Κίνδυνοι για τους λαούς

Το μικρό ρεπορτάζ που δημοσιεύσαμε στον «Ριζοσπάστη» της περασμένης Κυριακής για τις μυστικές συνομιλίες ανάμεσα σε Τουρκία - Ισραήλ για την Ενέργεια, αποτελεί μόνο ένα μέρος του παζλ των οξύτατων ενδομονοπωλιακών αντιθέσεων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για τους υδρογονάνθρακες. Να θυμίσουμε ότι οι δύο χώρες συνομιλούν παρασκηνιακά για την πιθανή κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα ενώνει το κοίτασμα «Λεβιάθαν» με τη νότια Τουρκία και θα εξάγει το ισραηλινό φυσικό αέριο. Οπως σημειώνει η τουρκική εφημερίδα «Vatan», το Ισραήλ, το οποίο επιθυμεί την αναζωογόνηση των διμερών σχέσεων που πάγωσαν με την κρίση του «Μαβί Μαρμαρά» (η οξύτατη επίθεση της τουρκικής κυβέρνησης στο Ισραήλ για την επίθεση που δέχτηκε το τουρκικό πλοίο που πήγε στη Γάζα), πρότεινε το φυσικό αέριο που βγάζει από τη Μεσόγειο να το πουλήσει φθηνά στην Τουρκία. Η εφημερίδα επικαλείται άλλο δημοσίευμα, της ισραηλινής εφημερίδας «Ahronot», σύμφωνα με το οποίο το Τελ Αβίβ παρουσίασε στο τουρκικό υπουργείο Ενέργειας ένα σχέδιο αγωγού που θα κατασκευαστεί από τη Μεσόγειο στην Τουρκία (πιθανότατα στο Τσεϊχάν) για την πώληση του αερίου στην Ευρώπη. Γίνεται επίσης αναφορά σε μυστικές επαφές που έγιναν δύο φορές τον τελευταίο καιρό στην Αγκυρα, με την Τουρκία να βλέπει θετικά το σχέδιο του αγωγού, με πιθανό κόστος τα 2 δισ. δολάρια. Προστίθεται ακόμα ότι ο πρωθυπουργός Νετανιάχου παρείχε πλήρη υποστήριξη στις επαφές αυτές. Αλλες πληροφορίες θέλουν τον τούρκικο όμιλο «Zorlu» να καταβάλει προσπάθειες ώστε να πείσει την ισραηλινή κυβέρνηση και όσους εκμεταλλεύονται το κοίτασμα «Λεβιάθαν» να εγκρίνουν την εξαγωγή του στην Τουρκία. Το σχέδιο, σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz», θα αφορά στην κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού από το «Λεβιάθαν» στις νότιες ακτές της Τουρκίας.

Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ είναι αποκαλυπτικό για το γεγονός ότι πίσω από τις σχέσεις μεταξύ κρατών υπάρχει η καπιταλιστική οικονομία, τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αυτά καθορίζουν και την εξωτερική πολιτική. Επομένως οι αντιθέσεις σε πολιτικό επίπεδο, οι οποίες συνήθως εστιάζονται σε θρησκευτικές ή άλλες διαφορές, όπως π.χ. ότι η Τουρκία υποστήριζε τους Παλαιστινίους της «Χαμάς» και τη Γάζα λόγω ισλαμισμού, ή λόγω της επιθετικότητας του Ισραήλ στο Ιράν, είναι για να χειραγωγούν τους λαούς, καλώντας τους να στοιχίζονται πίσω από τα συμφέροντα των μονοπωλίων κάθε χώρας και τις συμμαχίες τους. Επίσης δεν μπορεί κανείς να μη σημειώσει ότι η συγκεκριμένη ενέργεια έρχεται στην επιφάνεια αμέσως μετά τις επιδιώξεις της Αιγύπτου, με την οποία η Τουρκία επιθυμούσε να ορίσει ΑΟΖ αλλά δεν τα έχει καταφέρει, να αναλάβει ρόλο στην περιοχή και μάλιστα θέλοντας σύμμαχο το Ιράν, το οποίο στήριζε η Τουρκία κόντρα στο Ισραήλ.

Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη εξέλιξη μεταξύ Ισραήλ - Τουρκίας αποκαλύπτει ότι η εκμετάλλευση των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών για την ανάπτυξη στρατηγικών συμφωνιών είναι η μεγαλύτερη παγίδα για τους λαούς. Για παράδειγμα, η Κύπρος, με άλυτο το εθνικό ζήτημα που συνίσταται σε εισβολή και κατοχή από την Τουρκία, συμφώνησε ΑΟΖ με το Ισραήλ που την ίδια ώρα συζητά ενεργειακή συμφωνία με την Τουρκία, η οποία δηλώνει ότι είναι έτοιμη να κάνει έρευνες για υδρογονάνθρακες στη Βόρεια Κύπρο. Επίσης οι ανταγωνισμοί Τουρκίας - Ισραήλ, χρησιμοποιήθηκαν για τη στρατηγική συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ από την αστική τάξη της Ελλάδας και τις κυβερνήσεις ως πλεονέκτημα που αναβάθμιζε την Ελλάδα στην περιοχή έναντι της Τουρκίας.

Την ίδια ώρα, με την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, την επιμονή των ρωσικών μονοπωλίων να διεκδικήσουν την αγορά τους, με δεδομένη τη δυνατότητα να γίνει η Ελλάδα πύλη εισόδου υδρογονανθράκων στην Ευρώπη και λόγω της ύπαρξής τους στις θαλάσσιες περιοχές της χώρας μας, έγινε παρέμβαση από ΗΠΑ και ΕΕ να μη δοθούν οι δύο εταιρείες στους Ρώσους, ενώ και η Τουρκία διεκδικεί να γίνει αυτή πύλη εισόδου ενέργειας στην Ευρώπη. Αυτό δηλαδή που συζητούν μεταξύ τους Τουρκία και Ισραήλ. Αλλά υπάρχει στρατηγική συμφωνία και μεταξύ Ελλάδας Ισραήλ και μάλιστα γενικότεροι σχεδιασμοί στον ενεργειακό τομέα (εξόρυξη υδρογονανθράκων, μεταφορά τους), στον άξονα Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα. Στο χορό έχουν μπει και η Γερμανία αλλά και η Γαλλία με την «Τοτάλ», εκτός των ΗΠΑ και Ρωσίας.

Ετσι το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ΗΠΑ - Ρωσίας - ΕΕ για τους υδρογονάνθρακες στην ανατολική Μεσόγειο μπλέκεται με ένα κουβάρι αντιθέσεων ανάμεσα σε Ελλάδα - Τουρκία, Ισραήλ - Τουρκία, μέσα και η Κύπρος, που εμφανίζονται αντιφατικές, αφού την ίδια ώρα γίνονται και προσπάθειες συνεργασιών. Αλλά για παράδειγμα αν ευοδωθεί η συζήτηση Τουρκίας - Ισραήλ, σημαίνει ότι η Ελλάδα χάνει το πλεονέκτημα να γίνει πύλη εισόδου υδρογονανθράκων, και μάλιστα όταν την ίδια ώρα έχει υπογράψει τη συμφωνία για τον αγωγό «Tap».

Ολα τα παραπάνω δείχνουν επίσης τους κινδύνους της στρατηγικής των αστών στην Ελλάδα και των αστικών κομμάτων, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, για αναβάθμιση - εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας. Δείχνουν επίσης ότι ο πλούτος που υπάρχει σε μία χώρα, ενώ αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία για να ζήσει καλύτερα ο λαός, στα χέρια των κεφαλαιοκρατών γίνεται ένα όπλο εναντίον του. Ενώ οι κίνδυνοι ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης από την όξυνση των ανταγωνισμών είναι υπαρκτοί. Να γιατί η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να πάρουν τον πλούτο στα χέρια τους κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια.

Ι.