Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το "πατριωτικό καθήκον" του λαού

Δεν είναι λίγες οι αναφορές από κυβερνητικά στελέχη αλλά και από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ στην «εθνική υπερηφάνεια» και «αξιοπρέπεια της χώρας», που υπερασπίζει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές. Ακούσαμε ακόμα από κυβερνητικά χείλη πως βρισκόμαστε σε πόλεμο με τους δανειστές, καθώς και διαφόρων τύπων εθνικιστικές κορόνες. Σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται επικλήσεις στην εθνική ομοψυχία, στη συναίνεση του ελληνικού λαού, στο πατριωτικό του καθήκον, που συνοψίζεται στη στήριξη της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης.

Κρύβουν, βεβαίως, απ' το λαό ορισμένες πολύ κρίσιμες παραμέτρους. Πρώτον, ότι η διαπραγμάτευση γίνεται με βασικό σκοπό την εξασφάλιση ρευστότητας που θα στηρίξει τα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου.Δεύτερον, ότι διεξάγεται με δεδομένες τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ, της Ευρωζώνης, ότι διεξάγεται με δεδομένη τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι δε θα πάρει κανένα μέτρο στην κατεύθυνση ανάκτησης των απωλειών που είχε ο λαός. Τρίτον, ότι θα συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική και με νέα μέτρα, για τα οποία μάλιστα αναζητά την τεχνογνωσία οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ. Τέταρτον, ότι απ' την όποια έκβασή της ο λαός δεν έχει να περιμένει παρά μόνο νέα δεινά. Είτε αυτή καταλήξει σε έναν «έντιμο συμβιβασμό» είτε δεν τα βρουν στα παζάρια, το κόστος θα είναι βαρύ και ασήκωτο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Η επίκληση στο «πατριωτικό καθήκον» των Ελλήνων εργαζομένων μεταφράζεται και σε συγκεκριμένη στάση απέναντι στη διαπραγμάτευση. Σε πρώτο πλάνο η κυβέρνηση θέλει οι εργαζόμενοι να στηρίξουν τους «ελιγμούς» της με σκοπό την επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού». Οι ελιγμοί της αφορούν, στην πραγματικότητα, τις εκπτώσεις σε όσα υποσχόταν ή υπονοούσε απευθυνόμενη στα εργατικά - λαϊκά στρώματα το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και από αυτά τα ψίχουλα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

«Πατριωτικό καθήκον» είναι ο λαός να αναγνωρίσει ότι η «διαπραγμάτευση γίνεται με διαφορετικό στιλ», να στηρίξει τη συγκυβέρνηση που κάνει τα πάντα προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός, για να αποφύγει η χώρα το «ατύχημα», την «πτώχευση», το «Grexit», να μην «πέσει στην παγίδα που της έχουν στήσει οι δανειστές», αναπαράγοντας έτσι τα γνωστά τρομοκρατικά διλήμματα που καλλιεργούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

«Πατριωτικό καθήκον» είναι να αφομοιώσει όλη την κυβερνητική σημειολογία για τους «θεσμούς» που δεν είναι η τρόικα, για τη νέα συμφωνία που δεν είναι επέκταση του μνημονίου και όλα αυτά τα φαιδρά, για την επιτήρηση και την αξιολόγηση που θα γίνεται από τις αίθουσες ξενοδοχείων και όχι στα γραφεία των υπουργών κλπ.

Σε αυτό το πλαίσιο ο λαός καλείται να παραπέμψει όλες τις ελπίδες του για αποκατάσταση απωλειών και εισοδημάτων στη δευτέρα παρουσία, «όταν η οικονομία το επιτρέψει», «όταν σταθεί στα πόδια της η χώρα».

«Πατριωτικό καθήκον» του λαού είναι να αρκείται στα ελάχιστα κουτσουρεμένα ψίχουλα που απευθύνονται μόνο σε όσους ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

Επί της ουσίας, «πατριωτικό καθήκον» αναγορεύεται η αποδοχή απ' το λαό της συνέχισης των βασικών κατευθύνσεων της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής με μερικά μερεμέτια από τα οποία βασικά θα ωφεληθεί το κεφάλαιο.

Σε δεύτερο πλάνο η κυβέρνηση επιδιώκει οι εργαζόμενοι να τη στηρίξουν ακόμα και στο ενδεχόμενο που οι διαπραγματεύσεις δεν πάνε καλά, δεν οδηγήσουν άμεσα ή αργότερα σε συμφωνία. Ετσι, λοιπόν, αναπαράγονται τα επιχειρήματα ότι η χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της «υπερήφανη» και «ανεξάρτητη», ακόμα και με νέες θυσίες του λαού.

Επίκληση στο «πατριωτικό αίσθημα» του λαού γίνεται προκειμένου να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τα αντιλαϊκά χαράτσια, διαδίδοντας το ψέμα πως αν έτσι γεμίσουν τα κρατικά ταμεία δε θα έχουμε ανάγκη τις δόσεις των δανειστών. Επίσης, ως «πατριωτικό καθήκον» ορίζεται η αποδοχή απ' το λαό της παράδοσης για ακόμα μια φορά των διαθέσιμων των ασφαλιστικών ταμείων και των κρατικών οργανισμών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λεγόμενη «έλλειψη ρευστότητας», φορτώνοντας για άλλη μια φορά, όπως και παλιότερα με το PSI, τα βάρη στο λαό. Ως «πατριωτική στάση» ορίζεται η ετοιμότητα του λαού να ζήσει ένα νέο γύρο λιτότητας, που τώρα βεβαίως δε θα παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της «εθνόδουλης» στάσης των κυβερνώντων αλλά ως αποτέλεσμα της «υπερήφανης» στάσης τους απέναντι στους δανειστές...

Ενώ, λοιπόν, γίνεται επίκληση στο πατριωτισμό του λαού, προετοιμάζοντάς τον για νέες θυσίες στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, είτε μέσω ενός «έντιμου συμβιβασμού» είτε μέσω της αντιπαράθεσης με τους δανειστές, το κεφάλαιο όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο αλλά βιάζεται για νέα προνόμια, νέα πακέτα οικονομικής στήριξης, νέες μπίζνες με γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, αμερικανικά και ρωσικά κεφάλαια κλπ. Ενώ ο λαός θα τρώει «πατριωτισμό», «περηφάνια» και... «πέτρες», οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα παζαρεύουν τη δικιά τους θέση στην επόμενη μέρα της διαπραγμάτευσης.

Την περίοδο 2010 - 2012, όταν πάλι οι προηγούμενοι κυβερνώντες έκαναν επίκληση στον πατριωτισμό του λαού προκειμένου να στηρίξει την πολιτική των μνημονίων, οι εργαζόμενοι, ο λαός, στις διαδηλώσεις τους απαντούσαν: «Πατριωτισμός το δίκιο του λαού», δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι αλλιώς προσεγγίζει την έννοια της πατρίδας κάθε τάξη στην καπιταλιστική κοινωνία. Το πατριωτικό καθήκον που επικαλείται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σημαίνει στην πραγματικότητα υποταγή στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στα παζάρια, στους συμβιβασμούς και τις αντιθέσεις τους. Το συμφέρον του λαού βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Ψ.