Η μάχη και η Μάχη

Μ

ου γύρισαν τ' άντερα απ' την τόση έλλειψη άντερων. Τα νομικά που σπούδασα τα πήρα και τα έκαμα ένα κουβάρι, ένα σβώλο απ' αυτούς που τους καταπίνεις για να πνιγείς. Εχουν περάσει και λίγες μόνο μέρες από την «επετειακή» ενασχόληση με την κακοποίηση των γυναικών, όσες κι απ' την «αντίσταση» στην τρόικα και τις κραυγές που προσπαθούν να μας πείσουν ότι επίκειται η Εξοδος του Μεσολογγίου, ήρθε κι έδεσε η ελεύθερη πολιορκημένη αίσθηση αναγούλας που καλλιεργείται στο κοινωνικοπολιτικό θερμοκήπιο των ημερών. Εν συντομία το γεγονός.

Τότε. Μάρτυρες γίναμε όλοι εκείνης της εφόδου στη λαϊκή αγορά του Μεσολογγιού, το Σεπτέμβρη του 2012, από τα μαυροντυμένα μπρατσαράδικα δίποδα της Χρυσής Αυγής. Χάρη στην τηλεόραση. Ηταν τότε που η αξιωματική αντιπολίτευση έπαιρνε την ανηφόρα της εξουσίας και τα φασιστόφιδα ξετυλίγονταν ως θέαμα στις γειτονιές και τα παραδρόμια, κάνοντας πρόβες για τη χρήση του κοινοβουλευτικού μανδύα ως φερετζέ για τα επελθόντα αμέσως μετά μαχαίρια, στειλιάρια με καρφιά και μαζικούς ξυλοδαρμούς στους ναυτεργάτες του ΠΑΜΕ, τους αδικαίωτους αλλοδαπούς και την καρδιά του Φύσσα...

Μ

έσα στο σύστημα, στο κλειστό κύκλωμα της πολυθρύλητης «κλειστής κοινωνίας» των μικρότερων απ' την πρωτεύουσα πόλεων, ο κύκλος δικών, που άνοιξε χάρη στην κυρία Μάχη Παπαζήση, που τη μάθαμε επειδή αντιστάθηκε στην ορδή των βαρβάρων, έκλεισε «πανηγυρικά» προ ημερών με την αθώωση του Μπαρμπαρούση και των λοιπών μελών της ψηφισμένης εγκληματικής -κατά το εισαγγελικό πόρισμα και τη συνείδηση πολλών- οργάνωσης.

Τώρα. Μετά από αναβολές προς αναζήτηση συνηγόρων υπεράσπισης (!) από πλευράς κατηγορουμένων, χωρίς να παιχτεί το βίντεο στη δίκη, λες και ήταν μυστικό, χωρίς βαβούρα από χρυσαύγουλα παρά τω πλευρώ του «Καραϊσκάκη», χωρίς κόμματα και ομάδες «ευαίσθητων» κι αλλεργικών στο φασισμό πολιτών, η Μάχη έχασε τη μάχη, ως απλή μάρτυς κατηγορίας και με απούσα κάθε μορφή πολιτικής αγωγής, έχοντας εμφανιστεί απολύτως συνεπής, στη θέση της, συνοδεία πέντε-έξη φίλων της μόνο... Την Κυρία δεν την ξέρω. Το αποτέλεσμα της Δίκης το έμαθα. Μισός μικροπωλητής προπηλακισμένος τότε, ντόπιος ή ξένος, δε φαντάστηκα ότι θα παραστεί και έτσι κι έγινε. Το τι μεσολάβησε από τότε ως τώρα, το αφήνω στη δική σας φαντασία ως ερμηνευτικό εργαλείο, με την υπόμνηση ότι κάνα δυο απ' τα χρυσαύγουλα - πρωταγωνιστές φορτώθηκαν, στο μεταξύ, σε άλλες δίκες με πλημμεληματικές ποινές για παρόμοιους «ηρωισμούς». Πάντως, τέσσερις τουλάχιστον αστυνομικοί κατέθεσαν ως μάρτυρες. Αντικειμενικά...

Σ

το συμβολισμό του Μεσολογγιού δε θα σταθώ. Μήτε καν στη «λαϊκότητα» της λαϊκής αγοράς και τις μπούκλες καρτούν του αθωωθέντος υπόδικου βουλευτή ή την, εξ ορισμού της «επικαιρότητας», μοναξιά της συνταξιούχου εκπαιδευτικού. Η οποία ευτυχώς δεν ξέχασε τι σημαίνει Παιδεία και παίδεμα μαζί, εντός εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Δε θέλω να σταθώ ούτε σ' αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα της δίκης. Δικονομικώς το... πρέπον ήταν. Αλλά μια επισήμανση είναι αναγκαία για να κάνουν τ' άντερα τη δουλειά τους κι οι μαχητές τη δική τους, ώστε εν τέλει να αποβάλλονται τα σκατά. Επειδή οι φασίστες, γέννημα θρέμμα του συστήματος, το ξέρουν και το χρησιμοποιούν, το διατυμπανίζουν άλλωστε απ' τη δεκαετία του 1930, προς όφελός τους, αν τους το αφήσουμε ως «αποκλειστικής χρήσης», τότε τους παρέχουμε προνόμια που δε φαντάστηκαν ότι έχουν. «Ευκολάκια» δηλαδή και η αδιαφορία και η δειλία και η δικονομική και η τηλεοπτική και η εντυπωσιοθηρική πρακτική. Μετά θα μιλάμε για... προθεσμίες που χάθηκαν, επειδή ο φασισμός κάθεται μόνον στο σκαμνί της Ιστορίας αλλά ποτέ στο σκαμνί που στήνει έστω ένας άνθρωπος στη γειτονιά του όταν τον συναντήσει. Η γειτονιά μας είναι το ζητούμενο. Με όρους αντιφασιστικούς λίγο καλύτερους βρε αδερφέ, από το ομώνυμο σίριαλ της δεκαετίας των σταγονιδίων...

Λιάνα  ΚΑΝΕΛΛΗ