ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Με την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για τάχιστη υλοποίηση του νέου γύρου επίθεσης, που σηματοδοτεί η 3η «αξιολόγηση», έχει να αναμετρηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Και η βδομάδα που ξεκινά είναι κρίσιμη, καθώς η επιτυχία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ την Πέμπτη 9 Νοέμβρη θα αποτελέσει σημαντικό σταθμό της εργατικής - λαϊκής πάλης. Ενώ στον ορίζοντα βρίσκεται η μάχη για την πανελλαδική πανεργατική απεργία, που ήδη προτείνουν 9 Ομοσπονδίες, με αιχμή την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, που μπαίνει στο στόχαστρο της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προκειμένου να στρατευτούν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στους στόχους και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου και για να βάλει στον πάγο τις αγωνιστικές διεργασίες, ρίχνει στο τραπέζι όλη την γκάμα των επιχειρημάτων της. Αξονας της προπαγάνδας της είναι ότι «τα δύσκολα πέρασαν» και ότι τώρα «υπάρχει φως στο τούνελ», οριοθετώντας το μάλιστα στον Αύγουστο του 2018, οπότε, όπως λέει, «ολοκληρώνεται το μνημόνιο». Ακόμα και τη συζήτηση για την 3η «αξιολόγηση» με τα 90 (και βάλε) αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα» προσπαθεί να την «τσουλήσει» αθόρυβα, να την τσουβαλιάσει στη «μεταμνημονιακή εποχή», όπως λέει, με σκοπό να κάμψει τις αντιδράσεις.
Αντιλαϊκά τα σενάρια της "επόμενης μέρας"
Την ίδια στιγμή, όλα τα ενδεχόμενα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για το τι έχει να περιμένει ο λαός μετά τον Αύγουστο του 2018, ελάχιστα διαφέρουν με αυτό που ζει εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Εκτός από το «μνημόνιο των μνημονίων», δηλαδή τις δεσμεύσεις από τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, από τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, υπάρχουν και τα πιο «εξειδικευμένα» για την Ελλάδα «σενάρια». Αλλωστε, ήδη είναι ψηφισμένα μέτρα για Ασφαλιστικό - Φορολογικό που προορίζονται για εφαρμογή όταν το μνημόνιο υποτίθεται ότι «θα πάψει», σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μαζί με αυτά παραμένουν όλοι οι αντιλαϊκοί στόχοι στο όνομα της συμφωνίας για τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060. Σε κάθε περίπτωση και με οποιοδήποτε «σενάριο», όπως ομολογούν τα ίδια τα αστικά επιτελεία, ακόμα και όταν οι «αξιολογήσεις» περάσουν από τους «θεσμούς» των δανειστών απευθείας στις «αγορές», το καθεστώς θα είναι ακόμα πιο αυστηρό, συνεπώς οι θυσίες των εργαζομένων θα είναι δίχως τέλος, στο όνομα του απρόσκοπτου κρατικού δανεισμού.
Η προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης για την «έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία» πρέπει να απαντηθεί επιθετικά από τους εργαζόμενους, που γνωρίζουν καλά ότι όσα μέτρα πέρασαν στις πλάτες τους τα τελευταία χρόνια όχι μόνο παραμένουν αλλά εμπλουτίζονται. Οχι τυχαία, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές ξορκίζουν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που ξηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια, ως «αναχρονισμούς», που δήθεν αποτέλεσαν τις αιτίες της κρίσης.
Προσπάθεια ενσωμάτωσης μαζί με την κυβερνητική κοροϊδία
Η εκστρατεία της κυβέρνησης περιλαμβάνει τα παχιά λόγια περί «νέου παραγωγικού μοντέλου», που θα κατοχυρώνει μια «ανάπτυξη» «όχι όπως την ξέραμε» αλλά με «οργανικό στοιχείο την προστασία της εργασίας». Βεβαίως, πίσω από τη συζήτηση περί «νέων μοντέλων» βρίσκεται η εξασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που δεν είναι «νέο». Είναι εκείνο το «μοντέλο», δηλαδή, που φέρνει φτώχεια και ανέχεια για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και αμύθητα κέρδη σε μια χούφτα καπιταλιστές, είναι η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρηματικών ομίλων, που σημαίνει φθηνοί εργάτες, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα. Γι' αυτό θερίζουν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Γι' αυτό ο ίδιος ο ΣΕΒ τονίζει ξανά και ξανά ότι «αποτελεί ουτοπία» η επιστροφή στις «προμνημονιακές εργασιακές σχέσεις». Γι' αυτό η κυβέρνηση διατηρεί το απαράδεκτο καθεστώς του κατώτατου και «υποκατώτατου μισθού», στον αντίποδα των εργατικών διεκδικήσεων για ελάχιστο μισθό 751 ευρώ.
Στοιχείο της «νέας περιόδου» που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι η «συμμετοχή της κοινωνίας στην υλοποίηση της αναπτυξιακής διαδικασίας», κάτι που το δοκιμάζει με τα «αναπτυξιακά συνέδρια». Βεβαίως, προς το παρόν, οι πιο συνεπείς θαμώνες στις διαβουλεύσεις αυτές είναι τα κατά τόπους στελέχη της ΝΔ, αποδεικνύοντας ότι μοιράζονται κοινές αγωνίες με τον ΣΥΡΙΖΑ για την εξειδίκευση της στρατηγικής του κεφαλαίου ανά περιφέρεια. Ομως, βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι, στο όνομα της «συμμετοχικότητας», να βάλει τους εργαζόμενους στο ίδιο τραπέζι με τους εκμεταλλευτές τους, να τους καταστήσει συνένοχους στη σφαγή των δικαιωμάτων τους, στάζοντας το δηλητήριο ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι υπόθεση που αφορά τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους εργοδότες.
Στην ίδια κοροϊδία εντάσσεται και το παραμύθι της «Κοινωνικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας» («ΚΑΛΟ»), με τη φιέστα που έστησε η κυβέρνηση στο Γκάζι την περασμένη βδομάδα, για να διαφημίσει τα οφέλη της, επιχειρώντας με ένα σμπάρο να πετύχει πολλά τρυγόνια: Από τη μια, να ανακυκλώνεται η ανεργία βαφτίζοντας κάμποσους ανέργους «επιχειρηματίες» και εξουδετερώνοντας τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Από την άλλη, το κράτος να παραιτηθεί από την υποχρέωση παροχής δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ., δίνοντας «δουλειές» σε διάφορα εγχειρήματα, με το ανάλογο κόστος για τη λαϊκή οικογένεια.
Πιστή στο ραντεβού του Νοέμβρη, η κυβέρνηση ντύνεται επετειακά ξανά με το μανδύα της κοινωνικής ευαισθησίας ανασύροντας το κόλπο του «κοινωνικού μερίσματος». Σε μια ακόμα προσπάθεια να κρατήσει στον πάτο τις λαϊκές απαιτήσεις, επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι αν βάλουν πλάτη με νέες θυσίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη ίσως να πάρουν και κάτι από το περίσσεμα. Την ίδια στιγμή, τα όποια ψίχουλα μοιράζει στα θύματα της ακραίας φτώχειας εξαιτίας της πολιτικής της, τα αρπάζει από την αφαίμαξη που κάνει συνολικά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η οποία όλο και εντείνεται και μάλιστα «υπεραποδίδει».
Ο "αναβαθμισμένος ρόλος" του κεφαλαίου σημαίνει νέους κινδύνους για το λαό
Το «νέο μοντέλο» καπιταλιστικής ανάπτυξης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η στρατηγική της αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε κόμβο διακίνησης εμπορευμάτων και μεταφοράς/αποθήκευσης Ενέργειας. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες σχεδόν τις «αναπτυξιακές» φιέστες εξετάζεται ο ρόλος της κάθε γεωγραφικής περιφέρειας από αυτήν τη «στρατηγική» σκοπιά. Και μαζί με αυτήν έρχεται και η λεγόμενη «γεωπολιτική αναβάθμιση» ως συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δηλαδή, η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, η μετατροπή των Ενόπλων Δυνάμεων σε σημαιοφόρους των βρώμικων ιμπεριαλιστικών αποστολών. Αυτό είναι το πραγματικό και πολύ επικίνδυνο περιεχόμενο των «νέων ρόλων» που αναλαμβάνει η κυβέρνηση μετά το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ. Τα «πάμε καλά και ο ρόλος μας αναγνωρίζεται διεθνώς», που προπαγανδίζουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, για το λαό σημαίνουν νέα αφαίμαξη ώστε να πιάνονται οι στόχοι για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, αναβάθμιση των αμερικανικών βάσεων, φιλοξενία ακόμα και πυρηνικών όπλων σε ελληνικό έδαφος. Δηλαδή, ένα εκρηκτικό μείγμα που πρέπει να συναντήσει την οργανωμένη και μαζική λαϊκή αντίδραση.
Χωρίς ντροπή, μάλιστα, η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, σε πρόσφατη απόφασή της, αφού αναλύει τα «διαβολικά καλά» που προέκυψαν από τη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ στις ΗΠΑ, κάνει και απολογισμό της εκδρομής τους στη Μακρόνησο, ως ενός ακόμα «καθήκοντος» που υλοποιήθηκε. Αποδεικνύει και με αυτόν τον τρόπο ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό στην προσπάθεια να αποσπάσει την ανοχή του λαού στην υπηρέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου.
Στο μοτίβο της «κοινωνικής ευαισθησίας» αξιοποιείται και το Προσφυγικό. Από τη μία, η κυβέρνηση υλοποιεί μέχρι κεραίας τη βάρβαρη πολιτική εγκλωβισμού χιλιάδων ξεριζωμένων στη χώρα μας, εφαρμόζοντας όλες τις αντιδραστικές συμφωνίες της ΕΕ και, από την άλλη, υποστηρίζει ότι αντιμετωπίζει το ζήτημα με «ανθρωπισμό και αλληλεγγύη». Ως τεκμήριο, μάλιστα, προβάλλει την υποψηφιότητα Μουζάλα για τη θέση του επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μια υποψηφιότητα που έχει ως «εφόδιο» την αθλιότητα που επικρατεί, ειδικά στα νησιά, για χιλιάδες πρόσφυγες και την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιδραστικής συμφωνίας εγκλωβισμού τους.
Να γενικευτούν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης
Στο χέρι του λαού είναι να βάλει εμπόδια στο βρώμικο σχεδιασμό που υλοποιεί η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να αντιτάξουν τον δικό τους σχεδιασμό. Να μην αφήσουν άλλο χρόνο να πάει χαμένος, αλλά αξιοποιώντας την πείρα τους να παλέψουν για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Μαζί με τους κομμουνιστές, σε κάθε τόπο δουλειάς, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, για να γενικευτεί η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οι εστίες αγώνα που αναπτύσσονται σε χώρους δουλειάς και κλάδους γύρω από τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων, όπως στη Ναυπηγοεπισκευή στο Πέραμα, στον κλάδο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, στους ναυτεργάτες, σε εργοτάξια της Αττικής κ.α., αλλά και γύρω από οξυμένα προβλήματα σε διάφορους χώρους, είναι ενθαρρυντικά στοιχεία. Με αφορμή τα συλλαλητήρια την ερχόμενη Πέμπτη μπορεί και πρέπει να μετρηθούν νέα βήματα στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις