Αργεντινισμός ή βαρβαρότητα;

Αυτή η έντονη καταπίεση που νιώθουν κάποιοι στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, τους κάνει συχνά ευάλωτους σε συνειδησιακές παγίδες, οι οποίες κάθε άλλο παρά τυχαία έχουν στηθεί. Ο λόγος για τα λογής-λογής αργεντινέζικα(και άλλα) θαύματα που σαν ματζούνια και καταπλάσματα για όλες τις νόσους, τα διαλαλούν οι πολιτικοί του κομπογιανιτισμού, πιστοί πάντα στο καθήκον του αποπροσανατολισμού και της παραμύθας. Γιατί αν μπορεί η Αργεντινή για παράδειγμα να σωθεί από μια αστική-αριστερή κυβέρνηση, γιατί να μην μπορεί να σωθεί και η Ελλάδα από μια αστική-αριστερή-ΣΥΡΙΖΑ plus[1] κυβέρνηση;(Μπορεί βέβαια κάποιος να ισχυριστεί και το αντίθετο, ότι αφού δεν έπιασαν αυτοί οι “αριστεροί” χειρισμοί, καλά κάναμε τελικά εμείς και μπήκαμε στο μηχανισμό στήριξης)

Βέβαια δεν είναι μόνο οι συριζαίοι και τα κάθε τύπου σχέδια Β που αντλούν από τέτοια παραδείγματα, αλλά και διάφοροι χώροι που μπορεί να αυτοπλασάρονται ως μαρξιστές, ως λενινιστές ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, ερωτοτροπούν με τέτοιες ιδέες άσχετα με το πόσο τις πολέμησαν οι θεωρητικοί τους οποίους υποτίθεται ότι ασπάζονται και ότι πίνουν νερό στο όνομα τους.

Τι είναι όμως αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή;

Χωρίς να χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός, και εγώ σίγουρα δεν είμαι, αυτό που βλέπουμε στην αργεντινή είναι μια προσπάθεια διαχείρισης της οικονομικής κρίσης που έχει αλύπητα χτυπήσει την χώρα, και που για αυτήν ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και μόνον αυτός. Είναι η αστική τάξη της χώρας εκείνη που δανειζόταν, εκείνη που επένδυε, εκείνη που έφερε την χώρα στην κρίση, και τώρα προσπαθεί να παρουσιάσει τα δικά της αδιέξοδα σαν αδιέξοδα του ίδιου του λαού, και για να τον πάρει με το μέρος της καμώνεται ότι κονταροχτυπιέται για χάρη του με τους κεδροσκόπους και τους τοκογλύφους. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι αυτή η αστική τάξη είναι που έμπασε τους κερδοσκόπους, τους δανειστές και τους μπαταχτσήδες σε περιόδους ανάπτυξης, και τώρα που το πράγμα μπλόκαρε κοιτάνε πως να τα μπαλώσουν, όχι για χάρη του λαού, αλλά για το καλό της δικής τους κερδοφορίας.

Εδω το θαυματουργό μείγμα που ολα τα θεραπεύει!

Το έργο αλώστε το είδαμε να παίζεται ξανά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και δεν έχει τόση σημασία αν η διαχείριση έχει πρόσημο νεοφιλελεύθερο, αριστερό, ή δικτατορικό, διότι και στις τρείς περιπτώσεις ή ίδια η αστική τάξη είναι εκείνη που βρήκε διέξοδο μέσα από αυτά τα τρία διαφορετικά προσωπεία του καπιταλισμού. Ο ίδιος ο αργεντίνικος λαός πήγαινε από τη μια κρίση στην άλλη, δεμένος στο άρμα της ανάπτυξης ή της ύφεσης, που και στη μια και στην άλλη περίπτωση του έστυβε τον ιδρώτα και του έπινε το αίμα. Όσο για την εναλλαγή κυβέρνησης, που και ο ΣΥΡΙΖΑ την παρουσιάζει σαν το φάρμακο για την ποδάγρα, στην Αργεντινή η κυβέρνηση έφυγε με ελικόπτερο, κι όμως οι “αριστεροί” κατάφεραν να καπελώσουν το κίνημα διαμαρτυρίας εν τη γενέσει, να πάρουν με το μέρος τους τους επικεφαλής του, και να τους εντάξουν στο ευρύτερο κυβερνητικό τους σχήμα. Η όποια ανάπτυξη γνώρισε από τότε η Αργεντινή, στηρίχθηκε στους ώμους του ίδιου του λαού της, που έβλεπε μέρα με τη μέρα τα εργασιακά του δικαιώματα να τον αποχαιρετούν, για χάρη της οικονομικής προόδου της χώρας, δηλαδή των καπιταλιστικών επενδύσεων. Αν η εναλλαγή του κυβερνητικού σχήματος και του τρόπου διαχείρισης κατάφερε κάτι, είναι να δώσει για κάποια χρόνια μια ανάσα στο ντόπιο κεφάλαιο, και να παρατείνει τα αδιέξοδα του λαού της Αργεντινής. Για παραπάνω πληροφορίες σχετικά δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Συχνά όταν πηγαίνει η κουβέντα στην Αργεντινή όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει “ναι αλλά τι θα ήταν καλύτερα να τους είχε κάνει το ΔΝΤ ότι έχει κάνει και σε εμάς; Μεταξύ δυο κακών δεν ισχύει ότι το μη χείρον βέλτιστο;”. Αυτή η ερώτηση από πίσω της κρύβει μια μεγάλη παγίδα. Καταρχήν ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα στηριχθεί στον καλύτερο από τους δύο εκμεταλλευτές, διότι και στην μια και στην άλλη περίπτωση, ο άξονας είναι η κερδοφορία, και η κερδοφορία τους περνάει μέσα από την εκμετάλλευση του, έτσι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν πρόκειται να τον λυπηθεί. Ακόμα και αυτά που μοιάζουν εκ πρώτης όψεως με παραχωρήσεις, είναι εκ της φύσεως του καπιταλισμού αναγκαίο να παρθούν πίσω με τον έναν η με τον άλλο τρόπο αργά ή γρήγορα(συνήθως γρήγορα). Δεύτερον, η λογική του μικρότερου κακού αποτελεί τέχνασμα του αστικού συστήματος για να μπορεί να ενσωματώνει στους σχεδιασμούς του τις λαϊκές μάζες, να εμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, να μην αφήνει το εργατικό κίνημα να χειραφετηθεί. Το μικρότερο κακό αποτελεί ένα είδος εκβιαστικού διλλήματος, που σου δείχνει και το καρότο και το μαστίγιο ταυτόχρονα και σε εκβιάζει να αποδεχτείς το καρότο για να μην εισπράξεις το μαστίγιο. Σε κάθε περίπτωση οδηγεί σε συμβιβασμό, σε αποδοχή μιας τελικά μονόδρομης κατάστασης, και απομακρύνει την εργατική τάξη από καθαρά, δικά της αιτήματα, γύρω από τα οποία πρέπει να εστιάσει τον αγώνα της. Στην θέση τους, τοποθετεί αιτήματα της αστικής τάξης, συγκαλυμμένα έτσι ώστε να μοιάζει ότι μέσα από αυτά κάτι έχει να κερδίσει και ο λαός. Τέτοιου είδους λογική είναι και η λογική της ανάθεσης που τη βλέπουμε να μεσουρανεί στη χώρα μας, με το ΣΥΡΙΖΑ να μας λέει ότι αν βγει αυτό στην κυβέρνηση μπορεί να έχουν οι καπιταλιστές και την πίτα ολάκερη και να είναι και ο λαός χορτάτος. Αυτό για κάποιον που θέλει να αυτοαποκαλείται μαρξιστής αποτελεί ξεδιάντροπο ψέμα, μιας και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης βρίσκονται σε αντίθεση με αυτά της αστικής τάξης, ο όποιος πρόσκαιρος συμβιβασμός οδηγεί με τον έναν η τον άλλο τρόπο στην ενσωμάτωση. Η προέκταση δε της λογικής του “είναι προτιμότερο για εμάς να στηρίξουμε την ντόπια αστική  τάξη”, είναι αυτή που οδηγεί τελικά τους λαούς να αιματοκυλιστούν στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούριο, δεν συμβαίνουν πρώτη φορά, υπάρχει άφθονη πρότερη πικρή εμπειρία, το ζήτημα είναι κατά πόσο αυτή η εμπειρία έχει γίνει συνείδηση των λαϊκών μαζών. Το χρέος μας εμάς που θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε κομμουνιστές, είναι όχι να ενισχύουμε τις αυταπάτες με το να αναπαράγουμε ως κάτι θετικό τα όσα συμβαίνουν στην Αργεντινή και αλλού, ως μια μορφή αντίδρασης βρε αδερφέ που μπρός το ολότελα να λέμε και πάλι καλά. Χρέος μας είναι να λέμε ξεκάθαρα τι βρίσκεται από πίσω από τα διαχειριστικά ιδεολογήματα, και να κάνουμε τον κόσμο να καταλάβει ότι αυτού του είδους οι “λύσεις” είναι λύσεις για το κεφάλαιο και ότι δεν πηγαίνουν τους λαούς ούτε ένα βήμα μπροστά, αλλά αντίθετα, σκάβουν βαθύτερα το λάκκο από τον οποίο η συνείδηση τους πρέπει να ξεφύγει.

[1] Plus με την έννοια ότι θα χρειαστεί αν θέλει να κυβερνήσει να κάνει διαφόρων αποχρώσεων συνεργασίες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Poexania