Παζάρια "από χέρι" αντιλαϊκά

Μ

ε αφορμή τη σημερινή συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ και την επερχόμενη επάνοδο των απεσταλμένων της τρόικας στην Αθήνα, στήνεται πάλι το γνωστό γαϊτανάκι, περί «προσδοκιών», «κόκκινων γραμμών», «ικανότητας» ή μη των διαπραγματευτών.

Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση προσέρχεται στα παζάρια, επιχειρώντας να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για λογαριασμό των εγχώριων μονοπωλίων, στο φόντο των συνεχών αρνητικών αναθεωρήσεων στις οικονομικές προβλέψεις για την Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ, που φουντώνουν τη συζήτηση και τις αντιθέσεις για το κατάλληλο αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης, την ίδια ώρα που οξύνονται επικίνδυνα οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις συνεχείς εντός και εκτός συνόρων επαφές και δεσμεύσεις στο κεφάλαιο, προσπαθεί να αποδείξει στους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Και ενώ συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιούνται για το ποιος είναι «ο πιο καλός ο διαπραγματευτής», διαγωνίζονται ταυτόχρονα και στο ποιος καλύτερα μπορεί να αποπροσανατολίσει το λαό: Τα παζάρια για λογαριασμό του κεφαλαίου ντύνονται με αναφορές περί «τέλους των μνημονίων και της τρόικας», φοροελαφρύνσεις και «σχέδια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης». Και οι μεν και οι δε κρύβουν τα μνημόνια διαρκείας, τους μηχανισμούς εποπτείας και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς της ΕΕ, τους δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους, που ήδη υλοποιούνται και προδιαγράφουν ότι ο αντιλαϊκός κατήφορος θα συνεχιστεί, ακόμη και αν τα μνημόνια χαλαρώσουν ή τελειώσουν με τη σημερινή τους μορφή.

Στην πρώτη γραμμή των παζαριών μπαίνουν η «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους και οι τρόποι με τους οποίους αυτή θα προχωρήσει, με στόχο την εξοικονόμηση πόρων που θα ενισχύσουν τη «ρευστότητα» των εγχώριων μονοπωλίων. Το αν το χρέος θα «διευθετηθεί» με μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση των δόσεων ή με νέο «κούρεμα», σε τελική ανάλυση θα εξαρτηθεί από την έκβαση των συνολικότερων αντιθέσεων, τόσο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης όσο και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που επιχειρούν να παρέμβουν στο εσωτερικό της, όπως οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ.

Καθώς, μάλιστα, οι συμμαχίες τμημάτων του κεφαλαίου διατάσσονται και αναδιατάσσονται, οι άλλοτε «κάθετες» διαχωριστικές γραμμές συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ στα εν λόγω ζητήματα μοιάζουν να θολώνουν (χαρακτηριστικές οι πρόσφατες αναφορές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή της «επιμήκυνσης»), τάση που ενδεχομένως γίνει πιο έντονη στο βαθμό που το κυρίαρχο τμήμα της εγχώριας αστικής τάξης κατασταλάζει περισσότερο στη μία ή στην άλλη αντιλαϊκή συνταγή.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανεξαρτήτως μείγματος διαχείρισης και μορφής «ελάφρυνσης» του χρέους, δεν πρόκειται να ανακοπεί η πορεία μείωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων, εξασφάλισης ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, έντασης των φορολογικών βαρών, εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της Υγείας. Ακριβώς γιατί όλα τα παραπάνω αποτελούν αναπόφευκτες προϋποθέσεις για την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη, για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Αντίστοιχα, η συζήτηση, για το «τέλος των μνημονίων και της τρόικας» και το αν αυτό θα έρθει από τη συγκυβέρνηση ή από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κρύβει την ύπαρξη των μόνιμων μηχανισμών της ΕΕ εποπτείας και «ενισχυμένης οικονομικής διακυβέρνησης», με μνημόνια διαρκείας για όλα τα κράτη - μέλη, συνεχείς ελέγχους των κρατικών προϋπολογισμών, ακόμα και προβλέψεις ποινών σε περιπτώσεις απόκλισης από τη στρατηγική που υπηρετεί την κερδοφορία των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Τέλος στα δεινά των εργαζομένων και του λαού δεν πρόκειται να βάλει καμία «διαπραγμάτευση» μέσα στις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου: Διέξοδο δίνει μονάχα η οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική των μονοπωλίων και της ΕΕ, με προοπτική την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την οικοδόμηση της κοινωνίας όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα είναι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.

"Ρ"