Πολλάκις υποκριτές!

Ανάμεσα papers και non papers παίζεται το παιχνίδι της σύγχρονης ντόπιας επικοινωνιακής πολιτικής με όρους, μεθόδους, κυρίως όμως στιλ «εδώ παπάς, εκεί παπάς». Σ' ένα κοινοβούλιο που η αριστερά εδώ και 15 μήνες συναγωνίζεται, μήτε καν ανταγωνίζεται, τη δεξιά σε άθλιες κορόνες, ορυμαγδό εκατοντάδων τροπολογιών και βομβαρδισμό Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, συγκυβερνώσα δε με μια στολή παραλλαγής, η ατμόσφαιρα θυμίζει μέρες ομοιόχρωμου - ομοιόμορφου. Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς ότι αυτοί που κόπτονται για τις αποκαλύψεις των χαρτιών του Παναμά, βομβαρδίζουν τους δικούς τους και μη δημοσιογράφους με άτυπα μη χαρτιά, που εξηγούν πώς είναι το ηρωικό σκύψιμο στην κάθε απαίτηση των δανειστών, η γενναία ενσωμάτωση στο χοντρό καπιταλιστικό παιχνίδι, η εξαργύρωση του κοινωνικού προσωπείου με φαμφαρόνικες μαγκιές κατευθυνόμενης αλληλεγγύης.

Πολλάκις ως τώρα, σχεδόν ως πυρ ομαδόν, η πολιτική ασυνέπεια λόγων και έργων της κυβέρνησης Συριζανέλ εμφανίζεται ως ελευθερία που παρέχεται σε επιδοτούμενα γκρουπούσκουλα και επίδειξη πυγμής σε διαπραγματεύσεις, συναντήσεις, ταξίδια τάχα μου δήθεν στη νήσο της Δύσης ενός Γκιούλιβερ - αιχμαλώτου Πυγμαίων συμμάχων.

Η υποκρισία της ταύτισης του κυβερνητικού συνονθυλεύματος με το καλό του αριστερού καπιταλισμού σε σχέση με το κακό που είναι πάντα οι άλλοι, φτιάχνει μια καρικατούρα ελιγμών πολιτικής επιβίωσης, σε καιρούς πραγματικά ζοφερούς. Η Ελλάδα γίνεται σιγά - σιγά ένα φτηνό κόμικ, προορισμένο να διαβάζεται ως η μόνη υψηλή λογοτεχνία, που κάποτε ήταν το πραγματικό προνομιακό πεδίο έκφρασης της διανόησης που καμάρωνε για λαϊκούς αγώνες και μπορούσε να τους αντιπαραθέσει ποιοτικά ακόμα και στα φωτεινότερα έργα της αστικής ριζοσπαστικής σκέψης.

Με τα «εδώ παπάς εκεί παπάς» και την αναγωγή του ηρωισμού σε αντοχή στα βασανιστήρια εκ στόματος Λαγκάρντ, ο λαός παύει να ξεγελιέται κι εξευτελίζεται όταν υποχρεώνεται από την κρατική «αντιστασιακή» προπαγάνδα να κολακεύεται, επειδή ο Κατρούγκαλος του λέει ότι δε θα πονέσει, ο χ συριζαίος υπουργός ότι δεν έχει βάσανα παρά μόνον τηλεοπτικά κι ο ψ παρακυβερνητικός παρατρεχάμενος ότι δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να μην αναγνωρίζεις στο δήμιό σου τη βαριά καρδιά με την οποία σε εκτελεί.

Το παιχνίδι δεν είναι ούτε απλό, ούτε απλοϊκό, ούτε αφελές, ούτε οφειλόμενο σε κυβερνητική απειρία και την κακιά συγκυρία. Είναι καλά σχεδιασμένο, αποτελεσματικά εκτελούμενο και εμπνευσμένο από χοντράδες χρυσαυγίτικης μεθοδολογίας. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο καμιά εκδοχή «της αριστεράς που πέρασε και δεν ακούμπησε», που να μη δικάζει φασίστες επειδή δεν έχει αίθουσα... Και την ίδια στιγμή να τους αφήνει να σέρνονται σαν αγανακτισμένα φίδια ανάμεσα στους πρόσφυγες, αντιπαραθέτοντας το νέο τύπο homosyrisens ως allillegius aristeristicus!

Ετσι σιγά - σιγά οδηγούμαστε στην αισθητική αποδοχή ενός Πολάκη, που έκανε διακοπές με βαρκάκι με το χτεσινό αβγό, νεαρό πρωθυπουργό, ωσάν αυτός να εξασφαλίζει τουλάχιστον ως αβγό στρουθοκαμήλου μεγαλύτερη ομελέτα για τους πεινασμένους και φτωχούς και μόνον που καταδέχεται να σπάει για χάρη τους. Ο αφόρητος λαϊκισμός της αστικοποιημένης αριστερής διαχείρισης είναι ύπουλη ζημιά, σαν αυτή που κάνουν οι αρρώστιες που δε φαίνονται αλλά σκοτώνουν.

Στόχος αυτής της αποθέωσης της υποκρισίας και της αναγωγής της σε εργαλείο χειραγώγησης των μαζών έχει τις ρίζες της σ' εκείνη την προοδευτικάρια μικροαστική ψευδοδιανόηση που άκουγε «Φωνή της Αμερικής» όχι γι' αυτά που έλεγε, αλλά... για τη μουσική. Αν προκύψει μια γενιά που θα διεκδικεί την εξουσία με υποκειμενικά πρόσημα συμφερόντων ανεβασμένα στο επίπεδο του γενικού καλού ημών υπέρ υμών, τότε κάθε μορφής χρεοκοπία, οικονομική, πολιτική, ιδεολογική θα έχει τη σφραγίδα του κισμέτ, ως κάλπικο παράσημο στο στέρνο άβουλων και μοιραίων αντάμα...

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ