Η πολιτική πρόταση διεξόδου που απευθύνει το ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα
Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, σε εκδήλωση της Αχτίδας Μεταφορών της ΚΟ Αττικής, με θέμα: «Η οικονομική κρίση και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ»
Η πάλη για τη διέξοδο απ' την κρίση, πώς θα βγούμε, σε ποια κατάσταση θα είναι ο λαός, θα εξαρτηθεί απ' την οξύτατη διαπάλη, σύγκρουση και αντιπαράθεση χονδρικά ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα.
Το ένα είναι των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που ενδιαφέρονται να βγούμε γρήγορα απ' την κρίση, να έρθει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτοί, δηλαδή, που ενδιαφέρονται να βγει όσο πιο δυναμωμένο το καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα το αστικό πολιτικό σύστημα απ' την κρίση. Και ο λαός, ο οποίος ενδιαφέρεται όσο μπορεί να ανακόψει τα χειρότερα και η Ελλάδα να βγει απ' την κρίση, αλλά με το λαό επιτιθέμενο.
Η Ελλάδα ενσωματωμένη μέσα στην ΕΕ μετατρέπεται σε μια χώρα που θα είναι ενδιάμεσος σταθμός. Δηλαδή, οι επενδύσεις που θα γίνουν εδώ στην Ελλάδα - και αυτές τις υποστηρίζουν όλα τα κόμματα - είναι αγωγοί υδρογονανθράκων, μεταφορές, μεταφορά εμπορευμάτων. Παραγωγική βάση θα υπάρχει, αλλά θα έχει κερδοφορία για τους καπιταλιστές. Η ανεργία θα παραμένει πολύ μεγάλη και η μείωσή της θα είναι με ελαστικές σχέσεις, με μισθούς πείνας και ενδεχομένως και με πληθωρισμό. Οι τιμές θα είναι πανάκριβες σε σχέση με τα εισοδήματα.
Επιπλέον, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν πάρει άγρια μορφή. Και όταν οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους συγκρούονται με τα όπλα. Δεν ξεκινάνε με τα όπλα, αλλά καταλήγουν στα όπλα.
Αν δούμε, λοιπόν, κρίση και πόλεμος μπροστά μας, συνέπειες από την κρίση, αναιμική ανάκαμψη, σημαίνει ότι σαν ΚΚΕ πρέπει να δημιουργήσουμε τις εξής προϋποθέσεις - όχι εκ του μηδενός, υπάρχουν βάσεις, υπάρχουν σπέρματα: Πρέπει να υπάρξει μια σταθερή και συνεχώς διευρυνόμενη πρωτοπορία σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε τομέα.
Δε λέμε ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να κερδίσεις την πλειοψηφία του λαού με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, με την πάλη για το σοσιαλισμό. Ομως, έχει πολύ μεγάλη σημασία μια διαμορφωμένη πρωτοπορία που υπάρχει. Και δε μιλάμε μόνο για κομμουνιστική πρωτοπορία. Οπωσδήποτε απαιτείται κομμουνιστική πρωτοπορία, αλλά γύρω από αυτήν μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν την ανάγκη ρήξης, ανατροπής και που καταλαβαίνουν ότι σήμερα στην Ελλάδα δεν μπορούμε να λέμε απλώς να γίνει μια κυβερνητική αλλαγή, αλλά χρειάζεται να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανατροπής όλης της εξουσίας. Δηλαδή και των μονοπωλίων. Και ανατροπή σημαίνει κοινωνικοποίηση, αποδέσμευση, μονομερής διαγραφή του χρέους.
Η πρόταση διεξόδου ξεκινάει με όρους κινήματος και όχι γενικά κινήματος, αλλά ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και συμμαχίας εργατών - αγροτών - αυτοαπασχολούμενων, με έμφαση στη μαζικοποίηση αυτής της συμμαχίας και κυρίως νέων ηλικιών, γυναικών. Θα μου πείτε, όταν τα άλλα κόμματα προσφέρουν λύσεις εδώ και τώρα, εσείς απαντάτε με τη λαϊκή συμμαχία; Απαντάμε με το εργαλείο εκείνο που θα γίνει ο φορέας της αλλαγής, βεβαίως με καρδιά και πρωτοπόρα δύναμη το ΚΚΕ, αλλά όχι μόνο με το ΚΚΕ. Απαντάμε στο ζήτημα με ποιον θα πάτε και ποιον θα αφήσετε, με ποιον θα συνεργαστείτε και ποιον όχι.
Το αντικειμενικό υπόβαθρο της συμμαχίας
Ποια είναι η συμμαχία; Από τη στιγμή που εμείς λέμε ο λαός θα φέρει την αλλαγή και οι αλλαγές θα είναι προϊόν της ταξικής πάλης και της παρέμβασης του λαού - είτε δυσμενείς είναι οι αλλαγές, είτε θετικές, από το λαό καθορίζονται - αυτή η συμμαχία που σήμερα πρέπει να κερδίσει έδαφος είναι η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και σε σημαντικά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων - όχι όλα τα μεσαία στρώματα γιατί υπάρχουν και μεσαία στρώματα που είναι πιο κοντά στην αστική τάξη - κι ανάμεσα στους μικροπαραγωγούς αγρότες.
Ποσοτικά είναι η πλειοψηφία του λαού αυτή. Αλλά δεν είναι μόνο η ποσοτική πλευρά, είναι η ποιοτική. Είναι η συμμαχία εκείνων των δυνάμεων που έχουν και κοινά συμφέροντα, αλλά έχουν και διαφορές. Και μόνο ο όρος συμμαχία που λέμε - αλλιώς θα λέγαμε ενότητα - προϋποθέτει και διαφορές. Η εργατική τάξη, ανεξάρτητα αν σήμερα το υιοθετεί ή το κατανοεί, έχει 100% συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, μεγάλης, μεσαίας, μικρής, μικρομεσαίας. Η εργατική τάξη δεν είχε μέσα παραγωγής στα χέρια της ούτε μεγάλα, ούτε μικρά, ούτε θα έχει.
Τα μικροαστικά στρώματα - και δεν το λέω υποτιμητικά - ακόμα κι όταν δεν έχουν μισθωτή εργασία, έχουν και την ψυχολογία ότι κάποτε μπορεί να γίνουν, έστω μικροί καπιταλιστές. Να έχουν μια εργατική δύναμη, να μη χρειάζεται να δουλεύουν οι ίδιοι. Αυτοί καταλαβαίνουν, όμως, ή μπορούν αντικειμενικά να καταλάβουν την πίεση και την καταπίεση και την εκμετάλλευση των μονοπωλίων. Καταλαβαίνουν ότι τα μεγαθήρια, το σούπερ μάρκετ διαλύει το μικρομάγαζο. Αυτό μπορούν να το καταλάβουν.
Επομένως, η συμμαχία που θέτει και έθετε το ΚΚΕ, είναι ακριβώς η συμμαχία των δυνάμεων εκείνων που μπορεί να μην ταυτίζονται τα άμεσα συμφέροντά τους με το σοσιαλισμό - ενδεχομένως να φαντάζονται τα μικροαστικά στρώματα ότι και τα μεσοπρόθεσμα δεν ταυτίζονται - αλλά έχουν συμφέρον να παλέψουν για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Εδώ επιχειρείται ένας αναγκαίος συμβιβασμός, που είναι όμως συμβιβασμός που αντικειμενικά διευκολύνει τη συγκέντρωση δυνάμεων και όχι ένας συμβιβασμός που οδηγεί στη σύγχυση, στον αποπροσανατολισμό, στη χειραγώγηση και στην ενσωμάτωση όχι μόνο στην κυβερνητική πολιτική, αλλά στα συμφέροντα ολόκληρου του συστήματος.
Από κει και πέρα, αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που μπορούμε να συμφωνήσουμε και να έχουν προγράμματα που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της συμμαχίας - δηλαδή των μικροαστικών στρωμάτων, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει δεύτερο κόμμα όπως το ΚΚΕ, μπορεί να φέρει το «κομμουνιστικό», αλλά μιλάμε επί της ουσίας - αν υπάρξουν τέτοια κόμματα στην πορεία - σήμερα δεν υπάρχουν - καλώς να υπάρξουν. Ακόμα και αν ξέρουμε τη φυσική τους ταλάντευση δε θα έχουμε καμία αντίρρηση να συνδιαλεγόμαστε, να συζητάμε κ.λπ. Αλλά ο φορέας αυτών που λέμε, το υποκείμενο της ανατροπής, πρέπει να είναι αυτή η συμμαχία.
Ο χαρακτήρας της λαϊκής συμμαχίας
Υπάρχει σήμερα αυτή η συμμαχία; Κοιτάξτε, αυτή η συμμαχία δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε κι όταν γίνει ή γίνεται θα μένει απαράλλαχτη. Σπέρματα αυτής της συμμαχίας υπάρχουν, με τη μορφή της συσπείρωσης, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Ανταποκρίνεται σήμερα σε αυτή την αναγκαιότητα; Δεν είναι αντίστοιχη με τις απαιτήσεις των συνθηκών. Κι εδώ πολύ ευχαρίστως να δούμε εμείς πού βοηθάμε, τι κάνουμε, πώς αλλάζουμε συσχετισμούς δύναμης μέσα στο κίνημα, πώς βοηθάμε να βελτιωθούν.
Εδώ, στις Θέσεις του Συνεδρίου, αναφερόμαστε και σε υποκειμενικές αδυναμίες δικές μας και σε ελλείψεις, σε καθυστερήσεις που παίζουν ρόλο στο δυνάμωμα της συμμαχίας, χωρίς όμως να τα φορτώνουμε όλα στον εαυτό μας γιατί στην πολιτική συμμετέχουν όλα τα κόμματα, όλες οι τάξεις, όλοι οι μηχανισμοί.
Αυτή η συμμαχία είναι σήμερα σε μια σπερματώδη μορφή. Σίγουρα θα εξελίσσεται και σε συνθήκες που ανεβαίνει η ταξική πάλη, θα πάρει ακόμη πιο μαχητικά χαρακτηριστικά, πιο μαζικά. Και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, θα εξελιχθεί και σε ένα επαναστατικό μέτωπο. Αυτά ούτε μπορεί να τα σχεδιάσει το ΚΚΕ, ούτε πρέπει να τα σχεδιάσει στα γραφεία του. Τις εξελίξεις πρέπει να προβλέπει και με τη δική του ετοιμότητα να συμβάλλει.
Η λαϊκή συμμαχία για μας πάλι δεν πρέπει να είναι μια κορυφή, ακόμη κι αν εκφράζει προωθημένες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρχει σε κάθε τόπο δουλειάς, κατά κλάδο. Και πάνω από όλα - για να το ξεκαθαρίσουμε - αν θα γίνει αυτή η συμμαχία, αν θα πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, θα εξαρτηθεί από τη δύναμη του εργατικού κινήματος, από την ταξική του κατεύθυνση, γιατί δεν αρκεί να λες εργατικό κίνημα.
Οπως και να το κάνουμε, η εργατική τάξη είναι αυτή που θα πείσει και τα μικροαστικά στρώματα να συμμαχήσουν μαζί της και, αν θέλετε, να δεχτούν και τον πρωταγωνιστικό της ρόλο. Κι αυτή η συμμαχία, λοιπόν, πρέπει να βασιστεί κατά τόπο δουλειάς, κατά κλάδο και να κορυφώνεται πανελλαδικά και να στηρίζεται στην οργάνωση από τα κάτω. Σε μορφές οργάνωσης και στον κλάδο και κατά περιφέρεια και ακόμα κατά γειτονιά.
Εχει πολύ δρόμο μπροστά της η συμμαχία. Δεν εννοώ χρονικά, γιατί αν έχεις γρήγορες ανακατατάξεις, μπορεί πιο γρήγορα να διαμορφωθεί. Αν έχεις πισωγύρισμα, θα έχει κι αυτή δυσκολίες. Αλλά πάνω από όλα, πρέπει σαν κόρη οφθαλμού να κτίσουμε αυτό που λέμε τη συνεργασία των κοινωνικών δυνάμεων, που όμως αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις δεν περιορίζονται να κάνουν αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά βάζουν και μελλοντικά την ιδέα της λαϊκής εξουσίας, ο λαός στην εξουσία.
Ούτε απαιτεί το ΚΚΕ να υιοθετήσει η λαϊκή συμμαχία, ούτε είναι και σωστό να γίνει, το Πρόγραμμα του Κόμματος για το σοσιαλισμό. Γιατί τότε θα αλλοιωνόταν και ο χαρακτήρας του Κόμματος. Εδώ πρόκειται με όρους μαζικού λαϊκού κινήματος, δεν μπορεί ο λαός να ευθυγραμμιστεί με το ΚΚΕ και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλισμού.
Γι' αυτό εμείς προχωράμε παραπέρα και ξεκαθαρίζουμε τι είναι επαναστατική κατάσταση, πώς γίνεται το επαναστατικό πέρασμα, πώς βλέπουμε να οικοδομείται ο σοσιαλισμός, παίρνοντας υπόψη την ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνο τις γενικές αρχές. Οι γενικές αρχές βεβαίως ισχύουν, αλλά συνδυασμένες με την Ελλάδα και έχοντας αξιοποιήσει και όλη την όποια αρνητική πείρα υπάρχει από την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, εσωτερικά λάθη και παρεκκλίσεις - ένα πρώτο πείραμα ήταν - που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Διαφέρουν στη διαχείριση
Σήμερα παίζεται κι ένα άλλο κόλπο. Και από την κυβέρνηση και από τα άλλα κόμματα. Οτι το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί στην Ελλάδα, θα λυθεί πανευρωπαϊκά. Ο Σαμαράς λέει με τους εταίρους του ότι εμείς δεν πάμε να βαρέσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι, πάμε με έναν τρόπο να πείσουμε πως είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τις αναδιαρθρώσεις - δηλαδή να κόψουμε το κεφάλι του λαού και να τσακίσουμε το κίνημα - και πάμε όλοι μαζί, γιατί δεν πρέπει να διαταραχθεί η ενότητα στην Ευρώπη κ.λπ. Κι εν πάση περιπτώσει, είμαστε ο φτωχός συγγενής της ΕΕ και πρέπει να πάμε με προσεχτικό τρόπο.
Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει όχι, εδώ πρέπει να βαρέσεις τη γροθιά στο μαχαίρι. Με συγχωρείτε, αλλά καταλαβαίνετε κι εσείς ότι αυτά δεν ισχύουν από τη στιγμή που μετέχεις στην ΕΕ και διαπραγματεύεσαι, είτε με ικανότητα, είτε με λιγότερη ικανότητα, αποδέχεσαι τα τείχη. Γι' αυτό εμείς δε θέλουμε να πάρουμε μέρος σε κυβέρνηση. Δεν μπορεί να μπεις σε μια κυβέρνηση και να λες αποδέσμευση. Μπορεί να το λες κάπου κάπου, κάποτε.
Ο,τι λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αμα, λέει, διαλυθεί κάποτε το ΝΑΤΟ, θα φύγει και η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Μα μπορεί να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και να γίνει ένα νέο ΝΑΤΟ! Αρα, όταν αποφασίσεις να δράσεις από τη θέση μιας κυβέρνησης - καταρχήν το ΚΚΕ θα πρέπει να κάνει πίσω, οι άλλοι δε θα κάνουν πίσω - από τη στιγμή που δέχεσαι αυτά τα πλαίσια, τότε τι θα πας να πεις; Θα πας στην Μέρκελ και θα πεις αποδέσμευση; Θα σου πει, άμα θες σήκω και φύγε.
'Η η ταύτιση της αντίθεσης με την ΕΕ με το πρόσωπο της Μέρκελ, ο εξωραϊσμός του Ομπάμα. Κάποτε στην Ελλάδα, ένα αριστερό κόμμα δεν τολμούσε να μιλήσει θετικά για τις ΗΠΑ και σωστά. Σήμερα βγαίνουν και μιλάνε, «όπως κάνει ο Ομπάμα». Και ο Ομπάμα δεν κάνει τίποτα για τον αμερικανικό λαό.
Ακόμα κι αν σε κάποια φάση υποχωρούσε κι έκανε ορισμένες παραχωρήσεις, έπαψαν οι ΗΠΑ να είναι η ηγετική δύναμη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η δύναμη εκείνη που μαζί με τους συμμάχους της σκορπάει το αίμα παντού; Είναι δυνατόν; Πείτε ότι δώσει αυξήσεις στον αμερικανικό λαό και τους κάνει κι ένα σύστημα Υγείας καλύτερο από αυτό που έχουν σήμερα. Θα αλλάξουμε θέση για το τι σημαίνει ΗΠΑ;
Η Ελλάδα έχει μεγάλες δυνατότητες
Από αυτή την άποψη, η διέξοδος από την κρίση είναι αυτή: Η ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. Πρέπει να έχουμε κι ένα άλλο υπόψη. Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες κρίσης, όπου ιδιαίτερα ορισμένοι κλάδοι της μεταποίησης έχουν πισωγυρίσει, όπου έχουν κλείσει και σύγχρονες βιομηχανίες στην Ελλάδα, όχι παλιές ή ξεπερασμένες, η Ελλάδα έχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι ο καπιταλισμός τις υποσκάπτει, τις φθείρει, δεν τις αξιοποιεί όλες.
Για παράδειγμα, όλη αυτή η ιστορία με το χρυσό στη Χαλκιδική. Ο χρυσός σημαίνει αξιοποίηση για τη βιομηχανία, δε λέω για να φτιάχνουμε να μοιράζουμε δωρεάν δαχτυλίδια και να αποθησαυρίζουμε. Η διαφωνία σε μας δεν είναι αν πρέπει να αξιοποιηθεί ο χρυσός, αλλά αν τον παίρνουν ιδιώτες και Ελληνες και ξένοι. Και βεβαίως, κατά συνέπεια, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ότι θα τηρήσει τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές και δε θα δημιουργήσει προβλήματα στην υγεία του κόσμου.
Γιατί από τη στιγμή που ο σκοπός είναι το κέρδος, η περιβαλλοντική προστασία κοστίζει, μειώνει το κέρδος. Και με αυτή την έννοια δεν έχουμε καμία τέτοια εμπιστοσύνη. Αλλά δεν είμαστε αντίθετοι στην αξιοποίηση. Εχει ορυκτό πλούτο και βιομηχανία μπορεί να αναπτυχθεί. Εχει μεγάλες δυνατότητες η Ελλάδα να αναπτυχθεί και δεν είναι σωστό ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί μόνη της.
Η εργατική εξουσία είναι αυτή που μπορεί να αξιοποιήσει και τις διεθνείς σχέσεις, ακόμη κι όταν είναι ο συσχετισμός δυνάμεων αρνητικός. Εγινε αυτές τις μέρες συμφωνία ανάμεσα στη Βραζιλία και στην ΕΕ όπου δίνουν τα βιομηχανικά προϊόντα της ΕΕ - δεν μπορούν να πουληθούν στην ίδια έκταση στην Κίνα, αρχίζει και περιορίζει και αυτή, έχει τις δυσκολίες της. Και αποφάσισαν εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων στη Βραζιλία και εισαγωγές αγροτικών προϊόντων.
Ξέρετε τι σημαίνει αγροτικά προϊόντα για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία. `Η οι εισαγωγές είναι ελεύθερες στην Ελλάδα. Στις συνθήκες του σοσιαλισμού θα απαγορεύονται οι εισαγωγές σε προϊόντα που μπορούμε να παράγουμε. Θα εισάγουμε προϊόντα που δεν μπορούμε να παράγουμε; Θα εισάγουμε.
Θα αναπτύξουμε σχέσεις. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε σχέσεις με τις ΗΠΑ ή με τη Γερμανία. Θα αναπτύξουμε σχέσεις με μια σειρά χώρες, που είναι πιο γειτονικές, που έχεις ένα ανάλογο επίπεδο ανάπτυξης και που αυτές έχουν ανάγκη δικά σου προϊόντα, και εσύ δικά τους. Και σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν υστερήσουμε σε κάτι, οι συνέπειες από αυτή την υστέρηση θα είναι ισότιμες για όλο το λαό και ίσες. Και δε θα έχεις το πλεονέκτημα των διεθνών σχέσεων που το αξιοποιούν τα μονοπώλια και πλήττει το λαό.
Η οργάνωση της λαϊκής οικονομίας
Αν, π.χ., ο σοσιαλισμός νικήσει στην Ελλάδα σε συνθήκες που μια σειρά αναπτυξιακές δυνατότητες έχουν υποσκαφτεί κι έχουν καταστραφεί, θα πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή. Ο,τι όμως υπάρχει, θα του αλλάξεις απλώς τις σχέσεις ιδιοκτησίας και θα το αξιοποιήσεις. Και τις επιχειρήσεις, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κ.λπ. Ξέρετε και τις θέσεις μας. Εμείς μιλάμε στις συνθήκες του σοσιαλισμού για την κοινωνικοποίηση όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Ο τομέας των μεταφορών, δε χρειάζεται να σας το πω, θα είναι αποκλειστικά και μόνο δημόσιος σε όλα τα είδη και σχεδιασμένα ενιαία.
Από εκεί και πέρα θεωρούμε ότι υπάρχουν τομείς που δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση γενική. Κυρίως αυτό αφορά την παραγωγή των αγροτικών προϊόντων, μιλώντας πάντα και με τις συνθήκες που υπάρχουν σήμερα. Δεν μπορείς να αναφερθείς με λεπτομέρειες στα πάντα. Αλλά η κατεύθυνση ακριβώς είναι η δημιουργία των παραγωγικών συνεταιρισμών, των αγροτικών προϊόντων, όπου τα καλλιεργητικά εφόδια και τα μέσα παραγωγής θα τα παίρνουν από τον κοινωνικοποιημένο τομέα.
Θα σχεδιάζεται η αγροτική παραγωγή και θα συγκεντρώνεται, θα πουλιέται από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, θα δίνεται στο κράτος, θα αποζημιώνονται οι αγροτικοί συνεταιρισμοί. Εάν έχουν περίσσευμα, γιατί η αγροτική παραγωγή δεν είναι πάντα εύκολο να την προγραμματίσεις πλήρως, μπορεί να διοχετεύονται πρόσθετα στα δίκτυα των λαϊκών αγορών, αλλά με τιμές που θα καθορίζονται και όχι σε τιμές που θα δημιουργούν προβλήματα, είτε ακριβότερες κ.λπ.
Υπάρχουν τομείς, ιδιαίτερα σε αυτούς των υπηρεσιών, που μπορεί από τα πρώτα χρόνια, από την πρώτη φάση, να μην είναι δυνατή αυτό που λέμε ούτε η κοινωνικοποίηση ούτε η συνεταιριστικοποίηση, π.χ., οι κομμώτριες, κάποιες παροχές υπηρεσιών. Δε θα κάνεις το κρατικό κομμωτήριο, δε θα κάνεις το συνεταιριστικό κομμωτήριο. Αυτοί οι αυτοαπασχολούμενοι μπορεί να έχουν το δικό τους μαγαζί, χωρίς όμως να έχουν μισθωτή εργασία, να εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη.
Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας
Μιλάμε για κεντρικό σχεδιασμό κι επίσης για όργανα εξουσίας - και αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά - που δεν έχουν καμία σχέση και με την πιο προωθημένη αστική δημοκρατία. Δηλαδή, η βάση της εξουσίας θα είναι η παραγωγική συνέλευση, η συνέλευση δηλαδή στον τόπο δουλειάς, στην οποία θα παίρνουν μέρος όχι μόνο οι κομμουνιστές, να το ξεκαθαρίσουμε, όχι η Κομματική Οργάνωση Βάσης, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι. Ας πούμε στην ΕΘΕΛ, ή στο αεροδρόμιο, ή στη ναυτιλία, μπορεί να είναι το πλοίο. Γιατί έχουμε μεγάλα πλοία.
Η συνέλευση, δηλαδή, των εργαζομένων είναι όργανο. Εκλέγει τους αντιπροσώπους στο επόμενο όργανο, ας πούμε κλαδικό - περιφερειακό. Τριών ειδών όργανα είναι. Είναι το πρωτοβάθμιο, το περιφερειακό - μην το συνδέετε με τις Περιφέρειες που έχουμε σήμερα - και το πανελλαδικό. Που σημαίνει ότι δεν εκλέγονται απλώς οι αντιπρόσωποι, η βάση έχει δικαίωμα να ανακαλεί τον εκπρόσωπό της από το παραπάνω όργανο ή την παραπάνω συνδιάσκεψη. Να τον ανακαλεί γιατί παρεξέκλινε από την αποστολή του.
Βεβαίως, η βάση αποφασίζει για μια σειρά ζητήματα που έχουν σχέση με τη λειτουργία μέσα στο χώρο, συμβάλλει στην εφαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού κ.λπ. Δηλαδή, έχει πραγματικές εξουσίες. Και η ανακλητότητα ισχύει από πάνω μέχρι κάτω. Υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων ή πληθυσμού που δεν μπορούν να ενταχθούν σε συνέλευση βάσης, οι συνταξιούχοι. Θα έχεις την οργάνωση βάσης των συνταξιούχων, που θα εκλέγει τους αντιπροσώπους της στα όργανα εξουσίας.
Ο συνεταιρισμός των αγροτών το ίδιο, η βάση δηλαδή. Θα είναι οι αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, σπουδαστές, αυτοί δεν έχουν παραγωγική διαδικασία. Θα είναι βάση το πανεπιστήμιο, που θα εκλέγει τους αντιπροσώπους.
Ο λαός μπορεί σήμερα να ωριμάσει πιο γρήγορα από ό,τι όταν ήταν αγράμματοι στη Ρωσία, οπότε να έχεις μια εργατική εξουσία, λαϊκή, που δομείται από κάτω προς τα πάνω κι εξασφαλίζεται η σφραγίδα της εργατικής τάξης. Αλλά και μέσα από αυτή την εργατική εξουσία εκφράζονται τα συμφέροντα των συμμάχων, μιας και ο σοσιαλισμός είναι ατελής κοινωνία και παραμένουν διαφορές ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα κοινωνικά στρώματα στην πόλη και στο χωριό κ.λπ.
Επιπλέον, η κομμουνιστική αρχή «όλοι τα ίδια» θα ισχύει στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού και του Αθλητισμού. Ενώ δηλαδή κάθε κλάδος θα αμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες που καθορίζονται από το χρόνο εργασίας, αυτές οι υπηρεσίες - παροχές, Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός, θα πρέπει να είναι ίσες για όλους. Οχι δηλαδή με διαφορές, ενώ οι μισθοί μπορεί να έχουν διαφορά - όχι χάσμα διαφορών. Σε αυτούς τους τομείς οι παροχές θα πρέπει να είναι απολύτως ισομοιρασμένες.
Καμία συμμαχία για αστική διακυβέρνηση
Επομένως, το καθήκον που βάζει σήμερα το Κόμμα για τον εαυτό του, αλλά και για τους εργατοϋπάλληλους, είναι το χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας. Του υποκειμένου, δηλαδή, που εκφράζει συμμαχία και είναι ο φορέας της αντεπίθεσης, της ρήξης και της ανατροπής. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί σε αυτό τον τομέα να αναδειχτεί πρωτοπορία, όχι στα λόγια, αλλά να καταξιωθεί στην πράξη σαν πρωτοπορία, όχι να μας δώσουν εύσημα.
Και σε καμία περίπτωση, το ξεκαθαρίζουμε για άλλη μια φορά, δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε συμμαχία για την αστική διακυβέρνηση ή σε συμμαχία όπου το Κόμμα θα αποτελέσει μέλος μιας συμμαχίας. Το Κόμμα θα παραμείνει αυτοτελές, θα σέβεται, αν θέλετε, και στην πορεία και την αυτοτέλεια και όποιων κομμάτων ή πολιτικών δυνάμεων αν υπάρχουν στην πορεία που θα διαμορφωθούν.
Η αυτοτέλεια του Κόμματος θα είναι πλήρης και θα συμμετέχει στη λαϊκή συμμαχία με την πρωτοπόρα δράση των μελών του και των στελεχών του. Κι εκεί θα πρέπει τα μέλη του Κόμματος και τα στελέχη να μάθουμε με μεγαλύτερη ικανότητα να δουλεύουμε με εργατικές - λαϊκές μάζες που δε συμφωνούν μαζί μας, αλλά αντικειμενικά σήμερα ή αύριο πρέπει να γίνουν σύμμαχοι. Ακόμα αυτή την ικανότητα δεν την έχουμε κατακτήσει. Να μάθουμε να δουλεύουμε με εργατικές - λαϊκές μάζες που δε διαθέτουν την απαιτούμενη πολιτική ωριμότητα για διάφορους λόγους.
Εδώ μπορούμε να πούμε ότι έχουμε και θετική πείρα, αλλά δεν έχουμε κατακτημένη ικανότητα. Αυτή που απαιτείται στις σημερινές συνθήκες. Οταν δρας κόντρα στο ρεύμα, έχει και δυσκολίες το πράγμα. Αλλά είμαστε υποχρεωμένοι από εδώ και μπρος να μάθουμε να δρούμε μέσα.
Να μη φοβόμαστε να «χωθούμε» βαθιά παντού, αλλά ταυτόχρονα να μη χάνουμε τη δική μας αυτοτέλεια, την επιλογή μας, στο όνομα να «χωθούμε» στις μάζες. Δε φταίει η γραμμή σου. Είναι περίπλοκες οι συνθήκες και πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε, να δουλεύουμε με αυτό τον τρόπο. Εχουμε πρόοδο, αλλά δεν είναι ακόμα αντίστοιχη με τις ανάγκες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου