Για την εγχώρια παραγωγή

Όλο και συχνότερα τελευταία, διάφοροι δημοσιολόγοι και αναλυτές ισχυρίζονται, ότι το βασικό και κρίσιμο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, αλλά ο εντεινόμενος τις τελευταίες δεκαετίες περιορισμός της εγχώριας παραγωγής. Ακόμη και να μας χάριζαν το σύνολο του χρέους - συνηθίζουν να λένε - τι θα κάνουμε την άλλη μέρα; Πάλι, θα δημιουργούσαμε χρέη και αδιέξοδα, αφού εισάγουμε σχεδόν τα πάντα. Το επιχείρημά τους πατά σε μια πραγματικότητα και γι' αυτό έχει αληθοφάνεια. Αλλά μόνον τέτοια.

Αναμφίβολα, η εγχώρια παραγωγή μιας χώρας έχει σοβαρή και κρίσιμη σημασία. Αλλά δεν αρκεί η ύπαρξή της και μόνο για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι και ο λαός της όποιας χώρας από βάσανα και προβλήματα. Χαρακτηριστική και αδιαμφισβήτητη απόδειξη γι' αυτό, αποτελεί το παράδειγμα των ΗΠΑ. Η μεγαλύτερη και περισσότερο αναπτυγμένη στον πλανήτη εθνική παραγωγική βάση και παραγωγή (1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ) δεν απέτρεψε την κρίση, ούτε τη διόγκωση του δημόσιου χρέους (το μεγαλύτερο στον κόσμο). Δεν απάλλαξε τον αμερικανικό λαό από την ανεργία, τη συνεχώς επεκτεινόμενη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και πολλά ακόμη. Ανάλογα είναι, επίσης, τα παραδείγματα της Ιαπωνίας, της Ιταλίας της Ισπανίας ή της Ιρλανδίας.

Επομένως, δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, περί περιορισμού της εγχώριας παραγωγής. Ούτε οι κάθε λογής ευχές, περί ενίσχυσής της και ανάπτυξης. Άλλωστε, στο πλαίσιο των θετικών και, μάλιστα, σχετικά υψηλών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών συντελέσθηκε ο περιορισμός της εγχώριας παραγωγής. Και, βέβαια, η σημερινή καπιταλιστική κρίση (υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και προϊόντων, σε συνδυασμό με την αδυναμία πλατιών λαϊκών στρωμάτων να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους - να καταναλώσουν) είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προηγούμενης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δηλαδή, μιας περιόδου συνεχούς μεγιστοποίησης των κεφαλαιοκρατικών κερδών και καταλήστευσης των εργατών - παραγωγών του πλούτου.

Ο περιορισμός της εγχώριας παραγωγικής βάσης οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στονκαπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και τηνεντεινόμενη ενσωμάτωσή της στον λυκοσυνεταιρισμό της ευρωζώνης - ΕΕ. Στο γεγονός, ότι φορείς της ανάπτυξης είναι οι κεφαλαιοκράτες και το ελεγχόμενο από τους ίδιους κράτος. Και, βέβαια, στο γεγονός, ότι το αποκλειστικό κίνητρό τους είναι η απόσπαση του μέγιστου κέρδους και όχι οι ανάγκες του λαού και της κοινωνίας. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Γι' αυτό και σφραγίζεται ανεξίτηλα από αναρχία, ανισομετρία, κρίσεις, αντιθέσεις και ανταγωνισμούς. Και, βέβαια, από τη συστηματική και εντεινόμενη επιχείρηση μιας συνεχώς κλιμακούμενης εκμετάλλευσης – καταλήστευσης των εργαζομένων, πρώτα και κύρια, ως παραγωγών του πλούτου.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει όλες τις αντικειμενικές δυνατότητες (πλουτοπαραγωγικές πηγές, κλίμα, κλπ.) να είναι διατροφικά επαρκής. Το μονοπώλιο, όμως, προτιμά να εισάγει αγροτικά προϊόντα, αφού, με τον τρόπο αυτόν, κερδίζει περισσότερα. Θα κάνει επενδύσεις σε μια εγχώρια επιχείρηση παραγωγής αγροτικών προϊόντων, εάν προσδοκά σε ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μεροκάματα, τις συνθήκες εργασίας, τις φοροαπαλλαγές και τις κάθε λογής κρατικές ενισχύσεις, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, κλπ, κλπ. Για να μην αναφερθούμε στην υγιεινή και ασφάλεια των τροφίμων. Το ίδιο ισχύει για τη μεταποίηση και τη βιομηχανία, την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, κλπ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα του καπιταλισμού. Κι όχι μόνο, αφού στις σύγχρονες συνθήκες σφραγίζεται κι από τη βαθιά και συγχρονισμένη διεθνώς κρίση, από τις εντεινόμενες συνεχώς αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, την συστηματική κινεζοποίηση των όρων αμοιβής, συνθηκών εργασίας και αναπαραγωγής (Ασφάλιση, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, κλπ) της εργατικής δύναμης, χάρη της ανταγωνιστικότητας. Μια πραγματικότητα, που δεν αλλάζει προς το καλύτερο, είτε είναι στη κυβέρνηση οι σημερινοί εταίροι, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο κόμμα. Ο μοναδικός δρόμος αλλαγής της βρίσκεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων και μέσων παραγωγής, στην εγκαθίδρυση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης με κίνητρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος, τον ουσιαστικό και αποφασιστικό εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, σε όλους τους κρίκους και τομείς της οικονομίας και της εξουσίας. Μόνον τότε θα υπάρξει ουσιαστική και προς όφελος του λαού ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής, κοινωνικά αποτελεσματική (και όχι ληστρική και σε βάρος του περιβάλλοντος) αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ισότιμες και αμοιβαία ωφέλιμες διεθνείς εμπορικές σχέσεις.

902gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις