Διλήμματα με στόχο τη λαϊκή υποταγή

Τ
ην ίδια ώρα που διάφορα σενάρια δίνουν και παίρνουν ενόψει των ψηφοφοριών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, στο πλαίσιο των εντεινόμενων διεργασιών και ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα, γίνονται όλο και πιο καθαρά τα «διλήμματα», που θα θέτουν όλο και εντονότερα στο λαό οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος, τόσο μπροστά στη διαδικασία της προεδρικής εκλογής, όσο και μπροστά στις ενδεχόμενες εκλογές.
Με την τρομοκρατία και τις ψεύτικες ελπίδες, που επιστρατεύουν οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος, επιχειρούν να κρατήσουν το λαό στη γωνία, θεατή των εξελίξεων, να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση στη μία ή την άλλη εκδοχή της αντιλαϊκής διαχείρισης.

Σταθερότητα ή πολιτική αβεβαιότητα
Η συγκυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η εκλογή Προέδρου σε αυτό το «κρίσιμο διάστημα για τις διαπραγματεύσεις» είναι μονόδρομος για την «έξοδο από το μνημόνιο» και για να «πιάσουν τόπο οι θυσίες του λαού». Θα εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα της χώρας, που είναι προϋπόθεση για να τελειώσει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, καθώς επίσης για να διαμορφωθεί ευνοϊκό κλίμα για την οικονομική ανάκαμψη.
Την ίδια στιγμή, επιτιθέμενη στον ΣΥΡΙΖΑ, τον κατηγορεί ότι με τη στάση του δυσκολεύει τη διαπραγμάτευση ενισχύοντας την αποσταθεροποίηση: «Τα χρηματιστήρια πέφτουν συνεχώς τις δύο τελευταίες μέρες γιατί ακριβώς οι αγορές φοβούνται τα σχέδια της αντιπολίτευσης», υποστήριξε προ ημερών ο Αντ. Σαμαράς. Στο επιχείρημα της ανάγκης σταθερότητας συνηγορούν επίσης στελέχη μονοπωλιακών ομίλων, εκπρόσωποι αστικών ΜΜΕ, παράγοντες της ΕΕ, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη ενός συναινετικού σχεδίου για τη στήριξη των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (βλέπε αναδιαρθρώσεων) και της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί ή όχι
Βεβαίως, και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί την επιχειρηματολογία της «σταθερότητας», ισχυριζόμενος ότι η στάση της κυβέρνησης είναι αυτή που οδηγεί στην αποσταθεροποίηση τα πράγματα, γιατί είναι μια κυβέρνηση «απονομιμοποιημένη», δεν έχει τη λαϊκή εντολή, δεν έχει τη «δύναμη» και το «σχέδιο» να διαπραγματευτεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γι' αυτό χρειάζεται να φύγει γρήγορα, να αναδειχθεί μια νέα κυβέρνηση που θα διεξαγάγει τη διαπραγμάτευση.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Π. Σκουρλέτης, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Αλλά όμως το καλύτερο σήμα για τις αγορές τι είναι; Να έχεις ένα σχέδιο απέναντι στην κρίση. Ενα σχέδιο βιώσιμο αυτήν τη στιγμή, ρεαλιστικό είναι αυτό που ξεκινάει από τον πυρήνα του προβλήματος, που λέγεται κρίση χρέους στην Ελλάδα. Οταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός δεν το αγγίζει αυτό, ουσιαστικά τι λέει; Οτι δεν έχω σχέδιο...».
Προσπαθώντας να αμβλύνουν επιφυλάξεις που υπάρχουν σε κύκλους του κεφαλαίου και στην ΕΕ για την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του δίνουν σε όλους τους τόνους διαβεβαιώσεις στις αγορές, δηλαδή στο κεφάλαιο, για την προσήλωσή τους στους αντιλαϊκούς στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
«Δεν πρόκειται να λάβουμε μονομερείς αποφάσεις στην Ευρώπη και θα διατηρήσουμε σε τάξη τη δημόσια οικονομία», διαμήνυσε στις αγορές ο Νίκος Παππάς, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλ. Τσίπρα, μέσω συνέντευξής του στην ιταλική «La Stampa», τονίζοντας επιπλέον ότι «το κράτος θα δαπανά με βάση το τι εισπράττει»...
Σταθερότητα για ποιον...
Η «σταθερότητα» και «ομαλότητα» στις οποίες αναφέρονται κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δεν αναφέρονται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που υποτιμούνται διαρκώς στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αντίθετα, πρόκειται για σταθερότητα για να ανακάμψουν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, για να ανοίξουν οι δουλειές τους, να προχωρήσουν οι συνεργασίες τους με ξένα μονοπώλια κ.λπ. Σταθερότητα και ομαλότητα που θα πατήσουν πάνω σε όλο το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, στην ανεργία και τα τσακισμένα δικαιώματα της κρίσης, στη διαρκή υποβάθμιση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και την ένταση της εκμετάλλευσης, είτε με κρίση είτε με ανάκαμψη. Για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του το ρόλο του αποτελεσματικότερου διαπραγματευτή με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Μέχρι να στηθούν κάλπες - άγνωστο πότε, αφού αυτό θα εξαρτηθεί από την τροπή που θα πάρει η προσπάθεια εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας - τα κάλπικα διλήμματα θα πολλαπλασιάζονται, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης θα βομβαρδίζει τη λαϊκή συνείδηση, άλλοτε με εκβιασμούς άλλοτε με αυταπάτες, η αποπροσανατολιστική για το λαό αντιπαράθεση ανάμεσά τους θα κορυφώνεται. Κι αυτά δεν είναι τα μόνα όπλα που διαθέτουν...
Ο εκβιασμός, ο εκφοβισμός, οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις θα κάνουν πάρτι, ενισχύοντας ταυτόχρονα έναν διπολισμό, έναν αγώνα κούρσας για το ποιος θα αποσπάσει την εύνοια του κεφαλαίου ως μελλοντικός κυβερνήτης και διαχειριστής των υποθέσεών του.
Ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του
Πριν, λοιπόν, η ατμόσφαιρα γίνει ασφυκτικά αποπνικτική από τα τερτίπια που συνήθως μετέρχονται οι δυνάμεις της διαχείρισης για να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση, ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του, που είναι αποκαλυπτική. Κυβερνήσεις άλλαξαν πολλές στην πορεία των χρόνων στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, αυτοδύναμες, συνεργασίας, υπηρεσιακές, κάθε απόχρωσης. Τι άλλαξε στη ζωή των λαών; Ο,τι άλλαξε, ήταν προς το χειρότερο. Γιατί σταθερός μπούσουλας όλων ήταν οι ανάγκες του κεφαλαίου, στο βωμό των οποίων γίνονταν θυσία οι λαϊκές ανάγκες.
Η πείρα αποδεικνύει ότι καμία κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που τη στελεχώνουν, απ' τις ικανότητές τους, τα βαριά «βιογραφικά» που τυχόν διαθέτουν, δεν μπορεί να εγγυηθεί έστω ανάσα στη φτωχολογιά στο βαθμό που δεν αμφισβητεί - πόσο μάλλον όταν δηλώνει ότι θα υπηρετήσει με αφοσίωση - την εξουσία του κεφαλαίου, την ακόρεστη δίψα του για κέρδη, την αέναη προσπάθειά του για ενίσχυση της θέσης του στον ανταγωνισμό με άλλα κεφάλαια.
Η ίδια αυτή πείρα επιβεβαιώνει πως την ίδια ώρα που σε επίπεδο ΕΕ οι κυβερνήσεις αντιμάχονται για το ποιανού κράτους η αστική τάξη θα χάσει τα λιγότερα ή θα κερδίσει τα περισσότερα, για το μείγμα διαχείρισης που απαντά στις ανάγκες της τάξης που η καθεμία εκπροσωπεί, όλες μαζί συνομολογούν και συνυπογράφουν μέτρα - κόλαφο για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από το ποιο μείγμα εφαρμόζει η καθεμιά. Αποδεικνύεται ότι η ανάκαμψη δεν φέρνει ριζική μείωση της ανεργίας, ότι κυριαρχούν η μερική απασχόληση, η μισοδουλειά, η εργασιακή ανασφάλεια. Ετσι, η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, τα μέτρα - οδοστρωτήρας για την Κοινωνική Ασφάλιση, το σμπαράλιασμα των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πραγματικότητα για τους εργαζόμενους όλων των κρατών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν σε αυτά υπάρχει καπιταλιστική κρίση ή καπιταλιστική ανάπτυξη, αν υπάρχουν μνημόνια ή όχι, αν την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου την εποπτεύει τρόικα ή τα ευρωενωσιακά όργανα σε συνεργασία με την κάθε κυβέρνηση, αν εφαρμόζεται περιοριστικό ή επεκτατικό μείγμα διαχείρισης. Αλλά και στις ΗΠΑ του ινδάλματος του ΣΥΡΙΖΑ, Ομπάμα, και στην Ιαπωνία, που εφάρμοσε πρόγραμμα επεκτατικής πολιτικής, παντού τα ίδια , ανεξαρτήτως οικονομικής και πολιτικής δύναμης κάθε καπιταλιστικού κράτους...
Το διαρκές φτήνεμα της εργατικής δύναμης, οι αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» (βλ. αναδιαρθρώσεις), οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η διατήρηση και ενίσχυση του σημερινού αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου, είναι όλα πτυχές αυτής της στρατηγικής που προκαθορίζει το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσουν κυβερνήσεις που ομνύουν στην κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, που (συν)πορεύονται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Αυτό εννοούσε ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ όταν δήλωνε ότι «έχει και η οικονομία τα δόγματά της, ποια κυβέρνηση θα τα αγνοήσει και θα πετύχει;». Αυτό εννοούν εκπρόσωποι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, επιχειρηματικών ομίλων - κολοσσών, όταν διαβεβαιώνουν ότι εφόσον στόχος είναι η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα, είναι «πολυτέλεια» η αύξηση σε μισθούς και συντάξεις.
Γι' αυτό και ο επίτροπος Οικονομίας της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, σημείωσε ότι «όποια και αν είναι η απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου, υπάρχουν τρόποι για να προχωρήσουμε», επιβεβαιώνοντας ότι οι αντιλαϊκές εξελίξεις δεν μπορούν να αποτραπούν από δυνάμεις και κυβερνήσεις που υπηρετούν τον αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Η κατανόηση αυτής της βασικής αλήθειας είναι προϋπόθεση για να καθορίσει ο λαός, οι εργαζόμενοι τη δική τους ταξική στάση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις