Δίνει διαπιστευτήρια και εξετάσεις στο κεφάλαιο

Αποκαλυπτικές πλευρές της εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
«Η ουκρανική κρίση αποκάλυψε τη θεμελιώδη αδυναμία της ΕΕ να προωθήσει την ειρήνη σε διεθνές επίπεδο, χαράσσοντας μια ανεξάρτητη - από τη ΝΑΤΟική λογική - εξωτερική πολιτική. Η ΕΕ δεν συνέβαλε στην έγκαιρη διαμόρφωση αρχών συλλογικής ασφάλειας με τη Ρωσία: Χώρες της υποστήριξαν τη "ΝΑΤΟική αντιπυραυλική ασπίδα" στην Αν. Ευρώπη. Προώθησε νεοφιλελεύθερες Συμφωνίες Σύνδεσης, που στην Ουκρανία θα έχουν διαλυτικές συνέπειες για τον παραγωγικό ιστό και την κοινωνία, ενώ ανέχθηκε και νομιμοποίησε ακροδεξιές και νεοναζιστικές δυνάμεις που αναρριχήθηκαν στην ουκρανική κυβέρνηση».
Πολύ φιλολαϊκή, αλήθεια, προσέγγιση και τοποθέτηση για το ρόλο και το χαρακτήρα της ΕΕ, τόσο για το λαό μας όσο και για τον ουκρανικό λαό, από την Νάντια Βαλαβάνη, υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Αυγή» 24/8/2014. Αδυναμία να προωθήσει ειρήνη (ιμπεριαλιστική ειρήνη), σε διεθνές επίπεδο μια καπιταλιστική διακρατική ένωση που δρα στον παγκόσμιο στίβο για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, συμμετέχει στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της, για τις πρώτες ύλες, επιδιώκοντας όσο γίνεται μεγαλύτερα μερίδια από το μοίρασμα της λείας ακόμη και με πολέμους. Τέτοια απροκάλυπτη συγκάλυψη του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα. Γιατί η ΕΕ έχει συμμετοχή σε πολέμους από τη Γιουγκοσλαβία έως το Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική κ.λπ. Εχει ως αμυντικό δόγμα και πυρήνα της εξωτερικής της πολιτικής το προληπτικό χτύπημα, έχει δικό της στρατό και τον ενισχύει (ευρωστρατός), αναλαμβάνει πολεμική δράση όπου το επιτάσσουν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αυτή είναι η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ.
Εύκολα ξεχνούν όταν δεν τους βολεύει...
Προώθησε, λέει, νεοφιλελεύθερες Συμφωνίες Σύνδεσης με την Ουκρανία. Δηλαδή, αν προωθούσε αντινεοφιλελεύθερες θα ήταν φιλολαϊκές; Γιατί οι συμφωνίες γίνονται μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και ενώσεων, δηλαδή μεταξύ μονοπωλίων. Αλλωστε, η κρίση ξεκίνησε ακριβώς μετά από Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ με πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες για να τις εντάξει στο δικό της άρμα και η τότε κυβέρνηση της Ουκρανίας αρνήθηκε, προσβλέποντας σε συμφωνίες με τη Ρωσία, χωρίς να αρνείται σχέσεις και με την ΕΕ. Και δεν ευόδωσαν όχι επειδή ήταν νεοφιλελεύθερες αλλά λόγω ανταγωνισμών με τη Ρωσία. Ουσιαστικά στην Ουκρανία και την κρίση της εκφράζεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - ΕΕ με τη Ρωσία για την ίδια την Ουκρανία. Και ό,τι δε λύνεται με συμβιβασμούς ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, λύνεται με τον πόλεμο.
Αυτά τα ξέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όταν ένα κόμμα με τη στρατηγική του είναι εκφραστής του κεφαλαίου, των καπιταλιστικών διακρατικών ενώσεων, όπως η ΕΕ, που ενισχύουν τη δράση του κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα ασκείται στην ικανότητα ενσωμάτωσης του λαού στο σύστημα, καλλιεργεί αυταπάτες ότι υπάρχει πολιτική που μπορεί να κάνει τον καπιταλισμό, και μάλιστα στο μονοπωλιακό του στάδιο, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό, από λύκο αρνάκι.
Συνεχίζει όμως η Ν. Βαλαβάνη: «Οι εξελίξεις σε Ιράκ και Λιβύη αποδεικνύουν την πλήρη αποτυχία της Δύσης, ξεκινώντας από την αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, να επιβάλλουν με πολεμικές επεμβάσεις δήθεν "εξαγωγής δημοκρατίας" την αντικατάσταση δικτατορικών καθεστώτων με δημοκρατικά στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική». Τώρα, τι να τους πεις; Οτι «δουλεύουν την κοινωνία», όπως λέει ο λαός μας; Ξεχνάνε ότι πανηγύριζαν με τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη μιλώντας για λαϊκές επαναστάσεις που θα αποκαταστήσουν τη δημοκρατία; Οτι είχαν ταχτεί υπέρ της ανατροπής του Καντάφι; Οτι μιλούσαν για άμεση επέμβαση της διεθνούς κοινότητας για να ανατραπεί το αιμοσταγές καθεστώς του Ασαντ; Δεν έκαναν επίσης κριτική στην ΕΕ επειδή δεν παρενέβαινε στη Συρία ώστε να συνδράμει την αντιπολίτευση που δημιούργησαν οι ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα Αμερικανοί, Αγγλοι αλλά και Γάλλοι, όπως και στη Λιβύη, για να ανατρέψουν τον Ασαντ;
Την 1/8/2011, η Ρένα Δούρου, τότε υπεύθυνη της Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στη συνέχεια του τομέα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε: «Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της "άνοιξης της Συρίας" (...) τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά σιωπά, απορροφημένη από τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η στάση της όμως αυτή λειτουργεί ουσιαστικά ως "πράσινο φως" προς το καθεστώς Ασαντ για να συνεχίσει να πνίγει στο αίμα ακόμη και τις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις. ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης». Και λίγες μέρες αργότερα (19/8/2011) η Ρ. Δούρου είπε: «...Η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα ενιαίο διπλωματικό μέτωπο, που θα δώσει στον πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έλθει η ώρα των τίτλων του τέλους». Αυτό δεν ήταν κάλεσμα για ένταση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης;
Πολύ γρήγορα και εύκολα ξεχνάνε ή πασχίζουν να το «στρίψουν», όταν η πραγματικότητα δεν τους βολεύει.
Ψάχνουν ισχυρούς διεθνείς συμμάχους του κεφαλαίου
Το γεγονός ότι οι παραπάνω τοποθετήσεις γίνονται από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, ενώ παρουσιάζονται ως συμφέρουσες το λαό, φαίνεται και από το πώς αντιλαμβάνονται και προωθούν πολιτική για τη διεθνή θέση της Ελλάδας με βάση τη στρατηγική της άρχουσας τάξης, που πασχίζει για τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της στην ευρύτερη περιοχή μας ως χώρας - μέλους της ΕΕ, για την προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων υπέρ των συμφερόντων των μονοπωλίων. Τα ίδια λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ αφού θέλει την Ελλάδα εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, άρα κριτήριο της εξωτερικής του πολιτικής δεν μπορεί να είναι άλλο από την επιδίωξη του ελληνικού κεφαλαίου να βελτιώσει τη θέση του στην ΕΕ και την ευρύτερη περιοχή. Να πώς το παρουσιάζει η Ν. Βαλαβάνη:
«Είναι σημαντικό η Ελλάδα να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική θέση και τους παραδοσιακούς δεσμούς της με χώρες της περιοχής, προκειμένου να προωθήσει μια συγκροτημένη πολιτική, με απτές πρωτοβουλίες. Η πολιτική αυτή πρέπει να ενισχύει τον διεθνή ρόλο της Ελλάδας στην εξασφάλιση σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή, χωρίς εμπλοκή της χώρας - άμεση ή έμμεση π.χ. μέσω χρήσης της ΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας - σε αδιέξοδες στρατιωτικές επεμβάσεις». Οσο γι' αυτό το τελευταίο, ο Αλ. Τσίπρας ελάχιστες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, σε τηλεοπτική του συνέντευξη έδειξε την αφοσίωσή του στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και στη διεθνή σκηνή λέγοντας: «Ισχυρίζομαι, και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, πως η χώρα ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται».Είπε ακόμη: «Με απασχολεί η χώρα σε αυτήν την κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία να αποκτήσει στηρίγματα (...) Να έχει συμμάχους ισχυρές χώρες που παίζουν ρόλο στα γεωπολιτικά πράγματα»... Ολοφάνερη η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για ενίσχυση των συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη που «παίζουν ρόλο» στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αλλωστε, αυτό το εξέφρασαν και με την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στη Ρωσία λίγο πριν από τις εκλογές. Ισως γι' αυτό και αναζητούν στη δική τους πολιτική στήριξη της Ρωσίας στην κρίση με την Ουκρανία, χωρίς ταυτόχρονα να αφήνουν να φανεί ότι ίσως εναντιώνονται στην ΕΕ.
Ισως γι' αυτό η Ν. Βαλαβάνη λέει: «Η ΕΕ δεν συνέβαλε στην έγκαιρη διαμόρφωση αρχών συλλογικής ασφάλειας με τη Ρωσία». Δεν αρκείται βεβαίως μόνο σ' αυτό. Λέει ακόμη: «Δεν θα μπορούσε μια ελληνική κυβέρνηση να κάνει ό,τι η Φινλανδία που ενημέρωσε την ΕΕ ότι δεν θα συμμετάσχει στα αντίποινα επειδή πλήττουν ιδιαίτερα την οικονομία της, ενώ παράλληλα ζητεί αποζημίωση για τους αγρότες της; Δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να συνταχθεί με την κοινή δήλωση των πρωθυπουργών Τσεχίας, Σλοβακίας και Ουγγαρίας για τερματισμό των αντιποίνων; 'Η να ασκήσει πίεση, ώστε η κοινή επιστολή Γαλλίας, Ιταλίας, Ελλάδας, με συμμετοχή και άλλων χωρών του "Νότου", να μην αφορά μόνο την αποζημίωση των ροδακινοπαραγωγών με ψίχουλα, αλλά και την άρση της πολιτικής που δημιουργεί τέτοιες ανάγκες;». Πάλι καλλιέργεια αυταπατών σχετικά με τους ανταγωνισμούς της ΕΕ με τη Ρωσία και τη συμβολή της ΕΕ στην ουκρανική κρίση. Με δεδομένη επίσης την ευρωατλαντική σχέση, δηλαδή τη σχέση ΗΠΑ - ΕΕ. Που δεν είναι σχέση υποταγής της ΕΕ στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, αλλά σχέση ανταγωνισμού - συμβιβασμού λόγω διαπλοκής των οικονομιών τους αφού υπάρχουν τεράστιες επενδύσεις των μονοπωλίων της ΕΕ στις ΗΠΑ και αντίστροφα. Κρύβουν επίσης ότι στην κοινή επιστολή Γαλλίας, Ιταλίας, Ελλάδας δεν μπορούσε να μπει «η άρση», αφού θα υπονόμευε την «κοινή εξωτερική πολιτική» στο ζήτημα της Ουκρανίας. Οσο για «την κοινή δήλωση των πρωθυπουργών Τσεχίας, Σλοβακίας και Ουγγαρίας για τερματισμό των αντιποίνων»,αφενός δεν έχει κανένα αντίκρισμα στην πράξη, αφετέρου αυτές είναι οι χώρες που τις κατηγορεί η Ν. Βαλαβάνη ότι «υποστήριξαν τη "ΝΑΤΟική αντιπυραυλική ασπίδα" στην Αν. Ευρώπη».
Και πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελλάδας στη Μεσόγειο
Δε νοιάζονται βεβαίως μόνο για την αναζήτηση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών για διεθνείς συμμαχίες των αστών της Ελλάδας. Αναζητούν τρόπους αναβάθμισης του ρόλου της ΕΕ στη διεθνή ιμπεριαλιστική δράση και ασκούν κριτική στην κυβέρνηση γιατί δεν το επιδιώκει. Οι ίδιοι θα συμβάλουν σ' αυτό. Να τι λέει γι' αυτό η Ν. Βαλαβάνη: «Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου, πρέπει να συμβάλει στην ανάληψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών της ΕΕ για το Παλαιστινιακό - πέρα απ' τη χρηματοδότηση, κάθε φορά, της ανοικοδόμησης των υποδομών που καταστρέφουν οι βόμβες στη Γάζα. Χρειάζεται επίσης να αντιταχθεί στη διατήρηση ενός θλιβερού δευτερεύοντα ρόλου στη Μέση Ανατολή από την ευρωπαϊκή διπλωματία, ενταγμένου στις εκάστοτε αμερικανικές προτεραιότητες ή σε κοντόφθαλμες εθνικές στρατηγικές».
Οχι, λοιπόν, θλιβερό δευτερεύοντα ρόλο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στη Μέση Ανατολή, αλλά πρωταγωνιστικό θέλουν για την Ελλάδα και την ΕΕ.
Με τέτοια στρατηγική πώς να μην είναι «αγαπημένα παιδιά των αστών»; Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει πως «αν έχει τέτοιους φίλους τύφλα να 'χουν οι εχθροί»...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις