Ορισμένα ζητήματα της διαπάλης μέσα σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ

Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη αποτελεί ένα σύνθετο καθήκον για τις δυνάμεις της ΚΝΕ και τους φίλους της στους χώρους των ΑΕΙ. Αλλωστε σε αυτούς τους χώρους έχουμε παραγωγή και αναπαραγωγή της αστικής και οπορτουνιστικής ιδεολογίας, μέσα από το περιεχόμενο των μαθημάτων, συγγραμμάτων, σεμινάρια, ημερίδες επιχειρήσεων, παρέμβαση άλλων δυνάμεων κ.ά.

Σοβαρά ζητήματα της διαπάλης αφορούν και τον προσανατολισμό του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, αφορούν δηλαδή την αντιπαράθεση που διεξάγεται μέσα στο ίδιο το κίνημα. Η συζήτηση για το φοιτητικό κίνημα δεν είναι ένα τεχνικό, ουδέτερο ζήτημα, αλλά εξαρτάται από τον προσανατολισμό που επιδιώκει κάθε δύναμη να δώσει στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα, τις θέσεις και τη στάση κάθε δύναμης σε καθοριστικά ζητήματα.

Η απάντηση στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στο ερώτημα «τι φοιτητικό κίνημα χρειάζεται;» εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα «για ποιο σκοπό το θέλουμε;». Δηλαδή το ερώτημα που θέτουμε ως ΚΝΕ μπροστά και στις φοιτητικές - σπουδαστικές εκλογές είναι: Σύλλογοι στα χέρια των φοιτητών, να λειτουργούν, να διεκδικούν, να παλεύουν για ολοκληρωμένη μόρφωση, να παλεύουν για τις σύγχρονες ανάγκες μας, ή Σύλλογοι νεκροζώντανοι, στήριγμα παλιών και νέων πλασιέ των μνημονίων, της ΕΕ και των κυβερνήσεων που μας στερούν τη ζωή με σύγχρονα δικαιώματα που μας αξίζει; Και μάλιστα αυτό το ερώτημα δεν το απαντάμε πέρσι, αλλά φέτος μετά από τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και σε συνθήκες νέας αντιλαϊκής συμφωνίας κυβέρνησης - ΕΕ, που επί της ουσίας αποτελεί γέφυρα μεταξύ παλιών και νέων μνημονίων.

Εχουν σημασία οι τοποθετήσεις και οι θέσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων στους συλλόγους για την πρόταση για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.

Από τη μία οι δυνάμεις του συμβιβασμού ΔΑΠ και ΠΑΣΠ καλλιεργούν ότι «έχουμε νέα συμφωνία, όχι μνημόνια,» από την άλλη ο χειροκροτητής και σκηνοθέτης της «διαφημιστικής απάτης» ΑΡΕΝ ότι «η λογική των μνημονίων τελείωσε». Δηλαδή οι παλιοί πλασιέ των μνημονίων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) μαζί με τους νέους πλασιέ (ΑΡΕΝ) συμφωνούν ότι τα μνημόνια τελείωσαν. Κρύβουν όμως ότι εδώ παραμένουν οι 500 εφαρμοστικοί νόμοι που δεν καταργήθηκαν από τα βαφτίσια του «μνημονίου» σε «συμβόλαιο». Κρύβουν ότι εδώ παραμένει η αυστηρή επιτήρηση ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ που δε χάθηκε στα βαφτίσια της «τρόικα» σε «Brussels Group». Κρύβουν ότι ο λόγος που η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δε φέρνει για ψήφιση τη συμφωνία στη Βουλή είναι για να μην ακουστεί δίπλα στο «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Την ώρα δηλαδή που οι φοιτητές χρειάζονται συλλόγους που θα αντιστέκονται στα μνημόνια και τις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες, αυτές οι δυνάμεις παρεμβαίνουν ώστε το κίνημα να είναι φανατικός υποστηρικτής ή χειροκροτητής της συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ταυτόχρονα η ΔΑΠ αξιοποιεί τη νέα συμφωνία για παράταση του μνημονίου της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ως εξής: «Αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος, γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι θα έκανε και η προηγούμενη». Δηλαδή η ΔΑΠ αξιοποιεί τη μισή αλήθεια για να ωθήσει στο συμβιβασμό με την αντιλαϊκή πολιτική. Να γίνει το φοιτητικό κίνημα παθητικός αποδέκτης της σφαγής των δικαιωμάτων των οικογενειών μας και των δικών μας, ως το μόνο δρόμο που υπάρχει.

Και την ίδια ώρα οι ομάδες της ΕΑΑΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι οι «κομπάρσοι» της διαφημιστικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα απαλλαγούμε από τα μνημόνια και την τρόικα. Καλούσαν σε συγκεντρώσεις στήριξης της διαπραγμάτευσης και μετά κλαψούριζαν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόζει το πρόγραμμά του, κρύβοντας ότι είναι ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα. Μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη του αγώνα για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, γι' αυτό στους περισσότερους συλλόγους καταψήφισαν την πρόταση για κατάργησή τους, μαζί με ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και ΑΡΕΝ. Σπέρνουν αυταπάτες και υπονομεύουν το κίνημα με τη λογική τους, που είναι ότι «η νέα κυβέρνηση είναι ευάλωτη στις πιέσεις από τα κάτω», κρύβοντας έτσι την ικανότητα ενσωμάτωσης των αγώνων που έχει η σημερινή συγκυβέρνηση - άλλωστε γι' αυτό επιλέχτηκε από το σύστημα και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Καλλιεργώντας αυταπάτες στο κίνημα για «σωτήρες» εντός των τειχών, και τελικά καταλήγουν σε αγώνες που ασκούν «πίεση» μικρότερη και από αυτή ενός «μικρού μωρού». Αυτή είναι γραμμή ήττας για το κίνημα και αποδείχτηκε από τις «πιέσεις» που άσκησαν πρόσφατα στην πλατεία, που έφεραν νέα αντιλαϊκή συμφωνία κυβέρνησης - ΕΕ...

Ενα επίσης κρίσιμο ζήτημα πάνω στο οποίο παρεμβαίνουν οι άλλες δυνάμεις είναι το ζήτημα του χρέους ώστε να διαμορφώνεται κλίμα αποδοχής των θυσιών από το λαό και τη νεολαία για την αποπληρωμή του. Είναι μια «μάχη» λοιπόν για το αν οι φοιτητικοί σύλλογοι θα παλεύουν για επιστροφή αποθεματικών και μειωμένων προϋπολογισμών, βάζοντας τις δικές τους «κόκκινες γραμμές», ή θα στριμώχνουν τις διεκδικήσεις τους ανάλογα με το πώς θα πληρωθεί το χρέος, άρα και θα θυσιάζουν τις ανάγκες μας για την αποπληρωμή ενός χρέους που ούτε δημιουργήσαμε, ούτε επωφεληθήκαμε. Απέναντι σε αυτήν την ανάγκη για επιστροφή αποθεματικών και μειωμένων προϋπολογισμών είναι χαρακτηριστική η στάση των άλλων δυνάμεων. Οι δυνάμεις της ΔΑΠ και ΠΑΣΠ απαντούν ότι «δεν υπάρχουν λεφτά, γι' αυτά είναι δημοσιονομικό κόστος, το κράτος χρωστάει, θα χρεοκοπήσουμε». Ετσι τοποθετήθηκαν και οι εκπρόσωποι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ στα ΔΣ των φοιτητικών - σπουδαστικών συλλόγων. Ενώ η ΑΡΕΝ, με την οποία σχεδόν παντού κατεβάζει κοινά πλαίσια η ΕΑΑΚ, στηρίζει και προπαγανδίζει τις προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης, που όχι μόνο δεν είπε κουβέντα γι' αυτά, αλλά και με τη λίστα μεταρρυθμίσεων δηλώνουν για νέες μειώσεις στην Παιδεία και αλλού. Στην πραγματικότητα οι εκπρόσωποι της ΔΑΠ και ΠΑΣΠ προσπαθούν να πείσουν ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος, καλλιεργούν το φόβο της «χρεοκοπίας», το ίδιο δηλαδή που επιχειρεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όταν λέει ότι η παράταση του μνημονίου που υπέγραψε στις 20 Φλεβάρη είναι μονόδρομος γιατί έχουμε «θηλιά στο λαιμό». Με λίγα λόγια, στηρίζουν τη συνέχιση μνημονίων, της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, ως «μονόδρομο για την αποπληρωμή του χρέους».

Και ως αποτέλεσμα, αφού το χρέος ανήκει σε όλους μας, το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα πρέπει να συμβιβαστεί απέναντι στην άθλια κατάσταση που επιβάλλει η τεράστια μείωση προϋπολογισμών και οι αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Κρύβουν όμως ότι την ώρα που τα «ταμεία είναι άδεια» για τις δικές μας ανάγκες και των οικογενειών μας, ξεχειλίζουν από πακέτα στήριξης για εφοπλιστές, βιομηχάνους και τραπεζίτες. Κρύβουν ότι την ώρα που εμείς και οι οικογένειές μας βρισκόμαστε σε μόνιμη χρεοκοπία οι 559 Ελληνες μεγαλομέτοχοι κατέχουν 69 δισ. πλούτο και άλλα 140 δισ. στο εξωτερικό. Να λοιπόν πού «βρίσκονται τα λεφτά», στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους για τη στήριξη των οποίων οι κυβερνήσεις και η ΕΕ ματώνουν τις οικογένειές μας. Ταυτόχρονα κρύβουν τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι πλασιέ ότι το χρέος δεν το δημιουργήσαμε, ούτε επωφεληθήκαμε από αυτό εμείς και οι οικογένειές μας. Στην πραγματικότητα «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί», όπως αρέσκονται να λένε, δεν ήμασταν μαζί στην Ολυμπιάδα, στις φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, στα εξοπλιστικά προγράμματα για τα «υποβρύχια που γέρνουν», στο φθηνό ρεύμα για τις βιομηχανίες και σε άλλα πολλά μέτρα στήριξης του κράτους προς επιχειρηματικούς ομίλους, μέτρα δηλαδή που δημιούργησαν το χρέος. Αρα ούτε το δημιουργήσαμε, ούτε επωφεληθήκαμε από το χρέος, γι' αυτό και αρνούμαστε να το πληρώσουμε.

Ταυτόχρονα είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια που γίνεται και μέσα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα ενορχηστρωμένα από πολιτικές δυνάμεις να προβληθεί ως «σανίδα σωτηρίας η καπιταλιστική ανάπτυξη». Μάλιστα, αυτό το υποστηρίζουν τόσο οι νέοι πλασιέ των μνημονίων ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και οι παλιοί ΝΔ (ΔΑΠ) και ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΠ) και τσακώνονται ποιος έχει το καλύτερο σχέδιο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τη «σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά», δηλαδή την καπιταλιστική αγορά. Σκοπός είναι το κίνημα να έχει γραμμή ανοχής ή ακόμη και στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής, ψεύτικων ελπίδων για «φως στο βάθος του τούνελ».

Τι κρύβουν όμως έντεχνα, ότι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι που επιβάλλει υποβάθμιση της γνώσης για την παραγωγή φθηνού ευέλικτου εργατικού ή επιστημονικού δυναμικού, χαμηλά μεροκάματα, εξοντωτικά ωράρια, voucher των 400 ευρώ και άλλα πολλά. Αυτό αποδεικνύει και ο στόχος που έχει βάλει η ΕΕ, να καταφέρει να ανταγωνίζεται τους κύριους εταίρους της, δηλαδή την Κίνα.

Κρύβουν τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι πλασιέ της πολιτικής στήριξης των μονοπωλίων ότι η περιβόητη «ανάπτυξη» - είτε έρθει με το «πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης» της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είτε με το πρόγραμμα της προηγούμενης συγκυβέρνησης - θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων.

Είναι κρίσιμο το δίλημμα αν οι σύλλογοι θα παλεύουν και θα συγκρούονται με τις αντιεκπαιδευτικές και αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ ή θα προσκυνάνε την ΕΕ.

Είναι και εδώ αποκαλυπτική η προσπάθεια παρέμβασης των άλλων δυνάμεων, την ώρα που φαίνεται ότι δεν είναι μικρό το ποσοστό των φοιτητών που διαφωνούν με την πολιτική της ΕΕ, καλλιεργούν το φόβο από τη μία και τις αυταπάτες από την άλλη, με σκοπό να αποδυναμώσουν αυτήν την τάση μέσα στο κίνημα. Απέναντι στο φόβο «ότι εκτός ΕΕ υπάρχει το χάος» που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού στο φοιτητικό κίνημα, οι φοιτητές πρέπει να παρατάξουν την ίδια τους την πείρα που δείχνει ότι εντός ΕΕ χρεοκοπεί ο λαός, ότι αυτός ο φόβος καλλιεργείται με σκοπό το συμβιβασμό στις αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως ο νόμος - πλαίσιο και το σχέδιο «Αθηνά». Απέναντι στις αυταπάτες ότι «η ΕΕ αλλάζει», οι φοιτητές και σπουδαστές να θυμηθούν τι άλλαξε από τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - ΕΕ, πόσοι εφαρμοστικοί νόμοι άλλαξαν, πόσα αντιλαϊκά μέτρα πάρθηκαν πίσω. Γιατί στην πραγματικότητα η ΕΕ δεν είναι ένωση των λαών, αλλά ένωση των ληστών που τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα φάει μεγαλύτερο κομμάτι.

Αυτήν την αλήθεια κρύβουν και οι ομάδες ΕΑΑΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες για έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία, κάτι που αντικειμενικά οδηγεί το κίνημα σε στοίχιση πίσω από τμήματα του κεφαλαίου που «καλοβλέπουν» μια αλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Σε αυτήν τη διαμάχη οι φοιτητές να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε μόρφωση, δουλειά και ζωή, που βρίσκονται σε ρήξη με την ΕΕ, τις κατευθύνσεις της και τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Σ.