Η "ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ (I)

Η Ράκκα έπεσε, η Αραβική Ανοιξη τελειώνει με την ήττα του ISIS και ξεκινάει η τρίτη φάση της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» με το ξαναμοίρασμα της περιοχής. Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι, Ρώσοι, Τούρκοι, Αραβες και Ιρανοί διαγκωνίζονται για την εξασφάλιση καλύτερων θέσεων μπροστά στη τελική σύγκρουση για το μοίρασμα που έρχεται.
Η «πρωτεύουσα» του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, η Ράκκα, πέρασε, την περασμένη Τρίτη, 17 Οκτώβρη, στα χέρια των απελευθερωτών της, στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF),  που αποτελούνται κύρια από Κούρδους μαχητές της Ροζάβα και συμμετέχουν Αραβες, Ασσύριοι, Αρμένιοι, Τουρκμένοι και Καυκάσιοι και υποστηρίζονται από τον συνασπισμό των Δυτικών δυνάμεων που ηγούνται οι ΗΠΑ.    
Είχε προηγηθεί η ανακατάληψη της Μοσούλης στο Ιράκ, όπου οι δυνάμεις του ISIS εκδιώχθηκαν από τις ιρακινές κυβερνητικές δυνάμεις και τους Κούρδους Πεσμεργκά, μετά από μάχες εννέα μηνών (16 Οκτώβρη 2016 ξεκίνησε η επιχείρηση πολιορκίας της Μοσούλης και έληξε στις 10 Ιούλη 2017).
Η Ράκκα ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη κάτω από τον έλεγχο των ισλαμοφασιστών. Τον Μάρτιο του 2013 την είχε καταλάβει η οργάνωση Αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ-Κάιντα στη Συρία) και από τις αρχές του Ιούνη του 2013 πέρασε στα χέρια του ISIS, το οποίο στις 13 Ιανουαρίου 2014 την ανακήρυξε πρωτεύουσα του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Οι ισλαμοφασίστες του ISIS εκτέλεσαν τους Αλαουίτες κατοίκους της Ράκκα, όλους όσους θεώρησαν ύποπτους υποστηρικτές του Ασαντ, κατέστρεψαν τα τζαμιά των σιιτών, χριστιανικές εκκλησίες και επέβαλαν την Σαρία, τον ισλαμικό νόμο, έτσι όπως εκείνοι την καταλαβαίνουν. Το μεγαλύτερο μέρος του χριστιανικού πληθυσμού της πόλης (10% περίπου) εγκατέλειψε τη Ράκκα.
Γεζίντισες Μαχήτριες των YJS, αριστερά,
μαζί με Κούρδισες μαχήτριες των YPJ
υψώνουν τις σημαίες τους
στο κέντρο της Ράκκα.
Η Μεγάλη Μάχη για την απελευθέρωση της Ράκκα ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου 2017. Οι βασικές δυνάμεις του ISIS, όσες έχουν απομείνει, έχουν εγκαταλείψει την πόλη και κατευθύνονται στην Ντέι εζ-Ζορ, όπου θα δοθεί η τελική μάχη και θα σημάνει, όπως φαίνεται, το οριστικό τέλος του ISIS στη Συρία και το Ιράκ.
Οι τόσο «χρήσιμοι» ισλαμοφασίστες μισθοφόροι της Οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS) που αντιμετωπίζουν την ολοκληρωτική ήττα στα εδάφη της Συρίας και του Ιρακ, ετοιμάζονται να κλιμακώσουν την προσφορά τους με τις βρώμικες υπηρεσίες τους σ’ αυτούς που τους δημιούργησαν, στα εδάφη της Λιβύης, της υποσαχάριας Αφρικής, στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την νοτιοανατολική Ασία.

Τα σχέδια για τη Νέα Μέση Ανατολή

Αμέσως μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τα σοσιαλιστικά κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (1989 – 1991) και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ξεκίνησε η έντονη δραστηριότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη περιοχή της Μέσης Ανατολής προκειμένου να «λυθούν» οι εκκρεμότητες που παρέμεναν ανοιχτές στην περιοχή, μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους, και εμποδίζονταν από την ύπαρξη του μεγάλου σοσιαλιστικού παράγοντα. Ένα ξέφρενο ξεκαθάρισμα παλιών και νέων λογαριασμών είχε ξεκινήσει:
Τον Ιανουάριο του 1991 ξεκινά ο Πόλεμος του Κόλπου. Αμερικανικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους βομβαρδίζουν το Ιράκ προκειμένου να αποσυρθούν τα ιρακινά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει στο Κουβέιτ τον περασμένο Αύγουστο, με την τότε ανοχή και παρότρυνση των ΗΠΑ. Στις 3 Μαρτίου το Ιράκ συνθηκολογεί.
Τον Δεκέμβριο του 1998 ΗΠΑ και Βρετανία «ανακαλύπτουν» πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα στο Ιράκ και ξεκινούν τους βομβαρδισμούς της χώρας  (επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου»)  για να τα… καταστρέψουν. Τον Φεβρουάριο του 2001 βομβαρδίζουν το αμυντικό δίκτυο της χώρας.
11 Σεπτέμβρη 2001. Το τρομοκρατικό κτύπημα
στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης,
που άλλαξε τον κόσμο.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 το τρομοκρατικό κτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη λειτουργεί σαν άλλοθι για κάθε επέμβαση και επιταχύνει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Τον Οκτώβρη 2001 οι ΗΠΑ εισβάλουν στο Αφγανιστάν, υποχρεώνοντας και τους άλλους εταίρους τους να τους ακολουθήσουν.
Την 1η Ιούνη 2002, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους,  κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στον «άξονα του κακού», θέτοντας ταυτόχρονα, μετά το Αφγανιστάν, τους επόμενους στόχους του: Ιράκ, Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας και Κούβα.
Στις 6 του Νοέμβρη 2003, σε ομιλία του στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας», αναφέρεται για πρώτη φορά σε σχέδια για την «Μεγάλη Μέση Ανατολή» μιλώντας για την «ανασυγκρότηση» της ευρύτερης περιοχής. Είχε προηγηθεί, στις 20 Μάρτη, η επίθεση των Αμερικανών και των Βρετανών στο Ιράκ, και στις 10 Απρίλη η κατάληψη της Βαγδάτης.
Στις 27 του Νοέμβρη 2007, στην Ανάπολη των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε Διεθνής Σύνοδος για το Παλαιστινιακό, με τη συμμετοχή και της Ε.Ε. και σημαντικούς απόντες το Ιράκ και το Ιράν, όπου οι Αμερικανοί φανερώνουν την εκπόνηση και την επιθυμία τους να επιταχύνουν την προώθηση των σχεδίων τους για μια «Νέα Μέση Ανατολή», αναγγέλλοντας την άμεση ανάμειξή τους στη περιοχή.
Την επόμενη χρονιά, στις 28 Οκτώβρη 2008, τέσσερα αμερικάνικα ελικόπτερα πραγματοποιούν επιδρομή στο συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, που στοίχησε τη ζωή οκτώ πολιτών, με το πρόσχημα της καταδίωξης ενός καταζητούμενου στελέχους της ιρακινής «αλ Κάιντα». Η επιχείρηση για την αποσταθεροποίηση της Συρίας και με αυτά τα μέσα έχει αρχίσει.
Μετά την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ ξεκινάει με ορμή η προσπάθεια των Αμερικανών να προωθήσουν τον «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι βασικοί στόχοι του σχεδίου της Νέας Μέσης Ανατολής, συνοπτικά, είναι:
  • Ο αστικός εκσυγχρονισμός των αστικών καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό – πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο.
  • Η διασφάλιση της πρόσβασής τους και ο έλεγχος των πηγών ενέργειας της περιοχής και των νέων κοιτάσματων της Ανατολικής Μεσογείου.
  • Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.

Η Αραβική Ανοιξη

Στις 18 Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ  της Τυνησίας  ο 26χρονος Μοχάμεντ Μπουαζίζι, ένας πλανόδιος πωλητής λαχανικών, απόφοιτος της Πληροφορικής, αυτοπυρπολήθηκε, διαμαρτυρόμενος για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία επειδή δεν είχε άδεια. Η ενέργειά του αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσουν διαδηλώσεις αρχικά στη πόλη του, στις 27 Δεκέμβρη, στην Τύνιδα και σε άλλες πόλεις, με αίτημα την δημιουργία θέσεων εργασίας και σύνθημα «Αξιοπρέπεια, Ψωμί, Ελευθερία». Στις 30 Δεκέμβρη η αστυνομία διαλύει με τη βία διαδηλώσεις σε τρεις πόλεις. Στις 3 Γενάρη 2011 κατά τη διάρκεια νέων διαδηλώσεων ξεσπούν επεισόδια, όταν η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει με τη χρήση δακρυγόνων τους διαδηλωτές. Οι οργισμένες λαϊκές διαδηλώσεις αγκαλιάζουν όλη τη χώρα. Η άγρια καταστολή που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση του Μπεν Αλι, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι δεκάδες νεκροί και οι εκατοντάδες τραυματίες πυροδότησαν μια εκτός ελέγχου έκρηξη της λαϊκής οργής.  Η «Αραβική Ανοιξη» είχε ξεκινήσει και πολύ γρήγορα έβαλε φωτιά σε όλη την Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Παρά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και προβλήματα που έχει κάθε χώρα, υπάρχουν σημαντικά κοινά στοιχεία: φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, ανυπαρξία πολιτικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Κοινό γνώρισμα των διαδηλώσεων ήταν οι μαζικές διαμαρτυρίες με καμπάνιες, απεργίες, πορείες, καθώς και η χρήση κοινωνικών δικτύων, από τη μία και η άγρια καταστολή με επιθέσεις της αστυνομίας και του στρατού από την άλλη, που κοστίζουν πολύ αίμα, νεκρούς και τραυματίες στους λαούς. Από το Μαρόκο ως το Μπαχρέιν το σύνθημα των διαδηλωτών στον Αραβικό κόσμο, που πλαισίωνε τα επιμέρους αιτήματα, ήταν «Ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς».
Πολύ γρήγορα πράκτορες των ιμπεριαλιστών διεισδύουν στα κινήματα προσπαθώντας να εμποδίσουν την ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής οργής ώστε να μην απειληθούν τα συμφέροντά τους και να οδηγήσουν τις εξελίξεις στη κατεύθυνση της υλοποίησης των στόχων της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», πάνω σε σχέδια  «ανασυγκρότησης» και «εκδημοκρατισμού» (δυτικοποίησης) της ευρύτερης περιοχής. Από κοντά ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, πότε ενταγμένες στα παραπάνω σχέδια και πότε αυτόνομα, σπρώχνουν τους λαούς σε έναν νέο μεσαίωνα, σε μια κοινωνική οπισθοδρόμηση, ακόμα και με τα όπλα. Η Αραβική Ανοιξη γρήγορα εξελίχθηκε σε βαρυχειμωνιά για τους λαούς της περιοχής.
ΤΥΝΗΣΙΑ: Η χώρα από την οποία ξεκίνησε η «Αραβική Ανοιξη» πριν από επτά χρόνια με αίτημα την καταπολέμηση της διαφθοράς και την δημιουργία θέσεων εργασίας,  θεωρείται σήμερα το μόνο πετυχημένο αποτέλεσμα της εξέγερσης του 2010.  Στην πραγματικότητα όμως η ανεργία εξακολουθεί να μαστίζει τους Τυνήσιους, σε διψήφια ποσοστά και η διαφθορά δεν έχει μειωθεί καθόλου. Η κυβέρνηση του Μπεν Αλί ανατράπηκε, χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές και στην εξουσία ανέβηκε το «μετριοπαθές» ισλαμικό κόμμα Αναγέννηση, που πρόσκειται στην Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μετά από τρία χρόνια απογοητευτικής διακυβέρνησης από τους μετριοπαθείς, με εκλογές επανήλθαν στην εξουσία οι συνεργάτες του παλιού καθεστώτος, με συνθήματα την αναγέννηση, τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό της Τυνησίας.
Σήμερα στην εξουσία ο έβδομος πρωθυπουργός, μέσα σε έξι χρόνια, ο Γουσούφ Σαχέντ, επικεφαλής  κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται ενώ η χώρα έχει δεχτεί τρομοκρατικά χτυπήματα από ακραίους ισλαμιστές τρομοκράτες.
Σύνορα Σαουδικής Αραβίας με Υεμένη.
Το πυροβολικό της Σαουδικής Αραβίας
σε δράση
ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Οι εξεγέρσεις από τις 25 Γενάρη ως τις 11 Φλεβάρη 2011 οδήγησαν στην ανατροπή του Μουμπάρακ και στην εκλογή του Μουχάμεντ Μούρσι, υποψήφιου των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με τον στρατό και την αστυνομία δεν σταμάτησαν ποτέ. Ο Μούρσιανατράπηκε από τον στρατό της χώρας στις 3 Ιούλη 2013. Στις 4 Ιούνη 2014 αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Προέδρου ο Αιγύπτιος στρατάρχης Αμπντέλ Φατάχ Σίσι, νικητής των προεδρικών εκλογών με 94,3%,  που έγιναν στις 28 Μάη 2014. Η Αραβική Ανοιξη στην Αίγυπτο δεν είχε ουσιαστικά αποτελέσματα υπέρ του λαού. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις ανάμεσα στο λαό και τις δυνάμεις καταστολής, συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
ΥΕΜΕΝΗ: Στα μέσα του Γενάρη του 2011 ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις με αιτήματα την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας, την συνταγματική διασφάλιση των ελευθεριών και την αποχώρηση του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ από την εξουσία. Οι διαδηλώσεις, 18 Μάρτη και 4 Απρίλη, πνίγονται στο αίμα. Ακολουθούν αιματηρές ταραχές, ο Σάλεχ παραιτείται. Στην εξουσία ανεβαίνει ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος Αμπντ Ράμπ Μανσούρ Χάντι.
Στο μεταξύ ο πληθυσμός της Υεμένης μαστίζεται από λιμό. Τον Ιούλη του 2012 ένα εκατομμύριο παιδιά πάσχουν από οξύ υποσιτισμό και τουλάχιστον 250.000 κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από πείνα. Συνολικά, το 60% των παιδιών μικρότερα των πέντε ετών πάσχουν από χρόνιο υποσιτισμό.
Τον Ιούλη του 2014 η κυβέρνηση Χάντι, στο πλαίσιο «οικονομικών μεταρρυθμίσεων» κόβει επιδόματα και αποσύρει την κρατική επιδότηση στα καύσιμα, πλήττοντας περισσότερο τα πιο ασθενή οικονομικά στρώματα, πράγμα που πυροδοτεί θυελλώδεις λαϊκές αντιδράσεις. Οι Χούθι, σιίτικη μειονότητα της Υεμένης, ξεσηκώνονται και απαιτούν την παραίτηση της κυβέρνησης Χάντι. Τον Γενάρη 2015 οι Χούθι, με επικεφαλής τον Αμπντούλ Μαλίκ αλ-Μπαντρεντίν Χούθι, καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα Σαναά. Στις 22 του μήνα ο Αμπντ Ράμπ Μανσούρ Χάντι υποβάλλει την παραίτησή του και τον Μάρτη διαφεύγει στη Σαουδική Αραβία, όπου ανακαλεί την παραίτηση και με τον« υπουργό Εξωτερικών» της «κυβέρνησής του» ζητά την στρατιωτική επέμβαση του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου έτσι ώστε «σωθεί η Υεμένη και ο λαός της από τον ιρανικό έλεγχο».
Στις 27 Μάρτη η Σαουδική Αραβία εξαπολύει αεροπορική επίθεση στην Υεμένη, με την κωδική ονομασία «Αποφασιστική Καταιγίδα» , με την ανοχή των ΗΠΑ και ΕΕ και τη συμμετοχή των μοναρχιών του Κόλπου, με πρόσχημα την κατάληψη της εξουσίας από τους σιίτες πολιτοφύλακες Χούθι σε βάρος του Υεμενίτη προέδρου Αμπντ Ράμπ Μανσούρ Χάντι, και προφανή βασικό στόχο την αναχαίτιση της αυξημένης επιρροής του Ιραν στην Υεμένη.
Σήμερα η Υεμένη βρίσκεται στο κέντρο των αιματηρών συγκρούσεων, αεροπορικών βομβαρδισμών και επεμβάσεων που προκαλούν τα μεγάλα συμφέροντα στην προσπάθεια υλοποίησης των σχεδίων για την Μεγάλη Μέση Ανατολή. Οι υποδομές της χώρας είναι κατεστραμμένες, ένας άνθρωπος πεθαίνει ανά μία ώρα στην Υεμένηαπό τη χολέρα, που μεταδίδεται με το νερό και σε 20 εκατομμύρια υπολογίζεται ο αριθμός των ανθρώπων που υποσιτίζονται.
ΜΠΑΧΡΕΪΝ: Τον Φλεβάρη 2011 ξεσπούν ογκώδεις διαδηλώσεις στη Μάναμα, οι οποίες πνίγηκαν στο αίμα. Κύρια αιτήματα των διαμαρτυρόμενων είναι η περιστολή των εξουσιών του βασιλιά, η ίδρυση ενός Κοινοβουλίου που θα έχει νομοθετική εξουσία και η εκλογή κυβέρνησης,  με εκτελεστική εξουσία, ενώ ζητούν να σταματήσει η χορήγηση υπηκοότητας, κατά κύριο λόγο, σε σουνίτες από άλλες αραβικές χώρες. Από τη σκληρή καταστολή που αντιμετώπισαν σκοτώθηκαν τουλάχιστον 40 άνθρωποι ενώ δικάστηκαν και φυλακίστηκαν ακόμη και οι γιατροί που τους περιέθαλψαν. Οι διαδηλωτές παρέμειναν στους δρόμους. Στις 14 Μάρτη χίλιοι Σαουδάραβες στρατιώτες, μαζί με δεκάδες τανκς και οχήματα μεταφοράς προσωπικού και πεντακόσιοι από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εισβάλλουν στο Μπαχρέιν μετά από αίτημα που κατέθεσε στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου ο βασιλιάς Χαμάντ μπιν Ισά αλ Κχαλίφα, για «να προστατεύσουν κυρίως ενεργειακές εγκαταστάσεις». Στο Μπαχρέιν είναι η έδρα του 5ου αμερικανικού Στόλου και βρίσκεται πολύ κοντά στα στενά του Ορμούζ.
Οι διαδηλώσεις, παρά τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται, συνεχίζονται σποραδικά μέχρι σήμερα.
ΛΙΒΥΗ: Στις 17 Φλεβάρη 2011, σοβαρά επεισόδια ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικές δυνάμεις σημειώνονται στη Βεγγάζη με αιτήματα συνταγματικές αλλαγές και τερματισμό της κυριαρχίας του καθεστώτος Καντάφι και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Οι διαδηλώσεις από την επομένη κιόλας μέρα απλώνονται σε δεκάδες πόλεις και οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας είναι αιματηρές. Μέσα σε λίγες μέρες η σύγκρουση παίρνει ένοπλο χαρακτήρα, καθώς εμφανίζονται οπλισμένοι διαδηλωτές. Στο Κόλπο της Σύρτης μαζεύονται πολεμικά πλοία Νατοϊκών χωρών. Στις 27 Φλεβάρη αντικαθεστωτικές δυνάμεις, με έδρα τη Βεγγάζη που ελέγχουν πλήρως, προχωρούν στη συγκρότηση «Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου». Στις αρχές Μάρτη η Γαλλία σπεύδει να αναγνωρίσει το Εθνικό Συμβούλιο ως «νόμιμους εκπροσώπους του λαού».
Σάββατο 19 Μάρτη 2011 γαλλικά, βρετανικά και αμερικανικά αεροσκάφη και ξεκινούν επιδρομές  και βομβαρδισμούς στη Βεγγάζη και στη Τρίπολη, με διακηρυγμένο την στόχο την επιβολή «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και εμπάργκο όπλων» και «προστασία των αμάχων». Οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών απέκτησαν αεροπορική κάλυψη. Στις 31 Μάρτη το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει τη διοίκηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Στις 20 Απρίλη Γαλλία και Ιταλία στέλνουν στρατιωτικούς συμβούλους στους αντικαθεστωτικούς. Στο τέλος του Απρίλη συμμετέχουν στους βομβαρδισμούς και ιταλικά αεροσκάφη. Στο μεταξύ αρχίζουν οι εξοπλισμοί των αντικαθεστωτικών με ρίψεις φορτίων με όπλα από αεροπλάνα και η χρηματοδότησή τους από του Γάλλους και τους Βρετανούς.
Στις 20 Οκτώβρη πέφτει νεκρός από λιντσάρισμα «δημοκρατών» αντικαθεστωτικών στη Σύρτη ο Μουαμάρ Καντάφι. Μετά το θάνατο του Καντάφι πέφτει και το τελευταίο προπύργιο του, η Σύρτη, στα χέρια των αντικαθεστωτικών. Στις 28 Οκτώβρη το ΝΑΤΟ τερματίζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Αμέσως μετά την «απελευθέρωση» της Λιβύης και την ανατροπή της κυβέρνησης Καντάφι, ξεσπούν στη χώρα συγκρούσεις ανάμεσα σε αντίπαλες φυλές και ανάμεσα σε παραστρατιωτικές ομάδες που λυμαίνονται ανεξέλεγκτες ολόκληρη τη χώρα, θανατώνοντας, βασανίζοντας, εκτοπίζοντας και καθιστώντας κόλαση την καθημερινότητα του λιβυκού λαού.
Εξι χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση που ανάτρεψε τον Μουαμάρ Καντάφι, η Λιβύη σπαράσσεται από καθημερινές συγκρούσεις, το βιοτικό επίπεδο των Λίβυων σημειώνει κατακόρυφη πτώση, οι κίνδυνοι διαμελισμού της χώρας είναι ορατοί. Είναι το τίμημα που πληρώνει η χώρα για την επιλογή του Μουαμάρ Καντάφι, που ενώ στο παρελθόν έκανε μπίζνες με Βρετανούς, Γάλλους, Ιταλούς και Καναδούς, άρχισε να αλλάζει προσανατολισμούς και να εντείνει τη συνεργασία του με ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Η μεγάλη αυτή χώρα, διαλυμένη σήμερα, έχει μετατραπεί σε χώρα-φάντασμα. Ηδη δυνάμεις των ηττημένων ισλαμοφασιστών μισθοφόρων του ISIS φαίνεται ότι μαζεύονται στη χώρα.
ΣΥΡΙΑ – ΙΡΑΚ: Στις 16 Μάρτη 2011 ξεκινούν διαδηλώσεις στη Δαμασκό από συγγενείς πολιτικών κρατουμένων με αιτήματα σχετικά με πολιτικές ελευθερίες. Σοβαρά επεισόδια και συγκρούσεις σημειώθηκαν στη νότια πόλη Ντεράα, κατά τις οποίες αρκετοί άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν σε σύγκρουση με δυνάμεις καταστολής, ακολούθησε πανδαιμόνιο, κατά το οποίο αυτοκίνητα και καταστήματα πυρπολήθηκαν.  Μια σειρά διαδηλώσεων ξεκινάει με αιτήματα περί εκδημοκρατισμού σε διάφορες πόλεις.
Στις 9 Μάη 2011 ξεκινάει η επιβολή κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Συρίας που προβλέπουν εμπάργκο όπλων και πάγωμα περιουσιακών στοιχείων – ταξιδιωτικές απαγορεύσεις για Σύριους αξιωματούχους.
Τον Σεπτέμβρη 2011 ανακοινώθηκε στην Κωνσταντινούπολη ότι συστάθηκε ένα αντικαθεστωτικό «Εθνικό Συμβούλιο» της Συρίας κατά τα λιβυκά πρότυπα. Ως στόχο τους έθεσαν την πτώση του Ασαντ, τη διατήρηση της εδαφικής ενότητας της χώρας και τη χρήση μόνο ειρηνικών μέσων διεκδίκησης.
Τον Οκτώβρη εμφανίζεται ένοπλη δύναμη αντιστασιακών, ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», που ξεκινά τη δράση του στα βορειοδυτικά της Συρίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Η Γαλλία και η Τουρκία πρωτοστατούν στις κυρώσεις και διπλωματικές πιέσεις στη Συρία και στη δημιουργία, εξοπλισμό και εκπαίδευση των ένοπλων αντιστασιακών ομάδων, όπως ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός.
Μέχρι το τέλος του χρόνου μπαράζ αποφάσεων επιβολής οικονομικών κυρώσεων από τον Αραβικό Σύνδεσμο, τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Τουρκία, παίρνονται σε βάρος της Συρίας. Στο πλευρό του Ασαντ στέκεται η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν.
Τον Σεπτέμβρη 2012 σε έκθεση του ΟΗΕ, για πρώτη φορά αναφέρεται ότι «πολλοί εξτρεμιστές ισλαμιστές έχουν εισέλθει στο συριακό έδαφος». Ορισμένοι πολεμούν στο πλευρό των αντικαθεστωτικών και άλλοι μόνοι τους.
Τον Μάρτη 2012 σχηματίζεται εναλλακτική κυβέρνηση από τους αντικαθεστωτικούς, η κυβέρνηση του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού. Τον Νοέμβρη ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης αναγνωρίζεται ως «μοναδικός εκπρόσωπος του συριακού λαού» από Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,  Γαλλία Τουρκία, Ιταλία, Βρετανία, Ισπανία, τον Δεκέμβρη από Δανία, Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Νορβηγία, Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, ΗΠΑ Αυστραλία και τον Μάρτη του 2013 από τη Μάλτα.
Στις 12 Δεκέμβρη 2012 η Ελλάδα προχωράει στην απέλαση της πρέσβειρας της Συρίας στην Αθήνα και δύο ακόμη Σύριους διπλωμάτες από τη χώρα, εκφράζοντας την ευχή «να επικρατήσει πλέον η λογική μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών στην Συρία και η φίλη χώρα να επανέλθει στην ομαλότητα» και την ελπίδα να επαναλειτουργήσουν οι πρεσβείες της Ελλάδας στη Δαμασκό και της Συρίας στην Αθήνα. Ο Ελληνας πρέσβης είχε αποχωρήσει από τη Δαμασκό από τα τέλη Ιούλη.
Τον Μάρτη του 2013 εμφανίζεται
το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ
και το Λεβάντε» (ISIS)
Τον Μάρτη του 2013. Η ισλαμιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ» που συνδέεται με την «Αλ Κάιντα» κάνει την επίσημη εμφάνισή της στήνοντας ενέδρα στην οποία σκοτώθηκαν 48 Σύριοι και 9 Ιρακινοί στρατιώτες. Ο ISIS  δημιουργήθηκε στο Ιράκ τα πρώτα χρόνια του πολέμου του Ιρακ, το 2004 και έδρασε ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Τον Φλεβάρη του 2013 η Αλ Κάιντα αποκηρύσσει τον ISIS λόγω της σύγκρουσης του με το άλλο παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, την Αλ Νούσρα. Ο ISIS εμφανίζεται στη περιοχή αυτόνομα τον Μάρτη του 2013.
Στο προσκήνιο μπαίνουν δυναμικά οι Κούρδοι της Συρίας. Με ηγέτη το Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης, το PYD (Partiya Yekitiya Demokrat), οι Κούρδοι ξεσηκώνονται, δημιουργούν το Tev-Dam (Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνίας) θέτουν κάτω από το έλεγχό τους τις περιοχές της Βόρειας Συρίας από τις οποίες αποχώρησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Συρίας, για να αντιμετωπίσουν την πίεση των ένοπλων αντιπολιτευόμενων ομάδων στον Νότο. Η ένοπλη πτέρυγα του PYD, οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) γιγαντώνονται και μαζί με τις Μονάδες Προστασίας Γυναικών (YPJ) που ιδρύθηκαν τον Μάρτη του 2013, αναλαμβάνουν και μάχονται για την υπεράσπιση των κουρδικών εδαφών στη Βόρεια Συρία.
Η σημαία της Ροζάβα με τον ήλιο
στη μέση και τα χρώματα των Κούρδων,
πράσινο – κόκκινο – κίτρινο,
και τα τρία αστέρια που συμβολίζουν
τα τρία Καντόνια.
Το Νοέμβρη του 2013 στη Βόρεια Συρία, η Ροζάβα (Δυτικό Κουρδιστάν) κηρύσσει την αυτονομία της και με βάση τις αρχές του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού δημιουργούνται τα τρία αυτοδιοικούμενα Καντόνια, Αφρίν στα δυτικά, Κομπανί στο κέντρο και Ζαζίρε στα ανατολικά.
Η Αραβική Ανοιξη στη Συρία που εκφράστηκε με ογκώδεις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις  με αιτήματα πάνω σε πραγματικά προβλήματα, βιοτικού επιπέδου και πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο από την συριακή κυβέρνηση. Γρήγορα, σαν έτοιμες από καιρό, αναπτύχτηκαν και εισέβαλαν ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες που στελεχώθηκαν από λιποτάκτες του συριακού στρατού και μισθοφόρους ισλαμιστές μαχητές, οι οποίοι εξοπλίζονται, εκπαιδεύονται και χρηματοδοτούνται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που εδώ και καιρό έφτιαχναν σχέδια αποσταθεροποίησης της Συρίας και όλης της περιοχής της Μέσης Ανατολής, με στόχο την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων τους. Η Συρία σήμερα συγκλονίζεται από αιματηρές εισβολές, πολεμικές συγκρούσεις, και βομβιστικές τρομοκρατικές ενέργειες. Την ίδια στιγμή όλοι ετοιμάζονται για την μετά – ISIS εποχή. Η Αραβική Ανοιξη τελείωσε, η επόμενη μέρα αρχίζει…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις