Η στρατηγική της ΕΕ για την Ενέργεια

Η

 κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, το αιματοκύλισμα του ουκρανικού λαού στην αντιπαράθεσή τους με την καπιταλιστική Ρωσία, συνδέεται άμεσα με τον σκληρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Η Ενέργεια αποτελεί πεδίο οξύτατων αντιθέσεων και στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου διασταυρώνονται οι διαφορετικοί προσανατολισμοί διεθνών συμμαχιών των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ, με κριτήριο τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Κρίσιμης σημασίας για την ΕΕ και το μονοπωλιακό κεφάλαιο παραμένει ο στόχος της διαφοροποίησης των πηγών ενεργειακού εφοδιασμού, η ενεργειακή «απεξάρτησή» της από τη Ρωσία. Ο στόχος αυτός επιδιώκεται, από τη μία -στο εσωτερικό της ΕΕ-, με την πλήρη απελευθέρωση και παράδοση της ενεργειακής αγοράς των κρατών - μελών στους μονοπωλιακούς ομίλους. Από την άποψη δε της εξωτερικής της πολιτικής, με ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, των στρατιωτικών επεμβάσεών της σε περιοχές γεωστρατηγικής σημασίας στα ανατολικά σύνορά της, στην Κεντρική Ασία, τον Καύκασο, τη Μ. Ανατολή και την Αφρική, για την κατάκτηση και τον έλεγχο εναλλακτικών ενεργειακών δρόμων.

Τα στοιχεία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής¹ είναι χαρακτηριστικά: Η ΕΕ διαθέτει μόλις το 0,4% των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων σε πετρέλαιο, το 0,9% σε φυσικό αέριο και το 6,5% σε άνθρακα. Η πρωτογενής παραγωγή Ενέργειας στην ΕΕ το διάστημα 1995 - 2012 παρουσιάζει εντυπωσιακή μείωση: Κατά 30% όσον αφορά το φυσικό αέριο, 56% για το πετρέλαιο και 40% για τα στερεά καύσιμα. Η ΕΕ αναγκάζεται να εισάγει το 53% της Ενέργειας που καταναλώνει (αργό πετρέλαιο σχεδόν 90%, φυσικό αέριο 66%, στερεά καύσιμα 42%). Πιο ευάλωτα κράτη - μέλη της ΕΕ, από την άποψη του ενεργειακού εφοδιασμού, είναι τα κράτη της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Παράλληλα, έξι κράτη - μέλη (Φιλανδία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία) εξαρτώνται από τη Ρωσία ως αποκλειστικό εξωτερικό προμηθευτή του συνόλου των εισαγωγών φυσικού αερίου. Ο ενεργειακός εφοδιασμός από τη Ρωσία αντιστοιχούσε το 2013 στο 39% των ευρωενωσιακών εισαγωγών φυσικού αερίου και στο 27% της κατανάλωσης αερίου στην ΕΕ. Η Ρωσία εξάγει το 71% της παραγωγής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, με το μεγαλύτερο όγκο εξαγωγών προς τη Γερμανία και την Ιταλία όσον αφορά την ηλεκτρική Ενέργεια. Οι εξωτερικές ενεργειακές δαπάνες της ΕΕ υπερβαίνουν το 1 δισ. ευρώ ημερησίως (περίπου 400 δισ. ευρώ το 2013) και καλύπτουν περισσότερο από το ένα πέμπτο των συνολικών εισαγωγών της. Η ΕΕ εισάγει αργό πετρέλαιο και προϊόντα πετρελαίου αξίας άνω των 300 δισ. ευρώ, εκ των οποίων το ένα τρίτο από τη Ρωσία, ενώ η παγκόσμια ζήτηση Ενέργειας αναμένεται να αυξηθεί κατά 27% έως το 2030, με σημαντικές αλλαγές στον ενεργειακό εφοδιασμό και τις εμπορικές ροές. Η ΕΕ προβάλλει ότι «είναι πλέον ο μοναδικός μεγάλος οικονομικός σχηματισμός που παράγει το 50% της ηλεκτρικής Ενέργειας που χρειάζεται χωρίς εκπομπές αερίων θερμοκηπίου» («πράσινες τεχνολογίες», ΑΠΕ), γεγονός το οποίο επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στον παγκόσμιο μονοπωλιακό ανταγωνισμό, θεωρώντας ότι διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα. Το μερίδιο συμμετοχής των ΑΠΕ στο συνολικό ενεργειακό μείγμα στην ΕΕ ανέρχεται σήμερα σε 14%, ενώ στόχος της ΕΕ είναι να φτάσει το 20% το 2020 και το 27% το 2030².

Εντονες ενδοευρωενωσιακές αντιθέσεις

Οι τιμές της ηλεκτρικής Ενέργειας για τη βιομηχανία στην ΕΕ εκτιμάται ότι είναι διπλάσιες απ' ό,τι στις ΗΠΑ και τη Ρωσία και 20% υψηλότερες απ' ό,τι στην Κίνα, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας. Το φυσικό αέριο στην ΕΕ είναι 3 με 4 φορές ακριβότερο για τη βιομηχανία της ΕΕ σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές της στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ινδία και 12% ακριβότερο σε σύγκριση με την Κίνα αλλά φτηνότερο από την Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα. Το κόστος των δικτύων και οι φόροι και τα τέλη αποτελούν τους κύριους μοχλούς των αυξήσεων των τιμών της Ενέργειας και λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην τελική λιανική τιμή³.

Εντονες είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στους κόλπους της ΕΕ σχετικά με το παρόν και το μέλλον της πυρηνικής Ενέργειας. Αυτήν τη στιγμή, το 30% της ηλεκτρικής Ενέργειας που παράγεται στην ΕΕ προέρχεται από 132 θερμοπυρηνικούς αντιδραστήρες 14 κρατών - μελών. Χαρακτηριστικά, η Γερμανία, αμέσως μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα, έκλεισε 8 πυρηνικούς αντιδραστήρες, με στόχο το κλείσιμο όλων μέχρι το 2022, ενώ το Βέλγιο έχει ανακοινώσει πως θα παύσει τη χρήση πυρηνικής Ενέργειας μέχρι το 2015. Το Σεπτέμβριο του 2011 το γερμανικό μονοπώλιο της «Siemens» ανακοίνωσε πως τερματίζει το εταιρικό τμήμα που ασχολείτο με την πυρηνική Ενέργεια. Την ίδια στιγμή, η Φιλανδία και, κυρίως, η Γαλλία κατασκευάζουν νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες, επενδύοντας σε νέες τεχνολογίες θερμοπυρηνικής Ενέργειας. Ο Διεθνής Πειραματικός Θερμοπυρηνικός Αντιδραστήρας (ITER), που συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ, την Ινδία, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Νότια Κορέα και τις ΗΠΑ, θα κατασκευαστεί στη Νότια Γαλλία.

Η εξέλιξη του ενεργειακού κόστους αποτελεί θέμα ανησυχίας για τμήματα του βιομηχανικού κεφαλαίου, ιδιαίτερα αυτού που δραστηριοποιείται σε ενεργειοβόρους κλάδους, όπως της παραγωγής προϊόντων χαρτοποιίας - τυπογραφίας, υαλουργίας, χημικών, σιδήρου, χάλυβα, μη σιδηρούχων μετάλλων κλπ.

Ανησυχίες από την κόντρα με τη Ρωσία

Οι αστικές ανησυχίες στην ΕΕ εντείνονται από την έκταση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τη στρατιωτική επέκταση ΕΕ - ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, με οδυνηρές συνέπειες για τον εργαζόμενο λαό στα κράτη - μέλη της ΕΕ και στις εμπλεκόμενες χώρες. Η ΕΕ έχει εδώ και χρόνια καταρτίσει, για λογαριασμό των μονοπωλίων της, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την ενεργειακή πολιτική της και τη διασφάλιση ελέγχου ενεργειακών πηγών και διόδων μεταφοράς τους. Στις 15.12.2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε τον «Ενεργειακό χάρτη πορείας για το 2050»⁴ και το 2014 το «Πλαίσιο πολιτικής για το κλίμα και την Ενέργεια κατά την περίοδο από το 2020 έως το 2030». Το Μάη του 2014 η Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα ανακοίνωση για την «Ευρωπαϊκή στρατηγική για την ενεργειακή ασφάλεια»(COM(2014) 330 τελικό), που συζητήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ της 26 - 27 Ιούνη 2014, την τελευταία στη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας. Αποτέλεσμα των οξύτατων αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ ήταν η αναβολή, για τον Οκτώβρη του 2014, της λήψης αποφάσεων στους άξονες της «ενεργειακής ασφάλειας» που βάζει η ανακοίνωση της Επιτροπής, με τις σοβαρότερες αντιπαραθέσεις να εστιάζονται στο ζήτημα της ενιαίας στάσης της ΕΕ στη διεθνή ενεργειακή πολιτική της και απέναντι σε τρίτες χώρες. Πρόκειται για τη χάραξη των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων του κεφαλαίου για την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ, με δράσεις σε πολλούς καίριους τομείς:

• Ενίσχυση των μηχανισμών έκτακτης ανάγκης και προστασία των υποδομών ζωτικής σημασίας. Η Επιτροπή ξεκίνησε τεστ αντοχής της ενεργειακής ασφάλειας για το ενδεχόμενο διακοπής στην παροχή φυσικού αερίου από τη Ρωσία τον ερχόμενο χειμώνα, με στόχο να αναπτύξει σχέδια έκτακτης ανάγκης που περιλαμβάνουν: Αύξηση των αποθεμάτων φυσικού αερίου, ανάπτυξη υποδομών έκτακτης ανάγκης, όπως αντίστροφες ροές, μείωση ζήτηση Ενέργειας και στροφή σε εναλλακτικά καύσιμα.
• Η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς Ενέργειας και η πλήρης απελευθέρωση - ιδιωτικοποίησή της με ταυτόχρονες διασυνοριακές συνδέσεις υποδομών είναι ζωτικής σημασίας για την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, όχι μόνο του ενεργειακού κλάδου αλλά ευρύτερα. Η Επιτροπή έχει επισημάνει 33 έργα υποδομών ζωτικής σημασίας για την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ. Από αυτά δύο αφορούν την κατασκευή τερματικών σταθμών Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (ΥΦΑ) στην Αλεξανδρούπολη και την Καβάλα και τη σύνδεση του ΤΑΡ με το Νότιο Διάδρομο και τον αγωγό ΤΑΝΑΡ, που προβλέπεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κασπία στην ΕΕ, μέσω Τουρκίας, έως το 2020.
• Διαφοροποίηση των χωρών και των διαύλων εφοδιασμού: Η ΕΕ μπλοκάρει το ρωσικό αγωγό «South stream», αναστέλλοντας τη λειτουργία του. Προωθεί νέους διαύλους ενεργειακού εφοδιασμού, από την περιοχή της Κασπίας και πέρα από αυτή, για μεταφορά Αζέρικου αερίου με επέκταση του Νότιου Διαδρόμου Μεταφοράς Φυσικού Αερίου (Southern Corridor), επιδιώκοντας τη συμμετοχή και άλλων χωρών της Κεντρικής Ασίας και της Μ. Ανατολής, όπως το Τουρκμενιστάν, το Ιράν και το Ιράκ. Ταυτόχρονα, επιδιώκει τη δημιουργία του Μεσογειακού Κόμβου Φυσικού Αερίου με τη συμμετοχή χωρών της Β. Αφρικής και της Α. Μεσογείου. Οι σχεδιασμοί αυτοί αποτυπώνονται και στην αναβάθμιση του συνόλου των σχέσεων της ΕΕ με το Ισραήλ (πολιτικών, οικονομικών - εμπορικών και στρατιωτικών) και τη στήριξη των βάρβαρων εγκλημάτων του ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, την ενεργότερη εμπλοκή ΕΕ και κρατών - μελών της στο Ιράκ, με στρατιωτικό εξοπλισμό στις κουρδικές δυνάμεις «Πεσμεργκά» και αεροπορικές επιθέσεις ενάντια στους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), που προηγούμενα μαζί με τις ΗΠΑ εξόπλιζαν και στήριζαν για την επέμβασή τους στη Συρία. Την άρση των κυρώσεων της ΕΕ ενάντια στο Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμά του. Επίσης, η ΕΕ αυξάνει τις προμήθειες υγροποιημένου φυσικού αερίου (ΥΦΑ) από τις ΗΠΑ, στα πλαίσια και των διαπραγματεύσεων για τη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου ΕΕ - ΗΠΑ (ΤΤΙΡ), από τη Νορβηγία αλλά και από Νιγηρία και Κατάρ, γεγονός που δεν είναι άσχετο και με την παρουσία στρατιωτικών αποστολών Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας Αμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ στην περιοχή του Σαχέλ, χερσαία λωρίδα από τη Σενεγάλη μέχρι τα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας. Την ίδια στιγμή η Επιτροπή ζητάει ευθέως και χωρίς περιστροφές από τα κράτη - μέλη της ΕΕ να αρνούνται επενδύσεις του ρωσικού κεφαλαίου για την απόκτηση εγκαταστάσεων διύλισης πετρελαίου, όπως και κάθε είδους στρατηγικών υποδομών, όπως συστημάτων μεταφοράς φυσικού αερίου και ηλεκτρικής Ενέργειας, αλλά και στην αγορά ρωσικής τεχνολογία για την κατασκευή νέων πυρηνοηλεκτρικών σταθμών.
• Αύξηση της εγχώριας παραγωγής Ενέργειας, με περαιτέρω ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών Ενέργειας και μη συμβατικών πηγών, ιδιαίτερα σχιστολιθικού φυσικού αερίου.
• Περαιτέρω ανάπτυξη των νέων ενεργειακών τεχνολογιών, με χρηματοδότηση από τους εθνικούς προϋπολογισμούς και το ερευνητικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα της ΕΕ «Ορίζων 2020».
• Αύξηση της ενεργειακής απόδοσης κτιρίων και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, με επενδύσεις από τα ευρωενωσιακά Διαρθρωτικά και Επενδυτικά Ταμεία ύψους 36 δισ. ευρώ και προώθηση νέων ενεργειακών υπηρεσιών και υπηρεσιών απόδοσης με στήριξη επιχειρήσεων που αρχίζουν να εμφανίζονται στον τομέα αυτό από εθνικά και ευρωενωσιακά μέσα χρηματοδότησης. Ολοι οι παραπάνω σχεδιασμοί επιδιώκουν να παρέχουν άφθονο κρατικό και ευρωενωσιακό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους των σχετικών κλάδων, για να χρηματοδοτήσουν από τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος τη γρήγορη και υψηλή κερδοφορία τους. Τα αστικά επιχειρήματα περί νέων θέσεων εργασίας είναι αβάσιμα, αφού οι επενδύσεις αυτές δημιουργούν λίγες, προσωρινές και κακοπληρωμένες θέσεις δουλειάς, κυρίως, κατά τη διάρκεια κατασκευής των έργων. Χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, είναι η επιτάχυνση των διαδικασιών έγκρισης από τη συγκυβέρνηση της «Αιγαίας Ζεύξης», κατασκευής δικτύου 28 αιολικών πάρκων στα νησιά του Β. Αιγαίου (Λέσβο, Λήμνο, Χίο) με 353 ανεμογεννήτριες, συνολικής ισχύος 706 ΜW από την εταιρεία «Ρόκας Αιολική Βόρειος Ελλάς ΙΙ ΑΒΕΕ», θυγατρική του μονοπωλιακού ισπανικού κολοσσού «Iberdola Renovables», με αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον και την τοπική οικονομία των νησιών του Β. Αιγαίου.

Και σκέψεις για "Ενεργειακή Ενωση"

• Η ΕΕ, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στο συντονισμό των εθνικών ενεργειακών πολιτικών, στις διαπραγματεύσεις για ενδεχόμενες διακυβερνητικές συμφωνίες μεταξύ των κρατών - μελών της με τρίτες χώρες. Ζήτημα σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, καθώς οι ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της, ιδίως η Γερμανία, δεν είναι διατεθειμένες να απεμπολήσουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν τις διεθνείς συμμαχίες τους με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Από την άλλη, η αστική τάξη άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, όπως Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Πολωνία, Ελλάδα κ.ά., με άλλους διεθνείς προσανατολισμούς, επιδιώκουν τον καθορισμό ενιαίας στάσης της ΕΕ, κυρίως απέναντι στη Ρωσία. Τέτοιες επιδιώξεις εκφράζει και η πρόταση του Πολωνού πρωθυπουργού και νέου προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τούσκ, για σύσταση «Ενεργειακής Ενωσης» που θα διαμορφώνει ενιαία ενεργειακή πολιτική της ΕΕ.
• Στρατηγικής σημασίας επιλογή για την αστική τάξη της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς και των συμμάχων τους, που κυοφορούν την ευρωασιατική συνεργασία των μονοπωλίων, αποτελεί η κατασκευή του αγωγού «Δύναμη της Σιβηρίας», που θα εφοδιάζει με ρωσικό φυσικό αέριο 38 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα το χρόνο την Κίνα και γενικότερα θα τροφοδοτεί συνολικά με 61 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα αερίου τις ασιατικές αγορές.

Στρατηγική σύμπλευση

Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συμμετέχει ενεργά στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ΕΕ - HΠΑ - ΝΑΤΟ (Ουκρανία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Μέση Ανατολή, Κεντροαφρκανική Δημοκρατία κλπ.), διεκδικώντας ρόλο και μερίδιο για την ελληνική αστική τάξη. Επιχειρεί να αξιοποιήσει μια σειρά έργων, όπως τους αγωγούς TAP και IGB, την επέκταση του σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου της Ρεβυθούσας, τους πλωτούς σταθμούς επαναεριοποίησης και αποθήκευσης φυσικού αερίου στη Β. Ελλάδα, την ανακάλυψη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δυναμώνει τη διασύνδεσή της με τις αστικές τάξεις σε Κύπρο και Ισραήλ, για να προβάλλει τη θέση της χώρας στη διαφοροποίηση των πηγών και των δρόμων φυσικού αερίου, στα πλαίσια της ανάδειξης της Ελλάδας ως ενεργειακού και ευρύτερα μεταφορικού κόμβου της περιοχής. Η ενεργειακή πολιτική της ΕΕ σχεδιάζεται και υλοποιείται από τα ευρωενωσιακά όργανα και τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, για να υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Η στάση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της «μικρής ΔΕΗ» απέδειξε για μία ακόμη φορά τη σύμπλευση με τις στρατηγικές επιδιώξεις της συμμαχίας των μονοπωλίων της ΕΕ, την προσήλωση στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με κάθε τρόπο, προσπάθησε να αθωώσει την ΕΕ, εστιάζοντας την κριτική του, ως άλλοθι, αποκλειστικά στη συγκυβέρνησης και τη «μνημονιακή πολιτική». Αποκρύπτει ότι η απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας, η παράδοσή της στους επιχειρηματικούς ομίλους, σε βάρος του λαού, αποτελεί στρατηγική επιδίωξη της ΕΕ, στα πλαίσια του σχεδιασμού με τις αστικές κυβερνήσεις σε βάθος χρόνου, που υλοποιείται με μια σειρά από ευρωενωσιακά νομοθετήματα, τα οποία ενσωματώνονται στο εσωτερικό δίκαιο των κρατών - μελών, με στόχο την κερδοφορία των μονοπωλίων. Η πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει φτηνή ηλεκτρική Ενέργεια αλλά και χρηματοδοτικούς πόρους για τους βιομηχάνους αναδεικνύει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, στο κύριο μέτωπο: Τη διαχείριση του καπιταλισμού και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης για την διασφάλιση των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών ομίλων.

Ο λαϊκός μονόδρομος

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που αποκαλύπτει με συνέπεια και σταθερότητα τον ταξικό χαρακτήρα της στρατηγικής της ΕΕ και του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στην Ενέργεια, πανάκριβο εμπόρευμα για τους εργαζόμενους, για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Οσο η εξουσία θα είναι στα χέρια των μονοπωλίων οι ενεργειακοί πόροι, από εργαλείο που θα μπορούσε να συμβάλλει στη λαϊκή ευημερία, μεταβάλλονται σε κατάρα για τους λαούς, αιτία αιματοκυλίσματός τους σε πολεμικές συγκρούσεις για το ποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι θα αποκτήσουν τον έλεγχό τους, εξαπλώνοντας την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης.

Η αστική τάξη δεν πρόκειται να εξασφαλίσει προς όφελος του λαού τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, π.χ. το Ιόνιο, την Κρήτη κλπ. αλλά και άλλες που ενδεχομένως βρίσκονται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της, κατά μήκος του τόξου από τον Καύκασο μέχρι τη Μέση Ανατολή και τις χώρες του Μαγκρέμπ και του Σαχέλ, αυξάνουν τους κινδύνους στην ευρύτερη περιοχή για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και άμεση εμπλοκή της Ελλάδας.

Μόνο η εργατική - λαϊκή πάλη, σε σύγκρουση με όλα τα τμήματα του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και η ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ειρήνη και τη λαϊκή ευημερία. Η λύση προς όφελος του λαού είναι η πρόταση του ΚΚΕ για κοινωνικοποίηση της Ενέργειας και των άλλων οικονομικών εργαλείων, σε μια Ελλάδα αποδεσμευμένη από την ΕΕ, με Εργατική Εξουσία. Για ενιαίο αποκλειστικά κρατικό φορέα Ενέργειας, με επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό των ενεργειακών έργων, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να εξασφαλίσει Ενέργεια φτηνή για το λαό, μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, ενεργειακή επάρκεια για την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Παραπομπές

1. Ανακοίνωση της Επιτροπής «Ευρωπαϊκή στρατηγική για την ενεργειακή ασφάλεια» - COM (2014) 330 τελικό.

2. Ανακοίνωση της Επιτροπής «Πλαίσιο πολιτικής για το κλίμα και την Ενέργεια την περίοδο από το 2020 έως το2030 - COM (2014) 15 τελικό.

3. COM (2014) τελικό της 22 Ιανουαρίου 2014, «Τιμές και κόστος της Ενέργειας στην Ευρώπη».

4. COM (2011) 885 τελικό.

Γιώργος  Τούσσας
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ