ενός ιδιόμορφου πολέμου, που σαν κύριο χαρακτηριστικό του έχει «τυφλές επιθέσεις και δολοφονίες αμάχων» και αυτό επιβάλλει μια διαφορετική αντιμετώπιση του ζητήματος.

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος περιλαμβάνει πάντα χτυπήματα αμάχων. Οσοι γράφουν αυτά, υμνητές των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, καλά θα κάνουν θα θυμηθούν πόσοι άμαχοι δολοφονήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία το 1999, στο Ιράκ και βέβαια στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και τη Συρία από βομβαρδισμούς. Οταν με «έξυπνες βόμβες» δολοφονούσαν εν ψυχρώ - όπως αποκαλύφτηκε στη συνέχεια - γυναικόπαιδα και αμάχους, δικαιολογώντας την ιμπεριαλιστική τους δράση λέγοντας ακριβώς αυτό: «Τι να κάνουμε; Συμβαίνουν αυτά στον πόλεμο...». Θυμίζουμε, επίσης, ότι το 2001 από το στόχαστρο των αμερικανικών βομβαρδιστικών χιλιάδες άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Στα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης κυριαρχεί, μάλιστα, ο βομβαρδισμός ακόμα και των τριών αποθηκών της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού στην Καμπούλ, όταν και εκτός από τους νεκρούς καταστράφηκαν και αποθέματα ανθρωπιστικής βοήθειας που προοριζόταν για τους πρόσφυγες. Ο Ερυθρός Σταυρός, σε τότε ανακοίνωσή του, έλεγε πως το προσωπικό που δούλευε στις αποθήκες «αντελήφθη ένα μεγάλο αεροσκάφος, που πλησίασε αργά τις αποθήκες και από χαμηλό υψόμετρο έριξε δύο μεγάλες βόμβες»...

4. Λένε ότι τα χτυπήματα έγιναν εξαιτίας των «κενών ασφάλειας» που υπάρχουν.

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Οι Βρυξέλλες θεωρούνται από τις πλέον στρατοκρατούμενες πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ιδιαίτερα μετά τα χτυπήματα στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβρη, τα μέτρα ασφαλείας είχαν ενταθεί. Εβγαιναν επίσημοι αξιωματούχοι και έλεγαν πως το περίμεναν! Πού στοχεύουν; Στο να αξιοποιήσουν αυτά τα γεγονότα για να εντείνουν τα μέτρα καταστολής, να προωθήσουν ακόμα περισσότερο ενιαίες πολιτικές καταστολής σε επίπεδο ΕΕ. Ταυτόχρονα, να διασκεδάσουν ερωτήματα και προβληματισμούς που αντικειμενικά υπάρχουν όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους χτυπήματα, εάν οι λεγόμενοι «τρομοκράτες» αξιοποιούν προσβάσεις, διασυνδέσεις και στηρίγματα σε μηχανισμούς αστικών κρατών προκειμένου να μπορέσουν να δράσουν ανενόχλητοι. `Η μήπως αυτά δεν γίνονται... Είπαμε, πρόκειται για πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα σε ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Εξάλλου, το γεγονός ότι αυτές οι ομάδες ανδρώθηκαν με τη στήριξη τέτοιων μηχανισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων, αντικειμενικά διαμορφώνει τη βάση για τέτοιες διασυνδέσεις.

5. Και κάτι τελευταίο. Ακούσαμε πολλά δακρύβρεχτα μοιρολόγια από κυβερνητικά στελέχη, που συνοψίζονται στα εξής: «Γι' αυτά που συμβαίνουν φταίει ο πόλεμος για το μοίρασμα των αγορών», «πρόκειται για πόλεμο συμφερόντων» και άλλα τέτοια. Μάλιστα, την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, ο Ν. Βούτσης αναφέρθηκε στον πόλεμο στη Συρία, στις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην αποσταθεροποίηση της περιοχής ως βασική αιτία των προσφυγικών ροών.

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Καλά είναι όλα αυτά. Αλλά πόση υποκρισία πρέπει να έχει μια κυβέρνηση για να τα λέει και να πουλάει «προοδευτικοσύνη»; Οταν στηρίζεις τη δράση του ΝΑΤΟ, συμμετέχεις και μάλιστα καλείς αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό να έχει ενεργότερη συμμετοχή στη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο... Πόση υποκρισία πρέπει να έχεις για να μιλάς για «πόλεμο συμφερόντων», όταν συμμετέχεις σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις;

Παραθέτουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2011 σχετικά με τη Συρία, για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του σε σχέση με τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυά τους...

Λέγανε τότε και συγκεκριμένα η κ. Δούρου, υπεύθυνη Εξωτερικής Πολιτικής: "Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της άνοιξης της Συρίας, τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη σιωπούν. Τώρα, η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης (σ.σ. οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι οι τζιχαντιστές και όλοι οι υπόλοιποι που σήμερα οι ίδιοι τους χαρακτηρίζουν «αιμοσταγείς τρομοκράτες»). Η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σ' ένα μέτωπο που θα δώσει στον Πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έρθει η ώρα των τίτλων του τέλους. Να πάρει μια πρωτοβουλία απέναντι στο λαό της Συρίας".

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2011, όχι μόνο υιοθετούσε μέχρι κεραίας όλα τα προσχήματα που αξιοποιήθηκαν το επόμενο διάστημα για τις επεμβάσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ στη Συρία, αλλά εκείνη την περίοδο πρωτοστατούσε και κατηγορούσε τη διεθνή κοινότητα ότι ολιγωρεί σε σχέση με αυτό το ζήτημα.

Κ. Πασ.