Για την απομάγευση της "κυβερνώσας αριστεράς"

Όμοροι πολιτικοί χώροι η σοσιαλδημοκρατία και η “αριστερά” που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποφάνθηκε ο Νίκος Παππάς αναφερόμενος στην συμμετοχή του Α.Τσίπρα στην συνάντηση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, πληγώνοντας την αριστερή ψυχή των αμετανόητων ανανεωτικών, που περνούν τις νύχτες τους, αναπολώντας με νοσταλγία την “’Άνοιξη της Πράγας” ή το βράδυ που έπεσε το “τείχος του αίσχους” μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, και ακούν στα κρυφά ομιλίες του Λεχ Βαλέσα. Αλλά αυτοί ήταν πάντα ανίατη περίπτωση, ακόμη και πριν την εποχή της “κυβερνώσας αριστεράς” .Πρόκειται για αυτούς, που δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι η περίφημη “κυβερνώσα αριστερά” ,σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού, δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε φυσικά κυβερνώσα.

Ο Α. Τσίπρας δεν πήγε στην σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, για να συγκροτήσει την περίφημη “συμμαχία του Νότου”, ούτε φυσικά προσκλήθηκε για αυτό. Πέραν ότι οι συμμαχίες εντός των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων δεν γίνονται με γεωγραφικά κριτήρια ή με κριτήρια αμοιβαίας συμπόνοιας, πήγε ακριβώς γιατί η ροπή της διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας, έλλογα τον οδηγεί στην απαγκίστρωση και από τα τελευταία απομεινάρια αριστερής φρασεολογίας, πριν αυτή μετατραπεί σε τροχοπέδη στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς του.

Καθώς ο Τσίπρας, ως γνήσιο τέκνο της ανανεωτικής αριστεράς κατανόησε εγκαίρως, πολύ πριν κερδίσει τις εκλογές -σε αντίθεση με τα κατώτερα μέλη του κομματικού μηχανισμού και φυσικά τους ψηφοφόρους- πως πραγματική εναλλακτική αριστερή λύση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υφίσταται. Όποτε έκανε το αναμενόμενο για ένα σοσιαλδημοκράτη με αριστερές περγαμηνές : προσπάθησε αντί να σπάσει τον κύκλο, να τον τετραγωνίσει.

Προσπάθησε λοιπόν να κλείσει- θεωρεί ότι τα έχει καταφέρει-έναν ολόκληρο κύκλο κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης που άνοιξε με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στο τετράγωνο του αριστερού ρεαλισμού που όσο ο καιρός περνούσε και η προοπτική της εξουσίας γινόταν όλο και πιο ορατή, και αυτό με την σειρά του, γινόταν ολοένα και πιο ασφυκτικό.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους έγινε επαναδιαπραγμάτευση, ενώ με την ανάληψη της εξουσίας, οι τοκογλύφοι δανειστές έγιναν Θεσμοί, η “Go back madam Merkel” έγινε η σεβαστή Καγκελάριος της Γερμανίας, ο “Ολαντρέου” έγινε ο φίλος και σύμμαχος Φρανσουά Ολάντ, η κατάργηση των μνημονίων έγινε τρίτο μνημόνιο, και η κυβέρνηση της αριστεράς έγινε φυσιολογικά, όμορος χώρος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Τώρα το μόνο που μένει στους παρατρεχάμενους της “κυβερνώσας αριστεράς” είναι να επισείουν τον κίνδυνο επιστροφής της “επάρατου δεξιάς” αν από κάποιο ατύχημα ανατραπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πιο πολύ φυσικά είναι έκφραση της δικής τους αγωνίας να μη τελειώσει το παραμύθι πριν καν αρχίσει. Όχι το παραμύθι της συμμαχίας του Νότου, το παραμύθι της κυβερνητικής εξουσίας, που παράγει πολλαπλά οφέλη για το κομματικό μπουλούκι που έλκει την πολιτική και κοινωνική επιβίωση του, από την μακροημέρευση της “κυβέρνησης της αριστεράς”.

Η “απομάγευση” της μυθοπλασίας περί της δυνατότητας αλλαγής των συσχετισμών δύναμης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να αμφισβητηθεί κατ’ ελάχιστο η καπιταλιστική κυριαρχία, συνιστά το ηγεμονικό διακύβευμα της περιόδου για την άρθρωση ενός εργατικού κοινωνικού και πολιτικού προτάγματος.

Αναγκαίος σταθμός για την ευόδωση μιας τέτοιας προοπτικής, είναι η κλιμάκωση των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για την ανατροπή μιας κυβέρνησης που υποδύεται την αριστερά, καπηλεύεται την αριστερά, ενώ διακωμωδεί με κάθε ευκαιρία, τους αγώνες του εργατικού κινήματος.

Οικειοποιήθηκαν τις λέξεις, δεν πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία εντός των πεπερασμένων και κωμικοτραγικών ορίων της πολιτικής τους αφήγησης.

Χρήστος Μιάμης