"Ανάγκα και θεοί πείθονται"...

Ο

ι συχνές πυκνές πια παραινέσεις αστικών επιτελείων προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να συναινέσουν σε ζητήματα που η αστική τάξη ιεραρχεί ψηλά ως καίριας σημασίας για τα συμφέροντά της, δε γίνονται εν κενώ αλλά στη βάση του κοινού στρατηγικού πλαισίου εντός του οποίου κινούνται τα κόμματα αυτά. Κοινή είναι η στρατηγική, κοινά και τα προτάγματα, άρα γιατί όχι συναίνεση, που μπορεί να εγγυηθεί την αποτελεσματικότερη και ταχύτερη προώθησή τους. Πόσο μάλλον σε μια εποχή και σε μια περιοχή όπου οι αντιθέσεις οξύνονται, οι ανταγωνισμοί γιγαντώνονται και ενώ εντείνεται η προσπάθεια του ντόπιου κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του, για αναβάθμιση της θέσης του ώστε να εξασφαλίσει καλύτερη συμμετοχή στη μοιρασιά της «λείας»

Σ' αυτές τις συνθήκες η ισχύς «εν τη ενώσει», μοιάζει να σκέφτεται το κεφάλαιο, που θέλει το πολιτικό του προσωπικό συναινετικά να «τρέξει» διάφορα ζητήματα. Είτε αφορούν στη διαμόρφωση ενιαίας στάσης απέναντι στα όσα τίθενται προς διαπραγμάτευση με την τρόικα ή, τουλάχιστον, στα βασικότερα από αυτά. Είτε στη διασφάλιση συνθηκών πολιτικής σταθερότητας στο εσωτερικό της χώρας, για την απρόσκοπτη εσωτερική λειτουργία του συστήματος και την προστασία του από ανεπιθύμητες αναταράξεις.

Αλλωστε, η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός δεσμευτικού πλαισίου λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι τωρινή. Προωθείται από καιρό και μέσα από άλλους δρόμους, π.χ., τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος ή νομοθετικών παρεμβάσεων, όπως αυτή για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων.

Απ' όλες τις σχετικές παρεμβάσεις προκύπτει μία ακόμα επιδίωξη: Να διασφαλιστεί η συναίνεση του λαού στη στρατηγική που τον γονατίζει για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Απ' τις παραινέσεις για συναίνεση που διατυπώνονται στο εσωτερικό της χώρας, μέχρι την αγωνία του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη νομιμοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, την κρίση εμπιστοσύνης και «τη δημιουργία δυσπιστίας στο δημοκρατικό σύστημα ως σύνολο». Εμμέσως πλην σαφώς, λένε στο λαό ότι όποιες διαφορετικές επιλογές έχει δεν μπορούν να βγουν έξω από ορισμένα δεδομένα: Την πορεία της χώρας εντός ΕΕ, την δημοσιονομική σταθερότητα, την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (βλ. μεταρρυθμίσεις), την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, την αναγνώριση της λεγόμενης «επιχειρηματικότητας» ως της απαραίτητης προϋπόθεσης για την ανάπτυξη, τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρας, όπως το ΝΑΤΟ, την «εθνική ομοψυχία» στην εξωτερική πολιτική της χώρας, στον ανταγωνισμό ή τα παζάρια της ελληνικής αστικής τάξης με άλλες γειτονικές (π.χ., Τουρκία) κλπ. Οπως άλλωστε σημειώνουν αστοί αναλυτές, οι άξονες αυτοί δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση, εφόσον αναφερόμαστε σε ένα «σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος». Δεν μπορούν, με απλά λόγια, να τεθούν σε αμφισβήτηση γιατί εκφράζουν την στρατηγική του κεφαλαίου.

Θέλουν τη συναίνεση του λαού στην πολιτική που θα συνεχίσει να τσακίζει τα δικαιώματά του, όποιος και αν αναλάβει τη διαχείριση. Αυτό το γνωρίζουν καλά. Εξού και οι έμμεσες συστάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ να προσέχει μέχρι πού τραβάει το σκοινί της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, γιατί αύριο μπορεί να βρίσκεται στη δική της θέση.

Αντικειμενικά, αυτή η διαδικασία αξιοποιείται για την ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της ανάληψης της διακυβέρνησης.