Να "σουτάρουμε" την πολιτική τους

Μ

ε την πρόθεση της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τη χρήση ηρωίνης σε «εγκεκριμένους» χώρους, γίνεται ένα ακόμα βήμα στην εδραίωση της συνείδησης χιλιάδων νέων ανθρώπων ότι πρέπει να μάθουν να ζουν με το φαινόμενο των ναρκωτικών.

Η διαμόρφωση με ευθύνη του κράτους, και όχι μόνο, χώρων όπου ο χρήστης ηρωίνης θα μπορεί νόμιμα να κάνει χρήση απλά για να μην είναι σε κοινή θέα δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ηδη από τη δεκαετία του '90 έχει λειτουργήσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και την Αυστραλία. Μάλιστα, είναι συχνές οι παρεμβάσεις του ΟΗΕ και του Διεθνούς Συμβουλίου Ελέγχου των Ναρκωτικών (INCB) στις Ετήσιες Εκθέσεις του ότι η λειτουργία τους δε συνάδει με τις διεθνείς συμβάσεις για την καταπολέμηση των ναρκωτικών.

Από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά (RETOIX) και τις Ετήσιες Εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης των Ναρκωτικών (EMCCDA) φαίνεται ότι στην ΕΕ λειτουργούν 78 «shooting rooms» από τα οποία τα 45 βρίσκονται στην Ολλανδία.

Σ

την Ολλανδία τα «shooting rooms» λειτουργούν παράλληλα με τα προγράμματα χορήγησης ηρωίνης σε χρήστες με την ευθύνη του κράτους για θεραπευτικούς λόγους. Ξεκίνησαν να λειτουργούν από το 1998 με την ευθύνη 16 Δήμων, ενώ σήμερα λειτουργούν με την εμπλοκή 180 διαφορετικών φορέων όπως υπουργεία, τοπική Διοίκηση, η εκκλησία, ΜΚΟ, ακόμα και του «Κόμματος των Ναρκωτικών». Από τα ίδια τα στοιχεία που δίνει η κυβέρνηση της Ολλανδίας και το υπουργείο Υγείας προς το EMCCDA δεν προκύπτει από πουθενά η αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου ως προς τη μείωση της χρήσης ή ως προς τη μείωση των θανάτων από ηρωίνη. Σήμερα στην Ολλανδία διαγράφεται σταθερά, αύξηση της χρήσης ηρωίνης, μια τάση που είναι ανοδική εδώ και δεκαετίες και συμβαδίζει με την αντιαπαγορευτική πολιτική στην κάνναβη. Επιπλέον, τα στοιχεία δείχνουν ότι από τα «shooting rooms» στην Ολλανδία δεν υπάρχει τάση ένταξης χρηστών σε πρόγραμμα θεραπείας.

Ε

ίναι πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν για τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα των «χώρων υγιούς χρήσης» (shooting rooms) με πρώτο και κύριο, το πώς μπορείς να ορίζεις ως «υγιή» τη χρήση ηρωίνης; Στις χώρες της ΕΕ από 10% έως 24% των θανάτων οφείλεται στη χρήση ναρκωτικών(EMCCDA 2013).

Αλλο ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος θα έχει την ευθύνη σε περίπτωση θανάτου ενός χρήστη από υπερβολική δόση ή από νοθευμένη ηρωίνη σε έναν χώρο «υγιούς χρήσης»; Το κράτος;

Οταν κύριος στόχος είναι η παρακίνηση και η προετοιμασία του εξαρτημένου να αντιληφθεί ότι μπορεί να αλλάξει ζωή, μπορεί να απαλλαγεί από τα ναρκωτικά, ότι μπορεί να ξανακερδίσει τη ζωή του, πόσο αυτό είναι εύκολο και δεν υποσκάπτεται αυτός ο στόχος, όταν το ίδιο το κράτος διαμορφώνει «ταυτότητα» στο χρήστη, περιθωριοποιώντας τον ακόμα περισσότερο;

Ο

 λαός και η νεολαία δεν πρέπει να συμβιβαστούν με τη διάδοση των ναρκωτικών και με κανένα μέτρο που αναπαράγει τη διάδοση του φαινομένου. Η χρήση και η εξάρτηση διαμορφώνουν ανθρώπους στο περιθώριο, συμβιβασμένους στην κατάσταση που βιώνουν, γενιές που δεν θα αμφισβητούν όσους έχουν ευθύνη για τις ανάγκες που στερούνται.

Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν έλλειψη από «χώρους για να σουτάρουν ηρωίνη», έχουν ανάγκη από χώρους για να μορφωθούν, να αθληθούν, να εκφραστούν πολιτιστικά. Η νεολαία έχει ανάγκη από χώρους που θα ενισχύουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους και όχι χώρους που θα αποδέχονται την αποχή τους από τη ζωή.

Παναγιώτης ΚΑΤΗΦΕΣ
Κοινωνιολόγος, Γραμματέας Εθνικού Συμβουλίου Κατά των Ναρκωτικών