Η ″ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ″ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ (II)

Μετά τη Ράκκα η επόμενη μέρα στη Μέση Ανατολή. Το τέλος της Αραβικής Ανοιξης και η κορύφωση των ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα της περιοχής.
Tο 2014 είναι μια χρονιά που σημάδεψε τις εξελίξεις σε όλη την περιοχή. Η «Αραβική Άνοιξη» στην τελική της φάση, περνάει στα χέρια δημιουργημένων ένοπλων ομάδων και από κει στην ανοιχτή επέμβαση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων.  Οι εξελίξεις και τα γεγονότα στο δρόμο για την υλοποίηση των σχεδίων της Μεγάλης Μέσης Ανατολής μέχρι το 2014 και μια σειρά γεγονότων  παρουσιάστηκαν στο Α΄ Μέρος.
Στις αρχές του Γενάρη, η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος σε Ιράκ και Λεβάντε» (ΙΚΙΛ) σημειώνει τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της στο Ιράκ, καταλαμβάνοντας τις πόλεις Φαλούτζα και Ραμάντι. Ταυτόχρονα ξεσπούν συγκρούσεις ανάμεσα στο ΙΚΙΛ και στη μητρική ισλαμιστική οργάνωση «Μέτωπο Αλ Νούσρα», παρακλάδι της Αλ Κάιντα, στη Συρία, για την διεκδίκηση της ηγεσίας των ισλαμιστών στη χώρα. Στις 13 Ιανουαρίου 2014 το ΙΚΙΛ ανακήρυξε την Ράκκα πρωτεύουσα του Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Στις 10 Ιούνη 2014 καταλαμβάνει την Μοσούλη στο Ιράκ, εξοπλίζεται με ιρακινά και αμερικανικά όπλα, άρματα μάχης τα οποία εγκατέλειψε ο ιρακινός στρατός  στις στρατιωτικές βάσεις της Μοσούλης και του Τικρίτ, γιγαντώνεται και ελέγχει τεράστιες εκτάσεις στο Ιράκ και τη Συρία.
Μαζική εκτέλεση Ιρακινών σιιτών
στρατιωτών από τους ισλαμοφασίστες
μισθοφόρους του ISIS,
στις αρχές του Ιούνη 2014.
Στις 29 Ιούνη 2014 οι ισλαμιστές του ΙΚΙΛ κηρύσσουν την ίδρυση Χαλιφάτου από το Χαλέπι της βόρειας Συρίας ως την επαρχία Ντιγιάλα του ανατολικού Ιράκ, μετονομάζουν την οργάνωσή τους σε «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία» (ISIS – Islamic State of Iraq and al-Sham» και ανακηρύσσουν τον αρχηγό τους Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάτι «μεγάλο χαλίφη, διάδοχο του προφήτη Μωάμεθ».
Την 1η Ιούλη  2014, ο πρόεδρος του αυτόνομου Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ, Μασούντ Μπαρζανί, ανακοινώνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος «μέσα στους επόμενους μήνες» με στόχο τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε τότε, αναβλήθηκε και πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβρη του 2017.
Οι εξτρεμιστές μισθοφόροι του ISIS κλιμακώνουν τις ενέργειές τους για την εδραίωση του «Χαλιφάτου», με εκβιασμούς, απαγωγές, ανελέητες σφαγές και ξεριζωμό του πληθυσμού, στις περιοχές από τις οποίες περνούν.
Στις αρχές Αυγούστου 2014 οι Κούρδοι Πεσμεργκά, οι οποίοι μέχρι τότε υπερασπίζονταν τις περιοχές των Γεζίντιστο βόρειο Ιράκ, δέχονται επίθεση και αποχωρούν. Οι κοινότητες των Γεζίντι μένουν ανυπεράσπιστες.
Η εκστρατεία του ISIS που βρίσκεται σε εξέλιξη έχει στόχους:
  • Να «καθαρίσει» το Ιράκ, τη Συρία και τις γειτονικές χώρες από μη – ισλαμικές επιρροές, όπως ο χριστιανικός πληθυσμός της πόλης Καρακός που ξεριζώθηκε.
  • Να εξαναγκάσει τους σιίτες της περιοχής σε βίαιη αποδοχή του σουνιτισμού, καταστρέφοντας σιιτικά τεμένη και απαιτώντας από τον πληθυσμό να διαλέξει ανάμεσα στην αποδοχή της σουνίτικης εκδοχής του Ισλάμ και την καταβολή sizya (σιζίγια, θρησκευτικός φόρος) από τη μια μεριά ή την εκτέλεση από την άλλη. Και τέλος
  • Να αφανίσει από προσώπου της «ιεράς γης του Χαλιφάτου» τους Γεζίτες, τους αμετανόητους «λάτρεις του εκπεσόντος αγγέλου».
Στις 3 Αυγούστου οι εξτρεμιστές μισθοφόροι του ISIS καταλαμβάνουν την πόλη Σιντζάρ παίρνοντας στη κατοχή τους δυο μικρά κοιτάσματα πετρελαίου και την πόλη Ζουμάρ.
Αύγουστος 2014.
Ξεριζωμένοι Γεζίντι
στο δρόμο της προσφυγιάς
Η γενοκτονία έχει ξεκινήσει. Μένοντας χωρίς βοήθεια και άμυνα, η κοινότητα των Γιεζίντι υπέστη συστηματικές σφαγές, βιασμούς, βασανισμούς, εκτοπισμούς, δουλεμπόριο των κοριτσιών και των γυναικών, ακόμη και την υποχρεωτική στρατολόγηση των αγοριών, ώστε να γίνουν παιδιά – στρατιώτες αυτοκτονίας στην υπηρεσία του ISIS. Από τις 3 Αυγούστου 2014 εκατοντάδες χιλιάδες Γεζίντι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους, τα χωριά τους και τα σπίτια τους. Πάνω από 30.000 Γεζίντι πέρασαν στην Τουρκία.
Περισσότερες από πέντε χιλιάδες γυναίκες και παιδιά απήχθηκαν και πουλήθηκαν σαν σκλάβοι όχι μόνο στο βόρειο Ιράκ άλλα και στη Συρία, ή ακόμη και σε άλλες χώρες όπως τη Σαουδική Αραβία όπου και συνεχίζουν να τις κρατάνε και να τις εκμεταλλεύονται σαν ερωτικές σκλάβες.
Στις 18 Αυγούστου δυνάμεις των Πεσμεργκά επιχειρούν την ανακατάληψη του φράγματος της Μοσούλης με την κάλυψη αμερικάνικων αεροπορικών επιδρομών, στα πλαίσια «βοήθειας για την προστασία των κρίσιμων υποδομών του Ιράκ». Στο μεταξύ επίλεκτες μονάδες των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν μάχονται στο πλευρών των σιιτών ιρακινών στρατιωτών.

Οι Αμερικάνοι και Ρώσοι επεμβαίνουν και στρατιωτικά στη Συρία

Στις 10 Σεπτέμβρη 2014 οι ΗΠΑ αποφασίζουν να εμπλακούν οι ίδιοι στη Συρία, στο πλευρό των αντικαθεστωτικών «μετριοπαθών» δυνάμεων, που μέχρι τότε, μαζί με τους Ευρωπαίους, τους Τούρκους και τις Μοναρχίες του Κόλπου, εξόπλιζαν και χρηματοδοτούσαν, εναντίον του Ασαντ και του ISIS ο οποίος φαίνεται ότι ξέφυγε από τον έλεγχό τους. Ο Πρόεδρος Ομπάμα δηλώνει:
«Η Αμερική θα ηγηθεί ενός ευρέως συνασπισμού για την αντιμετώπιση της τρομοκρατικής απειλής… Θα καταστρέψουμε τελικά τον ISIS μέσα από μια συνολική ολοκληρωμένη αντιτρομοκρατική στρατηγική».
Οι ΗΠΑ ξεκινούν τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία με στόχο την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Στις 19 Σεπτέμβρη η Γαλλική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποιεί τέσσερις αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη το ISIS βρίσκεται στο ζενίθ της ανάπτυξής του, ελέγχει τεράστιες περιοχές και μεγάλες πόλεις στο Ιράκ και τη Συρία. Στις 15 Σεπτέμβρη 2014 επιτίθεται στην Κουρδική πόλη Κομπανί, για να διασφαλίσει ανοιχτούς τους δρόμους που οδηγούν στη Τουρκία, από όπου περνούν όπλα και εμπορεύματα για τους μαχητές του.
Η μάχη για το Κομπανί κράτησε 133 μέρες. Οι Αμερικάνοι αρχίζουν τους βομβαρδισμούς των θέσεων του ISIS από τις 15 Οκτώβρη. Οι μαχητές και μαχήτριες των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας YPG/YPJ (ΓεΠεΓκε/ΓεΠεΖε) μετά από ηρωικούς αγώνες, απελευθέρωσαν την πόλη και τη γύρω περιοχή διώχνοντας από τα εδάφη τους, τους φανατικούς και βαριά εξοπλισμένους μισθοφόρους του «Ισλαμικού Κράτους». Την Δευτέρα 26 Γενάρη 2015, οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του Δυτικού Κουρδιστάν (Ροζάβα) ανακοίνωσαν επίσημα την πλήρη απελευθέρωση της πόλης του Κομπανί από τη συμμορία του ISIS. Μόνο ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού έκανε ό,τι μπορούσε να μείνει η πόλη αβοήθητη μέχρι να πέσει στα χέρια του ISIS, εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του γι’ αυτή την εξέλιξη, φοβούμενος κυρίως τη δημιουργία μιας κουρδικής οντότητας στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας. Ανάμεσα στα άλλα η Τουρκία αρνήθηκε, τον Νοέμβρη 2014,  την παραχώρηση χρήσης της (πυρηνικής) νατοϊκής αεροπορικής βάσης του Ιντζιρλίκ, σε αμερικανικά αεροσκάφη. Η βάση χρησιμοποιήθηκε ξανά τον Ιούλιο του 2015,
Η νίκη στο Κομπανί είναι η αρχή του τέλους για το ISIS. Αρχίζει να διαφαίνεται η ήττα του ISIS στη Συρία και το Ιράκ, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι διαγκωνίζονται άγρια μεταξύ τους, προσπαθώντας να παγιώσουν τη δυναμική παρουσία τους στην περιοχή, παλεύοντας να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση όταν θα αρχίσει το μοίρασμα της λείας. Από κοντά η Κίνα και οι ντόπιοι περιφερειακοί ιμπεριαλιστές, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία με τις άλλες μοναρχίες του Κόλπου.  
Οι επεμβάσεις, από το 2011, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Τουρκίας, των μοναρχιών του Κόλπου κι άλλων δυνάμεων στη Συρία, για την ανατροπή της Κυβέρνησης Ασαντ, με διπλωματικά μέσα, με την συγκρότηση, χρηματοδότηση και εξοπλισμό της «Αντιπολίτευσης» και των ένοπλων τμημάτων της, που οδήγησε και στη δημιουργία του «Ισλαμικού Κράτους» το οποίο υποτίθεται ότι σήμερα πολεμούν, προκάλεσε την εμπλοκή των Ρώσων στο πλευρό του Ασαντ.
Οι μισθοφόροι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους» είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι, είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι.
Από τα μέσα του Αυγούστου 2015 οι Ρώσοι αποκτούν δεύτερη στρατιωτική βάση, αεροπορική αυτή τη φορά, στη Λαττάκεια. Μέχρι τότε υπήρχε η μοναδική ναυτική βάση τους στη Μεσόγειο, στην Ταρτούς. Στις 30 Σεπτέμβρη 2015 οι Ρώσοι, για πρώτη φορά, επιχειρούν αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε κοινή στρατιωτική δράση με το συριακό εθνικό στρατό ενάντια στο ISIS και άλλες αντικυβερνητικές δυνάμεις.
Στις 7 Οκτώβρη 2015, σε συντονισμό με τις επιχειρήσεις των ρώσικων αεροπορικών επιδρομών και τις χερσαίες επιχειρήσεις του συριακού στρατού, ο ρωσικός στόλος εκτοξεύει 26 πυραύλους Κρουζ που έπληξαν στόχους στη Ράκκα, το Χαλέπι και το Ιντλίμπ, από την Κασπία Θάλασσα, 1.500 χιλιόμετρα μακριά, σε μια επίδειξη στρατιωτικής ισχύος..
Οι Αμερικάνοι απάντησαν στη ρωσική πρόκληση, ενάμιση χρόνο μετά, την Πέμπτη 13 Απρίλη 2017, ρίχνοντας, από αεροπλάνο, την μεγαλύτερη μη-πυρηνική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ, στο ανατολικό Αφγανιστάν, την βόμβα GBU-43/B, γνωστή και ως «Μητέρα όλων των Βομβών». Ο βομβαρδισμός είχε στόχο ένα δίκτυο σηράγγων και καταφυγίων του «Ισλαμικού Κράτους» στην περιοχή Ατσιν του Αφγανιστάν.
Τον Δεκέμβρη του 2016, ο υπουργός Αμυνας της Ρωσίας, Σεργκέι Σοϊγκού, στην καθιερωμένη ετήσια συνεδρίαση του υπουργείου του αποκάλυψε: «Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στη Συρία, 162 προηγμένα και αναβαθμισμένα όπλα δοκιμάστηκαν στη μάχη. Αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά».

Η Τουρκική εμπλοκή

Καταστροφές στις Κουρδικές περιοχές
Σουρ – Ντιγιάρμπακιρ, στο Βόρειο Κουρδιστάν,
 στη Τουρκία.
Μέσα στην ευρύτερη «πυριτιδαποθήκη» της Ανατολικής Μεσογείου, η Τουρκία παίζει έναν βασικό και επικίνδυνο ρόλο. Η αστική τάξη της Τουρκίας ποτέ δεν παραιτήθηκε από την διεκδίκηση των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, τα ενεργειακά κοιτάσματα, το Αιγαίο. Τουρκικά στρατεύματα υπάρχουν και δρουν έξω από την Τουρκία σε ξένες χώρες: Στην Κύπρο, στρατεύματα κατοχής από το 1974, στο Ιράκ μπαινοβγαίνουν κυνηγώντας Κούρδους αντάρτες του PKK, στο Κατάρ λειτουργεί τουρκική στρατιωτική βάση  και στο συριακό έδαφος με την εισβολή του στρατού και κατάληψη της πόλης Τζαραμπλούς μέχρι την πόλη Αζάζ, ανάμεσα στα κουρδικά καντόνια Κομπανί και Εφρίν, που αποτελεί μέρος σχεδίου κατάληψης συριακού εδάφους, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και στόχο τους Κούρδους της Ροζάβα.
Από το 2011 η Τουρκία, με το βλέμμα στις Κουρδικές περιοχές της επικράτειάς της, δημιουργεί, χρηματοδοτεί και εξοπλίζει ακραίες ισλαμικές ομάδες, όπως η Αλ Νούσρα, ένοπλες ομάδες Τουρκμένων, τον ίδιο τον ISIS παλιότερα πριν του κηρύξει τον πόλεμο, και κάθε άλλη ομάδα που έχει στόχο την ανατροπή του Ασαντ ή το χτύπημα των Κούρδων.
Μετά τις τουρκικές εκλογές του Ιούνη 2015 και την πολύνεκρη επίθεση από Ισλαμοφασίστες του ISIS στο Σουρούτς, στις 21 Ιούλη, τα τουρκικά στρατεύματα ξεκινούν αεροπορικούς βομβαρδισμούς ενάντια σε θέσεις του ISIS στο Ιράκ αλλά ο κύριος στόχος τους ήταν, φυσικά, οι Κούρδοι μαχητές του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Ο Ερντογάν κηρύσσει πόλεμο στην «τρομοκρατία» των Κούρδων και τορπιλίζει τις ειρηνευτικές συνομιλίες. Το ΡΚΚ ανακοινώνει ότι η εκεχειρία με την Άγκυρα έχει χάσει κάθε νόημα έπειτα από τις επιδρομές. Ο τουρκικός στρατός μαζί με την αστυνομία ξεκινούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο τουρκικό Κουρδιστάν.
Τον Αύγουστο του 2015 μεγάλες Λαϊκές Συνελεύσεις ανακηρύσσουν αυτόνομες τις περιοχές Σιλόπη, Τζίζρε, Νουσάιμπιν-Νίσιβις, Σίρνακ, Γιουκσέκοβα, Μπουλανίκ και του Βάρτο. Ακολουθεί επέμβαση του στρατού και σημειώνονται σφαγές και συμπλοκές με τους κατοίκους.
Μετά τις επαναληπτικές εκλογές που έγιναν την 1η Νοέμβρη, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, οι πολεμικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού εντάθηκαν, πόλεις καταστρέφονται, πληθυσμοί εξαναγκάζονται σε φυγή, οι σφαγές παίρνουν χαρακτηριστικά εθνοκάθαρσης.
Ιδιαίτερα είναι ενοχλημένη η Τουρκία από τη δράση των ρωσικών αεροσκαφών ενάντια στις ομάδες που στηρίζει στη Βόρεια Συρία με στόχο να περιορίσει τους Κούρδους της Συρίας. Στις 24 Νοέμβρη 2015 ένα μαχητικό αεροσκάφος F16 καταρρίπτει ένα ρωσικό βομβαρδιστικό τύπου Sukhoi Su-24M που επιχειρούσε δράση κατά Σύριων Τουρκμένων ανταρτών στη βόρεια Συρία, με την αιτιολογία ότι το ρωσικό αεροσκάφος είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο της. Ξεσπά επικίνδυνη διπλωματική κρίση ανάμεσα στη Μόσχα και την Αγκυρα.
Νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 2013, η Τουρκία είχε καταρρίψει συριακό ελικόπτερο και τον Μάρτη του 2014κατέρριψε συριακό μαχητικό που είχε εισέλθει στον εναέριο χώρο της, στη ΒΔ. Συρία, προστατεύοντας τις ένοπλες ομάδες των Τουρκμένων, στην προσπάθεια να εμποδιστεί η όπου διαμένουν οι Τουρκμένοι, πιστεύοντας ότι η εκεί παρουσία τους να εμποδίσουν τους Κούρδους να ενώσουν τα καντόνια Αφρίν και Κομπανί.
Σήμερα η κρίση έχει ξεπεραστεί, οι σχέσεις Μόσχας – Αγκυρας έχουν αποκατασταθεί και οι δυο χώρες συνεργάζονται στην εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων τους.
Στις 15 Ιούλη 2016, το βράδυ, στην Τουρκία, εκδηλώνεται απόπειρα πραξικοπήματος από ομάδα στρατιωτικών. Μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας το πραξικόπημα είχε αποτύχει οριστικά. Η κυβέρνηση του Ερντογάν εκμεταλλεύεται την κατάσταση και ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με τους αντιπάλους της, σκληραίνει τη στάση της και κηρύσσει τον πόλεμο στην… τρομοκρατία. Χιλιάδες καταλήγουν στις φυλακές, βουλευτές, δήμαρχοι, στρατιωτικοί καθαιρούνται, ο Τύπος φιμώνεται, εφημερίδες κλείνουν, δημοσιογράφοι φυλακίζονται. Στις 4 Νοέμβρη συλλαμβάνονται και βρίσκονται μέχρι σήμερα φυλακισμένοι, οι συμπρόεδροι του Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (HDP), ο Σελαχετίν Ντεμιρτάς και η Φιγκέν Γιουκσεντάγ, μαζί με 9 βουλευτές, κατηγορούμενοι για «προπαγάνδα υπέρ της τρομοκρατίας», «υποκίνηση βίας» και «υποστήριξη τρομοκρατικής οργάνωσης» (PKK).
Στις 24 Αυγούστου 2016 ο τουρκικός στρατός εισβάλλει στη Β. Συρία, και μαζί με ομάδες Τουρκμένων μισθοφόρων, χτυπούν θέσεις των SDF και Κουρδικές πόλεις και χωριά. Μέχρι σήμερα έχουν στον έλεγχό τους τη περιοχή ανάμεσα στη πόλη Αζάζ (δυτικά) και την Τζαραμπλούς (ανατολικά).
Συρία: Σήμερα, ποιος ελέγχει, τι… με κόκκινο οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις, με μαύρο το ISIS, με κίτρινο οι Κουρδικές δυνάμεις με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), με πράσινο οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, με γαλάζιο τουρκικά στρατεύματα και υποστηριζόμενες από την Τουρκία ισλαμιστικές οργανώσεις, και με μπλε τα υπό ισραηλινή κατοχή υψίπεδα του Γκολάν.


Οι Κούρδοι. Ιρακινό Κουρδιστάν και Ροζάβα

Οι Κούρδοι αναπόφευκτα αναδεικνύονται σε σημαντικό παράγοντα που επηρεάζουν και θα επηρεάσουν στο μέλλον αποφασιστικότερα τις εξελίξεις στη περιοχή.
Στο Ιράκ ζει ένας πληθυσμός 6.500.000 περίπου Κούρδων. Στις14 Ιούλη του 1958 η οργάνωση Ελεύθεροι Αξιωματικοί με επικεφαλής τον Αμπντέλ Καρίμ Κάσιμ ανατρέπουν τη μοναρχία στο Ιράκ. Στο προσωρινό Σύνταγμα του Κάσιμ, προβλεπόταν η αυτονομία των κουρδικών περιοχών, η οποία κράτησε τρία χρόνια. Το 1961 η αυτονομία ακυρώθηκε και οι Κούρδοι εξεγέρθηκαν. Οι ένοπλοι Κούρδοι αντάρτες, οι Πεσμεργκά, έδιναν συνεχείς μάχες. Τα επόμενα χρόνια σημαδεύτηκαν από σφοδρές Ιρακινο – κουρδικές συρράξεις.
Η ευκαιρία δόθηκε με τον Πόλεμο του Κόλπου (17.1.1991 – 28.2.1991). Οι Πεσμεργκά  συνέχισαν να μάχονται τις Ιρακινές κυβερνητικές δυνάμεις, και τον Οκτώβρη του 1991 πέτυχαν de facto την αυτονομία της περιοχής. Με το νέο Σύνταγμα του 2005 νομιμοποιήθηκε η αυτονομία του Ιρακινού Κουρδιστάν.
Στις 25 Σεπτέμβρη 2017 πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα που είχε αναβληθεί το 2014, για την ανεξαρτησία του Ιρακινού Κουρδιστάν.  Τα αποτελέσματα ήταν: Εγγεγραμμένοι 4.581.255.  Ψήφισαν 3.305.925 (συμμετοχή 72,16%). Ακυρα – Λευκά: 219.990 (6,25%)
ΝΑΙ ψήφισε το 92,73% (2.861.471)
ΟΧΙ ψήφισε το 7,27% (224,464)
Μαχητές του YPG και
μαχήτριες YPJ στη Ροζάβα
Το δημοψήφισμα και τα αποτελέσματά του προκαλούν την αντίδραση των γύρω χωρών. Το Ιράκ δεν αναγνωρίζει το δημοψήφισμα, κυβερνητικές δυνάμεις και παραστρατιωτικοί εισβάλλουν στο Κιρκούκ. Η Τουρκία δηλώνει έτοιμη να εισβάλλει στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων του Ιράκ. Αρχίζουν συνομιλίες, παραμερίζοντας προσωρινά τις αντιθέσεις τους, ανάμεσα στην Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ για την από κοινού αντιμετώπιση των Κούρδων. Οι Κούρδοι της Συρίας δηλώνουν έτοιμοι, παρά τις διαφορές τους, να υπερασπιστούν το νότιο Κουρδιστάν (Ιρακινό Κουρδιστάν).

ΡΟΖΑΒΑ

Στη Βόρεια Συρία, το 2003 ιδρύεται το PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης – Partiya Yekitiya Demokrat). Την επόμενη χρονιά δημιουργούνται οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (YPG). Με την καθοδήγηση του PYD οργανώνονται και ξεκινούν αγώνες των Κούρδων «για μια δημοκρατική λύση που περιλαμβάνει την αναγνώριση των πολιτιστικών, εθνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και αναπτύσσει και ενισχύει τον ειρηνικό αγώνα τους για να μπορέσουν να αυτοκυβερνηθούν σε μια πολυπολιτισμική και δημοκρατική κοινωνία». Τα συνθήματα  και οι θέσεις για «κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία των πεποιθήσεων» καθώς και για τον «πλουραλισμό και την ελευθερία των πολιτικών κομμάτων», αρχίζουν και κερδίζουν την προσοχή και την στήριξη των Κούρδων της Βόρειας Συρίας.
Στα μέσα του Ιούλη 2012 ο κυβερνητικός στρατός αποσύρεται από τη Βόρεια Συρία, αφήνοντας ισχυρές δυνάμεις μόνο στο Καμισλί και στην Αλ Χάσακα. Το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε γρήγορα το κάλυψε το PYD με τους ένοπλους πολιτοφύλακες του YPG. Τον Μάρτη του 2013 ιδρύονται  οι  Μονάδες Προστασίας Γυναικών (YPJ) και μαζί με τους άνδρες μαχητές αναλαμβάνουν και μάχονται για την υπεράσπιση των κουρδικών εδαφών στη Βόρεια Συρία. Ταυτόχρονα ιδρύεται η Asayish (Ασφάλεια), ένα ένοπλο σώμα με κύριο καθήκον την αστυνόμευση των πόλεων και την υπεράσπιση της ασφάλειας των κατοίκων.     
Το Νοέμβρη του 2013 στη Βόρεια Συρία, η Ροζάβα (Δυτικό Κουρδιστάν) κηρύσσει την αυτονομία της και με βάση τις αρχές του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού δημιουργούνται τα τρία αυτοδιοικούμενα Καντόνια, Αφρίν στα δυτικά, Κομπανί στο κέντρο και Ζαζίρε στα ανατολικά. Σε αντίθεση με τους άλλους λαούς που στήριξαν τις κινητοποιήσεις της «Αραβικής Ανοιξης» με γενικό αίτημα «να πέσει το καθεστώς», οι Κούρδοι δημιουργούν τον πολιτικό συνασπισμό του Tev-Dam (Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνίας – Tevgera Civaka Demokratîk) και ξεκινούν την υλοποίηση του προγράμματος για την δημιουργία της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας.
Στη διακυβέρνηση της αυτόνομης Ροζάβα συμμετέχουν εθνότητες από όλες τις περιοχές, όπως Κούρδοι, Αραβες, Ασσύριοι, και Τουρκμένιοι, καθώς και θρησκευτικές ομάδες μουσουλμάνων, χριστιανών και Γιεζίντι.
Μία επιτροπή αναλαμβάνει να συντάξει ένα μεταβατικό Σύνταγμα, τον Χάρτη των Αυτόνομων Περιοχών. Ο Χάρτης εκδόθηκε στις 29 Γενάρη του 2014. Στο Χάρτη ρητά επιβεβαιώνονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η ισότητα των φύλων και διατάξεις που ρυθμίζουν τη λειτουργία του συστήματος διακυβέρνησης.
Αμέσως μετά τη νίκη – σταθμό και την ανακατάληψη του Κομπανί, από τους Κούρδους, αρχίζει η απελευθέρωση μεγάλων περιοχών στη Βόρεια Συρία και η ένταξή τους στα Αυτόνομα Καντόνια της Ροζάβα. Στις 11 Οκτώβρη 2015, με βάση τις δυνάμεις του YPG και YPJ, σχηματίζονται οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), μια  πολυεθνοτική και πολυθρησκευτική συμμαχία στην οποία, εκτός από τους Κούρδους, συμμετέχουν Αραβες, Ασσύριοι και Γεζίντι μαχητές και μικρότερες ομάδες Τουρκμένιων, Αρμενίων, Καυκασιανών, και Τσετσένων. Οι SDF στην ιδρυτική τους Ανακοίνωση δηλώνουν ως αποστολή τους ότι «αγωνίζονται για τη δημιουργία μιας κοσμικής, δημοκρατικής και ομοσπονδιακής Συρίας, στα πρότυπα της Ροζάβα». 
Στις 27-28 Ιούνη 2016 παρουσιάζεται και ψηφίζεται επικαιροποιημένο το Σύνταγμα της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας, στο οποίο ονομάζονται οι SDF «επίσημη αμυντική δύναμη».
Τον Φλεβάρη του 2016 οι Αμερικάνοι, αν και αντιτίθεται στη μονομερή δημιουργία μιας ομοσπονδιακής περιοχής στη βόρεια Συρία, ανακοινώνουν περιορισμένη υποστήριξη στο PYD. Η Δυτική Συμμαχία με επικεφαλής τις ΗΠΑ συνεργάζονται, εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τις SDF και τις υποστηρίζουν και με αεροπορικές επιδρομές στις μάχες τους ενάντια στο ISIS.
Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, στις 17 Οκτώβρη 2017, καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα του ISIS, την Ράκκα. Τις ίδιες μέρες  κυκλοφορεί στην Τουρκία η φήμη ότι ο φυλακισμένος ηγέτης των Κούρδων Αμπντουλαχ Οτσαλάν είναι νεκρός.
Κούρδοι μαχητές των YPG/YPJ,
στην κεντρική πλατεία της Ράκκα,
με τις σημαίες τους,
κάτω από τη φωτογραφία του Απο
και με πορτραίτα μαρτύρων
του αγώνα τους,
γιορτάζουν τη μεγάλη τους νίκη.
Οι τουρκικές Αρχές διαψεύδουν τον θάνατο. Ο Οτσαλάν, ο θρυλικός Απο, βρίσκεται φυλακισμένος – μοναδικός κρατούμενος – στο νησί Ιμραλί, στη θάλασσα του Μαρμαρά σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης, 18 ολόκληρα χρόνια, από το 1999. Από τις 5 Απρίλη 2015 το τουρκικό κράτος απαγορεύει τις επισκέψεις ακόμα και των δικηγόρων αλλά και των συγγενών του. Κανείς δεν τον έχει δει τους τελευταίους 30 μήνες. Οι Κούρδοι με διαδηλώσεις, ιδιαίτερα στη Τουρκία, απαιτούν να επιτραπούν τα επισκεπτήρια στο Ιμραλί.
Οι Κούρδοι μαχητές αφιερώνουν τη νίκη στη Ράκκα, στον εμπνευστή του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού, στον Οτσαλάν, σηκώνοντας ένα γιγαντιαίο πανό με τη φωτογραφία του Απο, στην κεντρική πλατεία της Ράκκα, εκεί που λίγο καιρό πριν οι ισλαμοφασίστες μισθοφόροι του ISIS τιμωρούσαν με αποκεφαλισμό, ακρωτηριασμούς και μαστιγώματα τους «παραβάτες» του νόμου τους και έστηναν σκλαβοπάζαρα όπου πουλούσαν αιχμάλωτες γυναίκες και παιδιά.
Στις 27 Σεπτέμβρη 2017 ξεκίνησε το 7ο Τακτικό Συνέδριο του Κόμματος Δημοκρατικής Ενωσης (PYD), στη πόλη Ριμελάν (Rimelan), στο Καντόνι Ζαζίρε, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, με σύνθημα «Από την Ελεύθερη Ροζάβα προς τη Δημοκρατική Συριακή Δημοκρατία». Οι αντιπρόσωποι του PYD από το Νότιο Κουρδιστάν (Ιρακινό Κουρδιστάν) και αρκετοί επισκέπτες από την Ευρώπη, τη Ρωσία και άλλα μέρη του Κουρδιστάν παρεμποδίστηκαν από την Αστυνομία του Ιρακινού Κουρδιστάν, που δυο μέρες πριν είχε πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για την Ανεξαρτησία του, και δεν τους επιτράπηκε να περάσουν τα σύνορα για να παρευρεθούν στο Συνέδριο.
Στο Συνέδριο εκλέχτηκαν Συμπρόεδροι του PYD ο Σαχός Εσεν (Şahoz Hesen) και η Αϊσέ Ισό (Ayse Hiso) στη θέση του Σαλέχ Μουσλέμ και της Ασγιά Αμπντουλά, οι οποίοι συμπλήρωσαν δύο συνεχείς θητείες.
Στη Βόρεια Συρία ένα ενδιαφέρον πείραμα, που έχει ανησυχήσει όλες τις δυνάμεις της γύρω περιοχής (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, Συρία και Ιρακινό Κουρδιστάν) είναι σε εξέλιξη.
Παρά τις όποιες δικαιολογημένες επιφυλάξεις και ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος για την κατεύθυνση των κοινωνικών αλλαγών και την αποτελεσματικότητα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού σε ότι αφορά μια μόνιμη και σταθερή λύση υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων, δεν μπορεί να παραβλέψει τις βαθιές τομές που έχουν μέχρι τώρα επιτευχθεί. Νόμοι που ψηφίζονται και εφαρμόζονται, σε αυτές ακόμα τις συνθήκες του πολέμου και των καταστροφών, συνιστούν άλματα για τα δεδομένα της περιοχής τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής και τη διαμορφωμένη κουλτούρα. Είναι αληθινή επανάσταση τα Μέτρα και οι Νόμοι όπως: Η απαγόρευση της παρέμβασης των θρησκευτικών αρχών στις δημόσιες υποθέσεις και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να έχει όποια θρησκεία θέλει ή να είναι άθεος, η απαγόρευση της πολυγαμίας, η απαγόρευση της κλειτοριδεκτομής, η απαγόρευση του γάμου σε ανήλικους, η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου, η πλήρης ισότητα ανδρών και γυναικών, η προστασία του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, η αναγνώριση όλων των γλωσσών οι οποίες μιλιούνται στην περιοχή  (στη Ροζάβα επίσημες γλώσσες είναι η Κουρδική, η Αραβική και η Ασσυριακή) και ο σεβασμός των πολιτιστικών στοιχείων των λαών της περιοχής.
Από την άλλη όλες αυτές οι, θετικές, παρεμβάσεις και αλλαγές στο εποικοδόμημα της κοινωνίας τους δεν στηρίζονται γερά σε μια προσπάθεια κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και σε έναν κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.

Στο μεταξύ…

ΙΣΡΑΗΛ. Το Ισραήλ όλη αυτή την περίοδο δεν έχει σταματήσει τις αιματηρές και βάρβαρες επεμβάσεις στην Παλαιστίνη. Με την προοπτική οριστικών λύσεων στην περιοχή το κράτος του Ισραήλ κλιμακώνει τις επιθέσεις στη Γάζα, συνεχίζει την εθνοκάθαρση ολόκληρων περιοχών, ξεριζώνει συνοικίες και χωριά και προχωράει τον βίαιο εποικισμό της Δυτικής Οχθης.
Από το 1967 μέχρι σήμερα οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής έχουν συλλάβει και οδηγήσει στις φυλακές 800.000  Παλαιστίνιους, που ισοδυναμούν με το 40% του πληθυσμού της κατεχόμενης παλαιστινιακής επικράτειας.  Την ίδια στιγμή το Ισραήλ εξακολουθεί να διατηρεί δυνάμεις κατοχής στα Υψίπεδα του Γκολάν, βομβαρδίζει συχνά περιοχές στο Λίβανο και τη Συρία.
ΚΑΤΑΡ. Στις 5 Ιούνη 2017 ξεσπά μια κρίση στις σχέσεις του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι τρεις μοναρχίες του Κόλπου, μαζί με την Αίγυπτο, διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με το Κατάρ και του επιβάλουν εναέριο, χερσαίο και ναυτικό αποκλεισμό. Ο μέχρι χτες σύμμαχός τους κατηγορείται ότι «υποθάλπει  την τρομοκρατία, χρηματοδοτεί το ISIS και προστατεύει σιιτικές τρομοκρατικές οργανώσεις». Πίσω από αυτή την κρίση, που έγινε με τις ευλογίες και την προτροπή των Αμερικανών, βρίσκεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση των δύο μεγαλύτερων δυνάμεων της περιοχής, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν.
Η Ρωσία και το Ιράν σπεύδουν να στηρίξουν το Κατάρ. Η Τουρκία στέλνει βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα και ταυτόχρονα αναβαθμίζει τη τουρκική στρατιωτική βάση στο Κατάρ, που λειτουργεί από τον Δεκέμβρη του 2016, στέλνοντας κι άλλους Τούρκους στρατιώτες. Ο Ερντογάν αξιοποιεί την κρίση για να ενισχύσει τα τουρκικά συμφέροντα στον Κόλπο.
Στο Κατάρ των μόλις 2,5 εκατ. κατοίκων υπάρχει η μεγαλύτερη Αμερικανική βάση στη Μέση Ανατολή, με 10.000 στρατιωτικούς. Παρά το μικρό μέγεθός του το Κατάρ είναι ο πρώτος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στον κόσμο. Μοιράζεται με το Ιράν, με το οποίο διατηρεί καλές σχέσεις, το μεγαλύτερο, παγκοσμίως, κοίτασμα φυσικού αερίου, 43 τρισ. κ.μ., σε θαλάσσια περιοχή έκτασης 9.700 τ. χλμ που εκτείνεται μεταξύ των δύο χωρών.
Η μοναρχία του Κατάρ προσπάθησε να εξασφαλίσει ρόλο κατά  «Αραβική Ανοιξη» το 2011 σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη (όπου διατηρεί επιρροή σε κάποιες ομάδες ισλαμιστών, κυρίως στην Τρίπολη), η Συρία. Στην Υεμένη, ιδιαίτερα συμμετείχε στην ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας,  μέχρι που επιβλήθηκε σε βάρος του το εμπάργκο.
ΣΧΕΣΕΙΣ ΗΠΑ – ΡΩΣΙΑΣ. Λίγες μέρες μετά την είδηση της ανακατάληψης της Ράκκα  η Ρωσία κατηγορεί τις ΗΠΑ και τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) ότι  εξαφάνισαν τη συριακή πόλη «από προσώπου γης». Η Μόσχα συγκρίνει το μέγεθος της καταστροφής της Ράκκα με αυτό της Δρέσδης όταν οι Αμερικάνοι προχώρησαν στον βομβαρδισμό και την ολοκληρωτική καταστροφή της γερμανικής πόλης ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος του.
Οι Αμερικάνοι είχαν κατηγορήσει τους Ρώσους για εγκλήματα πολέμου μετά τον βομβαρδισμό και τις καταστροφές που προκλήθηκαν από τους Ρώσους και τον κυβερνητικό Συριακό Στρατό στο Χαλέπι το 2016.
Το σκηνικό έντασης στήνεται. Οι λυκοσυμμαχίες σχηματίζονται, η επόμενη μέρα βρίσκει να διαμορφώνονται στρατόπεδα έτοιμα να πάρουν μέρος στο μεγάλο μοίρασμα της λείας.
Βέβαια οι καταστροφές των πόλεων, πέρα από διπλωματικό όπλο, δεν ανησυχούν ιδιαίτερα κανέναν. Αλλωστε οι εταιρείες τους (αμερικανικές, ρωσικές, γερμανικές, γαλλικές, αγγλικές, σαουδαραβικές, κινεζικές κλπ., ακόμα και ελληνικές) είναι έτοιμες να συμβάλλουν στην κερδοφόρα ανοικοδόμηση της περιοχής.

Η προσφυγική κρίση

Ένα παράλληλο αποτέλεσμα της «Ανασυγκρότησης της Μέσης Ανατολής», πέρα από την καταστροφές των υποδομών και των πόλεων, είναι η προσφυγική κρίση. Εξ αιτίας του πολέμου, της βίας και της τρομοκρατίας, τα τελευταία έξι χρόνια, εκατομμύρια πολίτες ξεριζώνονται από τις εστίες τους, εκτοπίζονται σε άλλες περιοχές της χώρας τους ή εξαναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς σε άλλες χώρες, όπου αντιμετωπίζουν εξευτελισμούς, εκμετάλλευση, ρατσισμό και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Την ίδια στιγμή το δράμα τους γίνεται διπλωματικό όπλο στα χέρια των κυβερνήσεων των μεγάλων χωρών για να εκβιάσουν και να επιβάλλουν πολιτικές που υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα.
Στη Συρία σχεδόν 7,6 εκατομμύρια άνθρωποι, έχουν εκτοπιστεί στο εσωτερικό της χώρας και γύρω στα 5,5 εκατομμύρια έχουν καταφύγει στις γειτονικές χώρες Ιορδανία, Ιράκ, Λίβανο, Τουρκία μέσω της Ελλάδας στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Στο Αφγανιστάν 4,7 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί, στο Ιράκ 4,2 εκατομμύρια, στο Νότιο Σουδάν 3,3 εκατομμύρια και από κοντά χιλιάδες πρόσφυγες από την Υεμένη, τη Λιβύη, το τουρκικό Κουρδιστάν, τη Σομαλία, το Λίβανο κλπ.
Σε αυτούς μπορεί κανείς να προσθέσει τους Παλαιστίνιους εκτοπισμένους και πρόσφυγες που ζουν το δικό τους δράμα από το 1967. Σχεδόν 7εκατομμύρια ζουν σε άλλες χώρες, οι μισοί από αυτούς χωρίς ιθαγένεια, οι περισσότεροι από αυτούς στις γειτονικές χώρες: Ιορδανία, Συρία, και Λίβανο.
Χιλιάδες από αυτούς πνίγονται στην προσπάθεια να αποδράσουν από την κόλαση και να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο.
Μπροστά στη διαφαινόμενη ολοκληρωτική ήττα του ISIS στη Συρία και το Ιράκ, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι διαγκωνίζονται άγρια μεταξύ τους, προσπαθώντας να παγιώσουν τη δυναμική παρουσία τους στην περιοχή, παλεύοντας να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση όταν θα αρχίσει το μοίρασμα της λείας. Από κοντά η Κίνα και οι ντόπιοι περιφερειακοί ιμπεριαλιστές, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία με τις άλλες μοναρχίες του Κόλπου.
Η διαφαινόμενη ήττα του ISIS δεν εγγυάται την ειρήνη στην περιοχή. Τα μεγάλα παγκόσμια συμφέροντα και οι περιφερειακοί ιμπεριαλιστές της περιοχής διαγκωνίζονται, με τα μάτια στην επόμενη μέρα, για να πάρουν καλύτερες θέσεις στο μοίρασμα της λείας που θα ακολουθήσει, βάζοντας σε κίνδυνο, εκτός από τους πολύπαθους λαούς της περιοχής και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις