Η δουλειά από τα κάτω θα κρίνει το αποτέλεσμα

Η

 δίμηνη δράση του ΠΑΜΕ είναι πραγματικά απαραίτητη τόσο για τη φάση που προερχόμαστε, όσο και για τη φάση που μπαίνουμε. Από τη μια πλευρά, είχαμε μια περίοδο αγωνιστικής «κοιλιάς», σε συνδυασμό με ένταση των εκλογικών αυταπατών και από την άλλη μπαίνουμε σε μια περίοδο έντασης της επίθεσης. Είναι σημαντικό να αξιοποιήσουμε όλη την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει, όπως επίσης είναι σημαντικό να ξεπεράσουμε αδυναμίες που διαπιστώσαμε. Πιο σημαντικό από όλα, πάντως, είναι να αποφύγουμε τη ρουτίνα. Θέλει ταξικό ενθουσιασμό και καλή θεωρητική και οργανωτική προετοιμασία.

Καταρχήν, ξεκινώντας την προπαγάνδα στους χώρους δουλειάς, το πρώτο που θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε είναι στην απαισιοδοξία και στην επίδραση της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, ή όπως λέει ο απλός εργαζόμενος «και τι θα βγει, δώσαμε αγώνες αλλά τα μέτρα περνάνε, δεν βγαίνει τίποτα». Αυτόν τον προβληματισμό δεν μπορούμε, αλλά και δεν πρέπει να τον προσπεράσουμε. Το αντίθετο, έχει σημασία να σταθούμε και να εξηγήσουμε τις αιτίες της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Να εξηγήσουμε για τη στάση και τη γραμμή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, που με το πλαίσιό τους πάλευαν όχι για να ανατραπεί αυτή η λαίλαπα, αλλά για να αλλάξει το μείγμα, όπως έλεγαν. Που αποφάσιζαν στο πόδι απεργίες, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν αγωνιστικό άλλοθι και στην ουσία να εξαντλήσουν τον εργαζόμενο κόσμο. Να εξηγήσουμε την ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να απομονωθούν αυτές οι ηγεσίες.

Τ

αυτόχρονα, όμως, στα προβλήματα της αποτελεσματικότητας των αγώνων πρέπει να προσθέσουμε και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η κρίση στην ίδια την εργατική τάξη. Και αυτά είναι καταρχήν ο μεγάλος αριθμός των ανέργων, είναι οι πολλαπλές εργασιακές σχέσεις, είναι η μισθολογική ανισότητα ανάμεσα σε παλιά και νέα κομμάτια εργαζομένων, παλιές και νέες ηλικίες. Είναι, επίσης, ο μεγάλος αριθμός εργαζομένων (πάνω από 80%) που βρίσκονται εκτός της οργανωμένης ζωής των συνδικάτων ή δεν είναι καν μέλη.

Αυτήν τη συζήτηση πρέπει να την επιδιώξουμε τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, γιατί επί της ουσίας περιγράφουμε την υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, όρο απαραίτητο και αναγκαίο, για να είναι οι αγώνες νικηφόροι. Και αυτήν την υπόθεση, θέλουμε με μπροστάρηδες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, να πάρει επάνω του ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι πρωτοπόρων εργατών.

Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει με σχέδιο, με μολύβι και χαρτί από όλα τα σωματεία, τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, με συγκεκριμένους στόχους για νέες εγγραφές κυρίως νέων ηλικιακά εργαζομένων, για συσπείρωση και οργάνωση ανέργων, για νέα σωματεία όπου δεν υπάρχουν, για πιο μαζικές γενικές συνελεύσεις, για άνοδο του ποσοστού συμμετοχής στις κινητοποιήσεις.

Η αποφυγή της ρουτίνας, οι πρωτοβουλίες και η φαντασία πρέπει να ισχύσουν και στην οργανωτική πλευρά της δράσης. Λέμε τα σωματεία να βγουν μπροστά, να συνεδριάσουν τα ΔΣ κ.λπ. Πρέπει να έχουμε όμως καθαρό ότι δεν είναι το ίδιο όλα τα σωματεία. Αλλού οι ταξικές δυνάμεις είναι πλειοψηφία, αλλού όμως μειοψηφούν, αλλού τα σωματεία είναι εργοδοτικά, αλλού σφραγίδες. Ομως, επειδή γενικά οι αριθμοί λένε ότι τα σωματεία σήμερα συσπειρώνουν ένα μικρό ποσοστό και επειδή ο στόχος μας είναι η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, πρέπει να βλέπουμε το κάθε σωματείο και τη θέση μας μέσα σε αυτό ως προς το πώς μπορεί να μας φανεί χρήσιμο εργαλείο ή αν στέκεται εμπόδιο για να πάμε στις πλατιές μάζες.

Σ

ε ό,τι αφορά τους ανέργους, σίγουρα σε δύο μήνες δε θα μιλήσουμε με όλο το 1,5 εκ. που είναι σήμερα. Αυτό που χρειαζόμαστε σε πρώτη φάση, είναι να συσπειρώσουμε σε πανελλαδικό επίπεδο μια αγωνιστική μαγιά, να μπορέσουμε να συντονίσουμε μια πρώτη πανεθνική συσπείρωση μερικών χιλιάδων ανέργων. Σημαντικό ρόλο σε μια τέτοια προσπάθεια μπορούν να παίξουν τα Εργατικά Κέντρα στην περιφέρεια, που έχουν μια πιο τοπική, ας πούμε, εικόνα των ανέργων σε σχέση με το χάος της Αττικής.

Στα σωματεία, μπορούμε επίσης να ανοίξουμε το ζήτημα ότι μπορεί κάποιος να είναι μέλος μέχρι 6 μήνες από την απόλυσή του ή ακόμα να βάλουμε θέμα σε συνελεύσεις να παρατείνεται αυτό το διάστημα στους 12 μήνες. Στο κομμάτι των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, επειδή κυρίως αφορούν νέους σε ηλικία εργαζόμενους που δεν έχουν εμπειρία συνδικαλιστική, που χρησιμοποιούν πάρα πολύ την τεχνολογία στην επικοινωνία τους, να μιλήσουμε τη γλώσσα τους, να αφήσουμε να εξελίξουν πρωτοβουλίες και να σταθούμε στο πλάι τους.

Τέλος, αυτή η σημαντική δίμηνη δράση καταλήγει σε ένα συλλαλητήριο. Αντικειμενικά, είναι διαδικασία προετοιμασίας για μια πιο οργανωμένη ταξική αντιπαράθεση. Ομως, η επιτυχία αυτής της δουλειάς από τα κάτω, θα κρίνει και την εξέλιξη της ταξικής πάλης, αλλά και τη μάχη με τις δυνάμεις των αυταπατών του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Βασίλης ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ