Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα "στοιχειώνει" τους εφιάλτες των αστών!

Τ

Η σημαία της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας

ο Νοέμβρη του 1949, πριν από 65 χρόνια, ιδρύθηκε η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Το Νοέμβρη του 1989, 40 χρόνια μετά και 25 χρόνια πριν από σήμερα η πτώση του λεγόμενου «τείχους του Βερολίνου» συμβολίζει την αρχή του τελευταίου επεισόδιου σε μια αντεπαναστατική διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί τα επόμενα 2 χρόνια σε όλα τα σοσιαλιστικά κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, με τελικό αποτέλεσμα τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991.

Το ζήτημα της «πτώσης του τείχους» είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και γενικότερα στην αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα.

Τα πρώτα χρόνια μετά την αντεπανάσταση, ο κομπασμός και η θριαμβολογία των νικητών ξεχείλιζε από παντού, όπως πληθαίναν και οι αποκηρύξεις, οι δηλώσεις μετανοίας των κάθε λογής πρώην κομμουνιστών, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την πιο σημαντική προσπάθεια του εργατικού κινήματος στην Ιστορία του, αυτή της συγκρότησης της εξουσίας της εργατικής τάξης και την προσπάθεια οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Στις σημερινές συνθήκες, που η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στα εργατικά - λαϊκά στρώματα έχουν στραπατσάρει τη φιλολογία για το αήττητο και άτρωτο του καπιταλισμού, η υπόμνηση της ήττας του εργατικού κινήματος στον 20ό αιώνα έχει ως στόχο να παρεμποδίσει κάθε σκέψη που μπορεί να βγει έξω από τα όρια του σημερινού συστήματος. Το επιχείρημα λίγο - πολύ έχει ως εξής: «Ετσι είναι ο κόσμος, άδικος με εκμετάλλευση, οι φτωχοί πάντα θα την πληρώνουν, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση κάθε άλλη προσπάθεια, όπως απέδειξε η Ιστορία, θα είναι ουτοπία, χίμαιρα που οδηγεί σε τραγωδία. Αποδέξου λοιπόν τον καπιταλισμό ως έχει, στήριξε την ευημερία του, γιατί μόνο τότε υπάρχει και κάποια πιθανότητα κάπως καλύτερα να ζήσεις και εσύ. Το πολύ - πολύ άμα θέλεις κάτι πιο "ριζοσπαστικό" ταΐσου με το κουτόχορτο πως με μια "αριστερή διακυβέρνηση" ο καπιταλισμός θα εξανθρωπιστεί, θα ρυθμιστεί, θα ελεγχθεί και κάπου στο απροσδιόριστο και άγνωστο μέλλον μπορεί να μεταμορφωθεί και σε σοσιαλισμό».

Τ

ο παραπάνω πλαίσιο σκέψης είναι κυρίαρχο. Αποτελεί μια σοβαρή και βαριά επίπτωση της προσωρινής - ήττας του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, της υποχώρησής του στο κλείσιμο του 20ού αιώνα. Επίπτωση που επιδρά ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη σήμερα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα με μέλλον ακόμα και διεκδίκησης των πιο ζωτικών αιτημάτων για το λαό, ακόμα και άμυνας - αντίστασης στην αντιλαϊκή επίθεση εάν δε συνδέεται με μια ευρύτερη προοπτική εάν δε συνδέεται με μια πεποίθηση για την ανάγκη «αλλαγής του κόσμου», εάν περιορίζεται στη διαπραγμάτευση γύρω από ψίχουλα ή του πόσο θα χάσουν οι εργαζόμενοι.

Είναι, λοιπόν, κρίσιμο για το παρόν και το μέλλον του εργατικού - λαϊκού κινήματος η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με τα ψέματα, τις ανακρίβειες, τις συκοφαντίες για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα, η αποκάλυψη σε πλατύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα - χωρίς ωραιοποιήσεις και ετεροχρονισμούς - των μεγάλων κατακτήσεων που προσέφερε η πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ανθρώπινη Ιστορία. Πολύ περισσότερο είναι σημαντική η αποκάλυψη των αιτιών που οδήγησαν στην ήττα, στην αντεπανάσταση, στην υποχώρηση.

Το ΚΚΕ στο 18ο Συνέδριό του ξεκαθάρισε μια σειρά ζητήματα, έβγαλε μια σειρά συμπεράσματα που το βοήθησαν να διαμορφώσει και τη δική του αντίληψη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση όπως αποτυπώθηκε και στο νέο Πρόγραμμα που διαμόρφωσε στο 19ο Συνέδριο. Ανέδειξε, επίσης, ότι παρά την υποχώρηση του κινήματος, παρά την υποχώρηση στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, το κύριο ζήτημα είναι η ρεαλιστικότητα και επικαιρότητα σήμερα του σοσιαλισμού που προκύπτει μέσα από όλες τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και το ενδεχόμενο ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου συνηγορούν στα παραπάνω.

Τ

ο βασικό συμπέρασμα του ΚΚΕ για τις αιτίες της ανατροπής και της αντεπανάστασης ήταν ότι μέσα από μια μακρόχρονη πορεία λανθασμένης επίλυσης αντιφάσεων και κυρίως προσπάθειας αντιμετώπισης προβλημάτων του σοσιαλισμού με «εργαλεία» του καπιταλισμού και της αγοράς, ενισχύθηκαν κοινωνικές δυνάμεις που είχαν συμφέρον από την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας, δυνάμεις που κυριάρχησαν πολιτικά μέσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα εξουσίας, μετατρέποντάς τα από κόμματα της επανάστασης σε κόμματα της αντεπανάστασης. Η αντεπανάσταση πραγματοποιήθηκε από μέσα και από τα πάνω με την ταυτόχρονη βεβαίως υπονομευτική παρέμβαση του ιμπεριαλισμού.

Τα στοιχεία της ιστορικής έρευνας όλο και περισσότερο επιβεβαιώνουν αυτήν τη θέση. Η ανατροπή της εξουσίας στη ΓΛΔ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στο τεύχος 6 της ΚΟΜΕΠ (Νοέμβρης - Δεκέμβρης 2014) που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες δημοσιεύεται η μετάφραση συνέντευξης του Χάιντς Κέσλερ, μέλους του ΠΓ του ΕΣΚΓ (SED) και υπουργού Αμυνας της ΓΛΔ, ενός από αυτούς που μειοψήφησαν και αντιστάθηκαν στην προώθηση της αντεπανάστασης. Τα γεγονότα που περιγράφει δείχνουν ξεκάθαρα ότι η προσπάθεια υπονόμευσης της ΓΛΔ ξεκίνησε μέσα από το ΠΓ και την ΚΕ του Κόμματος, βεβαίως με την ανάλογη παρέμβαση και στήριξη του ΚΚΣΕ. Ολη η αλυσίδα των γεγονότων από την παύση Χόνεκερ (με το πρόσχημα των λόγων υγείας) μέχρι τη σύλληψη, τη φυλάκιση στελεχών του ΕΣΚΓ που δε συναίνεσαν στην αντεπανάσταση είναι αποκαλυπτική.

″Ρ″