Οι παραλήπτες του "μηνύματος στήριξης"

Ω

ς «μεγάλης συμβολικής σημασίας» προβλήθηκε η επίσκεψη του νέου προέδρου της Κομισιόν στην Αθήνα, λίγες βδομάδες πριν από την έναρξη των φθινοπωρινών παζαριών μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας, με τα οποία μπαίνουν στην τελική ευθεία οι κρίσιμες για το εγχώριο κεφάλαιο συζητήσεις για τους τρόπους «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους.

Το γεγονός ότι «από εδώ ξεκίνησε η παρουσίαση της ατζέντας Γιούνκερ για την Κομισιόν» προβλήθηκε ως «ισχυρό μήνυμα στήριξης στην Ελλάδα», αντίστοιχο της «στήριξης Γιούνκερ στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, όταν πύκνωναν οι φωνές για την απομάκρυνσή της».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η στήριξη του νέου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην κυβέρνηση είναι στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής της, για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, την ίδια ώρα που ο λαός χρεοκοπεί καθημερινά.

Οι εξαγγελίες Γιούνκερ ότι «απόλυτη προτεραιότητα για την Κομισιόν για τα επόμενα χρόνια είναι οι πολιτικές για την ανάπτυξη» και η αναγγελία του σχετικού προγράμματος των 300 δισ. ευρώ σχετίζονται με τις ανάγκες των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στην παρούσα φάση για αλλαγές στο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής, για ενίσχυση της «ρευστότητάς» τους. Για να «πιαστούν» όμως οι στόχοι αυτοί του κεφαλαίου, το «μενού» για το λαό προϋποθέτει «δημοσιονομική πειθαρχία», προϋποθέτει αντιλαϊκά «μνημόνια διαρκείας» και εδώ και σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Πολύς λόγος έγινε και στις χτεσινές δηλώσεις Σαμαρά - Γιούνκερ για τη συμβολή του νέου προέδρου της Κομισιόν στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά και το πώς το γεγονός αυτό συνετέλεσε για «να μη γίνει Αργεντινή η Ελλάδα, πριν την Αργεντινή».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, όπως και η ενεργός συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς αυτών των ιμπεριαλιστικών ενώσεων είναι στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης για την υπηρέτηση των συμφερόντων της, άρα μόνο αυτή έχει λόγο να πανηγυρίζει για την παραμονή σε αυτές.

Για το λαό, αντίθετα, καμία επιλογή της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, της μιας ή της άλλης διεθνούς ισοτιμίας του εγχώριου νομίσματος, του ενός ή του άλλου μείγματος διαχείρισης εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην ικανοποίηση των αναγκών του.

Αυτό δείχνει στην πραγματικότητα και η περίπτωση της Αργεντινής, όπου τα τελευταία 20 χρόνια εφαρμόστηκαν με τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους όλα τα μείγματα της αντιλαϊκής διαχείρισης: Και η «κλειδωμένη» ισοτιμία του νομίσματος με το δολάριο, με «δημοσιονομική πειθαρχία», αλλά και οι υποτιμήσεις του νομίσματος, η επιλογή άλλων συμμάχων στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Αυτό που επιβεβαιώθηκε και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι, μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, η κρίση, με όλες τις αντιλαϊκές της επιπτώσεις, είναι αναπόφευκτη.

Την ίδια ώρα, τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις των μονοπωλίων στο εσωτερικό της ΕΕ εκφράζουν και τα παζάρια για τα χαρτοφυλάκια των επιτρόπων, που απασχόλησαν και τη συνάντηση Σαμαρά - Γιούνκερ, στο πλαίσιο της προσπάθειας της εγχώριας αστικής τάξης να αναβαθμίσει τη θέση της στον ευρωατλαντικό άξονα. Το ίδιο έγινε και με την εκλογή του Γιούνκερ.

Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από την επίτευξη των στόχων του εγχώριου κεφαλαίου, δημοσιονομικών, διαρθρωτικών και πολιτικών, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αντίθετα, το «πιάσιμο» των στόχων αυτών προϋποθέτει τη μονιμοποίηση και την επέκταση των αντεργατικών μέτρων της προηγούμενης περιόδου. Διέξοδο για το λαό δίνει μόνο η πάλη, με προοπτική να ξεμπερδέψει μια και καλή από τα μονοπώλια, την εξουσία τους και τις συμμαχίες τους.

"Ρ"