Τα παιδία θνήσκει

Το κοριτσάκι ή και αγοράκι βεβαίως - βεβαίως με τα σπίρτα, η φιγούρα του μικρού παιδιού που προβάλλεται με περισσή υποκρισία, μόλις χτυπήσουν τα κουδούνια της χριστουγεννιάτικης χρηματαγοράς μέσα στο '15 δεν πείνασε μόνο, δε ζητιάνεψε μόνο: πνίγηκε, δολοφονήθηκε από ρουκέτα με σταυρό ή ημισέληνο που χτύπησε το σχολείο του, το σπίτι ή το δρόμο του, αγοράστηκε και πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα της εργασίας ή της ηδονής, πέθανε αβοήθητο από μολυσμένο νερό μιας σκλήθρας σε γυμνά πόδια, μια αρρώστια καθόλου σπάνια και καθ' όλα ιάσιμη.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων, αυτό της γέννησης της καινούργιας ζωής και δη σε θανατηφόρες συνθήκες με την εξουσία του κάθε Ηρώδη στο κατόπι του, δε μόλυνε το Σκρουτζ. Ο αιώνιος εκμεταλλευτής - καπιταλιστής, μετά από μερικούς σπασμούς χορηγοφιλανθρωπίας, ρούφηξε τις περιστασιακές του τύψεις όπως ρούφηξε και την πλουτοκράτισσα κοιλιά του. Οπως πάντα. Οπως συμβαίνει στο χριστουγεννιάτικο παράδεισο της ελεύθερης αγοράς με τις παιδοκτονίες σε εορταστική συσκευασία.

Κοιμάμαι και ξυπνάω κάθε Χριστούγεννα, πάνω από 40 χρόνια τώρα, με την ελπίδα ότι η φάτνη δεν θα είναι για μια ακόμη φορά φτηνή απομίμηση ενός πνεύματος, που στον πολιτισμένο καπιταλιστικό κόσμο είναι διατηρητέο ανυπόκριτα μόνο στο χνώτο των ζώων, που όσο κι αν πεινάσουν δεν θα οργανώσουν ποτέ επιδρομή να την πέσουν στο χρυσό, τη σμύρνα και το λιβάνι.

Σιχαίνομαι που υποκριτικά τα υπέροχα φωτάκια των δέντρων κρύβουν με τη λάμψη τους τα αναρίθμητα χέρια των γυναικόπαιδων που τα πλέξανε σε αρμαθιές χαράς στην πρίζα, κάπου στις χώρες όπου δεν γιορτάζονται τα Χριστούγεννα, παρά μόνο απ' τους εμπόρους φτηνών στολιδιών.

Φέτος όμως θαρρείς και οι κακές μάγισσες βάλθηκαν να στήσουν το εθνικοπατριωτικό καραβάκι στον αντίποδα του ευρωπαϊκού έλατου, που 'χει το χρώμα του μέλανος δρυμού, σαν μια γιγάντια σχεδία από πορτοκαλί σωσίβια σωσμένων και πνιγμένων μωρών στον αφρό των κυμάτων που στραφταλίζει στην αφύσικη λιακάδα των πρόωρων αλκυονίδων...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων λες κι έβαλε στόχο την αθωότητα των παιδιών κι έφερε τη γέννηση του θεανθρώπου πιο κοντά στην απελπισία απ' ότι στη σωτηρία. Γιατί τη χρονιά των 65.000.000 προσφύγων της υδρόγειας σφαίρας μας, αυτό που άλλαξε είναι το τοπίο της θλίψης για την έννοια παιδί... κι ήρθε καιρός αναπόδραστος, ο καθένας ν' αναλογιστεί πως κανένα άστρο λαμπρό δεν οδήγησε στη μεγάλη φυγή τα νήπια της μεγάλης σφαγής πίσω απ' τις σημαδεμένες πόρτες των σπιτιών τους...

Λιάνα  ΚΑΝΕΛΛΗ