Πρωτάθλημα είναι, θα περάσει

Μετά από επεισοδιακές αναβολές και σαράντα κύματα, ανοίγει η αυλαία της ελληνικής “Σούπερ Λιγκ” με το ξενικό όνομα, που έχει πάντως πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, ως προς τη χάρη και την ταυτότητά της.

Πριν από δυο βδομάδες, η Πολιτεία ανέβαλε την πρεμιέρα για λόγους ασφαλείας, καθώς οτιδήποτε διαφορετικό θα είχε θεωρηθεί παραβίαση του αυτοδιοίκητου της ΕΠΟ και της ασυλίας που διεκδικεί για τα μέλη της η UEFA.

Στο ενδιάμεσο είχαμε τα επεισόδια και τους βανδαλισμούς 30 κουκουλοφόρων στο χώρο που γινόταν η κλήρωση της Football League (που οι περισσότεροι την ξέρουμε ως Β’ Εθνική), όπου παρευρίσκονταν και πολλά μικρά παιδιά. Αυτή τη φορά όμως δε συντρέχει κανείς λόγος αναβολής, εφόσον ο Κοντονής έχει πάρει αυτά που θέλει σχετικά με την ΕΠΟ.

Η διοίκηση του Γκιρτζίκη μετράει αντίστροφα για το τέλος της, και μετά από το θεαματικό άδειασμα της UEFA, δεν πρόκειται να ασχοληθεί σοβαρά με τις εκλογές της Ομοσπονδίας, την 1η Οκτώβρη στα Χανιά, όπου ο Γκιρτζίκης δε θα είναι καν υποψήφιος. Τα πρόσωπα θα αλλάξουν, μένει να δούμε αν θα γίνει το ίδιο με τα κόζια. Αλλά το έργο θα είναι -για πολλοστή φορά το ίδιο- κι ούτε οι αθεράπευτα ρομαντικοί δεν ελπίζουν σε κάποια ριζική αλλαγή.

Το σκηνικό θυμίζει γουέστερν και μονομαχία στο Ελ Πάσο (όχι της Καλλιθέας), με δυο (παλιούς και νέους) καναλάρχες και τα αφεντικά των δύο δικεφάλων σε στάση αναμονής για να επωφεληθούν στην αναμπουμπούλα, σε άλλα επίπεδα. Κι η αγωνιστική δράση περνάει μοιραία σε δεύτερο πλάνο και δε φαίνεται να απασχολεί κανέναν -ή τέλος πάντων, κάθε χρόνο, ολοένα και λιγότερους.

Το ελληνικό πρωτάθλημα θυμίζει εκείνη την ιστορία του Γκοσινί από το Μικρό Νικόλα, όπου η παρέα μαζεύεται στην αλάνα για να παίξει, χωρίζεται σε δύο ομάδες, πλακώνεται με διάφορες αφορμές (από το ποιος θα κάνει το διαιτητή, μέχρι τις θέσεις των παικτών) κι όταν όλα είναι έτοιμα για να αρχίσουν, συνειδητοποιούν πως έχουν ξεχάσει την μπάλα στο σπίτι του Αλσέστ (που θα μπορούσε να είναι ο Μαρινάκης, με τόση όρεξη που έχει). Με τη διαφορά πως στο ελληνικό (κι όχι μόνο) ποδόσφαιρο, υπάρχει βασικά οργανωμένο έγκλημα κι όχι μια παιδική “συμμορία των εκδικητών”, όπως λέγεται η παρέα του Νικόλα.

Στο αγωνιστικό κομμάτι (αν έχει καμιά σημασία), ο Ολυμπιακός έκανε διάφορες αγοραπωλησίες, όπως κάθε χρόνο, δυσκολεύοντας και τους πιο φανατικούς οπαδούς του να θυμηθούν το ρόστερ της ομάδας. Μες στο καλοκαίρι έδειξε κάποια ανησυχητικά σημάδια, που βάρεσαν καμπανάκι κινδύνου, αλλά μπορεί να βγει και φέτος πρωταθλητής, με τη δύναμη της συνήθειας και της αδράνειας των υπόλοιπων μνηστήρων. Οι οποίοι έκαναν τις δικές τους κινήσεις και φαίνονται ενισχυμένοι, αλλά πρέπει πρώτα να αποδείξουν ότι δεν έχουν ξεχάσει να κάνουν πρωταθλητισμό και πως έχουν ενισχυθεί και σε άλλα επίπεδα, για να καλύψουν τα αγωνιστικά τους μειονεκτήματα.

Όσο για το θέαμα, αυτό ακολουθεί τη φθίνουσα πορεία του άρτου τα τελευταία χρόνια, κι όσοι νιώθουν φίλαθλοι, αναγκάζονται να το αναζητήσουν στο εξωτερικό και τις διεθνείς διοργανώσεις. Αλλά υπάρχει πάντα ο τζόγος για να δώσει “ενδιαφέρον” και στον πιο ανιαρό αγώνα. Θα έρθει άσος, δύο, χι; Άντερ ή όβερ;

Το βασικό πρόβλημα από τη δική μας πλευρά δεν είναι ότι παραμένουμε από μικροί (όταν δεν είχαμε ακόμα αρκετά αντισώματα στη συνείδησή μας) κολλημένοι με μια ομάδα. Αλλά ότι κάποιοι από εμάς δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν την παιδική καψούρα τους για τη φανέλα από τους χορηγούς που τη μολύνουν και τα συμφέροντα του “πρόεδρα”. Και τη χαρά του αθλητισμού (έστω κι από την παθητική θέση του φιλάθλου) από τη στοιχηματική αρρώστια, που κλείνει μυαλά και σπίτια.

Βασίλης Κρίτσας