Μαγειρεύουν πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, συζητήθηκε στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) προσφυγή του ομίλου τσιμεντοβιομηχανίας «LAFARGE - ΑΓΕΤ» ενάντια στις αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων για την ανάκληση των απολύσεων που έκανε η πολυεθνική στα «Τσιμέντα Χαλκίδας», όταν αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία τους, κρίνοντάς την ασύμφορη για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία της. Η πολυεθνική ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά στις 26/3/2013 ότι κλείνει τα «Τσιμέντα Χαλκίδας» και προσπάθησε να απαλλαγεί μονομιάς από όλους τους 229 εργαζόμενους, καταθέτοντας αίτηση στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) για ομαδικές απολύσεις. Στις 24/4/2013, το ΑΣΕ απέρριψε το αίτημα της «LAFARGE», η οποία έκτοτε αναπροσάρμοσε την τακτική της, απολύοντας το 5% του προσωπικού κάθε μήνα, όπως προβλέπει ο νόμος για τις μηνιαίες ομαδικές απολύσεις. Με τον τρόπο αυτό, από τον Απρίλη του 2013 μέχρι τον Ιούλη του 2015 απέλυσε όλους τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο.

Παρά το γεγονός ότι η εταιρεία έκανε τη δουλειά της και απαλλάχτηκε τελικά από το προσωπικό, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας και άσκησε αίτηση ακύρωσης της απόφασης του υπουργού Εργασίας, επικαλούμενη ότι οι διατάξεις του ελληνικού νόμου για τις ομαδικές απολύσεις που περιλαμβάνουν τη διαδικασία έγκρισης ή μη έγκρισης αυτών από τον υπουργό Εργασίας, παραβιάζουν την κοινοτική νομοθεσία. Πρόκειται για το ίδιο επιχείρημα με το οποίο στις 22/1/2014 τροποποιήθηκε προς το χειρότερο η διαδικασία έγκρισης των ομαδικών απολύσεων από το ΑΣΕ, παρακάμπτοντας ουσιαστικά την υπογραφή του αρμόδιου υπουργού και διευκολύνοντας επί της ουσίας τους επιχειρηματικούς ομίλους να προχωρήσουν στους σχεδιασμούς τους, ακολουθώντας κάποια τυπικά μόνο βήματα που προβλέπει η κοινοτική νομοθεσία (Οδηγία 98/59/ΕΚ). Παράλληλα, 118 πρώην εργαζόμενοι στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» που είχαν προσφύγει στα δικαστήρια, δικαιώθηκαν τον Γενάρη του 2015 από το Πρωτοδικείο Χαλκίδας, που έκρινε άκυρες τις απολύσεις, με το σκεπτικό ότι δεν τηρήθηκαν από την εργοδοσία οι διαδικασίες που προβλέπει ο νόμος.

Η προσφυγή της πολυεθνικής κατά της απορριπτικής απόφασης του ΑΣΕ συζητήθηκε στο Δ' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο με τη σειρά του απέστειλε προδικαστικά ερωτήματα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ). Συγκεκριμένα, το ΣτΕ έθετε ερωτήματα ως προς τη «συμβατότητα του ελληνικού νόμου περί ομαδικών απολύσεων (Ν.1387/1983) με την αντίστοιχη ευρωενωσιακή νομοθεσία (Οδηγία 98/59/ΕΚ)» και κυρίως με τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΣΛΕΕ) «που κατοχυρώνει τις θεμελιώδεις και απαραβίαστες ελευθερίες της ΕΕ», δηλαδή την απεριόριστη ελευθερία εγκατάστασης και κυκλοφορίας του κεφαλαίου στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Αυτή ακριβώς η συζήτηση αναμενόταν να γίνει τη Δευτέρα, παρουσία και αντιπροσωπείας από το σωματείο εργαζομένων στα «Τσιμέντα Χαλκίδας», ενώ σχετική Ερώτηση προς την Κομισιόν έχει καταθέσει και η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, ρωτώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ποια είναι η θέση της για τις απολύσεις από την πολυεθνική «LAFARGE», πώς τοποθετείται στο θέμα του δικαιώματος εργασίας των εργαζομένων που καταστρατηγείται από την πολυεθνική και απέναντι στα αιτήματα των εργαζομένων.

Η απόφαση του Δικαστηρίου αναμένεται τις επόμενες μέρες. Ωστόσο, όμως, είναι φανερό από τα παραπάνω ότι και μόνο η διεξαγωγή της δίκης, ανεξάρτητα από την έκβασή της, σηματοδοτεί τη βασική επιδίωξη των επιχειρηματικών ομίλων να προετοιμαστεί το έδαφος, να δρομολογηθούν εξελίξεις για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων - και με τη βούλα του Δικαστηρίου της ΕΕ - όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Σχετίζεται άμεσα με την αξίωση των εργοδοτικών ενώσεων σε Ελλάδα και ΕΕ για την κατάργηση κάθε εμποδίου στην ίδρυση και παύση της λειτουργίας των επιχειρήσεων, χωρίς να δεσμεύονται από καμία υποχρέωση έστω και της ελάχιστης προστασίας των εργαζομένων (Συλλογικές Συμβάσεις, όρια και προϋποθέσεις απολύσεων, αποζημιώσεις απόλυσης κ.λπ.). Επιδιώκει, τέλος, να λύσει τα χέρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να υλοποιήσει νομοθετικά την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση κάθε διάταξης προστασίας των εργαζομένων που έχει απομείνει, τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος, τα οποία αποτελούν προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου. Απέναντι σε όλα αυτά απαιτείται η μέγιστη εγρήγορση και επιφυλακή των εργαζομένων, με δεδομένο ότι στον επόμενο γύρο της διαπραγμάτευσης κεντρικό θέμα θα είναι και αυτό των ομαδικών απολύσεων.

Ε.