Με όποιο «σχέδιο» και νόμισμα...

Το «σχέδιο Β» φαίνεται να απασχολεί πολύ και πολλούς. Μετά τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ανακοίνωσε και δημιουργία κόμματος με το όνομα αυτό και προγραμματικό περιεχόμενο την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη διακηρυγμένη προσήλωσή του στην ΕΕ και το ευρώ, δεν έπαψε ποτέ να διαβεβαιώνει ταυτοχρόνως την αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί και κάθε άλλο ενδεχόμενο, είτε προκύψει αναγκαστικά είτε επιλεγεί ως το καταλληλότερο για τα συμφέροντά της.

Φαίνεται όμως πως δε μένει στα λόγια αλλά επεξεργάζεται και συγκεκριμένα σενάρια. Δήλωσε χτες ο βουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «...Τη στιγμή μάλιστα που οι ειδικοί δεν αποκλείουν πλέον τη διάλυση της Ευρωζώνης, θα έπρεπε κανονικά η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό αποκλεισμό και να εξετάσει με σχέδιο πώς θα αντιμετωπιστεί μία ενδεχόμενη διαλυτική κρίση της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται. Αντιθέτως, εμείς από τη μεριά μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με σοβαρότητα το προσπαθούμε, διότι η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και η τέχνη του προβλέπειν».

... στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.