Η χειραγώγηση στην Ιταλία

Π

ολύς ντόρος γίνεται από τα επιτελεία των αστών, με τις εκλογές στην Ιταλία, την 3η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη. Το αποτέλεσμα της κάλπης, λένε, έβγαλε ακυβερνησία που θα οδηγήσει σε αστάθεια και θα επηρεάσει και την υπόλοιπη ΕΕ... Χαρακτηριστικός είναι και ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Αυγής», που μιλάει για «Μήνυμα των Ιταλών στις Βρυξέλλες και τη Μέρκελ» και για «Φτάνει πια» που δήθεν είπαν. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Οι εργαζόμενοι της Ιταλίας, χρόνια χειραγωγημένοι στις αυταπάτες της διαχείρισης του καπιταλισμού, με την καθοριστική συμβολή και του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, εγκλωβίστηκαν ανάμεσα στη «Σκύλλα» της κεντροαριστεράς και τη «Χάρυβδη» της κεντροδεξιάς, του Μπερσάνι και του Μπερλουσκόνι αντίστοιχα. Επίσης επέλεξαν την άσφαιρη εκτόνωση μέσω του λαϊκιστή Γκρίλο, που αναδεικνύεται τρίτη δύναμη και εμφανίζεται ως δήθεν αντισυστημικός προβάλλοντας ζητήματα διαφθοράς, ενώ έχει διαχειριστική πολιτική. Το σχετικά μικρό ποσοστό (10%) που πήρε ο Μόντι, που τοποθετήθηκε ως πρωθυπουργός με συμφωνία κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς για να προχωρήσει τις αλλαγές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, δεν μπορεί να απομονώνεται από το συνολικό αρνητικό για το λαό αποτέλεσμα και ως «μομφή στη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες».

Τ

ο οπορτουνιστικό μόρφωμα της λεγόμενης «Επανάστασης των Πολιτών» (από κόμματα μέλη του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς - Κομμουνιστική Επανίδρυση, Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, Οικολόγους και άλλες δυνάμεις με συνθήματα ενάντια στη διαφθορά), που είχε καθαρά πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού και άφηνε ανοιχτή την «πόρτα» συνεργασίας με την κεντροαριστερά, σημείωσε μεγάλη υποχώρηση σε ψήφους και ποσοστά.

Σ

την Ιταλία, δεκαετίες τώρα, έχουν δοκιμαστεί πολλά και διάφορα μείγματα διαχείρισης και πολλά «κόλπα» χειραγώγησης του λαού. Με την επιχείριση «Καθαρά χέρια», ενάντια δήθεν στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, εξαφανίστηκαν κυριολεκτικά παραδοσιακά αστικά κόμματα, όπως των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών, που όμως αντικαταστάθηκαν με νέα, όπως π.χ. του Μπερλουσκόνι, δείχνοντας ότι η αστική τάξη βρίσκει πάντα λύσεις για να συνεχίζει την εκμετάλλευση και τη χειραγώγηση των εργαζομένων, να αφαιρεί συνεχώς κατακτήσεις και δικαιώματα. Η χρόνια υποχώρηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος εξαιτίας της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς», δηλαδή της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του κάποτε Κομμουνιστικού Κόμματος, με εκλογικά ποσοστά πάνω από 30%, που ακολουθούσε τη γραμμή του λεγόμενου «ιστορικού συμβιβασμού» με τους αστούς, και συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, οδήγησε στο συμβιβασμό και την υποταγή των εργαζομένων στο καπιταλιστικό σύστημα. Οδήγησε συνδικάτα να κάνουν δημοψηφίσματα για το πόσο θα χάσουν οι εργάτες στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της «διάσωσης θέσεων εργασίας». Η ανυπαρξία ουσιαστικής εναλλακτικής διεξόδου για τα λαϊκά στρώματα και επαναστατικής στρατηγικής έχει ως αποτέλεσμα οι εργάτες να στοιχίζονται κάτω από τις σημαίες των αστών.

Ο

λα τα παραπάνω δείχνουν και την ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που καλεί σε εναλλαγή κυβέρνησης που θα φέρει τάχα φιλολαϊκές λύσεις με τα μονοπώλια στην οικονομία και στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύει το εκλογικό αποτέλεσμα ως αντίθεση στην πολιτική της Μέρκελ. Αλλά ποιο το όφελος για το λαό; Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ εκθείαζε την πολιτική Μόντι και μάλιστα καλούσε την κυβέρνηση να συμμαχήσει μαζί του στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης... Να γιατί πρέπει ο λαός να βγάλει συμπεράσματα. Το αποτέλεσμα είναι ήττα για το εργατικό κίνημα της Ιταλίας. Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι η αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, αυτή θα δώσει διέξοδο σε όφελός τους.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ