Βραδιάζει άγρια και στην Ιταλία...

Καραγκιόζηδες υπάρχουν!

30% στον Μπερλουσκόνι και 25% στον Mπέπε Γκρίλο(!) και 30% και κάτι στην «Κεντροαριστερά» που δείχνει το ίδιο ή και πιο δεξιά από το κόμμα του Σίλβιο! Και αυτό μεταφράζεται από δεξιούς και «αριστερούς» ως «μήνυμα του ιταλικού λαού στην Μέρκελ» και «μαστίγωμα της πολιτικής λιτότητας» του Μόντι... Από όλο αυτό το αποτέλεσμα το μόνο που κράτησαν ήταν το πράγματι χαμηλό ποσοστό του «σωτήρα», αλλά όχι την ουσία που έχει το αποτέλεσμα για τον ιταλικό λαό. Αισιοδοξία με το στανιό και τα μυαλά στα κάγκελα...

Φυσικά, καμιά ανησυχία δεν υπάρχει από αυτό το αποτέλεσμα για τους σχεδιαστές του πολέμου που εξαπολύεται και εναντίον του ιταλικού λαού, αφού ήδη ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι «δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη». Αρκεί μάλλον να τον αφήσουν ήσυχο στο χώρο του να κάνει τις δουλειές του.

Την ώρα λοιπόν που η Ιταλία κατρακυλάει κι αυτή σταθερά στο τούνελ της κρίσης, οι Ιταλοί στέλνουν «μήνυμα αντίστασης» με αγανακτισμένους, Μπέπε Γκρίλο, πάντα διασκεδαστικό Σίλβιο και άλλους εναλλακτικούς.

Και η πολιτική γραμμή που αντικειμενικά θα έπρεπε να στέκεται στο πλάι του λαού;

1,8%(!) για την  «Επανάσταση των Πολιτών» (δηλ. τα αποκόμματα που προέκυψαν από το «κάτι σαν Κομμουνιστικό Κόμμα», «κάτι σαν Αριστερά» που είχε καταντήσει το ΚΚΙ και οι συνεχιστές του και άλλα ροζ, πορτοκαλί και πράσινα «επαναστατικά» σαν ...κόμματα), ενώ το κόμμα  που βρίσκεται  κοντά στις κομμουνιστικές ιδέες (Κομμουνιστικό Κόμμα - Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά) μπόρεσε να κατεβάσει ψηφοδέλτιο μόνο στην Περιφέρεια Εξωτερικού - Ευρώπης.

Ο ευρωκομμουνισμός, λοιπόν, φαίνεται αντικειμενικά να λειτούργησε σαν το τέλειο σχέδιο καταστροφής του κομμουνιστικού κινήματος σε χώρες με ηρωικές παραδόσεις, αφήνοντας τους λαούς αυτών των χωρών πολιτικά άοπλους σε μια τόσο δύσκολη και κρίσιμη στιγμή. 

Η ιστορία των αγώνων του ιταλικού λαού, η πολιτικοποίηση, ο ταξικός πολιτικός λόγος κλπ. στοχοποιήθηκαν από τους «ανανεωτές», υποβαθμίστηκαν, γελοιοποιήθηκαν και τελικά σαρώθηκαν και πετάχτηκαν στα άχρηστα! Και όλα αυτά έγιναν με χαμόγελα, αστεία και «δημοκρατικές» ειρωνείες για όποιους είχαν αντιρρήσεις και φυσικά κάτω από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και σχόλια των απανταχού «ανανεωτών» και εναλλακτικών και φυσικά και των δικών μας εδώ.

Τώρα, λίγα χρόνια αργότερα, και ενώ τα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια  των Ιταλών εργαζομένων όλο και πυκνώνουν, η επιρροή των αγώνων των κομμουνιστών στη συνείδηση του κόσμου, αντικαταστάθηκε  από  τηλεοπτική αθλιότητα 5 αστέρων και βάλε. Αν και ο Μπερλουσκόνι ήταν και είναι πιο ορίτζιναλ πολιτικός Καραγκιόζης από τον Μπέπε Γκρίλο, οι Ιταλοί έκριναν ότι είχαν ανάγκη και από άλλον!

Έτσι αντί να συνεχίσουν και να ανακαλύψουν ξανά την παράδοση του εργατικού κινήματος, συνεχίζουν με ενθουσιασμό την παράδοση της Ραφαέλα Καρά και της Τσιτσιολίνας.

Θα λέγαμε και σε ανώτερα, έτσι για να τελειώσουμε κάπως στο λίγο αστείο, αν όλο αυτό δεν έκρυβε πραγματική τραγωδία για τους Ιταλούς.

Μένει να δούμε κατά πόσο η ανάγκη ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και ενός πραγματικά ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα μπορέσει να τα αναγεννήσει μέσα από τις στάχτες τους.

Στον καιρό μας όλα αυτά μόνο πλάκα δεν έχουν και βέβαια δεν μπορεί παρά να πληρωθούν ακριβά. Ειδικά όταν τα χειροκροτούν τα παγκόσμια «ανεξάρτητα» ΜΜΕ.

Μπορεί ο ...αέρας Μπέπε να έριχνε τα Va fanculo του στο «πολιτικό κατεστημένο» που ...χρεοκόπησε, αλλά αυτοί που τελικά θα υλοποιήσουν την προτροπή θα είναι μάλλον ο ιταλικός λαός  με επιβήτορες την πραγματική εξουσία που διασκεδάζει όσο δε λέγεται με όλο αυτό το ...«νέο αίμα» στην πολιτική που ενθουσιάζει τους μιντιάρχες.

Για άλλη μια φορά φαίνεται πόσο τρομερά σημαντική και χρήσιμη για το δικό μας λαό ήταν η «ξεροκεφαλιά» των κομμουνιστών στην Ελλάδα που 94 χρόνια μετά κρατάνε «ενοχλητικά» ψηλά τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα που άλλοι τρέχουν να εξαφανίσουν.

Γιώργος Σαρρής