Τσίπρας εξομολογεί Τσίπρα

Ήταν θέμα ημερών το παραμύθι να λάβει τέλος.  Ένα ακόμα παραμύθι του κ.Τσίπρα.

Η αποκάλυψη δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Είναι ακριβώς η συνέχεια του «σκίζω Μνημόνια – ψηφίζω Μνημόνια».

Είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση που αποκαλούσε «πραξικόπημα» το τρίτο Μνημόνιο, αλλά από την επόμενη της ψήφισής του οδηγεί το «τανκ», πανηγυρίζοντας!

Είναι πλέον ομολογημένο:

Η κυβέρνηση της πολιτικής απάτης και του «αριστερού» μακιαβελισμού έχει αποδεχτεί ό,τι ακριβώς ζητούσαν το ΔΝΤ και η ευρωενωσιακή τρόικα.

Αφού εξάντλησε τα «τσαλίμια», αφού για μια ακόμα φορά έκλισε σε όλες τις πτώσεις τη φράση «κόκκινες γραμμές», αφού επιδόθηκε στις αναγκαίες αντιΔΝΤ» πόζες, η κυβέρνηση τώρα προχωρά στην επιβολή «ρήτρας δυστυχίας» (!),«ρήτρας φρίκης»(!), «ρήτρας αέναης λεηλασίας» του ελληνικού λαού!

Η κυβέρνηση που θα καταργούσε «σε ένα νόμο με ένα άρθρο» τη λιτότητα, είναι έτοιμη να προχωρήσει σε πολιτική δέσμευση ή ακόμα και σε ψήφιση επιβολής μέτρων που θα ξεπερνούν τα 9 δισ. ευρώ  - ό,τι δηλαδή ζητούσε ο Τόμσεν!

Το έργο επαναλαμβάνεται: Για μια ακόμα φορά, το τάχα μου «καλό σενάριο», που αρχικά προέβλεπε  5,4 δισ. ευρώ νέων μέτρων, δεν ήταν παρά το προπέτασμα καπνού για τα χειρότερα που κάθε φορά έρχονται.

Πώς θα περιέγραφε κανείς την τακτική του κ.Τσίπρα;  Τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση; Πώς συμπεριφέρεται στον λαό; Τι κρύβεται πίσω από την επικοινωνιακή τακτική της και πόσο τα λόγια της σχετίζονται με τα έργα της; Τι είδους παιχνιδάκια είναι αυτά στα οποία επιδίδεται με τους δανειστές; Ποιο το νόημα αυτών των περίφημων «διαπραγματεύσεων»;

Ε, λοιπόν, ας δώσουμε τον λόγο σε κάποιον υπεράνω πάσης «αντικυβερνητικής» υποψίας.

Σπάνια θα βρεθεί τόσο παραστατική περιγραφή των κυβερνητικών μεθοδεύσεων.

Ο,τι θα ακούσετε και ό,τι θα δείτε, αυτό το απαράμιλλο μαστίγωμα  του ψεύδους, της σκηνοθεσίας, της υποκρισίας και – κυρίως – της αυτογελοιοποίησης των δημαγωγών, είναι απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 29 Νοέμβρη 2014.

Ήταν μόλις δυο μήνες πριν ο κ,Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός. Αν μη τι άλλο, απ΄ όσα θα δείτε και θα ακούσετε, προκύπτει ένα:   

Καλύτερος μαθητής του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Βενιζέλου από τον Τσίπρα είναι απίθανο να βρεθεί. Αλλά ένας τόσο καλός μαθητής, το λιγότερο που του αξίζει, είναι να έχει την ίδια πολιτική κατάληξη με τους δασκάλους του.

Νίκος Μπογιόπουλος