E.U: Should I stay or should I go

Από το 2008 που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα έχουν περάσει οκτώ χρόνια. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει σπουδάσει στο London School of Economics για να κατανοήσει ότι αυτή είναι προπαντός  μία κρίση ανθρωπιστική. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, κυρίως στο νότο, και δη στην Ελλάδα, τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται και προλεταριοποιούνται, ενώ όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρωπότητας, καρποί αιώνων αγώνων, όπως η υγεία, η διατροφή, η στέγαση, το δικαίωμα στην εργασία, το οκτάωρο, η ασφάλιση  κ.λπ. θεωρούνται απαρχαιωμένα και καταργούνται ετσιθελικά. Έτσι, γυρίζουμε πίσω, στη μεσαιωνική εποχή, όταν η ζωή των φτωχών και των αδύναμων δεν είχε καμία παντελώς αξία.

Υπάρχουν φωνές που ασκούν δριμεία κριτική  στο βουλευτήριο των Βρυξελλών, χαρακτηρίζοντας τούς εκπροσώπους του  άσχετους και ανίκανους γραφειοκράτες που αδυνατούν να δώσουν λύση σε μια σειρά καθημερινών προβλημάτων των Ευρωπαίων πολιτών.  Είναι, όμως, έτσι; Είναι δηλαδή, ανίκανοι και άχρηστοι ή μήπως δρουν ως μια δράκα μεγαλοαπατεώνων που ενώ έχουν εγκλωβίσει όλη την Ευρώπη στην μέγγενη της μονολιθικής λιτότητας, ταυτόχρονα εξασφαλίζουν προνόμια για αυτούς και τους πιστούς αυλικούς τους;

Κατά την γνώμη μου, η γερμανικής (διάβαζε αμερικανικής) εμπνεύσεως μονεταριστική συνταγή που επικράτησε ολοσχερώς, δεν έχει ως στόχο την ανάπτυξη των κοινωνιών, αλλά την πλήρη καταστροφή τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας δούμε μερικά από αυτά. Υπήρχε άραγε, καλύτερος εκφραστής των καπιταλιστικών συμφερόντων της Ουάσινγκτον, του Βερολίνου και των λοιπών αρπακτικών του διεθνούς κεφαλαίου, από τον απερχόμενο πρωθυπουργό της Μ.Βρετανίας, Ντ. Κάμερον, που μπροστά στο «μεταρρυθμιστικό» του έργο η Θάτσερ φαντάζει σοσιαλίστρια; Υπήρχε άραγε, καταλληλότερο πρόσωπο από τον Άδωνι Γεωργιάδη για να καταστρέψει συθέμελα το δημόσιο σύστημα υγείας; Τέλος, υπήρχε καταλληλότερος άνθρωπος από τον ιδεολογικό απόγονο του Φρίντμαν, τον μύστη του νεοφιλελευθερισμού του 21ου αιώνα και στρατηγό της «αγοραίας αποχαλίνωσης», Β. Σόιμπλε, που αφού απορρύθμισε κατ’ εντολή των κεφαλαιούχων την ευρωπαϊκή αγορά, βούλιαξε στα απόνερα της καπιταλιστικής Στυγός 33 εκατ. πολίτες;

Ήταν οι ιδανικοί άνθρωποι, στις ιδανικές θέσεις. Ήταν εκείνοι που στο δόγμα των Reaganomics και των Thachernomics έβλεπαν το « ιερό ευαγγέλιο» της μονεταριστικής παγκοσμιοποίησης.

Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, έλαβε υπόψη του μεγάλο μέρος του βρετανικού λαού που τάχθηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα υπέρ της εξόδου της Αγγλίας από την Ε.Ε. Ας γαυριούν εναντίον τους τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας και οι απανταχού «μενουμευρωπαϊστές», που ό,τι δεν χωρά στο λιπαρό συναξάρι τους το βαφτίζουν «λαϊκίστικο», «δημαγωγικό», «ξενοφοβικό», «ρατσιστικό»· γιατί, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ισχύον όλα αυτά- περί ξενοφοβικού- φασιστικού ρεύματος υπέρ του «Έξω»- τότε οι ίδιοι θα πρέπει να κοιτάξουν στον καθρέπτη τους  να δουν τι δημιούργησαν.

Δεν εμφανίστηκαν από μόνοι τους οι φασίστες, οι ευρωσκεπτικιστές και  εν τέλει οι εκφραστές των πιο μαύρων ιδεολογιών της ανθρωπότητας.

Όσοι τώρα μετονομάζουν την ετυμηγορία των Βρετανών σε «ξενοφοβικό γλέντι του λαϊκισμού», ας μάς πουν γιατί ποτέ δεν καταδίκασαν, σε κάποιο απ΄ τα χρυσοποίκιλτα φουαγιέ των μαζώξεων τους, δημόσια το ναζισμό και το φασισμό, την ίδια ώρα μάλιστα που βοούσε  ο τόπος για τον βρώμικο ρόλο τους στην ουκρανική υπόθεση;

Ας μάς πουν ακόμη, γιατί όταν ο Τόνι Μπλέρ δήλωνε με τον γνωστό κυνισμό του: «Πρέπει να παραμείνουμε στην Ε.Ε. για να ηγούμαστε, διότι είμαστε τόσο καλοί σ’ αυτό» – μια «εκπορθητική» πολιτική θέση που έθρεψε το βρετανικό σωβινισμό- κανείς από τους τωρινούς «έκπληκτους» με την «αφέλεια» του βρετανικού λαού που πίστεψαν τους ‘’ακδροδεξιούς λαϊκιστές’’ δεν παρενέβαινε; Δεν έβλεπαν τι κλίμα καλλιεργείται; Σαφώς και έβλεπαν·  ήταν οι ίδιοι άνθρωποι ή καλύτερα τα ίδια συμφέροντα που διακυβεύονταν στους ολονύχτιους «μυστικούς δείπνους»- παζάρια για το ποιος θα λάβει μεγαλύτερο κομμάτι από την πίττα.

Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η Ευρώπη τους· ένα καθεστώς αδιαφάνειας και μυστικοπάθειας στη λήψη αποφάσεων, που συνθέτει τη βάση της αναξιοπιστίας των πολιτών απέναντί της, της πολιτικής αναπηρίας και του δημοκρατικού ελλείμματος της.

***

Το Βrexit θα αποτελέσει  τη θρυαλλίδα της μεγαλύτερης σεισμικής δόνησης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, μεγαλύτερου από αυτό του 2008, στην μεταπολεμική εποχή. Καμία ένεση ρευστότητας δεν πρόκειται να τονώσει  τις «πεθαμένες» αγορές και τα υπερχρεωμένα κράτη. Ο καπιταλισμός, όπως έλεγε ενάμιση αιώνα πριν ο Μαρξ, θρέφεται από τις κρίσεις του. Όσο πιο μεγάλο το «συμβάν» τόσο μεγαλύτερες οι προοπτικές να ξεπηδήσει μια νέα χούφτα χρυσοκανθάρων που θα θελήσουν να διαφεντεύουν τις ζωές των ανθρώπων.

Εκτίμησή μου, χωρίς να είμαι οικονομολόγος, είναι ότι θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές: κατάρρευση των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οίκων, κρίση φερεγγυότητας και εμπιστοσύνης, νομισματικές-στα πλαίσια του ανταγωνισμού- υποτιμήσεις, αύξηση των επιτοκίων, χρεοκοπίες και άλλα πολλά. Αυτό θα είναι το σκηνικό από εδώ και πέρα. Μόνο έτσι μπορεί να αναγεννηθεί  από τα συντρίμμια του, το σαθρό –κερδοσκοπικό- οικοδόμημα τους.

Κι εδώ έρχεται η Αριστερά.

Σε προηγούμενο άρθρο μου (Ατέχνως 15/6/2016) είχα επισημάνει ότι η αριστερή πρόταση είναι αναγκαίο να ριζώσει, αν θέλει να εκφράσει την κοινωνία, μέσα σ’ αυτήν. Να κάνει κοινωνική αντιπολίτευση, ενώ παράλληλα, να προετοιμάζει το λαό για όλα τα ενδεχόμενα. Στη βάση αυτής της σκέψης, θα προσθέσω ότι, η Ιστορία έδειξε, πως ο εκδημοκρατισμός εκ των έσω της Ε.Ε των ολιγαρχών δεν είναι εφικτός. Άρα, απέναντι στο χαρτί του φασισμού, στο οποίο ποντάρει πολλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το ιδιωτικό κεφάλαιο, (η Αριστερά) οφείλει να ξεδιπλώσει το οικονομικό της πλάνο- όχι μόνο για να επουλώσει τις πληγές των ανθρώπων από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, αλλά για να ανταποκριθεί στις επείγουσες ανάγκες της κοινωνίας, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα την πρωτοβουλία και την εφευρετικότητα στη βάση του συλλογικού συμφέροντος· εν ολίγοις, ένα οικονομικό μοντέλο γοητευτικό και άμεσα υλοποιήσιμο, ικανό να κινητοποιήσει πλατιές μάζες πολιτών, οι οποίοι βουτηγμένοι στο σκοτάδι της απελπισίας βρίσκουν απάγκιο στη ρητορική του μίσους και της παραπλάνησης.  Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Πότε, όμως, οι αγωνιστές φοβήθηκαν τη μάχη;

ΠΑΡΑ-ΛΟΓΟΣ