Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία Πάτρα–Αθήνα κατά της ανεργίας. Από το "μακροχρόνια άνεργος" προτιμώ το πάντα αγωνιστής

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία Πάτρα –Αθήνα κατά της ανεργίας, που οργανώνει ο Δήμος Πατρέων. Πρώτ’ απ’ όλα επειδή είμαι άνεργος και μ’ αφορά άμεσα. Βαρέθηκα ν’ ακούω λόγια συμπάθειας και παρηγοριάς, να ’χω τη υγειά μου, να κάνω υπομονή, θα δούμε τι θα γίνει και τέτοια. Η καλή υγεία προϋποθέτει φυσιολογική ζωή. Ένας άνεργος δεν ζει φυσιολογική ζωή.

Ήμουν σαράντα όταν ξεσπούσε η «κρίση». Όλοι έλεγαν «είναι προσωρινό, θα περάσει». Από τότε, αμέτρητα «αυτό δεν γίνεται» έγιναν. Και κάθε μέρα που περνάει όλο και χειρότερα. Μου ζητάνε θυσίες, κι άλλες θυσίες, κι άλλες. Πέρασαν ήδη σχεδόν οχτώ χρόνια, η «κρίση» και η ανεργία καλπάζουν και καταπίνουν στο διάβα τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις σε φύλλο και ηλικία.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί το παιδί μου είναι άνεργο. Το παιδί του αδελφού μου είναι άνεργο. Ο γείτονάς μου είναι άνεργος. Ο φίλος μου είναι άνεργος. Γιατί κάθε γνωστό μου σπίτι έχει μέσα τουλάχιστον ένα με δυο ανέργους, που κρύβονται πίσω απ’ την εξώπορτα και τα βάζουν με τον εαυτό τους, απελπίζονται, νιώθουν τύψεις, χάνουν την όρεξή τους για ζωή ή, αν είναι «τυχεροί», μετράνε τη ζωή τους σε πεντάμηνα ή οχτάμηνα «απασχόλησης».

Συμμετέχω στην πορεία γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μείνω άνεργος, ας είμαι σήμερα «τυχερός» και έχω δουλειά. «Τυχερός» επειδή   «απασχολούμαι»  δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες τη μέρα για δυο, τρία, τέσσερα κατοστάρικα. Κακοπληρωμένος, αργοπληρωμένος κι  ανασφάλιστος. «Απασχόληση» βάφτισαν την εργασία, τη δουλειά, το μεροκάματο. Τη διαδικασία μέσα από την οποία ο άνθρωπος ολοκληρώνεται, δημιουργεί, χτίζει τη ζωή του. 

Συμμετέχω στην πορεία για να βουλώσω τα στόματα αυτών που δεν με υπολογίζουν, που με ειρωνεύονται, που συστηματικά με κοροϊδεύουν και με εξαπατούν. Κλείνω τ’ αυτιά μου στις Κασσάνδρες του «δε γίνεται τίποτα».

Συμμετέχω στην πορεία γιατί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που έχει να κάνει με τη ζωή μου δεν  πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει προς το καλύτερο με το να κάθομαι να το παρατηρώ. Γιατί δεν μπορώ να κάνω άλλο υπομονή, γιατί δεν θέλω να κάνω άλλο υπομονή. Από την «κρίση» δεν χάνουμε όλοι. Κάποιοι, οι πολλοί, καταστρέφονται και κάποιοι ―λίγοι― κερδίζουν. Δεν αφήνω τη ζωή μου στην τύχη και δεν περιμένω ένα θαύμα να με σώσει. Θαύματα γίνονται στα παραμύθια.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί γύρω μου υπάρχει πλούτος, υπάρχει αλματώδης πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, υπάρχουν ―και περιμένουν να ευδοκιμήσουν― όλες εκείνες οι συνθήκες για να μπορούν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι να ζουν σαν άνθρωποι, μα κάθε μέρα που περνάει η ζωή μας γυρίζει χρόνια πίσω. Αυτά που παράγουμε δεν μας ανήκουν, μας τα κλέβουν. Μας κλέβουν και τη ζωή.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί το πρόβλημα της ανεργίας είναι μεγάλο και μεγάλος πρέπει να γίνει και ο αγώνας μας. Γιατί κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω ―επιτέλους― κάτι για μένα και την τάξη μου. Ν’ ανταμώσω με τα ταξικά μου αδέλφια και τους συμμάχους μας στον αγώνα. Μας αφορά όλους. Η πορεία αυτή πρέπει να γίνει πορεία όλων των ανέργων, όλων των εργαζόμενων, των μισοαπασχολούμενων, των μικροαγροτών, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των επιστημόνων, της νεολαίας.

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία κατά της ανεργίας γιατί με άγγιξαν τα λόγια και τα έργα του κομμουνιστή δήμαρχου Κώστα Πελετίδη. Τέτοιους άρχοντες χρειάζεται ο λαός, παιδιά δικά του, να μιλάνε στις καρδιές των εργατών, των φτωχών, των λαϊκών ανθρώπων, να εξηγούν και να πείθουν με τα εφόδια και την κατάρτισή τους, να απαντούν σε εχθρούς και «φίλους»· με όρεξη για δουλειά, χωρίς να λογαριάζουν κόπο και θυσίες, με φαντασία στη σκέψη, στην οργάνωση, στη διεκδίκηση και φρεσκάδα στο λόγο· να εμπνέουν και να συγκινούν, να παρακινούν, να ενεργοποιούν, να γίνονται η σπίθα που θ’ ανάψει τη φωτιά.

Η συμμετοχή στην πορεία κατά της ανεργίας είναι ταυτόχρονα και μια απάντηση σε όσους αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Όπως λέει και ο κόκκινος δήμαρχος: «Όταν περπατάς μόνος σου είσαι φοβισμένος. Αν περπατάνε τρεις λες ότι κρατιέμαι από κάπου, αν περπατάνε τριάντα γινόμαστε ομάδα, αν είμαστε τριακόσιοι αρχίζεις και νιώθεις δυνατός, τρεις χιλιάδες είμαστε μια πολύ ισχυρή δύναμη, τριακόσιες χιλιάδες πλέον αρχίζει το πράγμα κι αλλάζει, ενάμισι εκατομμύριο όμως να βρίσκονται σε μια κίνηση που να λένε ότι θέλω να ζήσω, τότε χτυπάς όλα τα εμπόδια που στέκονται μπροστά σου…».

Ε λοιπόν είμαστε πολλοί, είμαστε εκατομμύρια και είμαστε πολύ δυνατοί· φτάνει να ενώσουμε τη δύναμή μας και να την κατευθύνουμε εκεί που πρέπει.

Συμμετέχω στην μεγάλη πορεία κατά της ανεργίας γιατί μια ζωή την έχουμε και γι’ αυτή θ’ αγωνιστούμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δρόμο του αγώνα. Είναι η ώρα να ακουστεί η φωνή των ανέργων, είναι ώρα αγώνα. Κανένας δεν μπορεί να μείνει παρατηρητής. Το μέλλον μας δεν είναι η ανεργία. Σηκωνόμαστε από τους καναπέδες του συμβιβασμού και της μιζέριας. Ενωνόμαστε σ’ ένα μεγάλο ποτάμι συμμετοχής, διαμαρτυρίας, διεκδίκησης. Για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί από το «μακροχρόνια άνεργος» προτιμώ το πάντα αγωνιστής.

Οικοδόμος