ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ: Το γνωστό... "φως στο βάθος", πασπαλισμένο με μπόλικη "δίκαιη ανάπτυξη"

Στην απόπειρα εξασφάλισης της ανοχής του λαού, αν όχι και της συστράτευσής του, στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται για λογαριασμό του κεφαλαίου εστιάζει η κυβερνητική προπαγάνδα, γεγονός που αποτυπώθηκε και στις παρεμβάσεις του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της ΔΕΘ.

Καθώς ο αντιλαϊκός χαρακτήρας των μέτρων που υλοποιεί η κυβέρνηση είναι δύσκολο να «κουκουλωθεί» - η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι δεν αφήνει πολλά περιθώρια - το κέντρο βάρους της προπαγάνδας του Μεγάρου Μαξίμου πέφτει σε αυτό που λανσάρει στο λαό ως «διέξοδο» για το μέλλον.

Σε αυτό το πλαίσιο, επιστρατεύεται η γνωστή απάτη ότι «οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο»,εμπλουτισμένη ωστόσο με την επίκληση της εξίσου απατηλής «δίκαιης ανάπτυξης», που όπου να 'ναι έρχεται και από την οποία θα ωφεληθούν τάχα οι εργαζόμενοι και ο λαός...

Το "φως στο βάθος" και τα πραγματικά "προαπαιτούμενα"

«Η ΔΕΘ φέτος διεξάγεται στη στιγμή της καμπής (...) η οικονομία μας αλλάζει πρόσημο και από το μείον της επταετούς ύφεσης γυρνάμε στο θετικό πρόσημο της ανάπτυξης», δήλωσε από τη Θεσσαλονίκη το περασμένο Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας.

«Υπάρχει φως στο βάθος και είναι πια ορατό», ανέφερε (παραλείποντας μόνο το γνωστό... «τούνελ»!), για να προσθέσει: «Δεν πρόκειται για κατοστάρι αλλά για μαραθώνιο (...) Πρόκειται για μια πορεία δύσκολη (...) Ομως ο αγώνας αυτός θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Ο αγώνας μας θα αποδώσει (...) Πρέπει να αντέξουμε και με πείσμα και επιμονή σύντομα θα βρεθούμε σε πιο ήρεμα νερά».

Τι λέει, δηλαδή, στο λαό; «Δύσκολα» τα μέτρα, αλλά... «πρέπει να αντέξεις», είναι ορατό το φως, αλλά... είναι και μαραθώνιος, όμως μην ανησυχείς, στο τέλος ο «αγώνας» σου θα αποδώσει...

«Μπορούμε επιτέλους να έχουμε ένα ρεαλιστικό οδικό χάρτη για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών», δηλώνει, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα φέρει ελάφρυνση στα βάρη που κουβαλά ο λαός.

Μόνο που η ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου έχει ως «προαπαιτούμενα» την ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, την προώθηση στρατηγικών στόχων της ελληνικής αστικής τάξης που εμπλέκουν το λαό σε επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αφού έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα άλλων αστικών τάξεων στην ευρύτερη περιοχή.

"Οδικός χάρτης" για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου

Ο ίδιος ο «οδικός χάρτης» που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω, ότι η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση προϋποθέτει το παραπέρα βάθεμα της κρίσης του λαού, με μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται να προστεθούν σε όσα έχουν παρθεί έως τώρα και τα οποία θα παραμείνουν και στη φάση της ανάπτυξης.

«Το πρώτο βήμα της αμέσως επόμενης περιόδου είναι να κλείσει σύντομα και με θετικό πρόσημο η δεύτερη αξιολόγηση», δήλωσε ο πρωθυπουργός, δίνοντας εξαρχής το ταξικό στίγμα του «οδικού χάρτη» της κυβέρνησής του: Πρεμούρα για να προχωρήσουν, μεταξύ άλλων, τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά, με ακόμα πιο αντιδραστικές ρυθμίσεις για τις ομαδικές απολύσεις, το δικαίωμα στην απεργία, τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. Πίσω από τις επικλήσεις στο περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» επιχειρεί να κρύψει ότι αντίστοιχα αντεργατικά μέτρα προωθούνται σε όλη την ΕΕ, γιατί αυτό έχει ανάγκη το κεφάλαιο, με... «πρωτοπαλίκαρα» μάλιστα αυτής της επίθεσης τους πιο στενούς του «συμμάχους», τους σοσιαλδημοκράτες Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι!

«Το δεύτερο βήμα είναι να οριστικοποιηθούν τα μέτρα και η ελάφρυνση του χρέους», πρόσθεσε ο Αλ. Τσίπρας, υπαινισσόμενος ότι μια τέτοια εξέλιξη θα φέρει και αντίστοιχη «ελάφρυνση» στα βάρη του λαού. Μόνο που ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει για ένα χρέος που δεν είναι δικό του, ενώ όπως γνωρίζουν ήδη από την πείρα τους οι εργαζόμενοι, η όποια «διευθέτηση» του κρατικού χρέους θα συνοδευτεί από νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οποια κι αν είναι η «εξοικονόμηση» πόρων από μια «ελάφρυνση» του χρέους δεν πρόκειται να πάει για την ανάκτηση των απωλειών του λαού, αλλά για την ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων...

«Το τρίτο βήμα είναι να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων της ΕΚΤ», συνέχισε ο πρωθυπουργός, η οποία τελικά «θα ανοίξει το δρόμο για την έξοδο στις αγορές», για τον φρέσκο δηλαδή δανεισμό του κράτους για λογαριασμό του κεφαλαίου και το... «φρέσκο» χρέος που θα φορτωθεί και πάλι στις πλάτες του λαού!

«Το τέταρτο βήμα είναι να καταφέρει η ελληνική οικονομία να καταγράψει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που όλοι προβλέπουν για το 2017», προσθέτει, ρυθμοί οι οποίοι βέβαια, στο βαθμό που επιτευχθούν, θα στηρίζονται στη συντριβή λαϊκών εισοδημάτων και εργατικών δικαιωμάτων, ενώ «το πέμπτο και τελευταίο βήμα, είναι ταυτόχρονα και το άλμα σε μια βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη», το πέρασμα δηλαδή σε πιο δυναμικούς ρυθμούς ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Στο όνομα, βέβαια, της «βιωσιμότητας» και της «διάρκειας» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όποτε αυτή έρθει, θα εξοβελίζεται ως ασύμβατη με τις «αντοχές της οικονομίας» κάθε σκέψη για ανάκτηση των τεράστιων λαϊκών απωλειών, θα διατηρείται στο ακέραιο όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο της προηγούμενης περιόδου, άσχετα αν η ίδια η φάση της... «διαρκούς» καπιταλιστικής ανάπτυξης θα προετοιμάζει την επόμενη κρίση και τη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Το "παραγωγικό μοντέλο" και τα "συγκριτικά πλεονεκτήματα"

Για τα παραπάνω έχει ήδη πείρα ο λαός, τόσο για το ξήλωμα δικαιωμάτων του όταν ακόμα τα κέρδη του κεφαλαίου κάλπαζαν, όσο και για το ότι τους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης τους ακολούθησε η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την πείρα, η κυβερνητική προπαγάνδα προβάλλει το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης», η οποία θα είναι τάχα διαφορετική από ό,τι έχει ζήσει έως τώρα ο λαός, επειδή θα βασίζεται στην«αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας».

Και εδώ όμως, μια προσεκτική ματιά στα λεγόμενα του πρωθυπουργού, μπορεί να φανερώσει τον εξίσου αντιλαϊκό χαρακτήρα του «νέου παραγωγικού μοντέλου», κομβικό σημείο του οποίου, όπως λέει, είναι η αξιοποίηση των «τεράστιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας», ο προσανατολισμός της παραγωγής δηλαδή σε εκείνους τους τομείς της οικονομίας, οι οποίοι υπόσχονται μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο.

Μόνο που το κριτήριο των μέγιστων δυνατών κερδών για τους επιχειρηματικούς ομίλους όχι μόνο δε συμβαδίζει με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά βρίσκεται σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση με αυτές, ακόμα και στους κλάδους στους οποίους το κεφάλαιο δίνει βάρος.

Για παράδειγμα, ως ένα τέτοιο «συγκριτικό πλεονέκτημα» ανέφερε ο πρωθυπουργός τον Τουρισμό, καμαρώνοντας πως «καταγράφει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο». Μόνο που τα ρεκόρ κερδών των μονοπωλίων του κλάδου βασίζονται στις συνθήκες γαλέρας, με τις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοι σε αυτόν, ενώ συνολικά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα οι διακοπές έχουν μετατραπεί σε είδος πολυτελείας...

Ως «συγκριτικό πλεονέκτημα» παρουσίασε και τη «μοναδική γεωγραφική θέση, που μας καθιστά κόμβο των εμπορικών και ενεργειακών δρόμων του μέλλοντος». Μόνο που ο στρατηγικός στόχος της ελληνικής αστικής τάξης να καταστήσει τη χώρα τέτοιον κόμβο εμπλέκει βαθύτερα το λαό σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, ανταγωνισμούς που βάφουν τους «εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους» με το αίμα των λαών...

Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας σε εκπροσώπους των εφοπλιστών είχε δηλώσει ανοιχτά ότι «το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος»...

«Μοντέλο» της... «δίκαιης ανάπτυξης», δηλαδή, τα αμύθητα κέρδη των εφοπλιστών, οι δεκάδες προκλητικές φοροαπαλλαγές τους, η μαύρη εργασία στα ποντοπόρα πλοία και οι χιλιάδες άνεργοι ναυτεργάτες, τα απλησίαστα για το λαό ακτοπλοϊκά εισιτήρια, τα νησιά χωρίς σταθερή ακτοπλοϊκή σύνδεση κ.ο.κ...

Η "καινοτομία" και... η "αλλαγή στον τρόπο διανομής του πλούτου"!

Αντίστοιχο ταξικό περιεχόμενο έχουν και οι υπόλοιπες πτυχές του «νέου παραγωγικού μοντέλου» στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, όπως η έμφαση «στην καινοτομία και την έρευνα», που μπορεί«να παράξει νέο πλούτο».

Η αύξηση της παραγωγικότητας, που φέρνει πραγματικά η αξιοποίηση της καινοτομίας και της έρευνας, στον καπιταλισμό δεν χρησιμοποιείται για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για την ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος τους, για το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ μισθού και παραγωγικότητας. Οσο κριτήριο της παραγωγής είναι τα κέρδη των καπιταλιστών, αντί να υπάρχει γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, αυξάνονται οι θέσεις ημιαπασχόλησης, επιδεινώνεται το εργατικό εισόδημα.

Κάπως έτσι, την ώρα που ο Τσίπρας καμαρώνει και παρουσιάζει ως «θετική είδηση» το ότι «το Μάιο η ανεργία έπεσε στο 23,5% από 26,5% στα τέλη του 2014», τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι από τους βασικότερους λόγους της εμφανιζόμενης αύξησης στην απασχόληση ήταν η εντυπωσιακή άνοδος της υποαπασχόλησης και της μερικής απασχόλησης...

Εκεί, βέβαια, που η κυβερνητική προπαγάνδα ξεπέρασε... τον εαυτό της, ήταν στην αναφορά του πρωθυπουργού περί... «αλλαγής στον τρόπο διανομής του πλούτου»! Οτι, δηλαδή, το κεφάλαιο θα συνεχίσει να κατέχει τα μέσα παραγωγής, αλλά... θα δεχτεί να μοιράζεται με τους εργαζόμενους τα προϊόντα τους και τα κέρδη του!

Αντεπίθεση με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να συμβιβαστεί ο λαός με τη φτώχεια, με τα μπαλώματα και τα προσωρινά προγράμματα για τη διαχείριση των πιο ακραίων μορφών της, την ώρα που επιχειρεί να του πουλήσει την κάλπικη ελπίδα ότι όλο και κάτι θα περισσέψει και για αυτόν από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, «μπουκώνει» εδώ και τώρα τους επιχειρηματικούς ομίλους με νέα κεφάλαια, νέες φοροαπαλλαγές και κάθε είδους «κίνητρα».

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης και συνολικά των αστικών επιτελείων επιχειρεί να επιβάλει ως κριτήριο των λαϊκών δικαιωμάτων τις περιβόητες «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Ανάγκες, δηλαδή, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες και τον παραγόμενο πλούτο, αν η παραγωγή και η οικονομία απαλλαγούν από τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Ο δρόμος αυτής της πραγματικής διεξόδου, όμως, μπορεί να ανοίξει μόνο αν η εργατική τάξη και ο λαός οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, με αφετηρία την απαίτηση να ανακτηθούν οι απώλειες της περιόδου πριν από την κρίση, την απαίτηση να καταργηθεί όλο το αντεργατικό πλαίσιο. Μπορεί να ανοίξει μόνο αν οργανώσουν την πάλη τους με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους, με συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή τελικά της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου.

Γ. Ε.