Μαζί ψηφίζουν, μαζί αποπροσανατολίζουν

Με αφορμή την προχτεσινή συζήτηση και ψήφιση του νέου αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα έστησαν έναν νέο αποπροσανατολιστικό για το λαό καβγά, ειδικότερα γύρω από το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.

Αλλο το ΤΑΙΠΕΔ και άλλο το υπερταμείο, ισχυρίζονταν τα κυβερνητικά στελέχη, άλλο οι ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και άλλο οι δικές μας, επειδή... «αυτές δεν είναι ιδιωτικοποίηση, είναι αξιοποίηση»!

Το ταμείο που φτιάχνετε εσείς θα τελεί υπό συνδιαχείριση με τους δανειστές, αντέτειναν τα άλλα αστικά κόμματα, τα οποία... ξαφνικά «θυμήθηκαν» τον τρόπο λειτουργίας του και το γεγονός ότι περνάνε σε αυτό για 99 ολόκληρα χρόνια όλα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας.

Μιλάμε, δηλαδή, για «δούλεμα ψιλό γαζί»! ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ «ξεχνάνε» ότι ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, το οποίο περιγράφει χαρτί και καλαμάρι τι είναι αυτό το υπερταμείο.

Το ψήφισαν όλοι παρέα ακριβώς γιατί οι απελευθερώσεις αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την οποία σπεύδουν να υλοποιήσουν όλες οι κυβερνήσεις του. Ο μεταξύ τους καβγάς αφορά στο ποιος είναι ικανότερος να προωθήσει αυτήν τη στρατηγική, εκφράζει επίσης ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για το ποιοι θα βγουν πιο ωφελημένοι, με το λαό σίγουρα χαμένο ανεξαρτήτως... «μοντέλου» ιδιωτικοποίησης.

Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι μέσα στο πλήθος συγχαρητηρίων που μαζεύει η κυβέρνηση από αστικά επιτελεία για το αντιλαϊκό της έργο, τα πιο πρόσφατα αφορούσαν στη συμβολή της στην καλλιέργεια στο λαό κλίματος συμβιβασμού με την αντιλαϊκή επίθεση, μεταξύ άλλων και με τη «νομιμοποίηση» των ιδιωτικοποιήσεων.

«Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, "Cosco", περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε - τελικά - και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση», σημείωνε χαρακτηριστικά σε άρθρο της... αντιπολιτευόμενη αστική εφημερίδα, συγχαίροντας την κυβέρνηση γιατί «σπάει ταμπού δεκαετιών» και τονίζοντας ότι «οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα»...

Η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, στα αντιλαϊκά παζάρια με τους «εταίρους», διατυμπανίζει τη στοχοπροσήλωσή της συνολικότερα στη στρατηγική του κεφαλαίου και - στο πλαίσιό της - στο «τρέξιμο» των ιδιωτικοποιήσεων. Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», ο υπουργός Επικρατείας, Ν. Παππάς, απαντώντας σε ερώτηση για καθυστερήσεις στο υπερταμείο, ανέφερε ότι ιδιωτικοποιήσεις όπως του ΟΛΠ, των περιφερειακών αεροδρομίων και του ΟΣΕ αποδεικνύουν ότι η ελληνική κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις της...

Κι ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει και σε αυτόν τον τομέα το αντιλαϊκό έργο των προκατόχων της, επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από διάφορα «τρικ», βαφτίζει «αξιοποίηση» τις ιδιωτικοποιήσεις, στο όνομα συνήθως της διατήρησης υπό κρατικό έλεγχο ενός ποσοστού στη μετοχική σύνθεση των επιχειρήσεων που περνάνε στο νέο ταμείο, της επιλογής της μεθόδου των «παραχωρήσεων» αντί της πώλησης κ.ο.κ.

Ανεξάρτητα όμως από το «μοντέλο» ιδιωτικοποίησης που επιλέγεται ως προσφορότερο για το κεφάλαιο κάθε φορά, στόχος για τις εταιρείες που μπαίνουν στο υπερταμείο είναι η «βελτιστοποίηση της λειτουργίας» τους. Με άλλα λόγια, είτε υπό δημόσιο είτε υπό ιδιωτικό έλεγχο, στόχος για τις εν λόγω ανώνυμες εταιρείες που λειτουργούν στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς, είναι η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, γεγονός που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους, αλλά και αύξηση των τιμολογίων τους, με το λαό να βγαίνει χαμένος από όλες τις μπάντες.

Κόντρα, λοιπόν, στις αποπροσανατολιστικές κόντρες μεταξύ των αστικών κομμάτων, αλλά και στην κοινή προσπάθεια όλων των επιτελείων του συστήματος να παρουσιάσουν ως «αυτονόητη» την αντιλαϊκή επίθεση, ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό μπορεί να ανοίξει μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ο ενιαίος χαρακτήρας της πολιτικής που τον τσακίζει, όταν μετρήσει βήματα στην οργάνωση και την πάλη του για τη συνολική ανατροπή της.

″Ρ″