Ευελιξια... και στρατηγικη

"Οι ευέλικτες μορφές αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα της αγοράς εργασίας (...) Είναι αναγκαίες για επιχειρήσεις και κλάδους όπως π.χ. το λιανικό εμπόριο. Επιπλέον, όταν δεν υποκρύπτουν ημιδηλωμένη πλήρη απασχόληση και είναι επιλογή του εργαζόμενου, αποτελούν πηγή εισοδήματος για ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού". Αυτά δηλώνει σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, αποθεώνοντας τις «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, τις οποίες παρουσιάζει ως «συμπλήρωμα» στη σταθερή δουλειά και ως «επιλογή» των ίδιων των εργαζομένων. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης είναι νομικά θωρακισμένες και τείνουν να γίνουν καθεστώς στην αγορά εργασίας. Για παράδειγμα, το οκτάμηνο Γενάρης - Αύγουστος του 2017, μόνο το 47,6% των προσλήψεων ήταν με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, ενώ κι απ' αυτές, πολλές ήταν ορισμένου χρόνου, δηλαδή με ημερομηνία λήξης.

Επιπλέον, εφτά στους δέκα εργαζόμενους με μερική απασχόληση δηλώνουν ότι θα ήθελαν να εργάζονται με πλήρες ωράριο, αλλά αδυνατούν να βρουν τέτοια εργασία. Οσον αφορά το εισόδημα, ο μέσος μισθός στη μερική απασχόληση δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ μεικτά! Μπροστά σ' αυτή την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, το ίδιο το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) αναγκάζεται να διαπιστώσει ότι «με την επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, οι νέες θέσεις δεν φαίνεται να είναι διατηρήσιμες, ενώ ελέγχεται και κατά πόσο μπορούν να εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση». Οπως και να 'χει, η παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας είναι κομμάτι της στρατηγικής του κεφαλαίου, για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του, και σαν τέτοια τη στηρίζουν και την προωθούν οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του.