Απ' όλα (ή σχεδόν όλα) έχει ο μπαξές...

Ε

να το κρατούμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει την αστική διαχείριση, δηλαδή όχι να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική αλλά ουσιαστικά να αλλάξει ο τρόπος υλοποίησής της. Σ' αυτή τη γενική παραδοχή και στόχευση συναντώνται όλες οι «φυλές» του. Από κει και πέρα, η καθεμία αναλαμβάνει ρόλο χειραγώγησης δυνάμεων, προσαρμόζοντας τη ρητορική της αναλόγως των ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών και καταβολών του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται. Η ποικιλία του «μπαξέ» είναι μεγάλη και για κάθε προτίμηση. Οποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει στην κυριακάτικη «Αυγή». Σε αντικριστές σελίδες άρθρο του Δ. Παπαδημούλη και συνέντευξη του Π. Λαφαζάνη.

Α

ς δούμε, όμως, τι λένε τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τις συνεργασίες και συμμαχίες του κόμματός τους:

Λέει ο Παπαδημούλης: «Η στρατηγική μας (...) πρέπει να περιλαμβάνει την υιοθέτηση ενός μακράς πνοής και διάρκειας μεταρρυθμιστικού σχεδίου, σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ενα τέτοιο πρόγραμμα περιλαμβάνει γραμμές άμυνας, αλλά και γραμμές υποχώρησης».

Και ο Λαφαζάνης: «Η πρωτιά (...) πρέπει να συνοδευθεί και με την κατάκτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πράγμα που απαιτεί από μας να κρατήσουμε μέχρι τέλους μια όλο και πιο αταλάντευτη και ριζοσπαστική γραμμή... Επιδιώκουμε κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να έχουμε την ευχέρεια να εφαρμόσουμε χωρίς εμπόδια, πλήρως το πρόγραμμά μας».

Λέει ο Παπαδημούλης: «Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε πολιτικές και να συνεργαστούμε με δυνάμεις που, έστω και με αντιφάσεις και υστερήσεις, υπερασπίζονται την πολιτική δημοκρατία με κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».

Και ο Λαφαζάνης: «...Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει μόνο τέτοιες συμμαχίες που θα εγγυώνται ότι θα εφαρμοστεί με συνέπεια και σταθερότητα ένας αντιμνημονιακός προοδευτικός προσανατολισμός...».

Προτείνει ο Παπαδημούλης: «Μια αριστερή πολιτική διακυβέρνηση με στόχο την ανάσχεση της πολιτικής λιτότητας και τη συντριβή του ιδεολογικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω συμμαχιών με συγγενείς δυνάμεις και με τη συνεργασία όμορων κοινωνικοπολιτικών χώρων. Αλλωστε, οι ιστορικές νίκες της Αριστεράς υπήρξαν ανέκαθεν αποτέλεσμα συμμαχιών με σημαντικά τμήματα του μεσαίου χώρου. Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετράται ήδη με το δύσκολο πρόβλημα της οικοδόμησης θεματικών συμμαχιών με άλλες πολιτικές οικογένειες».

Και ο Λαφαζάνης: «Είναι νομίζω προφανές ότι μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη Βουλή σε ψήφους του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού είναι αδύνατο να εφαρμόσει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν πρόκειται να συνεργαστούμε ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με το Ποτάμι (...) Η ΔΗΜΑΡ στήριξε την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου (...) Ισχυρίζεται ότι τα μνημόνια δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συνεργασθεί με πρόσωπα, δυνάμεις και συσπειρώσεις που έχουν ευθύνες στην ψήφιση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σημαία ευκαιρίας και δεν θα γίνει ποτέ κόμμα διανομής λαφύρων και προνομίων. Οι συμμετοχές στον ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βασίζονται σε αρχές, να διαθέτουν αξιοπιστία και να εκφράζουν γνήσιες και έμπρακτες ριζοσπαστικές μετατοπίσεις».

Διαλέγεις και παίρνεις. Παπαδημούλη ή Λαφαζάνη; Θα ασκηθεί η αστική διαχείριση που είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή με ή χωρίς άλλες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος; Θα υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ την, εκ φύσεως αντεργατική, φιλομονοπωλιακή, στρατηγική της ΕΕ με παρέα ή μόνος του; Ολα τα ενδεχόμενα παίζουν. Η μόνη επιλογή που δεν φύεται στον κατά τ' άλλα εύφορο και πλούσιο μπαξέ του... είναι αυτή της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την ΕΕ με σκοπό να χαράξει ο λαός άλλο δρόμο με τη συμμαχία, την πάλη του, για μια ζωή χωρίς αφεντικά.

Α

ντί επιλόγου: Δεν μας διέφυγε της προσοχής ότι ο Λαφαζάνης υπερασπίζεται τη συνεργασία με το ΚΚΕ, η οποία το τελευταίο διάστημα προβάλλεται με το ενδεχόμενο «ανοχής» από πλευράς του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα σήμαινε στην πράξη το ΚΚΕ να δείξει ανοχή στον «αναμφισβήτητο» - κατά ΣΥΡΙΖΑ - προσανατολισμό της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ανοχή στη ζωή με ψίχουλα, που «υπόσχεται» ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για ανάκτηση των απωλειών, ανοχή στη στήριξη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» (δηλαδή, στο κεφάλαιο) και τα «κέρδη της», ανοχή στις διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, από το Τέξας και το Κόμο μέχρι τον ΣΕΒ και τους μεγαλοξενοδόχους και πολλά άλλα. Αυτό δεν θα σήμαινε απλώς ότι το ΚΚΕ βάζει νερό στο κρασί του, αλλά ότι αλλάζει στρατόπεδο. Αντί, δηλαδή, να είναι στο πλευρό των αγώνων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στήριγμα στις διεκδικήσεις τους για ανάκτηση απωλειών, ενάντια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους, θα πέρναγε στο στρατόπεδο αυτών που τον κοροϊδεύουν πως μπορεί να υπάρχει πολιτική που και για τα λαϊκά συμφέροντα θα εργάζεται και γι' αυτά του κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα ερχόταν σε αντίθεση με όλη την Ιστορία του, τη δράση του, για την οποία το Κόμμα έχει κύρος στο λαό, θα πρόδιδε το σκοπό ύπαρξής του, δηλαδή την πάλη για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Κάτι που το ΚΚΕ βεβαίως δεν πρόκειται να κάνει.

Β. Ν.