Το "πακέτο Γιούνκερ"...

Μετά το «πακέτο της Θεσσαλονίκης», που προοριζόταν για την αντιμετώπιση της «ακραίας φτώχειας», την ενίσχυση της απασχόλησης και την «επανεκκίνηση της οικονομίας», η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους εταίρους - δανειστές έβγαλε από το ...καπέλο ένα νέο πακέτο: Το «πακέτο Γιούνκερ». Και αυτή τη φορά, λόγος γίνεται για προγράμματα για την ανεργία, τη φτώχεια και την «οικονομική ανάπτυξη».

Βέβαια, με δεδομένη την τύχη του «πακέτου της Θεσσαλονίκης», που από μερικά δισ. ευρώ, κατέληξε να είναι μόλις 200 εκατομμύρια και αυτά μόνο στους πιο εξαθλιωμένους, οι εργαζόμενοι καλό είναι να κρατούν «μικρό καλάθι». Πολύ περισσότερο που όπως προκύπτει και από κοινοτικές πηγές το «πακέτο Γιούνκερ» δεν αφορά πρόσθετους πόρους, αλλά χρήματα που παραμένουν αναξιοποίητα και προορίζονταν για την προώθηση της «κοινωνικής συνοχής».

Αλλά, βέβαια, αυτό δεν είναι το κύριο. Το κρίσιμο ζήτημα και με αυτό το πακέτο, είναι ότι πέρα από τη διαχείριση - και όχι τη ριζική αντιμετώπιση της φτώχειας - τα χρήματα αυτά για να δοθούν, προϋποθέτουν την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που έχουν δρομολογηθεί με τα μνημόνια και συνεχίζονται και μετά τη «συμφωνία - γέφυρα» της 20ής Φλεβάρη.

Προϋπόθεση, λοιπόν, για την εκταμίευσή τους, όπως και στην περίπτωση των προγραμματισμένων δόσεων, είναι η «τήρηση των συμφωνηθέντων», όλων δηλαδή εκείνων των μέτρων που στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης συνέτειναν με τη σειρά τους στην όξυνση της φτώχειας, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στη συμπίεση των μισθών, στη λεηλασία των συντάξεων, στην αποψίλωση των όποιων δομών Πρόνοιας υπήρχαν. Συνέτειναν, δηλαδή, στην ένταση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας.

Ακόμα χειρότερα: Τα πακέτα αυτά, είτε πρόκειται για παλιά, είτε για νέα, είτε έχουν να κάνουν με κονδύλια που δεν απορροφούνταν, είτε άλλα που σχεδιάζονται, αφορούν στα γνωστά προγράμματα με τα οποία προωθείται η παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας και εξασφαλίζεται στους εργοδότες φτηνό εργατικό δυναμικό. Προγράμματα όπως η «κοινωφελής εργασία», η κατάρτιση και η «διά βίου μάθηση», εκτός του ότι βάζουν κάτω από το χαλί την πραγματική ανεργία, στοχεύουν επίσης στην παραπέρα διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και στην κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, στο όνομα πάντα της διαχείρισης της ανεργίας. Κερδισμένοι βγαίνουν βέβαια και μια σειρά μεσάζοντες, που αναλαμβάνουν με το αζημίωτο την υλοποίησή τους.

Με μια κουβέντα, το «πακέτο Γιούνκερ» και παλιότερα τα «πακέτα Μπαρόζο» δεν δίνονται για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, ούτε βέβαια για την ουσιαστική προστασία όσων βρίσκονται εκτός παραγωγής, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Συντελούν στο να ανακυκλώνεται η ανεργία, που δεν μπορεί να εξαλειφθεί στον καπιταλισμό, να θεμελιωθεί σε ακόμα πιο στέρεες βάσεις ο νέος εργασιακός μεσαίωνας και να ενισχυθεί η οικονομική δύναμη των μονοπωλιακών ομίλων με φρέσκα κεφάλαια και πάντα στις πλάτες του λαού.

Ταυτόχρονα, τέτοιες παρεμβάσεις και η ανάλογη προπαγανδιστική τους παρουσίαση από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τα ευρωενωσιακά όργανα, αξιοποιούνται για να βγει λάδι η πολιτική της ΕΕ και, με πρόσχημα τη διαχείριση των πιο ακραίων εκδηλώσεων της καπιταλιστικής κρίσης, να εμπεδωθούν και να νομιμοποιηθούν οι συνέπειές της στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Αυτό τον προπαγανδιστικό στόχο εξυπηρετεί και ο τρόπος που χειρίστηκαν επικοινωνιακά το «πακέτο Γιούνκερ» τόσο τα επιτελεία της ΕΕ, που καμώνονται ότι βοηθάνε τον πολύπαθο λαό, όσο και η κυβέρνηση.

Γ. Ζαχ.