100 Χρόνια από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: Η Συνθήκη των Σεβρών

Τα ελληνικά στρατεύματα μπαίνουν στη Σμύρνη 

με αποστολή να εφαρμόσουν τη Συνθήκη των Σεβρών

Εχουν σχέση οι σημερινές εξελίξεις στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή με τα αποτελέσματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και το μοίρασμα της λείας των νικητριών κρατών; Οσο και αν η χρονική απόσταση είναι μεγάλη, οι συνθήκες διαφορετικές, τα αποτελέσματα που διαμόρφωσαν στην περιοχή τα κράτη που νίκησαν, με τη Συνθήκη των Σεβρών, τηρουμένων των αναλογιών, έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στις τωρινές εξελίξεις. Και μπορεί να δει κανείς το βασικό περιεχόμενο της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης», τα κράτη στα οποία εξελίχτηκαν και εξελίσσονται γεγονότα μετά από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακόμη και στη Βόρεια Αφρική, σε ένα βαθμό, στην επανάληψη της τότε Ιστορίας, με δεδομένες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τώρα. Ας δούμε πώς διαμορφώθηκε τότε η πραγματικότητα με τη Συνθήκη των Σεβρών.

***

Η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφτηκε πριν 94 χρόνια στις 10 Αυγούστου 1920, δυο χρόνια μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου για την περιοχή της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Τουρκία, Εγγύς και Μέση Ανατολή). Με τη Συνθήκη των Σεβρών, στην Ελλάδα παραχωρούνταν η Δυτική και Ανατολική Θράκη ως τη γραμμή Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη και τα νησιά Ιμβρος και Τένεδος, καθώς και η Σμύρνη με την ενδοχώρα της, όπου τυπικά αναγνωριζόταν η τουρκική κυριαρχία με το να κυματίζει η οθωμανική σημαία στα φρούρια της πόλης.

Η Σμύρνη, σύμφωνα με τα άρθρα 65-83 της Συνθήκης, μόνο μετά από 5 χρόνια και κατόπιν δημοψηφίσματος των κατοίκων της θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα. Η Ιταλία παραχωρούσε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, εκτός της Ρόδου, η οποία γινόταν αυτόνομη και μόνο μετά από δημοψήφισμα θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα.

Η Κωνσταντινούπολη αναγνωριζόταν πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους, υπό την αίρεση των συμμάχων, για την περίπτωση που η Τουρκία δε θα τηρούσε τα συμφωνημένα. Τα Στενά των Δαρδανελίων κηρύσσονταν ουδέτερη και αφοπλισμένη ζώνη.

Η Συνθήκη των Σεβρών αφόπλιζε την Τουρκία και άφηνε ελεύθερη τη δίοδο των Στενών, εκτός από τα πολεμικά και τα εμπορικά πλοία, πράγμα που έθετε κάτω από τον έλεγχο της Αγγλίας και της Γαλλίας το εμπόριο και την ασφάλεια των χωρών της Μαύρης Θάλασσας.

Η Ελλάδα αναλαμβάνει στρατιωτικά την επιβολή της

Η κυβέρνηση Βενιζέλου ανέλαβε τη δράση για την επιβολή της συγκεκριμένης Συνθήκης, η οποία απορρίφθηκε από την κυβέρνηση Κεμάλ Ατατούρκ. Ετσι, γενικεύτηκε, ουσιαστικά, ο πόλεμος στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, ο οποίος τυπικά ξεκίνησε το Μάη του 1919 και οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή.

Στις 2 Μάη (15 με το νέο ημερολόγιο) 1919, ελληνικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη ύστερα από απόφαση του Ανωτάτου Συμμαχικού Συμβουλίου του Συνεδρίου των Παρισίων. Η εκστρατεία είχε ξεκινήσει.

Η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών από τον 

Ελευθέριο Βενιζέλο εκ μέρους της Ελλάδας

Ποια είναι η θέση της Ελλάδας εκείνη την περίοδο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ποιες διεθνείς συνθήκες επικρατούσαν και ποια σχέδια υπήρχαν για την περιοχή της Εγγύς Ανατολής;

Η αστική τάξη της Ελλάδας ήθελε την περίοδο εκείνη να διευρύνει την εσωτερική αγορά με νέα εδάφη. Και προσέβλεπε σε τέτοια εδάφη όπου κατοικούσε και δρούσε ελληνικός πληθυσμός. Τέτοια ήταν τα παράλια της Μικράς Ασίας και η τότε Ανατολική Θράκη. Αλλά αυτή η επιδίωξη, χωρίς τους τότε ιμπεριαλιστές συμμάχους της, νικητές στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μπορούσε να ευοδωθεί. Ηδη η αστική τάξη ήταν αντιδραστική. Προσδοκούσε, λοιπόν, προσάρτηση εδαφών. Και αυτό συνδυαζόταν με τις επιδιώξεις ιμπεριαλιστικού μοιράσματος ολόκληρης της περιοχής, από τα Βαλκάνια έως την Εγγύς Ανατολή, σε περίοδο αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που επιπλέον ήταν σύμμαχος των ηττημένων στον πόλεμο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Οι νικήτριες του πολέμου δυνάμεις της Αντάντ ετοιμάζονται για το μοίρασμα του κόσμου και θέλουν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -παραπαίουσα πια και ηττημένη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα πετρέλαια και τα γεωστρατηγικής σημασίας εδάφη για τη δράση των μονοπωλίων είναι το λάφυρο. Η επιδίωξή τους για τη διάλυση της Αυτοκρατορίας, πλέον, είναι σαφής και γίνεται πράξη όταν, τον Οκτώβρη του 1918, την αναγκάζουν να υπογράψει τη Συνθήκη του Μούδρου, που οδηγεί στο διαμελισμό της Αυτοκρατορίας.

Η συμφωνία προέβλεπε: Οι σύμμαχοι της Αντάντ αποκτούσαν το δικαίωμα στρατιωτικής κατοχής των Στενών του Βοσπόρου. Η Τουρκία αναλάμβανε την υποχρέωση να αποστρατεύσει το στρατό της και να διατηρήσει τόσες ένοπλες δυνάμεις όσες ήταν απαραίτητες για τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης. Επίσης, να εξασφαλίζει διατροφή στα στρατεύματα κατοχής. Ο τουρκικός στόλος παραδιδόταν στις δυνάμεις της Αντάντ, καθώς και το στρατιωτικό υλικό της χώρας. Οι νικήτριες δυνάμεις αποκτούσαν το δικαίωμα να καταλάβουν στρατιωτικά όλα τα στρατηγικά σημεία της Τουρκίας τα οποία θεωρούσαν σημαντικά για τα συμφέροντά τους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχανε τη Μεσοποταμία, τη Συρία, την Υεμένη, την Κιλικία, τη Χατζάζη και το βιλαέτι της Αρμενίας. Με τη Συνθήκη των Σεβρών, που περιελάμβανε τη Συμφωνία του Μούδρου, η έκταση της Τουρκίας ελαττωνόταν έως το ένα πέμπτο. Η Συρία, η Παλαιστίνη, η Μεσοποταμία και η Χατζάζη κηρύσσονταν τυπικά ανεξάρτητα κράτη. Και λέμε τυπικά γιατί ουσιαστικά γίνονταν αποικίες - προτεκτοράτα, η πρώτη της Γαλλίας και οι άλλες της Μεγάλης Βρετανίας, μιας και τα κράτη αυτά, σύμφωνα με το άρθρο 22 της Συνθήκης, κρίνονταν μη ικανά για αυτοκυβέρνηση. Η Τουρκία έχανε κάθε επικυριαρχία πάνω στην Αίγυπτο, η οποία γινόταν προτεκτοράτο της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία παραχωρούνταν επίσης η Κύπρος, το Σουδάν, καθώς και τα δικαιώματα της Τουρκίας στη ναυσιπλοΐα του Σουέζ. Αναγνωριζόταν το προτεκτοράτο της Γαλλίας στο Μαρόκο και την Τυνησία και η Λιβύη παραχωρούνταν στην Ιταλία.

Επιπλέον, τα τρία ισχυρά καπιταλιστικά κράτη (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία), με ιδιαίτερη συμφωνία, μοίραζαν μεταξύ τους σε «σφαίρες επιρροής» και ό,τι απέμεινε ακόμα από την Τουρκία, με πρόσχημα να τη βοηθήσουν ν' αναπτύξει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Η Αγγλία γινόταν κυρίαρχος των πετρελαίων της Μεσοποταμίας.

Αστική επανάσταση στην Τουρκία

Η Συμφωνία του Μούδρου, στην πραγματικότητα, ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά της αστικής επανάστασης με επικεφαλής τον Κεμάλ Ατατούρκ. Ο πόλεμος και η ήττα είχαν σπρώξει τη χώρα σε μια βαθιά κρίση, που γρήγορα μετατράπηκε σε επαναστατική κατάσταση, μέσα από την οποία ξεπήδησε η ένοπλη λαϊκή αντίσταση.

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» 

για τη Συνθήκη των Σεβρών. Μόνο το ΚΚΕ 

είπε την αλήθεια στον ελληνικό λαό 

για τις περιπέτειες στις οποίες τον έβαλε 

η αστική τάξη

Οι δυνάμεις της Αντάντ έπρεπε να αντιμετωπίσουν το επαναστατικό κίνημα της Τουρκίας και βρήκαν πρόθυμη την άρχουσα τάξη της Ελλάδας και την κυβέρνηση Βενιζέλου να το κάνει.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου -ως εκφραστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης στη χώρα- βλέπει το ιδανικό περιβάλλον για να υλοποιήσει την επιδίωξη προσάρτησης νέων εδαφών και αύξησης των ορίων της δικής της αγοράς. «Μεγάλη Ιδέα» την ονόμασαν. Στο πλαίσιο του μοιράσματος μεταξύ των νικητών ιμπεριαλιστικών κρατών και με την αξιοποίηση της συμμετοχής της στον πόλεμο στο πλευρό τους, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας πίστευε ότι θα της εξασφάλιζαν εδάφη με το πρόσχημα της ύπαρξης σ' αυτά ελληνικών πληθυσμών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το Γενάρη του 1919, άρχισε στο Παρίσι η Συνδιάσκεψη της Ειρήνης, με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία. Ο Βενιζέλος πηγαίνει ο ίδιος στο Παρίσι για να διεκδικήσει και διπλωματικά την υλοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας». Οι ιμπεριαλιστές υπέβαλαν στην κυβέρνηση του Βενιζέλου το αίτημα αποστολής ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Σμύρνη και η κυβέρνηση Βενιζέλου ανταποκρίθηκε. Ετσι, στις 15 Μάη 1919 άρχισε η απόβαση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Στις 28/7 (10/8 με το νέο ημερολόγιο) 1920 υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία, υποτίθεται, ότι οι νικήτριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο παραχωρούσαν εδάφη του οθωμανικού κράτους στην Ελλάδα. Η αστική τάξη στη χώρα πανηγυρίζει για την Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Αλλά η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών και η ανάθεση της επιβολής της βασικά στον ελληνικό στρατό προμήνυαν νέο πόλεμο, στο έδαφος της Τουρκίας πλέον, και ας αναγγελλόταν ως συμφωνία ειρήνης. Ετσι και αλλιώς, ο ελληνικός στρατός είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη από το Μάη του 1919, ενώ πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στον στρατό του Κεμάλ είχαν προηγηθεί της Συνθήκης. Ο ελληνικός στρατός βρισκόταν σε διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και συμμετείχε στην εισβολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Αντάντ στη Σοβιετική Ρωσία (Ουκρανική Εκστρατεία στα 1919).

Το ΣΕΚΕ για τη Συνθήκη

Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), αν και νεαρό τότε κόμμα με λιγοστές δυνάμεις, πάλευε ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις κατακτητικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, που μόνο δεινά φόρτωνε το λαό. Είναι χαρακτηριστική η εκτίμησή του για τη Συνθήκη των Σεβρών, όταν σύσσωμη η αστική τάξη πανηγύριζε για την υπογραφή της. Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) όχι μόνο καταγγέλλει τη Συνθήκη αλλά προειδοποιεί το λαό για τους κινδύνους που περικλείει για νέους πολέμους και πώς η εργατική τάξη, ο λαός μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτούς, αποσπάσματα της οποίας δίνουμε πιο κάτω. Πηγή τα «Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ, τόμος Α', σελ. 104-110».

« (...) το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα, το οποίον προείδε τον παγκόσμιον πόλεμον και εχαρακτήρισεν αυτόν ανταξίως των ιμπεριαλιστικών και ληστρικών του σκοπών, δεν ηπατήθη, ούτε ως προς την ειρήνην, η οποία ηδύνατο να προκύψη δι' όλας τας χώρας και δι' όλους τους λαούς, ούτε ειδικώς διά την ειρήνην, η οποία θα προέκυπτε διά τον λαόν της Ελλάδος.

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας 

«Εμπρός» δυο μέρες μετά την υπογραφή 

της Συνθήκης, ένα μόνο παράδειγμα 

από τις αυταπάτες περί ειρήνης 

που καλλιεργούσε η αστική τάξη στο λαό

Πράγματι, αι συνθήκαι τας οποίας συνήψαν οι ιμπεριαλισταί της Ευρώπης εις Βερσαλλίας, το Νεϊγύ και τη Σεβρ, ουδέν άλλο αποτελούν ή την επίσημον σφράγισιν της απάτης και της εκμεταλλεύσεως των λαών, τους οποίους παρέσυραν εις τον πόλεμον. Υπό το πρόσχημα της Κοινωνίας των Εθνών και την κατασυντριβή του γερμανικού μιλιταρισμού και της αυτοκρατορίας των Χοεντζόλερν και των Αψβούργων, οι ιμπεριαλισταί της Αγγλίας έδεσαν με νέα δεσμά τους λαούς και απέδειξαν τας εγκληματικάς και ληστρικάς προθέσεις των. Το δήθεν δόγμα των περί ελευθέρας διαθέσεως των εθνών και ελευθέρας αναπτύξεως των μικρών λαών κατεκουρέλιασαν αυτοί οι ίδιοι, οι οποίοι εξακολουθούν ακόμη να διατηρούν υπό την κατοχήν των την Ιρλανδίαν, την Αίγυπτον, τας Ινδίας, την Συρίαν, την Μεσοποταμίαν, την Παλαιστίνην, την Κύπρον και πολλά ακόμη εδάφη της τουρκικής αυτοκρατορίας, τα οποία εκμεταλλεύονται, οι οποίοι, είναι γνωστόν, εγκατέστησαν πολιτικόν και οικονομικόν έλεγχον εις όλας τας ηττηθείσας χώρας, αφού κατέλαβον διά της βίας τας πλουτοφόρους πηγάς αυτών, οι οποίοι εξεβίασαν την προσχώρησιν όλων σχεδόν των μικρών εθνών εις τον πόλεμον, οι οποίοι έπνιξαν εις το αίμα την σοβιετικήν δημοκρατίαν της Ουγγαρίας και οι οποίοι εκήρυξαν τον αποκλεισμόν, οργάνωσαν συνωμοσίας και τέλος επενέβησαν διά των όπλων εναντίον του ελευθέρου λαού των εργατών και χωρικών της Ρωσικής Σοβιετικής Δημοκρατίας. (...) Ο πόλεμος δεν ετελείωσεν. Απλώς διά της ειρήνης ταύτης ετέθησαν αι βάσεις των πολέμων της αύριον τους οποίους μελετούν να εξαπολύσουν εκ της Βαλκανικής εις την Ασίαν και εις την ανατολικήν Ευρώπην, εναντίον του λαού της Ρωσίας και κάθε άλλου λαού ο οποίος θα ετόλμα ν' αποτινάξη τον ζυγόν των κυρίων του.(...)

Απέναντι της καταστάσεως ταύτης η οποία εξωτερικώς μεν οδηγεί την χώραν προς νέους αγνώστους πολέμους και νέας συμφοράς, εσωτερικώς δε οδηγεί αυτήν εις την πλέον αδυσώπητον χρεωκοπίαν και αθλιότητα, που επαυξάνει το αδιέξοδον και την απόγνωσιν των ταλαιπωρημένων μαζών, το Σοσιαλιστικόν εργατικόν κόμμα υψώνει την φωνήν του και καταγγέλλει ως συνένοχα και υπεύθυνα όλα εν γένει τα αστικά κόμματα, όσα προ και κατά τη διάρκειαν του πολέμου εκυβέρνησαν την χώραν κ' εβοήθησαν εις την πολιτικήν του πολέμου, της πιέσεως και της υποδουλώσεως του λαού.(...)

Η ώρα του νέου πολέμου έφθασεν! Ο εχθρός ευρίσκεται εντός των συνόρων και όχι πέραν αυτών! Είναι αυτοί οι εκμεταλλευταί μας οι οποίοι κρύπτονται όπισθεν των διαφόρων αστικών κομμάτων και οι οποίοι εμφανίζονται ενώπιον του λαού με πατριωτικά και εθνικιστικά ενδύματα, ενώ οι ίδιοι ως εργοδόται, ως τραπεζίται, ως τοκισταί, ως γαιοκτήμονες, ως έμποροι, ως πολιτικοί τυραννούν και καταπιέζουν τον τόπο. Αυτοί είναι οι πραγματικοί -οι φυσικοί- εχθροί μας. Κατά τούτων όλων, άνευ ουδεμίας διακρίσεως, καλεί το Σοσιαλιστικόν εργατικόν κόμμα τους εργάτας και χωρικούς να ενωθούν, να οργανωθούν. Κατά τούτων πάντων των εκμεταλλευτών και τυράννων μας, καλεί το Κόμμα μας τους εργάτας, τους χωρικούς και όλους τους βιοπαλαιστάς να αμυνθούν! Η ιστορία του κινήματος των προλεταρίων, των εκμεταλλευομένων όλου του κόσμου, μαρτυρεί ότι ουδεμία τυραννία ποτέ κατέπεσε άνευ της πρωτοβουλίας και της εξεγέρσεως των τυραννουμένων.(...)».

Η πάντα πρόθυμη αστική τάξη της Ελλάδας

Η Ιστορία του μεταπολεμικού κόσμου, μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και η δράση της αστικής τάξης της Ελλάδα δείχνει έναν αδίστακτο επιθετικό χαρακτήρα, αναζητώντας ενεργητικότατο ρόλο στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής δράσης, που επαναλαμβάνεται διαχρονικά. Η συμμετοχή της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Σοβιετική Ρωσία το 1919, η ανάληψη της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας το 1950 αλλά και στις σύγχρονες συνθήκες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία) αναδεικνύουν και τους κινδύνους για την εργατική τάξη της Ελλάδας, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με δεδομένη την ολοένα και πιο αποφασιστική αναζήτηση συμμετοχής σε πολεμική δράση τώρα, στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή μας, και με επιδίωξη ανάληψης ρόλου ως δύναμη σταθερότητας, από την Ουκρανία ως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αναζητά, βεβαίως, μεγαλύτερη συμμετοχή και δράση για μεγαλύτερα οφέλη του κεφαλαίου της Ελλάδας.

Δίνουμε στη συνέχεια μερικές από τις πιο πρόσφατες κυβερνητικές τοποθετήσεις που δείχνουν τις στρατιωτικοπολεμικές φιλοδοξίες και την ετοιμότητα συμμετοχής σε κάθε ιμπεριαλιστική δράση.

Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη τοποθέτηση του υπουργού Αμυνας της Ελλάδας στο συνέδριο του «Economist», που είπε: «Είναι καιρός να δούμε μια καινούργια θέση και ρόλο της Ελλάδας σε εθνικό επίπεδο, που σχετίζεται με την ασφάλεια και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, ιδιαίτερα εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης ως το νοτιοανατολικό σκέλος της Ευρώπης. Στο σύγχρονο περιβάλλον, η θέση της Ελλάδος είναι σημαντική, όχι μόνο γι' αυτήν αλλά και ολόκληρο τον κόσμο (...) οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και στη Μαύρη Θάλασσα δηλώνουν ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις ασφάλειας και αρχίζουμε πλέον να μιλάμε για συλλογική ασφάλεια (...) Είναι τώρα, 25 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ένας νέος ψυχρός πόλεμος που μπορεί να δημιουργείται (...) δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ασφάλεια και οι συρράξεις ξεκινούν από τη Βόρεια Αφρική και καταλήγουν στη Μαύρη Θάλασσα (...) Η περιοχή αυτή βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης γεωπολιτικής και είναι μια περιοχή που ορίζει τα σύνορα της ΕΕ, όπου ενεργειακοί διάδρομοι περνούν, όπου χτίζεται η σχέση του δυτικού κόσμου με τη Ρωσία και το Ισλάμ. Είναι μια περιοχή η οποία θα ορίσει την παγκόσμια σταθερότητα για τα χρόνια που έρχονται (...) Οταν πρόκειται για την άμυνα της συλλογικής μας ασφάλειας έναντι του αραβικού κόσμου το χειρότερο πρέπει να επιλεχθεί (...) η παγκόσμια σταθερότητα χρειάζεται τη δυτική παρουσία. Το πιο επικίνδυνο σήμα που μπορούμε να δώσουμε στον κόσμο είναι ότι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν είναι αποφασισμένες να δράσουν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή όσον αφορά την ασφάλεια. Η Ευρώπη πρέπει ν' αναλάβει τις ευθύνες της (...) να συμβάλλει στην αποστολή της Ατλαντικής Συμμαχίας και στις στρατιωτικές στοχευμένες επεμβάσεις».

Αλλά και μετά τις επισκέψεις του σε στρατιωτικά φυλάκια και μονάδες στην παραμεθόριο στο Αιγαίο, ο υπουργός Αμυνας είπε:

«Στο μέτωπο ρευστότητας και αστάθειας που καλύπτει όλη την περιοχή μας, από τον Καύκασο, την Ουκρανία μέχρι και όλο το εύρος της Βορείου Αφρικής, με κορύφωση τα όσα γίνονται αυτόν τον καιρό στη Συρία αλλά και στο Ιράκ, υπάρχει μία όαση ασφάλειας, που είναι η Ελλάδα. Οαση σταθερότητας, με σταθεροποιητικό ρόλο, οσάκις αυτό χρειαστεί. Γι' αυτό και, από κοινού με τη στρατιωτική ηγεσία, κάθε φορά που μας ζητείται, ανταποκρινόμαστε θετικά σε οτιδήποτε μπορεί να συνδράμει τη Διεθνή Κοινότητα με βάση τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου αλλά και τις συμβατικές μας υποχρεώσεις απέναντι στη Συμμαχία και την ΕΕ».

Στον απολογισμό με τη λήξη της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ ο Δ. Αβραμόπουλος τόνισε: «Πρέπει να εξετάσουμε τα ζητήματα ασφαλείας στην Ανατολική Ευρώπη και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, κυρίως λαμβάνοντας υπόψη την κρίση στην Ουκρανία, τις συνεχιζόμενες εσωτερικές συγκρούσεις στη Συρία και την πρόσφατη εξέγερση στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή του. Η κρίση στην Ουκρανία συνιστά μείζονα στρατηγική εξέλιξη, η οποία δείχνει επιστροφή σε προκλήσεις σχετικές με τη χρήση βίας και με την απειλή χρήσης βίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Πρέπει να τονίσω το γεγονός ότι σε αυτό το γεωπολιτικό περιβάλλον η Ελλάδα παραμένει πόλος σταθερότητας και ο Νοτιοανατολικός ευρωπαϊκός παράγοντας για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών και συμφερόντων».

Ενώ, μετά το πέρας της άσκησης της Πολεμικής Αεροπορίας «Καμπέρος 2014», με χρήση πραγματικών πυρών, στο Πεδίο Βολής Κρανέας Ελασσόνας, ο υπουργός Αμυνας, Δ. Αβραμόπουλος, για μία ακόμα φορά προπαγάνδισε ανοιχτά τον προσανατολισμό που δίνεται στις Ενοπλες Δυνάμεις, με την ενεργό εμπλοκή τους στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, λέγοντας ότι το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων επιτρέπει «σε όλους εμάς, που εκπροσωπούμε τη χώρα έξω από τα σύνορά της, να ισχυριζόμαστε πειστικά ότι διαθέτουμε ένα από τα πιο αξιόπιστα και ισχυρά αμυντικά συστήματα της Ευρώπης... Ο σκοπός τον οποίο καλούνται να εκπληρώσουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι να διασφαλίζουν την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας, να είναι παρούσες όπου το Διεθνές Δίκαιο τις καλεί».