Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Μου τη δίνει που όλοι ψοφάνε να βρουν μια αφορμή να χαρούν και να γλεντήσουν, ενώ κατά βάθος είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, βουτηγμένοι στη μιζέρια.

Μου τη δίνουν τα οικογενειακά συλλαλητήρια, τα επίσημα ρεβεγιόν κι οι Στρουμφίτες με τα λούσα.

Μου τη δίνουν τα ψεύτικα, φορεμένα χαμόγελα, και τα φιλιά με τις θεί(τσ)ες.

Μου τη δίνει η φτιαχτή συγκίνηση για τη θεία γέννηση, ενώ η πόλη είναι γεμάτη αυτοσχέδιες φάτνες, με άστεγους, μετανάστες, και ψυχρούς περαστικούς, που νοσταλγούν τον Ηρώδη για να τους μαζέψει.

Μου τη δίνουν οι συγγενείς μου, γιατί σε αντίθεση με τους φίλους μου, αυτούς δεν τους έχω διαλέξει.

Μου τη δίνουν κι οι φίλοι μου, γιατί προτιμούν τους δικούς τους συγγενείς, αυτές τις μέρες.

Μου τη δίνουν τα μικρά διαγγέλματα στις ευχές, που θυμίζουν τυποποιημένες απαντήσεις υποψηφίων σε καλλιστεία -για την παγκόσμια ειρήνη, κτλ.

Μου τη δίνει η υποκρισία των ημερών, που φοράμε υποτίθεται τον καλύτερο εαυτό μας, για να δικαιολογούμαστε να βγάλουμε το χειρότερο δυνατό, τις υπόλοιπες 350, που δεν είναι άγιες σαν και αυτές.

Μου τη δίνουν οι ψεύτικες υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, για τη νέα χρονιά, πιο πολύ για το έθιμο, παρά γιατί πιστεύουμε πως θα τις τηρήσουμε.

Μου τη δίνει που δε βρίσκουμε τι μας φταίει και του χρόνου, πάλι τα ίδια, πάνω-κάτω, θα λέμε και θα ευχόμαστε.

Μου τη δίνει που το 15′ δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο. Πρώτη φορά αριστερά, 5η φορά (και μισή) 5,5%.

Μου τη δίνει ο Άγιος Βασίλης και το “χο-χο-χο” (χολέρα κακιά)! Και που εθιζόμαστε από μικροί στο ψέμα και την ανάθεση, να μας φέρει έτοιμο κάποιος άλλος αυτό που θέλουμε.

Μου τη δίνουν τα κάλαντα, που έχουν γίνει μια χρηματική συναλλαγή, κι όλα τα εκφυλισμένα έθιμα.

Μου τη δίνει η εμπορευματοποίηση, και τα μαγαζιά που στολίζονται από το Νοέμβρη, ενώ είναι ακόμα καλοκαίρι.

Μου τη δίνουν οι φιλανθρωπικές δράσεις-εκδηλώσεις μπροστά στις κάμερες.

Μου τη δίνει το κρύο και ότι κλεινόμαστε σπίτι μας, και γενικώς στο καβούκι μας. Ενώ τα μισά σπίτια είναι χωρίς σταθερή θέρμανση κι ο κόσμος στήνει, στην κυριολεξία, τρικούβερτο γλέντι, μπας και ζεσταθεί λίγο, κάτω απ’ τα σκεπάσματα.

Μου τη δίνει που το καλοκαίρι αργεί ακόμα κι η μέρα παραείναι μικρή.

Μου  τη δίνουν τα κιτς φωτάκια-στολίδια, που κάνουν θόρυβο, και το μπαλκόνι σου σαν τσίρκο.

Μου τη δίνουν τα ρεπορτάζ για το πώς κινήθηκε η αγορά, κι οι συμβουλές για το πώς θα χάσουμε τα περιττά κιλά των γιορτών.
Και ποιος σου είπε ότι είναι περιττά ρε φίλε; Μπορεί εγώ να έχω κάνει επένδυση για την κρίση και το δύσκολο χειμώνα που έρχεται…

Μου τη δίνουν τα κείμενα στο διαδίκτυο, για το πόσο γαμάτα, μοναδικά και μαγικά είναι τα Χριστούγεννα.

Μου τη δίνει που οι κουραμπιέδες λερώνουν πολύ εύκολα τα μαύρα ρούχα, και τα μελομακάρονα κολλάνε στα χέρια.

Μου τη δίνει που κόβεται το πρωτάθλημα. Και περισσότερο, που μετά θα ξαναρχίσει.

Μου τη δίνει ο Καμίνης και τα αυτάρεσκα διαγγέλματά του, κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος.

Μου τη δίνουν τα προκάτ, ανέμπνευστα “εορταστικά προγράμματα” των καναλιών από τα σκυλάδικα με τις φίρμες.

Μου τη δίνουν οι χριστουγεννιάτικες (και όχι μόνο) διαφημίσεις του Τζάμπο.
Τζά-μπο, η εκμετάλλευση είμαστε εμείς…

Μου τη δίνει που παίζουν πάντα οι ίδιες ταινίες (όχι άλλο “Μόνος στο σπίτι”, το αποστηθίσαμε) και τα ίδια τραγούδια, σαν πλύση εγκεφάλου.
Δε θα το πετύχω πουθενά αυτό το /*&#@ ελαφάκι, το Ρούντολφ; Θα το λιθοβολήσω μέχρι θανάτου.

Μου τη δίνει ο στάνταρ ηλίθιος, που θα βρεθεί πάντα να ρίξει τις στρακαστρούκες του στις δώδεκα παρά πέντε, προτού αλλάξει ο πρώτος, για να είναι ο πρώτος. Ενημερωθήκατε πρώτοι από το δικό μας κανάλι…

Εντάξει, υπάρχουν και κάνα δυο πράγματα που μου αρέσουν, αλλά προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι και με αποπροσανατολίσουν…

Γκρινιάρης