1η Νοέμβρη: Προσκλητήριο αντίστασης, διεκδίκησης, σύγκρουσης

Ο

Η επιτυχία της δίμηνης δραστηριότητας 

προϋποθέτει οργάνωση, οργανωτικότητα, ουσιαστική 

και ζωντανή συζήτηση

ταν αναφέρουμε πως το εργατικό κίνημα δε βρέθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πως δεν ήταν προετοιμασμένο να απαντήσει στην επίθεση και στην κρίση, δεν είναι μόνο κριτική για τους άλλους, ούτε αποτελεί εκτίμηση αφ' υψηλού. Εμπεριέχει και πλευρές αυτοκριτικής, πλευρές που αφορούν και δικές μας αδυναμίες.

Δεν είναι όλα καλώς καμωμένα τα δικά μας. Υπάρχουν αρκετές παρατηρήσεις και στη δική μας δουλειά, υποκειμενικά προβλήματα που είναι στο χέρι μας να τα λύσουμε, καθώς δε συνδέονται όλα με αντικειμενικές δυσκολίες. Το τελευταίο διάστημα δε, επαναλαμβάνεται συνεχώς η πρόταση «η ανασύνταξη δεν είναι σύνθημα», με τέτοια συχνότητα που μπορεί να καταντήσει, με τη σειρά της, νέο σύνθημα.

Πρέπει να παίρνουμε υπόψη τις αδυναμίες μας και να κάνουμε βήματα στην κάλυψή τους. Διότι μπροστά στη δίμηνη δραστηριότητα, με τα χαρακτηριστικά που θέλουμε να έχει, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ πρέπει να παίξουν το βασικό και κύριο ρόλο, να «τραβήξουν κουπί», έτσι ώστε το πανελλαδικό συλλαλητήριο του Νοέμβρη να φτάσει παραπέρα, να μην είναι μια καθιερωμένη συγκέντρωση.

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι θα είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι, αν απευθυνθούμε μόνο σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι που είναι σταθερά στις μάχες, είναι πιο πεισμένο, μας δέχεται, μας έχει εμπιστοσύνη και μας ακούει, δε χρειάζεται ούτε δίμηνη δράση, ούτε ιδιαίτερος σχεδιασμός. Με βάση την πείρα και αντανακλαστικές κινήσεις, αυτά τα λύνουμε σε μια - δυο μέρες.

Πρέπει να κατανοηθεί πως αυτή η καμπάνια δράσης δεν είναι του ΠΑΜΕ γενικά και αόριστα. Το ΠΑΜΕ, ως ταξικός πόλος, καλεί όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε δράση, σε συζήτηση, σε συντονισμό. Ο σχεδιασμός, που μπήκε στις εργασίες της πρόσφατης Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ, δε θα υλοποιηθεί επειδή απλά το λέει η Εκτελεστική Γραμματεία ή το αποφάσισε το πανελλαδικό όργανο. Απαιτεί ουσιαστική έγκριση από τα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων, από μαζικές γενικές συνελεύσεις.

Σίγουρα δε θα έρθουν τα πάνω - κάτω ξαφνικά, αν δουλέψουμε σωστά και οργανωμένα. Εχουμε συζητήσει πολλές φορές για τις αντικειμενικές συνθήκες και δυσκολίες. Δε θα βρούμε ξαφνικά ενάμιση εκατομμύριο ανέργους αλλά και αν τους βρούμε, σίγουρα, δε θα βγουν όλοι στους δρόμους. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι άλλοθι που να οδηγεί σε ρουτίνα, τυποποίηση, επαναλήψεις, αναπαραγωγή απόψεων που μεγεθύνουν την αναποτελεσματικότητα, που στέφονται μονόπλευρα και αποκλειστικά στις δυσκολίες.

Η πρόταση στην εισήγηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής, που αναφέρει πως, αν κατανοηθεί και αξιοποιηθεί σωστά, αυτό το δίμηνο δράσης μπορεί να γεννήσει νέες πρωτοβουλίες, δεν είναι συγγραφική έμπνευση.

Αν μείνουμε στο συλλαλητήριο του Νοέμβρη και στις συγκεντρώσεις του Οκτώβρη, δε θα έχει κατανοηθεί σωστά η ανάγκη για ένταση της πάλης, ο χαρακτήρας αυτής της δραστηριότητας. Αν, όμως, τα σωματεία, οι επιτροπές αγώνα, οι σωματειακές επιτροπές οργανώσουν τη δράση και βάλουν σχεδιασμό, κυριολεκτικά για πολιορκία όσων σήμερα τσακίζουν τις ζωές μας, μπορούμε να τους πνίξουμε, να καταλάβουν πίεση, να δέχονται από παντού χτυπήματα «κατά ριπάς». Τα αιτήματα για την ανεργία, το ασφαλιστικό και το λαϊκό εισόδημα μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα κάθε εργατικής διεκδίκησης.

Με σχέδιο, οργάνωση και χωρίς όρους αποκλεισμού

Η επιτυχία της δίμηνης δραστηριότητας προϋποθέτει οργάνωση, οργανωτικότητα και όχι «μπούγιο» ή «χύμα» δουλειά. Απαιτεί Διοικητικά Συμβούλια οργανωτές της πάλης και όχι διεκπεραιωτές. Απαιτεί ουσιαστική, ζωντανή συζήτηση και όχι τυπική και ψόφια. Ο σχεδιασμός δεν μπορεί να είναι στον αέρα, να πιλοτάρουμε στον αυτόματο.

Προϋποθέτει να εξετάζουμε και να ελέγχουμε σταθερά μια σειρά δείκτες, στους οποίους θα κριθεί και η επιτυχία του συλλαλητηρίου. Να μην ξεκινάμε καταμετρώντας τις υπαρκτές δυσκολίες αλλά να βάλουμε σχεδιασμό για να τις υπερνικήσουμε. Χρειάζεται, καταρχήν, να απορρίψουμε χαρακτηρισμούς και απόψεις του στυλ «αυτό το σωματείο είναι εργοδοτικό», είναι «Πασκιτικο», είναι «Δακίτικο», είναι «ρεφορμιστικό». Είναι απόψεις πρόχειρες, μας στερούν την επαφή με πλατιά τμήματα εργαζομένων και, παράλληλα, δε βοηθούν στην ουσιαστική αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις.

Απευθυνόμαστε στα Διοικητικά Συμβούλια όλων των σωματείων καθαρά, ανοιχτά, με αιτήματα και διεκδικητικό πλαίσιο που στρέφεται απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, τις αξιώσεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Τα καλούμε να συμβάλουν σε αυτήν τη μάχη. Προσπαθούμε να ανοίξουμε διάλογο και να συντονιστούμε με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις χωρίς όρους αποκλεισμού.

Το κάλεσμα δε γίνεται με κεντρικές ανακοινώσεις, με συνθήματα, ψυχρά και τυπικά ή με την αποστολή ενός fax/mail. Είναι ζήτημα σχεδιασμού, άμεσης και ζωντανής επαφής. Οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ έχουν διαπαιδαγωγητικό ρόλο και βασική ευθύνη σε παραδειγματικό τρόπο δουλειάς όσον αφορά την οργάνωση της πάλης. Εχουν την απόλυτη ευθύνη ώστε να πιάσουν, να ενημερώσουν, να ανταλλάξουν γνώμη με όλα τα σωματεία που βρίσκονται στο χώρο ευθύνης τους.

Σε κλάδους που οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία, να πάρουν ευθύνη οι κλαδικές τοπικές γραμματείες του ΠΑΜΕ, στις περιοχές να αποκτήσουν πρωτοβουλία οι τοπικές γραμματείες του ΠΑΜΕ. Ακόμα και τα σωματεία που ανήκουν στη δύναμη του ΠΑΜΕ ή και παρατάξεις - ψηφοδέλτια μπορούν να πάρουν μια πρωτοβουλία συντονισμού και να απευθυνθούν σε άλλα σωματεία ή εργαζομένους, για παράδειγμα, στις επιχειρήσεις ενός Ομίλου.

Να απευθυνθούμε πλατιά στην ανοργάνωτη λαοθάλασσα

Ο παραπάνω σχεδιασμός ακουμπά τις οργανωμένες μορφές της εργατικής τάξης, που, όμως, «κακά τα ψέματα», αποτελούν τη μειοψηφία. Δίπλα μας υπάρχει μια ανοργάνωτη λαοθάλασσα. Εκεί πρέπει να δώσουμε βάρος. Στις αμέτρητες φουρνιές των ανέργων που βρίσκονται παντού, των εργαζομένων στα προγράμματα απασχόλησης, των σχολών κατάρτισης και μαθητείας, που η συντριπτική πλειοψηφία αυτών βρίσκεται έξω από την οργανωμένη πάλη.

Στους εργαζομένους που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους αγώνες, στη συλλογική δράση. Σε αυτούς, που μπροστά στον ογκόλιθο των προβλημάτων, έκαναν πίσω, υποχώρησαν ή περιμένουν ως λύση τις διάφορες κυβερνητικές εναλλαγές.

Είναι δείκτης για τα σωματεία σε πόσους εργασιακούς χώρους θα πάνε, πόσους νέους χώρους θα πιάσουν, πόσες συσκέψεις θα πραγματοποιήσουν και με τι συμμετοχή, αν οι συσκέψεις θα είναι προϊόν δράσης και σχεδιασμού και όχι ορισμένες από τα πάνω. Είναι κατεξοχήν κύριος δείκτης για την αλλαγή των συσχετισμών οι νέες εγγραφές, η μαζικοποίηση των σωματείων. Είναι δείκτης η μαζική γενική συνέλευση, που ουσιαστικά επικυρώνει στην πράξη την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, βάζει καθήκοντα, καταμερίζει, πολλαπλασιάζει τους προπαγανδιστές του συλλαλητηρίου και των δράσεων του σωματείου.

Είναι δείκτης ο εμπλουτισμός των πρωτοβουλιών που θα τονώνουν το βασικό στόχο, δηλαδή τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο. Είναι δείκτης η συμβολή στην ανάπτυξη αιτημάτων ακόμα πιο εξειδικευμένων, που θα πατούν, όμως, πάνω στο γενικό άξονα. Είναι, επίσης, δείκτης η συμμετοχή του Διοικητικού Συμβουλίου «στα γεμάτα», π.χ., πόσες περιοδείες θα κάνουν τα μέλη του, σε πόσες συσκέψεις θα συζητήσουν. Δραστηριότητες που πρέπει να δημοσιεύονται, να είναι γνωστές στο σωματείο και στα μέλη του, ώστε να γενικεύεται η συμμετοχή στο σχεδιασμό και την υλοποίηση.

Οι παραπάνω δείκτες δεν αποτελούν ένα κομπιουτεράκι καταγραφής θετικών ή αρνητικών, προτερημάτων ή αδυναμιών αλλά είναι δείκτες που αποτυπώνουν την αλήθεια, προσανατολίζουν, μας βοηθούν καλύτερα στην οργάνωση της δουλειάς.

Αν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός, που θα μετριέται σταθερά, είναι κοντά σε αυτό που θέλουμε. Είναι τρόπος δουλειάς που υλοποιεί τις αποφάσεις και τους στόχους τις ανασύνταξης. Μας βάζει σε θέση υπεροχής. Είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιπαράθεση με τη μεγαλοεργοδοσία, με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Με όρους σύγκρουσης παντού!

Μπορούμε αυτό το δίμηνο να τους κάνουμε να αναστενάξουν! Η μεγαλοεργοδοσία να αισθανθεί την ανάσα μας. Να πιάσει το μήνυμα ότι «δεν παίζουμε». Να μη μείνει κυβερνητικό κτίριο που δεν θα πάμε με όρους αγώνα να βάλουμε τις διεκδικήσεις μας. Να μη μείνει εφορία χωρίς κινητοποίηση, χωρίς να πάμε στο διευθυντή και να του τρίξουμε τα δόντια.

Να μη μείνει κατάστημα του ΟΑΕΔ που δε θα πάμε, με διάθεση σύγκρουσης, στο διευθυντή του για επιδόματα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να μη μείνει κατάστημα της ΔΕΗ που δε θα πάμε να βάλουμε το αίτημα για φτηνό ρεύμα, για άμεσες επανασυνδέσεις στα σπίτια εργαζομένων και ανέργων, ώστε να μη μείνει κρύο σπίτι το χειμώνα. Να μη μείνει Διοίκηση νοσοκομείου που δε θα πάμε να φωνάξουμε πως το 2014 δε θα πεθαίνουμε «σαν τα σκυλιά στ' αμπέλια».

Τα αιτήματα δεν μπαίνουν για να γεμίσουν κόλλες αναφοράς, ούτε για να φανούμε πιο ζωηροί και πλειοδότες σε φαντασία και αγωνιστικότητα. Μπαίνουν για να τα παλέψουμε. Για να τα διεκδικήσουμε! Και αυτό προϋποθέτει σύγκρουση. Καλώς λέμε ότι οι κατακτήσεις που είχαμε δεν προήλθαν από τα πάνω, ποτέ και πουθενά. Θεμελιώθηκαν μέσα από πολύχρονους, αιματηρούς αγώνες και αναρίθμητες θυσίες, από στιγμιαίες υποχωρήσεις, ακόμα και ήττες.

Πουθενά, όμως, δεν υπήρχε αγώνας «μια κι έξω». Πουθενά δεν υπήρχε καθολικός και νικηφόρος αγώνας χωρίς προετοιμασία. Λαϊκή - εργατική κινητοποίηση χωρίς οργάνωση, συζήτηση και αγώνες στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους είναι καταδικασμένη σε αποτυχία ή έχει κοντινή ημερομηνία λήξης.

Ολες οι μεγάλες κατακτήσεις ήταν προϊόν ακούραστης δράσης, συνεχών, επιθετικών, μαζικών αγώνων στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Αυτοί ήταν οι μικρές φλόγες που πυροδοτούσαν τις μεγάλες φωτιές, προετοίμαζαν τις ευρύτερες συγκρούσεις.

Στόμα το στόμα, με ακούραστη δράση, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, ώστε να πιάσουμε και τον τελευταίο συνάδελφο και τον τελευταίο άνεργο. Με συστηματοποιημένη δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο. Με αφίσες παντού, να γεμίσουν όχι μονό οι κεντρικοί δρόμοι αλλά και οι γειτονιές, τα στενά.

Με σποτάκια, με τρικάκια, με αυτοκόλλητα, με ντουντούκες και συνθήματα στους τοίχους, να μάθει όλη η χώρα ότι η εργατική τάξη, η νεολαία, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι την 1η Νοέμβρη θα διαδηλώνουν για τη ζωή τους! Ετσι δημιουργείται κλίμα μάχης και αγώνα. Ετσι ριζώνει η συλλογικότητα, ο συντονισμός και η ενότητα δυνάμεων. Σε αυτήν τη βάση θα κριθούμε.

Θανάσης  ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ