Λυκοφιλίες εχθρικές για τους λαούς

"Το πέρασμα στην επόμενη μέρα για την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν μπορεί να έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς μάχης, καθημερινών σκληρών αγώνων. Δεν πρόκειται για κατοστάρι, αλλά για μαραθώνιο. Με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις. Με άλματα προς τα μπροστά, αλλά και με δυσκολίες. Πρόκειται για μια πορεία δύσκολη. Για έναν πόλεμο θέσεων, κινήσεων και ελιγμών, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς συσχετισμοί για την κοινωνική πλειοψηφία. Ομως, ο αγώνας αυτός θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Ο αγώνας μας θα αποδώσει. Εχει ήδη αρχίσει να αποδίδει. Η εικόνα της Ελλάδας αλλάζει. Και η 1η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος που πραγματοποιήθηκε χθες στην Αθήνα, αποδεικνύει ακριβώς αυτή την αλλαγή που συντελείται. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα - παρίας στην Ευρώπη. Μετασχηματίζεται σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις όχι μόνο για το ελληνικό ζήτημα, αλλά και για τις στρατηγικές κατευθύνσεις της Ευρώπης. Για να υπερβούμε την οικονομική και διαρθρωτική ανισότητα που φαίνεται να παγιώνεται ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο. Για να μπει ένα τέλος στην αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας, που γεννά μόνο φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό...".

Μία μέρα μετά τη σύνοδο των αρχηγών των μεσογειακών κρατών της ΕΕ, την Παρασκευή στην Αθήνα, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε σ' αυτήν, μιλώντας στο Βελλίδειο, στο πλαίσιο της 81ης ΔΕΘ, με τρόπο που να ενισχύει την αυταπάτη που σερβίρουν στο λαό, ότι είναι εφικτή η αλλαγή της ΕΕ και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ταυτοχρόνως κλείνοντας το μάτι στο κεφάλαιο για τη διαμόρφωση μιας συμμαχίας ικανής να προωθήσει στην ΕΕ τις αξιώσεις του για μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης στην ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

Θυμίζουμε ότι την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, για να συμμετάσχουν στη σύνοδο, βρέθηκαν ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Α. Κόστα, ο Μαλτέζος πρωθυπουργός, Τζ. Μουσκάτ, ο Κύπριος Πρόεδρος, Ν. Αναστασιάδης, και ο αναπληρωτής υπουργός ΕΕ της Ισπανίας, Φ. Εγκιδάθου, εκπροσωπώντας τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, Μ. Ραχόι, ο οποίος δήλωσε αδυναμία συμμετοχής λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη χώρα του.

Οι κομπασμοί του Αλ. Τσίπρα περί πρωταγωνιστικού ρόλου της Ελλάδας στις εν λόγω διεργασίες δεν ακουμπάνε στην πραγματικότητα, αφού είναι φανερό ότι παρόλο που μπήκε μπροστά η ελληνική κυβέρνηση, η σύνοδος στηρίχτηκε από ισχυρά κράτη της ΕΕ και πρώτα απ' όλα τη Γαλλία και την Ιταλία. Εξίσου φανερό, κάτω απ' το «λούστρο» της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι πως εδώ τίποτα το νέο και το ελπιδοφόρο δεν γεννιέται για τους λαούς. Αντιθέτως, τέτοιου είδους αναδεύσεις είναι γεννήματα αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και των αστικών τους τάξεων, πολλές φορές και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης κάποιου κράτους.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν με αφορμή τη σύνοδο, π.χ. στη Γερμανία, και έκαναν λόγο για κίνηση που στοχεύει να αντιπαρατεθεί με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ, διεκδικώντας τη «μεταφορά πόρων» στα κράτη του Νότου, ώστε να στηριχθούν επενδύσεις. Και ενώ ο Σόιμπλε απαξίωνε με ειρωνεία τη συνάθροιση, η «Die Welt» έγραφε ότι «οι ισορροπίες στην Ευρώπη μετατοπίζονται» και, αντανακλώντας αντιθέσεις και στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης, σχολίαζε πως «πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας "Ανάπτυξη ή λιτότητα". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος Κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων, αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει (...) Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες. Η Γαλλία αναζητά άλλους εταίρους. Η σύνοδος Κορυφής της Αθήνας είναι μόνο μια πρόγευση».

Αυτά, άλλωστε, είναι τα συγκολλητικά στοιχεία τέτοιων διεργασιών, οι συγκλίνουσες επιδιώξεις του κεφαλαίου είναι που φέρνουν στο ίδιο τραπέζι το πολιτικό του προσωπικό, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών. Κάτι που είναι ορατό και στο περιεχόμενο της Διακήρυξης των Αθηνών, όπου κυριαρχεί το αίτημα για περισσότερο χρήμα στο κεφάλαιο, καθώς και η ενεργότερη συμμετοχή σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στο όνομα της «ασφάλειας».

Και πρόκειται για διεργασίες που τελικά ανάγονται στη συζήτηση για το ίδιο το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, σε μια περίοδο όπου η λυκοσυμμαχία φαίνεται να δονείται από την άμβλυνση της εσωτερικής της συνοχής και από τα πολλαπλά σενάρια για το μέλλον της. Στο εσωτερικό της δημιουργούνται μια σειρά ομαδοποιήσεις - παρά τους ισχυρισμούς των συμμετεχόντων στη σύνοδο των Αθηνών περί του αντιθέτου - κρατών και τμημάτων της αστικής τάξης. Υπάρχουν, για παράδειγμα, τα κράτη της «πρώτης ταχύτητας» υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, τα κράτη που πιέζουν για πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική υπό την ηγεμονία της Γαλλίας και της Ιταλίας (έχοντας κατά καιρούς και τη στήριξη των ΗΠΑ), τα λεγόμενα κράτη του «Βίσενγκραντ» στην Ανατολική Ευρώπη με επικεφαλής την Πολωνία που ζητούν «λιγότερη Ευρώπη» κ.λπ. Στο εσωτερικό του κάθε κράτους υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων διασυνδέονται με αυτά άλλων τμημάτων σε άλλα κράτη ή ακόμα και άλλων κρατών.

Η δυναμική αυτών των αντιθέσεων δεν μπορεί να προβλεφτεί. Ηδη έχουμε κινητικότητα σε μια σειρά κατευθύνσεις, όπως οι συζητήσεις για νέο δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας και ένταξής της στην ΕΕ, για αλλαγή συνόρων στη Βόρεια Ιρλανδία και ένωσή της με την Ιρλανδία, για το ζήτημα που έθεσε η Ισπανία, ζητώντας καθεστώς συγκυβέρνησης του Γιβραλτάρ, ενώ παραμένει ανοιχτή η δρομολόγηση των διαδικασιών αποχώρησης της Βρετανίας και το ποιες θα είναι οι μετέπειτα σχέσεις με την ΕΕ.

Μέσα σ' αυτό το ρευστό περιβάλλον, κινήσεις όπως η σύνοδος των Αθηνών, που θα επαναληφθεί στη Λισαβόνα, τίποτα το θετικό δεν εγκυμονούν για τους λαούς, πόσο μάλλον που οι σύμμαχοι της κυβέρνησης διαπρέπουν στην ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων στις χώρες τους. Πρόκειται για λυκοφιλίες που χτίζονται και γκρεμίζονται αναλόγως των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ωστόσο πάντα και παντού απαιτούν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Β. Ν.