Τα "σκάγια" του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών πολέμων επεκτείνονται παντού

Ο κύκλος των δολοφονικών επιθέσεων στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Πακιστάν όπως και οι 6 βομβιστικές ενέργειες, σε 5 μήνες, στην Τουρκία πυροδοτούν επικίνδυνες εξελίξεις και χρησιμοποιούνται σαν εφαλτήριο κλιμάκωσης της επίθεσης των αστικών κρατών και κυβερνήσεων κατά των λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, την επιβολή κι άλλων κατασταλτικών μέτρων που αποσκοπούν στον περιορισμό της πολιτικής πάλης, όπως άλλωστε διαπιστώνεται από τις ανακοινώσεις της ΕΕ και τα συμπεράσματα του συμβουλίου των Υπουργών Εσωτερικών της λυκοσυμμαχίας. Η ετεροβαρής μεταχείριση των αστικών ΜΜΕ και η προβολή του χτυπήματος στο Παρίσι τον Νοέμβρη του 2015 και στις Βρυξέλλες (έδρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ) πρόσφατα, χωρίς να υποτιμούμε την ειδική στόχευση και τους σχεδιασμούς που υπηρετούν αυτά τα πολύνεκρα χτυπήματα, δεν πρέπει να κρύψει τη συνολική κατεύθυνση, στην οποία κινούνται τέτοιες ενέργειες και τη γενικότερη στόχευση που εξυπηρετούν.

Μηχανισμοί στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού

Πρώτα από όλα, αυτές οι επιθέσεις τεκμηριώνουν τη συγκροτημένη ύπαρξη και δράση δολοφονικών μηχανισμών που βρίσκονται σε διασύνδεση με σχεδιασμούς και συμφέροντα καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικών ενώσεων και μονοπωλιακών ομίλων, έχοντας κατακτήσει υψηλού επιπέδου «διασυνδέσεις» να κινούνται ακόμα και σε περιβάλλον που φυλάσσεται καλά από αστυνομικές, ακόμα και στρατιωτικές επίλεκτες δυνάμεις. Μηχανισμοί όπως π.χ. το «Ισλαμικό Κράτος» ή οι «Ταλιμπάν» είναι γνωστό ότι συγκροτήθηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και αποτέλεσαν εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ και οι σύμμαχοί τους, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, στην κούρσα των ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία και την Κίνα. Στη συνέχεια, σε μια πορεία, οι μηχανισμοί αυτοί ισχυροποιήθηκαν, απέκτησαν οικονομικοπολιτική και στρατιωτική βάση, υποδομές και, σε σύνδεση με ισχυρά συμφέροντα και σχέσεις με πρώην συμμάχους τους, ακολούθησαν το δρόμο της «αυτονόμησης». Προσάρμοσαν τους στόχους και τη στρατηγική τους, αναβάθμισαν την εμπλοκή τους στο θέατρο των ανταγωνισμών και συγκρούονται με τους δημιουργούς τους, π.χ. στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη και τη Συρία. Ετσι λειτουργούν και σε αυτήν τη φάση και πάλι σαν εργαλείο, σκιάχτρο και πρόσχημα στην υπηρεσία των ισχυρών και άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών για νέες επεμβάσεις και πολέμους σε περιοχές με πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές και περάσματα των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας. «Μαγιά» για το σχηματισμό αυτών των μηχανισμών αποτέλεσαν τμήματα της αστικής τάξης και στρατιωτικά - πολιτικά στελέχη, που ανέλαβαν ειδικές ευθύνες κατά τη διάρκεια της κατοχής των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις χώρες αυτές (Αφγανιστάν Ιράκ, Λιβύη), μεταπηδώντας στη Συρία και αξιοποιώντας τη στήριξη του ιμπεριαλιστικού μπλοκ που έθεσε το στόχο της ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ, στο πλαίσιο των γενικότερων επιδιώξεων και ανακατατάξεων για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Μοχλός για την ανάπτυξη τέτοιων δυνάμεων αποτελεί διαχρονικά η εκμετάλλευση της θρησκευτικής πίστης και η αξιοποίηση εθνοτικών διενέξεων. Για παράδειγμα, είναι ενδεικτική η αξιοποίηση από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ των διαφόρων παραλλαγών του σουνιτικού ισλαμισμού και των σχέσεων σουνιτών - σιιτών για την προώθηση της πολιτικής τού «διαίρει και βασίλευε» στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική. Η ιστορία όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνιών έχει αμέτρητες φορές αποδείξει ότι οι θρησκευτικές, όπως άλλωστε και οι εθνοτικές διαφορές, υπαρκτές και υποδαυλιζόμενες, αξιοποιούνταν και αξιοποιούνται, για να προωθήσουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Τέτοιες αντιθέσεις είναι το περίβλημα με το οποίο εκδηλώνονται, στην ουσία τους, ταξικές αντιθέσεις. Υπάρχει πλέον σημαντική πείρα των λαών, που καταδεικνύει ότι τα χτυπήματα στους δίδυμους πύργους και στο Παρίσι χρησιμοποιήθηκαν για την επιτάχυνση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αξιοποιήθηκαν, επίσης, για την ενίσχυση των μέτρων καταστολής σε ευρωενωσιακό επίπεδο και σε κάθε κράτος με πρόσχημα τα λεγόμενα «κενά ασφάλειας», που, με κάθε αφορμή, ανακαλύπτουν και χρησιμοποιούν για την ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων και την τρομοκράτηση των λαών. Στο όνομα, μάλιστα, της καταπολέμησης της «ριζοσπαστικοποίησης», όπως την εννοεί η ΕΕ, σκόπιμα ενοχοποιείται η πάλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, στοχοποιούνται εργατογειτονιές στο Βέλγιο, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, για να φορέσουν πρόσθετες αλυσίδες σε λαϊκές οικογένειες, ταυτίζοντας τη φτώχεια που γεννάει ο καπιταλισμός, ως δήθεν αιτία γέννησης της αποκρουστικής δράσης τέτοιων μηχανισμών.

Η οικονομική βάση των ανταγωνισμών τους

Μέσα από την πορεία των τελευταίων δεκαετιών, αποδεικνύεται η σχέση των δολοφονικών οργανώσεων και η δράση τους με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους που γεννιούνται πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης των διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων, που διαπερνούν ολόκληρο το σύστημα του καπιταλισμού. Αυτοί οι ανταγωνισμοί τροφοδοτούνται από την προσπάθεια ελέγχου της Ενέργειας, με τα γνωστά πεδία ανταγωνισμού, όπως η Συρία ή η Λιβύη, να αποτελούν πηγές και συνάμα καθοριστικά περάσματα για την ενεργειακή τροφοδοσία κρατών - μελών της ΕΕ. Πρόκειται, επίσης, για ανταγωνισμούς που σηματοδοτούν σφοδρή σύγκρουση κεφαλαίων για τον έλεγχο άλλων κρίσιμων κλάδων της οικονομίας (π.χ. αντιπαράθεση στη χαλυβουργία και την αυτοκινητοβιομηχανία κ.ά.). Επίσης, έχουν να κάνουν με το μέλλον της Ευρωζώνης και το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στην ΕΕ, τη συζήτηση για «Brexit», διεργασίες που τροφοδοτούνται από την αναιμική ανάκαμψη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, υπό την απειλή νέων συγχρονισμένων κλυδωνισμών. Στην όξυνση των ανταγωνισμών επιδρούν επίσης, μεταξύ άλλων, η επιβράδυνση χωρών των BRICS (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία), αυτήν την περίοδο, η πτώση της τιμής του πετρελαίου, η διατλαντική κι άλλες διεθνείς συμφωνίες εμπορίου κ.ά. Οι δε εκάστοτε αποκαλύψεις σκανδάλων διαφθοράς είναι ενταγμένες κι αυτές στο πλαίσιο των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους. Στο πλαίσιο, άλλωστε, της αντιπαράθεσής τους με τη Ρωσία, τόσο η ΕΕ όπως και το ΝΑΤΟ με την αρμάδα του στο Αιγαίο, έχουν αναβαθμίσει αυτήν την περίοδο τις σχέσεις τους με την Τουρκία και εκτός της πολύμορφης στήριξης που της παρέχουν, συνεχίζουν ακόμα πιο προκλητικά να κάνουν τα στραβά μάτια στην επιθετικότητά της στο Αιγαίο και στα ανοιχτά της Κύπρου. Ωστόσο, είναι εμφανές ότι π.χ. η στήριξη των ΗΠΑ στην Τουρκία έχει όρια, μέχρι δηλαδή εκεί που με μοχλό τους Κούρδους, υπηρετούνται τα συμφέροντά τους στην ευρύτερη περιοχή και τη Συρία.

Ο αντιλαϊκός ρόλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Η υποκρισία περισσεύει. Καπιταλιστικά κράτη και αστικές πολιτικές δυνάμεις σηκώνουν τους τόνους μετά από κάθε βομβιστική ενέργεια και προσπαθούν να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, να παρουσιαστούν σαν αθώες περιστερές. Ομως, ο επικίνδυνος ρόλος τους αποδεικνύεται από τις ίδιες τους τις πράξεις και την εμπλοκή τους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους κι αυτό αφορά τις προηγούμενες κυβερνήσεις, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως και τη σημερινή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπηρετώντας τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας, έχει συστηματική και δραστήρια ανάμειξη στην προετοιμασία, στη στήριξη και τη δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων - πολέμων. Η πρόσκλησή της στο ΝΑΤΟ να αναβαθμίσει την παρουσία του στο Αιγαίο, ζητώντας μάλιστα από αυτό «άμεσα αποτελέσματα», η δήλωση του υπουργού Αμυνας για το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Σούδας» η προσήλωσή της στις επικίνδυνες κι ομόφωνα ειλημμένες αποφάσεις της ΕΕ για το Προσφυγικό, σημαδεύουν τον επικίνδυνο ρόλο που αυτή παίζει.

Το συμφέρον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της

Συμπερασματικά, ο πόλεμός τους δεν περιορίζεται μόνο στα πεδία των μαχών. «Σκάγια», από αυτόν τον πόλεμό τους είναι και τα πολύνεκρα χτυπήματα των εγκληματικών μηχανισμών που σκοτώνουν αμάχους. Αμεση συνέπεια του πολέμου τους συναντά κανείς στα ατέλειωτα κύματα των απελπισμένων προσφύγων που συνθλίβονται στα συρματοπλέγματα των κλειστών συνόρων, των κέντρων κράτησης κι απέλασης, που περιλαμβάνουν οι αποφάσεις της ΕΕ, τις οποίες συνυπέγραψε και ζητά επίμονα την πιστή εφαρμογή τους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στη βάση αυτής της πείρας μπορεί να συνειδητοποιηθεί καλύτερα αυτή την περίοδο από το λαό μας ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι πολύμορφες συνέπειές του, δεν αποτελούν τόσο ...απόμακρη πραγματικότητα. Οπως συμβαίνει και με την επίθεση ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ο «λογαριασμός» των συνεπειών των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών φτάνει στον ίδιο πάντα αποδέκτη, την εργατική τάξη, το λαό, μέχρι την πόρτα του. Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης σηκώνουν τους τόνους και με ιαχές φωνάζουν ότι «έχουμε πόλεμο», καλώντας την εργατική τάξη, τους λαούς να στρατευθούν ιδεολογικά - πολιτικά με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και βεβαίως στην πορεία να χύσουν και το αίμα τους στα νέα ματοκυλίσματα που μεθοδεύουν για το μοίρασμα των αγορών, των εδαφών, των πηγών και δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας. Αυτή η απαίτηση για στράτευση αντικειμενικά θα γίνεται όλο και πιο πιεστική, θα ανεβάζει τον πήχη των καθηκόντων για τους κομμουνιστές να πρωτοστατούν για την αποφασιστική απόρριψη από τους εργάτες και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα τέτοιων προσκλητηρίων, και να δυναμώνουν την οργάνωση της αυτοτελούς εργατικής - λαϊκής πάλης, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην «ειρήνη» που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές με «το πιστόλι στον κρόταφο», για την εξάλειψη των αιτιών που τα γεννούν. Αυτή η πάλη είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για να λυθεί το καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας, της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Κι αυτό είναι όρος για να βγούν ο λαός μας και οι άλλοι λαοί νικητές από τον πόλεμο με το εκμεταλλευτικό σύστημα, τον καπιταλισμό που γεννάει κρίσεις, ανταγωνισμούς, φτώχεια, πολέμους, δολοφονικές βομβιστικές ενέργειες.

Κώστας  ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ & ευρωβουλευτής του Κόμματος