Πάλη ενάντια στη φτώχεια = πάλη για όλα όσα χάσαμε και όσα δικαιούμαστε!

Τα ψίχουλα που μοιράζει η κυβέρνηση στους πιο εξαθλιωμένους δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά ουσιαστική ανακούφιση

"Στην παρούσα φάση, αυτό που μετράει είναι να ανακουφιστεί ο κόσμος. Δεν θα περιμένουμε να γίνει σοσιαλισμός για να δώσουμε στον κόσμο ένα πιάτο φαΐ. Αυτό μπορούμε να κάνουμε τώρα και αυτό κάνουμε".

Από το συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΚΚΕ στο Σύνταγμα, 

στις 27 Φλεβάρη

Με αυτό το έωλο επιχείρημα, τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να αντιπαρέλθουν την κριτική που τους ασκεί το ΚΚΕ, ότι το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» περιέχει ψίχουλα για το λαό κι αυτά μόνο για την ακραία φτώχεια. Η επιχειρηματολογία τους, πέρα από υπεκφυγή, συνιστά ταυτόχρονα συμβολή στη διαμόρφωση μειωμένων απαιτήσεων στο λαό, στο συμβιβασμό με τη φτώχεια και τη μιζέρια.

Αλήθεια, για ποια φτώχεια κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις του κεφαλαίου; Μιλάνε για «ανθρωπιστική κρίση» και εστιάζουν στα λαϊκά νοικοκυριά που ζούνε σε συνθήκες «ακραίας» φτώχειας, όπως ορίζεται στατιστικά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα νοικοκυριά αυτά αντιστοιχούν στο 7% περίπου του πληθυσμού... Τι γίνεται όμως με εκείνες τις οικογένειες που παίρνουν κάτι παραπάνω από 400 ευρώ το μήνα, όσο είναι το εισοδηματικό όριο που βάζει η συγκυβέρνηση, για να δικαιούται κάποιος τις ψευτοπαροχές της;

Τι γίνεται με τα εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά που ακόμα κι αν κάποιο μέλος τους δουλεύει, ή παίρνει μια σύνταξη, το εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ το μήνα; Για όλους αυτούς, το δίλημμα που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά, είναι αν θα ξοδέψουν το μισθό τους για να φάνε, ή για να ντυθούν, ή για να ζεσταθούν, ή για να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια. Μήπως κι αυτό δεν είναι φτώχεια, αν συγκρίνουμε τη ζωή τους τόσο με την κατάσταση πριν το 2009, όσο - και πολύ περισσότερο - με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν ολόπλευρα για όλους οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;

Η κυβέρνηση διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι το πρόγραμμά της δεν περιλαμβάνει κανένα μέτρο «για οικογένειες με εισόδημα μεγαλύτερο από 800 - 900 ευρώ». Βέβαια, όπως αποδείχτηκε μετεκλογικά, το πρόγραμμα που είχε στο συρτάρι δεν περιλαμβάνει κανένα μέτρο για όσους έχουν εισόδημα πάνω από 400 ευρώ! Τόσο είναι το όριο για μια τετραμελή οικογένεια, προκειμένου να συμμετάσχει στα ψίχουλα που διανέμει η συγκυβέρνηση.

Αρα, το τι είναι και τι δεν είναι φτώχεια, εξαρτάται από το μέτρο σύγκρισης που χρησιμοποιεί ο καθένας. Αν, δηλαδή, μέτρο σύγκρισης είναι ο λιγότερο φτωχός, ή η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που ζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και τις σύγχρονες ανάγκες του.

Χρησιμοποιώντας για κριτήριο το πρώτο, η συγκυβέρνηση τραβάει μια γραμμή και μοιράζει ακόμα και τα ψίχουλα αποκλειστικά σε όσους βρίσκονται στην ακραία φτώχεια, δηλαδή σε όσους ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Ολους τους άλλους, που στέκονται έστω και μισό σκαλοπάτι πάνω από εκεί, τους συστήνει να είναι και ευχαριστημένοι που έχουν ένα πιάτο φαΐ, που τα καταφέρνουν ακόμα να ανάβουν μια σόμπα, να δίνουν πρωινό στα παιδιά τους.

Πολύ περισσότερο, η συγκυβέρνηση επιδιώκει, αφήνοντας στο απυρόβλητο το κεφάλαιο και τα κέρδη του, ο λιγότερο φτωχός να πληρώνει για τον πιο φτωχό. Επιδιώκει, δηλαδή, την ανακύκλωση και το μοίρασμα της φτώχειας.

Κυβερνητικές υπεκφυγές

Το επιχείρημα της συγκυβέρνησης πως δεν περιμένει το σοσιαλισμό, είναι υπεκφυγή από τα συγκεκριμένα ζητήματα και τις απαιτήσεις, όπως είναι η ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων, για υπεράσπιση των χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών από τη φτώχεια.

Ομως, εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια. Στις σημερινές συνθήκες, αυτά τα αιτήματα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, με τη στρατηγική της ΕΕ, τις δεσμεύσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Αντίθετα, τα μέτρα, που προτείνει η συγκυβέρνηση για την ακραία φτώχεια, έχουν την έγκριση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, γενικά των επιχειρηματικών ομίλων, τους οποίους, από την άλλη, αφήνει απείραχτους για τη μη πληρωμή δεδουλευμένων που έχει γίνει καθεστώς, για την καταλήστευση των ενσήμων, για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, παράγοντες που συντελούν στη φτώχεια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ετοιμάζει κι άλλα μέτρα για να τονώσει την ανταγωνιστικότητά τους.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην πίεση των ναυτεργατικών σωματείων να παρέμβει για να πληρωθούν τα πληρώματα στα 12 πλοία της ΝΕΛ, ο αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας απαντάει ότι «είμαστε σε αδιέξοδο!». Οι 500 αυτές οικογένειες, όμως, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα εδώ και πολλούς μήνες που δεν παίρνουν μισθό, όπως και χιλιάδες ακόμα συνάδελφοί τους σε όλους τους κλάδους. Αν και εργαζόμενοι στα χαρτιά, στην πραγματικότητα είναι άνεργοι.

Χωρίς να «σπάσουν αυγά» με το κεφάλαιο και το κράτος του, εργαζόμενοι και άνεργοι δεν πρόκειται να δουν χαΐρι. Γι' αυτό χρειάζεται σήμερα να τραβιούνται στην πάλη και να «εκπαιδεύονται» σε αγώνες με αιτήματα και στόχους που ανεβάζουν την ταξική συνείδηση, να αποσπώνται από τη λογική που καλλιεργεί ο αντίπαλος ότι «υπάρχουν και χειρότερα», ή «ας πάρουμε κάτι κι ας είναι και ψίχουλα».

Το αίτημα για ανάκτηση όσων χάθηκαν, συνδεδεμένο με τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, που απορρέουν από τις ίδιες τις εξελίξεις στην παραγωγή και τις δυνατότητές της, διαμορφώνουν προϋποθέσεις για την άνοδο του κινήματος, των διεκδικήσεων και των στόχων του.

"Τρέλα" η προστασία των ανέργων;

Για παράδειγμα, τα 600 ευρώ επίδομα ανεργίας που διεκδικεί σήμερα το ταξικό κίνημα για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας, σε συνδυασμό με άλλα μέτρα ουσιαστικής προστασίας (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, «πάγωμα» χρεών κ.ά.), είναι το ελάχιστο που μπορεί να εξασφαλίσουν το κράτος και η εργοδοσία σε κάποιον που χωρίς τη δική του ευθύνη βρίσκεται δίχως δουλειά. Χωρίς αυτές τις ελάχιστες παροχές, δεν μπορεί να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες συντήρησης του ίδιου και της οικογένειάς του.

Τι απαντάει η συγκυβέρνηση; Οσα είπε πρόσφατα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης σε τηλεοπτική εκπομπή, είναι αποκαλυπτικά. Οταν στριμώχτηκε από τον βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Γκιόκα να απαντήσει αν η κυβέρνηση θα ψηφίσει το σχέδιο νόμου του Κόμματος για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, ανάμεσα σ' αυτά και η αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 600 ευρώ, απάντησε εξοργισμένος: «Θέλετε επίδομα 600 ευρώ για κάθε άνεργο. Εχουμε 1,5 εκατ. άνεργους, επί 14 (σ.σ. επιδόματα το χρόνο), επί 600, είναι 14 δισ. ευρώ. Τέτοια δεν ψηφίζουμε. Είναι τρέλες!».

Για ποιον είναι «τρέλα» τα 600 ευρώ το μήνα σε έναν άνεργο; Αν συμπεράνουμε από τους υπολογισμούς του Φίλη, για τα αφεντικά και το σημερινό σύστημα της εκμετάλλευσης, που καταδικάζει εννιά στους δέκα ανέργους να μη δικαιούνται επίδομα και όσοι το παίρνουν να φυτοζωούν αυτοί και οι οικογένειές τους με 360 ευρώ! Εως εκεί φτάνουν τα όρια του «ρεαλισμού» και του «εφικτού» που επικαλείται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιολογήσει τα ψίχουλα που μοιράζει στους φτωχούς και μάλιστα στους πιο εξαθλιωμένους.

Οσο για το επιχείρημα ότι οι σημερινές παροχές είναι ένα πρώτο βήμα «και μετά βλέπουμε», αυτό το «βλέπουμε» εξαρτάται από την «πορεία της οικονομίας», δηλαδή από την κερδοφορία του κεφαλαίου. Γι' αυτό θα υπολείπεται πάντα από τις πραγματικές ανάγκες του λαού και ποτέ δε θα ισοδυναμεί με πραγματική ανακούφιση. Γιατί τέτοια στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αυτών δηλαδή που ευθύνονται και προκαλούν τη φτώχεια.

Ουσιαστική αντιμετώπιση (και εξάλειψη) της φτώχειας μπορεί να υπάρξει μόνο με δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με ικανοποιητικούς μισθούς, με καθολική δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια. Αν όμως γίνουν αυτά, καταρρέει ο «θεμέλιος λίθος», πάνω στον οποίο στηρίζεται η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Η λογική της συγκυβέρνησης οδηγεί στο συμβιβασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού - όχι μόνο όσων ζουν στην ακραία φτώχεια - με τη μίζερη ζωή. Να μη διεκδικούν, να μη διαμαρτύρονται, να μην περνάει καν από το μυαλό τους ότι μπορούν σήμερα να ζήσουν καλύτερα. Κι από την άλλη, να φοβούνται ότι αν διεκδικήσουν, αν πάρουν ευθύνη και βγουν μπροστά, οι «αντοχές» της οικονομίας θα κλατάρουν και θα βρεθούν στη θέση αυτών που σήμερα βολοδέρνουν στην ακραία φτώχεια.

Μπροστάρηδες σε όλες τις μάχες

Μέσα στα συνδικάτα, στις Λαϊκές Επιτροπές, στις Επιτροπές Ανέργων, στους άλλους φορείς του κινήματος, οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για να μη λείψει από το λαό ακόμα και το πιάτο το φαΐ. Πιέζουν προς όλες τις κατευθύνσεις - και κυρίως προς την κυβέρνηση, όπως έκαναν και προηγουμένως - για να παρθούν μέτρα.

Σε συνθήκες που ενισχύεται η παραίτηση από αυτά που έχει ανάγκη ο λαός, που προωθείται ο συμβιβασμός με τα ψίχουλα, δίνουν τη μάχη για να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων για όλα όσα έχασαν και όσα δικαιούνται. Αναδεικνύουν ότι προϋποθέσεις για κέρδη απ' τους αγώνες διαμορφώνονται στο βαθμό που ενισχύεται η γραμμή ρήξης με το κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ.

Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτουν - και έχουν καθήκον να το κάνουν - ποιος τους κλέβει το φαΐ από το τραπέζι. Αποκαλύπτουν ότι οι κυβερνήσεις, στο έδαφος του καπιταλισμού, δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμα και τα ελάχιστα μέτρα ανακούφισης από τη φτώχεια, επειδή ακόμα και αυτά προϋποθέτουν σύγκρουση με το κεφάλαιο.

Οι κομμουνιστές δείχνουν ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για να εξαλειφθεί οριστικά η φτώχεια, για να ικανοποιηθούν ολόπλευρα οι σύγχρονες ανάγκες του λαού. Αυτό, όμως, προϋποθέτει το λαό στην εξουσία, άλλο δρόμο ανάπτυξης, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Π. Κ.