ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΟΛΑ ΤΑ ″ΣΕΝΑΡΙΑ″ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ

Δεδομένου ότι τα αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» συμφωνούνται με ρυθμούς «πολυβόλου», στην πρώτη γραμμή των «διλημμάτων» των αστικών επιτελείων βρίσκεται το ζήτημα κάποιας μορφής, όπως οι ίδιοι την αποκαλούν, «καθαρής εξόδου» (δηλαδή χωρίς «δεκανίκια») από τα μνημόνια, ή «εναλλακτικά» με την υπαγωγή του ελληνικού κράτους σε ειδική πιστωτική γραμμή στήριξης (ECCL) της Ευρωζώνης, που με τη σειρά της αναμένεται να στηρίξει για όσο διάστημα χρειαστεί την ομαλή πρόσβαση για νέα κρατικά δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές. Την ίδια ώρα, ορθάνοιχτο είναι και το ενδεχόμενο για κάποια «ενδιάμεση», «υβριδικού» χαρακτήρα «λύση», την οποία, αν και δεν ομολογείται δημόσια, «γυροφέρνει» και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για «εναλλακτικές» που παραπέμπουν το λαό από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, ενώ η αποκατάσταση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους - σήμερα υπολείπεται κατά πολλές βαθμίδες στην κλίμακα αξιολόγησης των διεθνών «οίκων» - θα απαιτεί την ολόπλευρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και την προσθήκη νέων.
Οπως όλα δείχνουν, η αναβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων αλλά και των ιδιωτικών χρεογράφων από τους διεθνείς «οίκους» πιστοληπτικής αξιολόγησης έχει ακόμη μπόλικο δρόμο να διατρέξει. Σε αυτό το φόντο, η ανάκτηση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους έχει όρο και προϋπόθεση την εμπέδωση και τη διεύρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής και των μέτρων, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η έξοδος του ελληνικού κράτους στις «αγορές» με σχετικά ανταγωνιστικό κόστος και επιτόκια.
Την ίδια ώρα, στην περίπτωση του σεναρίου «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο, ακόμη και με την ίδια ρότα αντιλαϊκής πολιτικής, διαφαίνονται «κίνδυνοι» για υψηλά ή και απαγορευτικά επιτόκια στον κρατικό δανεισμό, ενώ σε αυτήν την περίπτωση η ΕΚΤ δεν θα αποδεχόταν «κατ' εξαίρεση» ελληνικά ομόλογα, χωρίς την ειδική πιστωτική γραμμή (ECCL) της Ευρωζώνης. Αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως μια ακόμη «βαλβίδα ασφαλείας» και εγγύηση για τις υποθέσεις του κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδείχνεται βασικός μοχλός για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών διεργασιών, και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, μέχρι το 2060, όπως άλλωστε προβλέπεται και από τη σχετική απόφαση - συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 15ης Ιούνη 2017, σχετικά με το κλείσιμο της 2ης «αξιολόγησης».
Ως πρόσθετο αντιλαϊκό εργαλείο και συμπληρωματικά με όλα τα προηγούμενα, το «πλαίσιο της ΕΕ» προβλέπει ειδικούς εποπτικούς ελέγχους μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κάθε κράτος, μέσω των «μηχανισμών στήριξης». Η εν λόγω διαδικασία στην περίπτωση του ελληνικού κρατικού χρέους αναμένεται να κρατήσει για δεκαετίες, κι ενώ σε πλήρη ισχύ θα βρίσκονται τα «μνημόνια» των ευρωπαϊκών εξαμήνων κ.ο.κ.
Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή στην «κανονικότητα» του κεφαλαίου, ανεξάρτητα απ' το τι θα διαδεχτεί το μνημόνιο, θα απαιτεί διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα και παρεμβάσεις, κι ενώ η «επίφοβη» και αναιμική ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου θα βασίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, το τσάκισμα αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας, το διαρκές μάτωμα του λαού για τους επόμενους στόχους του κεφαλαίου, την πολύπλευρη στήριξη της ανταγωνιστικότητάς του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις