Η φαιδρή προπαγάνδα ... και το ζουμί

«Τον Μεσαίωνα η πιο συνηθισμένη μορφή κοινωνικής αντίδρασης απέναντι σε ξηρασίες, επιδημίες, σεισμούς κ.λπ. ήταν η λιτανεία, δηλαδή μια πολυπληθής πορεία ικεσίας προς τον Υψιστο, προκειμένου να παύσει το κακό. Επρόκειτο για έμμεση ομολογία της αδυναμίας άμεσης αντιμετώπισης του προβλήματος και ομαδική ψυχοθεραπεία, που βοηθούσε στην καταπολέμηση της κατάθλιψης όσων συμμετείχαν. Το μεσαιωνικό αυτό έθιμο αναβίωσε απροσδόκητα μεταλλαγμένο την προηγούμενη εβδομάδα, με την πεζοπορία 220 χιλιομέτρων (!) που διοργάνωσε ο Δήμος Πατρέων προς την Αθήνα κατά της ανεργίας». Ποιος τα γράφει; Ο Κ. Χρυσόγονος στο «Εθνος» στις 14/4/2016.

Θα περίμενε κανείς λίγη σοβαρότητα από έναν «Καθηγητή Νομικής ΑΠΘ, ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ» και, τουλάχιστον, πολιτικά επιχειρήματα αντιπαράθεσης για ένα «πρόβλημα που έχει γίνει τόσο εφιαλτικό για τη χώρα μας», όπως γράφει ο ίδιος.

Αλλά όταν δεν έχεις, επειδή η πολιτική σου υπηρετεί πιστά το κεφάλαιο, καταφεύγεις στη μεταφυσική.

Αφήνουμε στην άκρη τη φαιδρή ειρωνεία του ότι «οι δεήσεις τους πάντως δεν κατευθύνθηκαν στους ουρανούς, αλλά στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ» γιατί, φαίνεται, ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε διαβάζει. Γιατί αν κάτι απ' αυτά έκανε θα έγραφε ότι το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου επιδόθηκε στη Βουλή, σε όλα τα κόμματα, πλην Χρυσής Αυγής, και στην κυβέρνηση.

Γαργάρα το κάνει ο κύριος καθηγητής. Τους έτσουξε η κινητοποίηση...

Αλλά είναι πεντακάθαρος όταν φτάνει στο ζουμί, στηρίζοντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας, ενισχύει το κεφάλαιο. Τι λέει;

«Ο μόνος τρόπος για να μειωθεί η ανεργία είναι ιδιωτικές επενδύσεις οι οποίες θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Τούτο προϋποθέτει τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης για την ελληνική οικονομία, με την ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης από τους δανειστές και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ώστε να καταστεί εμφανές ότι τα δημόσια οικονομικά έχουν τεθεί σε βιώσιμη τροχιά και μετά τη λήξη του τρέχοντος δανειακού προγράμματος το 2018. Ακόμη προϋποθέτει την ισχυροποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ώστε να αρθούν οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, να αρχίσουν να επιστρέφουν οι καταθέσεις και οι τράπεζες να μπορούν να δανειοδοτήσουν με λογικά επιτόκια υγιείς επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Πέρα από αυτά, χρειάζεται η εκπόνηση και εφαρμογή ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης μακράς πνοής, με έμφαση στους τομείς της οικονομίας στους οποίους η χώρα μας έχει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα».

Τι κρύβει; Οτι όλ' αυτά απαιτούν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου. Την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Και πως είναι φύσει αδύνατο η ανεργία, που είναι στο 25% όχι να εξαλειφθεί αλλά ούτε καν να μειωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό, το πολύ πολύ να κουκουλωθεί με το μοίρασμά της με διάφορα προγράμματα και ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Τη στιγμή, μάλιστα, που όλες οι προβλέψεις των αστικών επιτελείων αναφέρουν ότι εισαγωγή σύγχρονων μέσων παραγωγής - σε συνθήκες ανάπτυξης παρακαλώ! - για την ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας θα οδηγήσουν σε απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας.