Ο εκφυλισμός της «αριστερής» κυβέρνησης πριν καν κυβερνήσει

Π

ριν από τις εκλογές Μάη - Ιούνη 2012 τέθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα του σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ. Αυτή η πρόταση αποτέλεσε ένα ψηφοθηρικό δόλωμα σε λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες αναζητούσαν εναγωνίως σανίδα σωτηρίας και διέξοδο από τα μνημόνια, τα αντιλαϊκά μέτρα, τα καθημερινά πιεστικά προβλήματά τους. Εγκλώβισε τη συσσωρευμένη και δικαιολογημένη οργή και αγανάκτησή τους από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Συνέβαλε στη διαδικασία αναπαλαίωσης του φθαρμένου δικομματικού πολιτικού σκηνικού και αντικατάστασής του από ένα άλλο, εξίσου αποτελεσματικού για τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Και πάνω από όλα απέτρεψε, προσωρινά λέμε εμείς, τη ριζοσπαστικοποίηση αυτής της οργής έτσι ώστε να αμφισβητεί τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων, την καπιταλιστική οικονομία και εξουσία, τη συμμετοχή στην ΕΕ.

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η πρόταση για την «αριστερή» κυβέρνηση που θα καταργούσε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις έχει εξελιχθεί σε μια καραμπινάτη και αυθεντική πρόταση αστικής διαχείρισης, που εκφράζει τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, υμνεί τους «υγιείς» επενδυτές, υπόσχεται τήρηση των δεσμεύσεων, συναγωνίζεται με την τρικομματική κυβέρνηση για ποιος από τους δύο θέλει περισσότερο την ΕΕ, εκθειάζει το μοντέλο διαχείρισης Ομπάμα στις ΗΠΑ και παραπέμπει την ανακούφιση του λαού στην έκβαση των «σκληρών» διαπραγματεύσεων μέσα στην ΕΕ και στις «συμμαχίες» με τις χώρες του Νότου, του Ραχόι και του Ολάντ. Δηλαδή...στο ποτέ.

Ο

σο και να ήταν προδιαγεγραμμένη, είναι χαρακτηριστική αυτή η πορεία του πλήρους εκφυλισμού. Ας θυμηθούμε τα εξής:

Μετά τις πρώτες εκλογές ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν: «Η λαϊκή ετυμηγορία καθιστά με σαφήνεια άκυρο το μνημόνιο ... και καθιστά πλέον ως πρώτη εναλλακτική επιλογή μια αριστερή κυβέρνηση που θα θέσει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις της υποτέλειας». Λίγους μήνες αργότερα, ο ίδιος δήλωνε από τις ΗΠΑ και τα ινστιτούτα του ιμπεριαλισμού: «Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση... Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ημασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα».

Στην πορεία και πριν τις δεύτερες εκλογές η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση μετατράπηκε σε πρόταση για κυβέρνηση πέντε σημείων που αφορούσαν: «Ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες, ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις, Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ), διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης».

Πέρα από το γεγονός ότι μία κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο 5 ζητήματα, αλλά πολλά περισσότερα (τι θα έκανε π.χ. μια τέτοια κυβέρνηση 5 σημείων στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου με την εμπλοκή της Ελλάδας με δεδομένες τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στο ΝΑΤΟ, τι θα έκανε για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για τα Ναυπηγεία και τις Χαλυβουργίες, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις κ.λπ.), αυτή η κυβέρνηση των 5 σημείων ήταν σε γραμμή διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν καταργούσε το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Ελεγε ότι οι εργαζόμενοι θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους για το οποίο δεν ευθύνονται. Μιλούσε για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, κάτι το οποίο σημαίνει ότι το κράτος συνεχίζει να στηρίζει τις τράπεζες με ζεστό χρήμα, απλά αποκτά τον έλεγχο των μετοχών των υπό ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών.

Σ

ήμερα η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί παραπέρα. Δεν είναι μόνο αριστερή, αλλά «αριστεροδέξια». Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβάνει και το κόμμα του Καμμένου που είναι ένα αυθεντικό κόμμα του κεφαλαίου. Αλλωστε, ήδη τα δύο κόμματα έχουν εγκαινιάσει συνεργασία σε «κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο», ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε πριν από λίγες μέρες ότι για μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας θα απευθυνθούμε και αριστερά και δεξιά». Μόνο που δεν μπορεί να υπάρχει σωτηρία και για τα συμφέροντα του λαού και για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Κάποιοι θα χάσουν. Στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ χωράνε και πρώην υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Κατσέλη) που υπηρέτησαν με συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική. «Δε θα κλείσουμε την πόρτα σε ανθρώπους που έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, που κάνουν μια σοβαρή και συγκροτημένη πολιτική ανάλυση για τα πράγματα, που έχουν γνώσεις και μπορούν να προσφέρουν», δήλωσε ο Α. Τσίπρας.

Ο εκφυλισμός που ήρθε, ακόμη και πριν η «αριστερή» κυβέρνηση υλοποιηθεί, ήταν αναμενόμενος. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η τύχη όσων θέλουν να διαχειριστούν τους νόμους του καπιταλιστικού συστήματος, την καπιταλιστική κρίση, τις δεσμεύσεις της ΕΕ. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι το πιο πρόσφατο, όχι όμως και το μοναδικό από την Ιστορία. Υπάρχουν και πολύ πιο άσχημες εμπειρίες. Κομμουνιστικά Κόμματα που πήραν μέρος σε κυβερνήσεις και έφτασαν να βομβαρδίζουν άλλους λαούς. Σε όλες τις περιπτώσεις χαμένος βγαίνει ο λαός και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, κερδισμένο το κεφάλαιο.

Ο

λες αυτές οι εξελίξεις δικαίωσαν απόλυτα το ΚΚΕ, τη συνεπή του στάση να αντέξει στην πίεση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Ας σκεφτούν όλοι αυτοί, ας σκεφτεί κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος ποια θα ήταν η ζημιά για το ΚΚΕ, το λαό, το κίνημα, αν το ΚΚΕ υποχωρούσε, εγκατέλειπε ό,τι έχει κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια και μετατρεπόταν σε μια συνιστώσα για τη διαχείριση του συστήματος. Ας σκεφτούν την απάτη που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των φίλων του ΚΚΕ, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ταυτίζει την αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνησή του με την κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, κάνοντας λαθροχειρίες στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Η στάση του ΚΚΕ ήταν ιστορικής σημασίας, παρακαταθήκη που ανοίγει δρόμους και προοπτική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι που τους ενοχλεί. Και προσπαθούν να παγιδεύσουν το ΚΚΕ με κάθε τρόπο. Το 1989 - 1991 έλεγαν ότι ο σοσιαλισμός και ο μαρξισμός - λενινισμός ξεπεράστηκαν, είναι απολιθώματα, αξίζουν μόνο ως μουσειακά εκθέματα. Και αυτά τα έλεγαν και οι «δεξιοί» και οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ιστορία όμως δικαίωσε το ΚΚΕ που δεν έκανε δήλωση μετάνοιας στον καπιταλισμό. Γι' αυτό και σήμερα έχουν αλλάξει το τροπάρι. Δε ζητάνε από το ΚΚΕ ευθέως να αποκηρύξει το σοσιαλισμό, όπως τότε. Του ζητάνε να μπει σε κυβέρνηση, γιατί, όπως λένε, πρέπει να μεσολαβήσει ένα στάδιο, ένα σκαλοπάτι, κάτι ενδιάμεσο, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό μέσα από μετασχηματισμούς και μεταρρυθμίσεις. Στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγει και η άποψη που επαναλαμβάνουν ορισμένοι, κάνοντας την ίδια λαθροχειρία στο 15ο Συνέδριο, που έκανε τότε ο Αλ.Τσίπρας. Φαίνεται ότι θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ, άθελά του έστω, με την κυβέρνηση που επιδιώκει, κάνει βήμα προς το σοσιαλισμό! Η έχουν στο μυαλό τους μία κυβέρνηση με άλλα οπορτουνιστικά αναχώματα τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αλαβάνος, ή άλλα που μπορεί να προκύψουν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Ας μπουν στον κόπο να πουν σε ποια χώρα δικαιώθηκε αυτή η στρατηγική, ενώ αντίθετα υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που δείχνουν ότι αυτή η στρατηγική οδήγησε σε οδυνηρούς συμβιβασμούς ΚΚ, ήττες το εργατικό - λαϊκό κίνημα, εκφυλισμό. Φτάνουν μάλιστα σε σημείο κάποιοι από αυτούς, μαζί με τους ανώνυμους φραξιονιστές του διαδικτύου, να εγκαλούν του ΚΚΕ ότι απαρνείται την ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος!

Το ΚΚΕ τιμά, όσο κανένας άλλος, την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Εχει ματώσει για να την υπερασπιστεί. Και η καλύτερη τιμή σε αυτήν την Ιστορία είναι να την μελετάς και να βγάζεις συμπεράσματα. Αυτό κάνει το ΚΚΕ και γίνεται πιο ώριμο, πιο ικανό για να ανταποκριθεί στις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν. Γιατί θέλουν ένα ΚΚΕ που θα κηρύσσει το σοσιαλισμό από τον άμβωνα, όπως κηρύσσουν οι παπάδες τη μετά θάνατο ζωή, αλλά στην πράξη θα τον αρνείται, δε θα παλεύει γι' αυτόν. Δε θα τα καταφέρουν, όπως δεν τα κατάφεραν και το 1991. Το ΚΚΕ με τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα βγει πιο συσπειρωμένο, πιο ώριμο, πιο δυνατό.

Γιάννης ΓΚΙΟΚΑΣ