Με πείσμα ριχνόμαστε στη μάχη για τη 48ωρη γενική απεργία

gallery thumbnail
Το γιγαντοπανό του ΠΑΜΕ, στη
συμβολική κατάληψη που έγινε στο
υπουργείο Οικονομικών την περασμένη
Τρίτη
Tο ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία πρωτοστατούν στην οργάνωση της 48ωρης γενικής πανελλαδικής απεργίας, όταν το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης κατατεθεί στη Βουλή. Το σύνθημα «πάρτε πίσω το νόμο - λαιμητόμο» για το Ασφαλιστικό παραμένει η αιχμή των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων και σ' αυτήν τη φάση του αγώνα.
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να αξιοποιηθεί το διάστημα μέχρι την απεργία για την εντατική προετοιμασία της, με πρωτόβουλη δράση των συνδικάτων, με συλλογικές διαδικασίες από τα κάτω, με πολύμορφες κινητοποιήσεις που θα ενισχύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις και θα φτιάχνουν απεργιακό κλίμα στους χώρους δουλειάς.
Η ευθύνη κάθε σωματείου, κάθε συνδικαλιστή και εργαζόμενου μεγαλώνει και αυτό πρέπει να εκφραστεί με την ουσιαστική συμμετοχή ακόμα περισσότερων στην προετοιμασία της κινητοποίησης.
H απεργία αποτελεί σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Στόχος είναι οι απεργιακές συγκεντρώσεις, αλλά κυρίως η συμμετοχή στην απεργία να είναι μαζική. Αυτό που «πονάει» το κεφάλαιο, την εργοδοσία, την κυβέρνηση είναι όταν σταματάει η καπιταλιστική δραστηριότητα, όταν χάνουν κέρδη, όταν νιώθουν τη δύναμη των εργαζομένων. Τέτοια στοιχεία είχε, για παράδειγμα, η απεργία στις 4 Φλεβάρη, από τις μεγαλύτερες και τις πιο πετυχημένες που έγιναν τον τελευταίο καιρό, αλλά και ο αγώνας που έδωσε η μικρομεσαία αγροτιά στα μπλόκα.
Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου γύρου αντιλαϊκών μέτρων, που περιγράφονται με σαφήνεια στο τρίτο και στα προηγούμενα μνημόνια. Στα μέτρα αυτά θα προστίθενται νέα σε κάθε επόμενη φάση της διαπραγμάτευσης.
Με την απεργία, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι τα μέτρα αυτά απορρίπτονται από το λαό, ακόμα κι αν το κίνημα δεν είναι σήμερα σε θέση να προκαλέσει ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και να αποτρέψει μέτρα σε βάρος του. Αν η κυβέρνηση περάσει «άβρεχτη» από το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης», ο γύρος της επίθεσης που ακολουθεί θα είναι ακόμα πιο σκληρός και ταξικά βίαιος για τα εργασιακά και τα λαϊκά δικαιώματα.
Αποκαλύπτονται οι "βέλτιστες πρακτικές"
Το επόμενο πακέτο μέτρων περιλαμβάνει τα Εργασιακά, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, με τρόπο που να μπαίνουν περισσότερα εμπόδια στην απεργία.
Για όλες αυτές τις ανατροπές, κυβέρνηση και τρόικα έχουν συγκροτήσει «επιτροπή εμπειρογνωμόνων», που θα συνεδριάσει για πρώτη φορά στις 6 Απρίλη, με στόχο να καταλήξει άμεσα σε πόρισμα για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν με βάση το μνημόνιο. Αν ανατρέξουμε στο πόρισμα της «Επιτροπής σοφών» για το Ασφαλιστικό, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι και στα Εργασιακά πάμε για σαρωτική ανατροπή όσων έχουν απομείνει όρθια, με το μανδύα της υιοθέτησης των «βέλτιστων πρακτικών» που εφαρμόζουν τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Το ποιες είναι αυτές οι «πρακτικές», το δείχνει μεταξύ άλλων το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά που συζητιέται τώρα στη Γαλλία και προκαλεί αντιδράσεις από τους εργαζόμενους. Ο νόμος που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση διευκολύνει δραστικά τις απολύσεις, διευρύνει τα περιθώρια της μεγαλοεργοδοσίας για «προσαρμογές» στο ωράριο εργασίας, αναβαθμίζει τις επιχειρησιακές συμβάσεις, αχρηστεύοντας ουσιαστικά τις κλαδικές.
Μάλιστα, από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να καμφθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, είναι ότι από αυτές τις μεταρρυθμίσεις έχει ωφεληθεί η οικονομία στις χώρες όπου εφαρμόστηκαν. Δηλαδή, επικαλούνται κι αυτοί τις «βέλτιστες πρακτικές», που αποδεικνύονται τέτοιες μόνο για το κεφάλαιο και χείριστες για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.
Επομένως, με τη 48ωρη απεργία, δεν απαντάμε μόνο στα μέτρα που θα επιχειρήσει τώρα να νομοθετήσει η κυβέρνηση, αλλά και σε εκείνα που ετοιμάζεται να φέρει το αμέσως επόμενο διάστημα, για να υπηρετήσει το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Για την "αναποτελεσματικότητα των αγώνων"
Η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα και οι δυνάμεις τους στο κίνημα, καλλιεργούν τη λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», του «τίποτα δεν αλλάζει με τις απεργίες». Πλευρές της ίδιας αντίληψης είναι η άποψη ότι «το μεροκάματο της απεργίας είναι χαμένο μεροκάματο», ή ότι «με μια 48ωρη δεν γίνεται τίποτα, χρειάζονται απεργίες διαρκείας για να φύγει η κυβέρνηση», που «δουλεύεται» από διαφορετικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Η συζήτηση περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» αναζωπυρώθηκε στους χώρους δουλειάς μετά την απεργία στις 4 Φλεβάρη, για να υπονομευθεί η παραπέρα κλιμάκωση της πάλης, με τη 48ωρη γενική απεργία, που έχουν αποφασίσει τα συνδικάτα.
Η διαλυτικές αυτές αντιλήψεις υπηρετούν το στόχο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να καλλιεργήσουν κλίμα απογοήτευσης και ανάσχεσης των αγωνιστικών διαθέσεων που εκφράστηκαν το προηγούμενο διάστημα, να εξουδετερώσουν τις προϋποθέσεις ανόδου της ταξικής πάλης, να πισωγυρίσουν εργατικές - λαϊκές μάζες που συμμετείχαν ενεργά στις τελευταίες κινητοποιήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι οι αγώνες που έγιναν έως τώρα, με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων, δυσκόλεψαν την κυβέρνηση να προχωρήσει με το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που προέβλεπε η πρώτη «αξιολόγηση».
Ειδικά για το Ασφαλιστικό, στόχος ήταν να εφαρμοστεί το νέο σύστημα από την 1/1/2016. Τώρα, έχει μπει ο Απρίλης και ακόμα δεν έχει έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο. Οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες συνέβαλαν στο να καθυστερήσουν τα μέτρα, όμως αυτό δεν είναι αρκετό, αυτός ο αγώνας πρέπει να πάει μέχρι τέλους, με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, απαιτητικότητα και έγνοια από τον καθένα για την οργάνωση και την επιτυχία του.
Κανένας αγώνας δεν είναι "μια κι έξω"
Πρέπει ταυτόχρονα να συζητιέται πλατιά και να γίνεται καθαρό ότι κανένας αγώνας δεν είναι «μια κι έξω». Οτι η αναμέτρηση με τα αντιλαϊκά μέτρα, με το κεφάλαιο και την πολιτική του, είναι σύνθετη υπόθεση, διαρκής και ότι απαιτεί το κίνημα να βγαίνει ενισχυμένο και καλύτερα προσανατολισμένο μέσα από κάθε μάχη.
Η αποτελεσματικότητα ενός αγώνα μετριέται πάνω απ' όλα από το κατά πόσο βοηθάει και αξιοποιείται για να γίνουν βήματα στην πορεία ανασύνταξης του κινήματος, στην ισχυροποίηση της ταξικής γραμμής, στην προώθηση της λαϊκής συμμαχίας. Κατά πόσο συμβάλλει να αποκόβονται δυνάμεις από την επιρροή της εργοδοσίας και των κομμάτων της, από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και ενισχύεται η κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τη γραμμή των θυσιών στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Οσο δυναμώνουν αυτά τα στοιχεία στους αγώνες, τόσο θα αυξάνεται η ικανότητα του κινήματος να καθυστερεί, να εμποδίζει, ακόμα και να αποτρέπει σε μια πορεία μέτρα σε βάρος των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, αυτή η πείρα πρέπει να αξιοποιείται, για να συνειδητοποιείται ότι οι αγώνες πρέπει να κατευθυνθούν απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, απέναντι στο κεφάλαιο, στην εργοδοσία, στην εξουσία τους. Οτι χρειάζεται οι εργαζόμενοι, ο λαός να δοκιμάσουν τη δύναμή τους σε αυτό το πεδίο της πάλης.
Θύματα της ίδιας σάπιας πολιτικής
Μέτωπο για την εργατική τάξη μπροστά στη 48ωρη απεργία είναι και το Προσφυγικό. Η πολιτική του εγκλωβισμού μεταναστών και προσφύγων από κυβέρνηση και ΕΕ, η επικίνδυνη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, πρέπει να καταδικαστούν μαζικά. Να απαιτήσει το κίνημα αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για πρόσφυγες και μετανάστες, να τους δοθεί τώρα η δυνατότητα και να διευκολυνθούν να ταξιδέψουν στις χώρες που θέλουν.
Η πραγματική αιτία της προσφυγιάς είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τον οποίο στηρίζει και η αστική τάξη στην Ελλάδα, με τη στρατιωτικο-πολιτική συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις επιχειρησιακές «διευκολύνσεις» που παρέχει, διεκδικώντας να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή.
Τα βάσανα Ελλήνων, μεταναστών και προσφύγων έχουν την ίδια ρίζα, την ίδια αιτία. Τα προκαλεί η πολιτική προώθησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που προϋποθέτει το τσάκισμα των εργασιακών - λαϊκών δικαιωμάτων στο εσωτερικό της χώρας και τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που εκδηλώνονται και με πόλεμο, προκαλώντας ποτάμια προσφύγων.
Η ίδια πολιτική είναι που κοιτάζει τους πρόσφυγες στα δόντια και στην τσέπη, την ώρα που τα καπιταλιστικά κράτη συμμετέχουν στη νομή της εργατικής τους δύναμης ανάλογα με την ισχύ τους, ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα των προσφυγικών ροών στην Ευρώπη, εγκλωβίζουν και καταδικάζουν σε άθλιες συνθήκες τους πρόσφυγες.
Από αυτήν τη σκοπιά, η συμμετοχή στη 48ωρη γενική απεργία θα δώσει απάντηση και στην προσπάθεια της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των κομμάτων της να αξιοποιήσουν το Προσφυγικό με φοβέρες και εκβιασμούς, για να αποσπάσουν λαϊκή συναίνεση στις συμφωνίες για τη διαχείριση του ζητήματος με βάση τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων, να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους για το δράμα και την αθλιότητα που ζουν οι πρόσφυγες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις